Ντροπή για την Ελλάδα να ζητάμε θηριοδαμαστές

Αυτή είναι η Ελλάδα ; Δεν τα βγάζει πέρα μόνη της ούτε στα θέματα εκπαίδευσης και διοίκησης και ζητά βοήθεια από το εξωτερικό; Είναι ντροπή για τους Έλληνες Πανεπιστημιακούς να δημιουργούν τέτοιο κλίμα και να δείχνουν τέτοια ανικανότητα ώστε να έρχεται ένας…

Άγγλος από Cambridge για να βάλει τάξη σε ελληνικό Πανεπιστήμιο.
Δηλαδή ποιος έλληνας ήταν περήφανος όταν άκουσε να ανακοινώνεται ότι πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης θα είναι στο εξής ο Ρίτσαρντ Χάντερ , καθηγητής του Cambridge;

Ποιος πανεπιστημιακός καθηγητής είναι περήφανος που στην ουσία του λένε είσαι άχρηστος δεν μπορείς να τα καταφέρεις με το Πανεπιστήμιο και θα φέρουμε έναν Άγγλο φιλέλληνα καθηγητή από την Αγγλία να σας βάλει σε τάξη!

Πόσο πια να πληγωνόμαστε σε αυτήν την χώρα από την απαξίωση όλων που βιώνουμε σε όλα τα επίπεδα ; Και δεν έχω κάτι με τον κύριο Χάρις αυτός την δουλειά του ήρθε να κάνει αλλά αναρωτιέμαι οι πανεπιστημιακοί οι φοιτητές και όλοι οι αρμόδιοι αυτών των πανεπιστημίων πως νιώθουν που ήρθε ένας Άγγλος να τους κάνει καλά;

Έτσι σιγά σιγά θα παραδώσουμε και άλλα αποκτήματα αλλά και ψυχή και πνεύμα στους ξένους για να γίνουμε τα κακά παιδιά μέσα στην ίδια μας την χώρα. Στην χώρα των αρχαίων ελληνικών και του πολιτισμού που με κόπο μαθαίνουν άλλοι λαοί στα Πανεπιστήμιά τους και που άλλες χώρες ψηφίζουν να τα βάλουν στην διδακτέα τους ύλη, εμείς απαξιώνουμε την ίδια την πηγή της φλόγας μας

. Στην χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία σε αυτήν την χώρα με καθόλου δημοκρατικές διαδικασίες καταστρέφουμε πανεπιστήμια κάνουμε καταλήψεις και με τον τρόπο μας ζητούμε τον θηριοδαμαστή μας. Ε λοιπόν ήρθε . Καλώς ήρθε ο άνθρωπος και ντροπή σε όλους όσους προκαλούν τέτοιες λύσεις ντροπιαστικές για την ελληνική πραγματικότητα.

Όσο για την δήλωση του Ρίτσαρντ Χάρις που περήφανα είπε : «Στην Ελλάδα αισθάνομαι σαν να είμαι στο σπίτι μου», να τον ευχαριστήσουμε για τα καλά του λόγια αλλά αυτήν την δήλωση να την θυμηθούμε και στο μέλλον διότι θα την βρούμε μπροστά μας.

Άρθρο της Μαρίας Γιαχνάκη