Άλλες την προτιμούν μεγάλη, άλλες την προτιμούν πιο μικρή, άλλες τριχωτή κι άλλες αποτριχωμένη. Κάποιες την χαϊδεύουν και κάποιες την τσιμπούν.
Δεν ξέρω που πήγε το βρώμικο μυαλό σας, εγώ για κοιλιές μιλάω πάντως.
Παρατηρώ τον τελευταίο καιρό γύρω μου τα γυναικεία πλήθη να παραληρούν στη θέα αντρών με μπυροκοίλι και καταλήγω με ασφάλεια στο συμπέρασμα ότι δε γουστάρουν μονάχα οι άντρες τις καμπύλες τελικά. «Ο άντρας με κοιλίτσα είναι σαν καραμελίτσα», λέει άλλωστε ο σοφός (γυναικείος) λαός και κάτι παραπάνω θα ξέρει.
Δε λέω, καλός και ο κοιλιακός, αλλά πρώτον είναι σχετικά δυσεύρετος -να ‘ναι καλά τα γρηγοροφαγάδικα- και δεύτερον είναι τοις πάσι γνωστό ότι κάτω από ένα μεγάλο βράχο κρύβεται πάντα ένα μεγάλο φίδι. Μεγάλα παιδιά είμαστε και ο νοών νοείτω.
Σας θέλουμε ρε παιδί μου κιμπάρηδες και βαρβάτους και όσο να ‘ναι η κοιλίτσα σας προσδίδει άλλη «βαρύτητα».
Σας κάνει πιο αρρενωπούς, να περπατάτε και να τρίζουν τα πατώματα. Από έναν άντρα με κοιλίτσα περιμένεις να βαρέσει το χέρι στο τραπέζι, να σκίσει τη γάτα, να παίζει το κομπολόι του και να στρίβει το μουστάκι του μάγκικα. Να είναι αρσενικό.
«Να ένας άντρας βαρύς κι ασήκωτος» σκεπτόμαστε τότε όλα τα ανισόρροπα θηλυκά ανά τον πλανήτη, «που θα με βάλει κάτω και θ’ αναστενάξουν οι σομιέδες.»
Πέραν τούτου, οι άντρες με κοιλίτσα μας θυμίζουν και λίγο τον μπαμπά μας. Ξέρετε, το σύμπλεγμα της Ηλέκτρας, έρωτας πατέρα με κόρη και τα λοιπά. Κατά γενική ομολογία, ό,τι μας θυμίζει μπαμπά σημαίνει ασφάλεια και είναι καλό.
Σημαίνει ότι όταν είσαι με το συγκεκριμένο αρσενικό δε φοβάσαι, σημαίνει προστασία, σημαίνει ότι η δεσποινίδα δε θα βρεθεί ποτέ εν κινδύνω. Και εννοείται πως όλο αυτό το γουστάρουμε πολύ.
Για να μην αναφερθώ στο ότι ως γνωστές ανασφαλείς και ολίγον τι κομπλεξικές τύπισσες με το σώμα μας, βρίσκουμε την υγειά μας με τ’ αγόρια με κοιλίτσα. Διότι όταν ο άλλος έχει την μικρή του μπάκα την οποία φροντίζει ανελλιπώς συχνοταΐζοντάς την κοψίδια και άλλα πολλά, δε θα γυρίσει να σου την πει αν βάλεις δυο τρια κιλάκια παραπάνω. Θα σου πει «κούκλα είσαι κοριτσάρα μου, πάμε στην ταβέρνα το βράδυ να τσιμπήσουμε;»
Άσε που οι περισσότεροι τύποι με σιξ πακ που ξέρω είναι ψωνάρες του κερατά. Και να σου το κοίταγμα στον καθρέφτη και φουσκώμα και ξεφούσκωμα να δουν πώς ανεβοκατεβαίνει ο μυς που επιδεικνύουν με κάθε ευκαιρία.
Ο τύπος με τον κοιλιακό δε θα καταδεχτεί να φάει μαζί σου βρώμικο στις 3 το χάραμα που σε πιάνουν οι λιγούρες, ενώ ο άντρας με τον ένα, μεγάλο κοιλιακό, που το κορμί του το φιδίσιο το ‘χει χτίσει με παστίτσιο, θα σου φέρει ό,τι λαχταρά η όρεξή σου. Και ξέρετε ε;
Ο έρως περνάει από το στομάχι, λένε. Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ δεν ερωτεύομαι με καρότα και γιαουρτάκια. Με μια κρεπούλα κάτι γίνεται.
Φάτε λοιπόν, αγόρια. Φάτε σα να μην υπάρχουν παραλίες και τριγλυκερίδια. Φτάνει πια με τα τρίωρα στα γυμναστήρια κι αυτόν τον εφιάλτη του πρωινού τρεξίματος -έχουμε ντουλάπες στα σπίτια μας, δε θέλουμε κι άλλες.
Και προς αποφυγή παρεξηγήσεων, θέλουμε φέτες. Αρκεί να είναι μερέντα.
της Σοφίας Καλπαζίδου
Use Facebook to Comment on this Post
