ΠΗΡΕ ΑΔΕΙΑ ΚΑΙ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ

ΣΑΒΒΑΤΟ 24 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010,19:00μμ,ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ
ΤΟΙΣ ΚΕΙΝΩΝ ΡΗΜΑΣΙ ΠΕΙΘΟΜΕΝΟΙ: Ω ξειν’, αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις, ότι τήδε κείμεθα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι. Χρόνια δύο χιλιάδες, αν μπορούσαμε να πάμε πίσω θα συναντούσαμε ένα κόσμο, πολύ διαφορετικό από το δικό μας. Έναν κόσμο σχεδόν μαγικό. Έναν κόσμο ελληνικό. Γεμάτος με Θεούς και Ήρωες. Και που οι Έλληνες πολεμούσαν συνεχώς μεταξύ τους αλλά και εναντίον άλλων φυλών δίνοντας μάχες τρομερές. Μάχες που έμειναν στην Ιστορία. Μάχες, όπου οι Άντρες, ξεπέρναγαν τα όρια των θνητών και γίνονταν θεοί-ήρωες, προστάτες άγγελοι των απογόνων τους που τους λάτρευαν. Μία τέτοια μάχη, έδωσαν και οι πρόγονοι μας, στα στενά των Θερμοπυλών. Χρόνια δύο χιλιάδες και πεντακόσια πριν.

Τριακόσιοι Σπαρτιάτες αντιμέτωποι με εκατοντάδες χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια βαρβάρων από την Ασία και τη Βόρεια Αφρική. Μάχη σώμα με σώμα. Εκεί όμως, η στρατιωτική αρετή της Σπάρτης, η Αγωγή της Σιδερένιας Πολιτείας του Αίματος και της Τιμής, θριάμβευσε εναντίον της τυφλής και ωμής δύναμης της μάζας.

“Αν πολεμήσω με το πλήθος δε φτάνει όλη η Ελλάδα, γιατί δεν είναι παρά ένα μικρό κομμάτι από από το πλήθος όλων αυτών. Επειδή όμως θα πολεμήσω με την Αρετή, “και ούτος ο αριθμός ικανός”

Πλούταρχος, ΛΑΚΩΝΙΚΑ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ Λεωνιδίου του Αναξανδρίδου C8

Τριακόσιοι Σπαρτιάτες και λίγοι ακόμα Έλληνες από άλλες πόλεις της Ελλάδας αντιστάθηκαν και πέθαναν για την Πατρίδα και την Ελευθερία. Μέρες τρεις, πολεμούσαν και νικούσαν. Την τέταρτη προδομένοι, βρέθηκαν περικυκλωμένοι και έπεσαν. Έπεσαν όμως, πολεμώντας με νύχια και με δόντια και με την ηρωική θυσία τους, πέρασαν στα Ηλύσια Πεδία.

Κι αρκούσε ένας ρουφιάνος, ένας “Έλληνας” που λαχταρούσε περισσότερο την υλική ευημερία από την ελευθερία, που προτιμούσε τα πλούτη από την Αρετή και την Ανδρεία για να νικηθούν οι πιο γενναίοι πολεμιστές όλης της ανθρωπότητας. Και το όνομα αυτού, ο Λαός μας, το πέρασε στη γλώσσα του για να μαρτυρά και να θυμίζει στους θνητούς αιώνια τη φρικτή ύπαρξή του.

Έτσι, σε μια εποχή πολύ μακρινή, σε ένα κόσμο διαφορετικό μα όπως ο δικός μας, βαφτισμένο στο Αίμα, οι Έλληνες βρέθηκαν και τότε, όπως είμαστε και μεις σήμερα, σε ένα κρίσιμο σημείο για την ύπαρξη του Έθνους μας αλλά και ολάκερης της Ευρώπης (από το έργο του Πατέρα της Ιστορίας, γίνεται φανερό πως εάν οι Πέρσες κατόρθωναν να κατακτήσουν και να κυριαρχήσουν στη Γη των Ελλήνων, τότε τα υπόλοιπα Έθνη της Ευρώπης δεν θα είχαν τη δύναμη να αντισταθούν στις αναρίθμητες ορδές των μαύρων φυλών).

Μπορούσαν λοιπόν, οι Σπαρτιάτες, να παραδώσουν “γη και ύδωρ” και να δεχτούν τα ανταλλάγματα του “Μεγάλου Βασιλιά” και να μην πεθάνουν πολεμώντας αλλά να ζήσουν, έστω και υπόδουλοι. Όμως, αντιστάθηκαν. Πολέμησαν. Και εν τέλει νίκησαν!

Στο χώρο της μάχης έπεσαν από τα βέλη των δειλών βαρβάρων. Κέρδισαν όμως τη μάχη με το χρόνο. Τα φάσματα τους παραμένουν φωτεινά. Ιχνηλάτες αυτών των Προγόνων, μαζευόμαστε σα στοιχειά, συρρέοντας από κάθε μεριά της Ελλάδας, στο Ιερό αυτό κάλεσμα, θα βρεθούμε γι ακόμα μια φορά να τιμήσουμε την Ανδρεία και τη Θυσία τους για την Ελλάδα στις Θερμές Πύλες απ’ όπου πέρασαν στην Αθανασία.

Εμείς, οι Πιστοί, θα βρεθούμε στη Σκιά του Αγάλματος του Βασιλιά της Σπάρτης, του Λεωνίδα. Εμείς οι λιγοστοί πιστοί, που γινόμαστε όμως ολοένα και περισσότεροι, αντιμέτωποι όπως και οι τριακόσιοι Σπαρτιάτες, με αναρίθμητους εχθρούς στις δικές μας Θερμοπύλες. Όμως, στην εποχή μας, δεν υπάρχει μονάχα ένας Εφιάλτης. Υπάρχουν πολλοί. Είναι οι σύγχρονοι Εφιάλτες οι οποίοι είναι το ίδιο αδίστακτοι και άπληστοι μα οι προδοσίες τους ακόμα πιο αισχρές.
Θα ανάψουμε δάδες και θα ανεμίσουμε τα Λάβαρα με τα αρχαία Σύμβολά του Έθνους μας στο ιερό πεδίο της μάχης ώστε να δουν οι τρανοί αυτοί Πρόγονοι πως η Θυσία τους δεν πήγε χαμένη. Τα ίδια Λάβαρα που υψώνουμε μες στις πόλεις που παλεύουμε για Πατρίδα και Ελευθερία.