Αυτή η μητέρα με τον γιο της που γεννήθηκαν χωρίς άκρα είναι η ζωντανή απόδειξη πως μπορούμε να ζήσουμε όπως εμείς επιλέξουμε

Σκεφτήκατε ποτέ πόσο δύσκολη θα ήταν η ζωή σας αν είχατε γεννηθεί δίχως χέρια; Λοιπόν, αυτό συνέβη στην Linda Bannon, σήμερα 36 ετών. Η Linda γεννήθηκε με μια σοβαρή και σπάνια γενετική δυσλειτουργία, το σύνδρομο Holt-Oram, το οποίο επηρεάζει την καρδιά και προκαλεί σκελετικές ανωμαλίες. Χρησιμοποιούσε πρόσθετα άκρα μέχρι την ηλικία των 12, αλλά κάποια στιγμή συνειδητοποίησε ότι λειτουργούσαν για εκείνη πιο πολύ σαν δεκανίκια παρά σαν αληθινή βοήθεια.

Έτσι, αποφάσισε να αρχίσει να χρησιμοποιεί τα πόδια της σαν χέρια και κατάφερε με τα χρόνια να γράφει, να κολυμπάει, να ράβει και να παίζει κιθάρα. Είναι αποφασισμένη να μην αφήσει τίποτα να την κρατήσει πίσω και κατάφερε όντως να πάρει τη ζωή της στα χέρια της, παρόλο που στην κυριολεξία ο Θεός δεν της χάρισε χέρια.

Η ασθένειά της προσβάλλει 1 στους 100.000, αλλά το χαμόγελό της είναι μεταδοτικό για 100.000 στους 100.000 και η στάση ζωής της γίνεται έμπνευση για πολύ κόσμο.

“Προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατόν πιο λειτουργική και να προσαρμόζομαι σε κάθε είδους δραστηριότητα. Πιστεύω ότι είμαι πολύ περιπετειώδες άτομο.” μας εξηγεί.

Το μόνο που έχει αφήσει τελείως στα χέρια του άντρας της, Rick, είναι η οδήγηση και αυτό για λόγους ασφαλείας.

Με τον άντρα της γνωρίστηκαν στο γυμναστήριο και έκαναν κόντρες στις ασκήσεις και τα βάρη. Άρχισαν να βγαίνουν, ερωτεύθηκαν και μετά από λίγο καιρό ο Rick της έκανε πρόταση γάμου σε εκείνο το εστιατόριο που είχαν βγει για πρώτη φορά.

Αυτή η μητέρα με τον γιο της που γεννήθηκαν χωρίς άκρα είναι η ζωντανή απόδειξη πως μπορούμε να ζήσουμε όπως εμείς επιλέξουμε

Είχαν αποφασίσει να κάνουν οικογένεια και ήξεραν φυσικά ότι υπήρχε 50% πιθανότητα το παιδί να κληρονομήσει την πάθηση της Linda.

“Είχαμε συζητήσει το ενδεχόμενο να κάνουμε παιδιά πριν καν παντρευτούμε. Ήξερα πάντα ότι ήθελα να γίνω μητέρα και ο Rick ήθελε κι εκείνος παιδιά. Όταν του εξήγησα ότι υπήρχε η πιθανότητα τα παιδιά μας να έχουν την ίδια πάθηση μου είχε απαντήσει ότι θα ήταν μια πρόκληση στην οποία θα καταφέρναμε να ανταποκριθούμε.”

Οι γονείς της Linda δεν ήταν προετοιμασμένοι για κάτι τέτοιο όταν ήρθε στον κόσμο και μάλιστα οι ειδικοί τους είχαν συμβουλεύσει να τη δώσουν για υιοθεσία. Βέβαια, οι γονείς της είχαν απορρίψει εκ προοιμίου το ενδεχόμενο να μην στηρίξουν το παιδί τους, πόσο μάλλον να το δώσουν για υιοθεσία.

Όπως κι η μαμά του…

Ο γιος του ζευγαριού, ο Timmy, τώρα 9 ετών, γεννήθηκε με το ίδιο σύνδρομο αλλά είχε περισσότερη υποστήριξη από ό,τι η μητέρα του. Άλλωστε η επιστήμη έχει προχωρήσει πολύ περισσότερο κι έχει δυο γονείς έτοιμους να του συμπαρασταθούν στην προσπάθειά του να προσαρμοστεί στον κόσμο και τη ζωή. Το πιο δύσκολο κομμάτι βέβαια ήταν η εγχείριση στην καρδιά του.

“Αυτό ήταν το δυσκολότερο, γιατί ανησυχούσαμε αν θα υπήρχαν επιπλοκές ή αν θα χρειάζονταν περαιτέρω επεμβάσεις μετά την πρώτη.” λέει η μητέρα.

Η Linda κατάφερε να εφαρμόσει άριστα την πείρα της στο γιο της και μάλιστα πρόσεξε ότι από την ηλικία των 5 ετών το αγόρι είχε ιδιαίτερες κινητικές κλίσεις.

H Linda έπρεπε να μάθει να κάνει τα πάντα με τα πόδια της, αλλά δεν ξέχναγε ποτέ όσα της έλεγαν οι γονείς της και κυρίως εκείνο το “Ο καθένας μας είναι διαφορετικός και ιδιαίτερος στα μάτια του Θεού.”

Όταν ήταν έφηβη ήταν άριστη μαθήτρια και της άρεσε να κάνει ό,τι έκανε κάθε κορίτσι της ηλικίας της, να ντύνεται σύμφωνα με τη μόδα και να βάφεται.

“Η δασκάλα μου κι εγώ περνούσαμε πολλή ώρα μαζί βάφοντας τα νύχια μας και εξερευνώντας την τεχνική του μακιγιάζ, κάτι που ο μπαμπάς μου δεν πολυχώνευε! Βέβαια, το να βγω με κάποιο αγόρι δεν υπήρχε περίπτωση να μου το επιτρέψουν, ήταν πολύ αυστηροί.”

Ακόμα και το bullying που υπέστη η Linda από ένα δύστροπο κορίτσι στο σχολείο λέει πως ήταν για εκείνην μια εμπειρία που κάθε παιδί είχε, κι όχι μόνο εκείνη λόγω του προβλήματός της. Οπότε ακόμα περισσότερο την έκανε να νιώθει ίδια με τα υπόλοιπα παιδιά. Σήμερα, ο κόσμος την κοιτάζει περίεργα κάποιες φορές…

“Όταν ο κόσμος με κοιτάζει προσπαθώ να μη δίνω σημασία. Ξέρω ότι κοιτάζουν επειδή απλά βλέπουν κάτι που δεν συναντάει κανείς κάθε μέρα. Δεν μπορούν απλά να αντισταθούν, δεν σημαίνει ότι είναι αγενείς.”

“Καθώς ενηλικιωνόμουν, έβλεπα πως οι άνθρωποι το θεωρούσαν αηδιαστικό να χρησιμοποιώ τα πόδια μου για όλες τις δουλειές. Αλλά όταν εξηγούσα πως δεν έχω χέρια, ένιωθαν άσχημα.”

Η Linda συμπληρώνει ότι χαίρεται να εξηγεί στον κόσμο για την κατάστασή της, κυρίως όταν τη ρωτάνε παιδιά…

“Όταν με ρωτάει κάποιος, κυρίως όταν είμαι με τον Timmy, πάντα απαντώ. Βοηθάει τον κόσμο να καταλάβει ότι ο γιος μου είναι όπως όλα τα παιδιά που θέλουν να παίξουν και σύντομα καταλαβαίνουν ότι είναι εξίσου ικανός στο παιχνίδι με αυτά.”

Ο δεσμός τους είναι δυνατός. Πηγαίνουν για κολύμβηση και ζωγραφική μαζί και δεν υπάρχει ούτε ένα εμπόδιο που να μην καταφέρνουν να υπερπηδήσουν.

“Θα υπάρξουν στιγμές που η ζωή του θα είναι πολύ δύσκολη χωρίς χέρια. Μπορεί και να είναι λίγο εγωιστικό αλλά χαίρομαι που υπάρχει κάποιος δίπλα μου και είναι σαν εμένα και καταλαβαίνει. Αν ήταν διαφορετικός, η σχέση μας δεν θα ήταν έτσι.”

Η ευτυχία

Παρά τις ομοιότητές τους όμως, η μητέρα του καταλαβαίνει ότι είναι και διαφορετικοί.

“Όταν ήμουν στο δημοτικό τα άλλα παιδιά ήξεραν να δένουν τα κορδόνια τους, ενώ εγώ έπρεπε να τρέξω στη μαμά μου και το μπαμπά μου για να μου δείξουν. Ο γιος μου είναι πιο τεμπέλης σε κάτι τέτοια παρότι είναι 10 ετών.”

Μαζί, μητέρα και γιος επισκέπτονται σχολεία για να ενημερώσουν τους νέους ανθρώπους σχετικά με τα άτομα με κινητικά προβλήματα αλλά και για να δείξουν ότι και αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να έχουν ίσα δικαιώματα με τους υπόλοιπους.

Όσον αφορά όμως στο μέλλον του γιου της, η Linda είναι όπως κάθε άλλη μητέρα.

“Εύχομαι ό,τι και να κάνει στη ζωή του, να γίνει ένα παραγωγικό μέλος της κοινωνίας, να ζει τη ζωή του στο έπακρο και να κάνει τον εαυτό του ευτυχισμένο.”