Τζων Λένον – Εγώ δεν θέλω να είμαι βασιλιάς. Θέλω να είμαι αληθινός

Στις 8 Δεκεμβρίου τού ’80 δολοφονήθηκε ο Τζων Λένον στην Νέα Υόρκη, Όπως δολοφονήθηκε ο Παζολίνι στην Όστια, στις…
2 Νοεμβρίου του ’75.Oι οργανωμένοι επιτήδειοι έβαλαν φαίνεται σκοπό να καθαρίσουν τον κόσμο από τα μεγάλα φίνα πνεύματα. Το πρόβλημα είναι μελλοντικό — τι θα απογίνουν όλοι αυτοί οι ρινόκεροι; Θα πεθάνουν από το μικρό τους κρανίο όπως οι δεινόσαυροι;

Στο κείμενο πού ακολουθεί ο Τζων Λένον μιλάει σε δημοσιογράφους.

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ, 1971

Πολιτικοποιημένος ήμουνα πάντα. Και αντίθετος με το κατεστημένο. Είναι κάτι πού δεν μπορείς ν’ αποφύγεις αν έχεις μεγαλώσει όπως εγώ, βλέποντας την αστυνομία σαν τον φυσικό σου εχθρό και το στρατό σαν κάτι πού μαζεύει όλους τούς νέους και γυρνάει πίσω τούς μίσους, αφήνοντας τούς άλλους μισούς σκοτωμένους σέ ξένους τόπους. Είναι, ας πούμε, ένα βασικό, φυσικό χαρακτηριστικό τής εργατικής τάξης, αν και όσο μεγαλώνεις, κάνεις οικογένεια και αφήνεις το σύστημα να σέ καταπιεί αυτό το πράγμα αδυνατίζει.

Στη δική μου περίπτωση δεν έπαψα ποτέ να ασχολούμαι με την πολιτική. Κάποια περίοδο ίσως γύρω στο ’65-’66. όταν είχα στραφεί στο LSD και τη θρησκεία, το ενδιαφέρον μου για την πολιτική είχε κάπως υποχωρήσει. Όλη όμως αυτή ή ιστορία με τη θρησκεία δεν ήταν τίποτα άλλο από αντίδραση στην καταπίεση πού έφερνε η βρωμερή πραγματικότητα των Μπήτλσσούπερσταρ.

Σκεφτόμουνα: Ζωή είναι αυτή; Σίγουρα θα πρέπει να υπάρχει και κάτι άλλο. Δεν μπορεί να είναι έτσι.

Θα μπορούσα να πω πώς με τον τρόπο μου ήμουνα πάντα πολιτικοποιημένος. Από παιδί σατίριζα το σύστημα. Στο σχολείο, έγραφα μόνος μου ένα περιοδικό και το μοίραζα στους συμμαθητές μου. Είχα πάντα συνείδηση τής τάξης μου, γιατί ήξερα τι μου συμβαίνει και έβλεπα καθαρά την ταξική καταπίεση. ‘Ομολογώ πώς ήταν λάθος μου πού, μέσα στην παραζάλη τού κόσμου των Μπιτλς αυτό το ταξικό ένστικτο δεν εκφράστηκε. Για λίγο καιρό απομακρύνθηκα από την πραγματικότητα.

ΕΡ: Ποιος πιστεύεις ότι ήταν ό λόγος τής επιτυχίας σας;

Τότε νομίσαμε πώς τα καταφέραμε. Πιστέψαμε για λίγο πώς μπορείς να πετύχεις, έστω κι αν είσαι εργάτης. Τώρα πού το σκέφτομαι ξανά, βλέπω πώς είναι ή ίδια απάτη, όπως με τούς μαύρους πού τούς αφήνουμε να γίνουν πυγμάχοι, δρομείς ή καλλιτέχνες. Αυτές είναι οι επιλογές πού σου επιτρέπονται. Τώρα μπορείς να γίνεις και πόπ-στάρ. Αυτά λέω στο δίσκο μου «‘Ήρωας τής Εργατικής Τάξης». Όσοι όμως και να καταφέρουμε να γίνουμε πόπ-στάρ, το ταξικό σύστημα δεν αλλάζει διόλου. Τώρα βέβαια βλέπεις τούς νέους να γυρνάνε με μακριά μαλλιά και να φοράνε πολύχρωμα ρούχα. Τίποτα όμως δεν έχει αλλάξει στο σύστημα έκτος από ότι εμείς στολιστήκαμε λιγάκι, αφήνοντας ανενόχλητους τούς αλήτες τής εξουσίας.

ΕΡ: Πότε άρχισες να απομακρύνεσαι από το ρόλο που σού είχε επιβληθεί σαν ένας από τους Μπήτλς;

Προσπάθησα να αντιδράσω ακόμη κι όταν οι Μπιτλς ήταν στην κορυφή τής επιτυχίας. Το ίδιο έκανε και Τζορτζ Χάρισον. Κάθε φορά πού πηγαίναμε στην Αμερική ο Επστάιν (ο μάνατζερ των Μπιτλς) προσπαθούσε να μας εμποδίσει να πούμε έστω και μια λέξη για το Βιετνάμ. Ώσπου μια φορά εγώ κι ο Τζορτζ τού λέμε: «Άκου να δεις, όταν μας ρωτήσουν ξανά, θα πούμε πώς ό πόλεμος αυτός δεν μας αρέσει και πιστεύουμε πώς η Αμερική πρέπει να φύγει από το Βιετνάμ». Και το κάναμε. Να πεις κάτι τέτοιο την εποχή εκείνη ήταν ιδιαίτερα ριζοσπαστικό, όταν μάλιστα είσαι και ένας από τούς «Τέσσερις Υπέροχους».

Αυτή ήταν ή πρώτη ευκαιρία πού είχα να πω καθαρά τις απόψεις μου. Αισθανόμουν όμως πάντα καταπιεσμένος. Είμαστε όλοι τόσο καταπιεσμένοι πού δεν μπορούσαμε καν να εκφραστούμε έτσι πού ζούσαμε, μ’ αυτό τον παράλογο ρυθμό, σε περιοδεία συνέχεια, περιτυλιγμένοι με όνειρα και μύθους. Είναι πολύ δύσκολο όταν είσαι ο Καίσαρας και σού λένε όλοι, τί ωραίος πού είσαι, και σού προσφέρουν τα πάντα και όλες οι γυναίκες είναι δικές σου, είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγεις απ’ όλα αυτά και να πεις «Εντάξει. Αλλά εγώ δεν θέλω να είμαι βασιλιάς. Θέλω να είμαι αληθινός».

Όταν είπα λοιπόν ότι οι Μπήτλς είναι «μεγαλύτεροι απ’ το Χριστό» πιστεύω πώς κατά κάποιο τρόπο έκανα πάλι μια πολιτική δήλωση. Η κουβέντα μου αυτή αναποδογύρισε όλο το σκηνικό. Στην Αμερική παραλίγο να με σκοτώσουν. Φαντάσου δε, τί τραύμα δημιούργησε στα παιδιά που μάς λάτρευαν. Μέχρι τότε υπήρχε μεταξύ μας μια σιωπηρή συμφωνία να μην απαντάμε σέ λεπτές ερωτήσεις.

Εγώ όμως παρακολουθώντας από κοντά όλες τις πολιτικές εξελίξεις, ντρεπόμουν χωρίς εγώ να βγάζω λέξη. Στο τέλος ξέσπασα πιά γιατί δεν μπορούσα να παίξω άλλο το παιχνίδι, ήταν πάνω απ’’ τίς δυνάμεις μου.

Έτσι, κάθε φορά πού πηγαίναμε στην Αμερική τα πράγματα γινόντουσαν ακόμη πιο δύσκολα, καθώς μάλιστα ό πόλεμος συνεχιζότανε. Στο τέλος γίναμε κάτι σαν Δούρειος Ίππος, εμείς οι πιο πετυχημένοι να τραγουδάμε για σεξ και ναρκωτικά. Βέβαια, όταν αργότερα προσπάθησα να περάσω ακόμα σοβαρότερα πράγματα στα τραγούδια μας. άρχισαν να μάς μποϋκοτάρουν.

Σκέψεις και ιδέες – Γιώργος Χρονάς – Οδός Πανός τεύχος Νο 1

O Τζον Λένον, (9 Οκτωβρίου 1940 – 8 Δεκεμβρίου 1980), ήταν Άγγλος μουσικός και ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος των Beatles. Εκτός από την επιτυχημένη μουσική του σταδιοδρομία, διακρίθηκε επίσης ως ακτιβιστής του 20ου αιώνα, υιοθετώντας έντονη δράση σε κοινωνικά ζητήματα, ειδικότερα ως ηγετική μορφή του κινήματος ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ. Η μουσική του επηρέασε πολλούς δημιουργούς και θεωρείται από τους πιο δημοφιλείς και πολυδιασκευασμένους τραγουδοποιούς. Ως μέλος των Beatles, τα τραγούδια του αποτέλεσαν αφορμή για τη δημιουργία μια παγκόσμιας κίνησης εκδήλωσης θαυμασμού που ονομάστηκε Beatlemania. Μετά τη διάλυση των Beatles ακολούθησε ατομική πορεία στη δισκογραφία. Ανάμεσα στις κορυφαίες δημιουργίες του ανήκει το τραγούδι Imagine καθώς και το Give Peace a chance. Δολοφονήθηκε από κάποιον που θεωρήθηκε οπαδός του στις 8 Δεκεμβρίου 1980.