Αυτόνομη ρομποτική στολή για παροχή άμεσης φροντίδας σε τραυματίες

Αυτόνομη ρομποτική στολή για παροχή άμεσης φροντίδας σε τραυματίες

Twitter/CMU School of Computer Science

Τετραετή συμβόλαια συνολικού ύψους άνω των 7,2 εκατ. δολαρίων εξασφάλισαν από το αμερικανικό Πεντάγωνο η Ιατρική Σχολή του University of Pittsburgh και το Carnegie Mellon University, για τη δημιουργία ενός αυτόνομου συστήματος φροντίδας τραυμάτων το οποίο χωρά σε σακίδιο και μπορεί να περιθάλπει και να σταθεροποιεί στρατιώτες που έχουν τραυματιστεί σε απομακρυσμένες περιοχές.

Σκοπός του «TRAuma Care In a Rucksack: TRACIR» είναι η ανάπτυξη τεχνολογιών τεχνητής νοημοσύνης που θα επιτρέπουν ιατρικές παρεμβάσεις πέρα από το «χρυσό» χρονικό διάστημα για την αντιμετώπιση απωλειών μάχης, διασφαλίζοντας την επιβίωση τραυματιών μέχρι την απομάκρυνση και μεταφορά τους σε κανονικά νοσοκομεία.

Ερευνητές και γιατροί του University of Pittsburgh θα παρέχουν έναν μεγάλο όγκο δεδομένων από τραυματισμούς και ιατρικούς αλγορίθμους, ώστε οι ειδικοί ρομποτικής και επιστήμονες υπολογιστών του CMU να τα ενσωματώσουν στη δημιουργία μιας «σκληρής και μαλακής ρομποτικής στολής», μέσα στην οποία θα μπορούν να τοποθετούνται τραυματίες. Μόνιτορ ενσωματωμένα στη στολή θα αξιολογούν τους τραυματισμούς και αλγόριθμοι τεχνητής νοημοσύνης θα παρέχουν καθοδήγηση ως προς την παροχή ιατρικής φροντίδας και θα σταθεροποιούν την κατάσταση του τραυματία μέσω ρομποτικής χορήγησης φαρμάκων και υγρών ενδοφλεβίως.

«Τα πεδία μάχης γίνονται όλο και πιο μακρινά, κάνοντας τις ιατρικές εκκενώσεις πιο δύσκολες» λέει ο Ρον Πορόπατιτς, γιατρός, απόστρατος συνταγματάρχης του στρατού των ΗΠΑ και διευθυντής του Center for Military Medicine Research του Pitt. «Συγχωνεύοντας δεδομένα από πολλαπλούς αισθητήρες και εφαρμόζοντας machine learning, αναπτύσσουμε περισσότερο προγνωστικές ευκαιρίες καρδιοαναπνευστικής αναζωογόνησης, συντηρώντας, όπως ελπίζουμε, τις δυνάμεις του στρατιώτη. Ο σκοπός μας με το TRACIR είναι η φροντίδα και σταθεροποίηση στρατιωτών στο πεδίο μάχης, ακόμα και κατά τη διάρκεια μακρών περιόδων φροντίδας επί του πεδίου, όταν η εκκένωση δεν είναι δυνατή».

Είναι ακόμα πολλές οι τεχνολογίες που πρέπει να αναπτυχθούν για τέτοιες δουλειές, όπως η εισαγωγή ενδοφλεβίων βελονών – και σε πρώτη φάση, σύμφωνα με τους ερευνητές, η έρευνα θα αποτελείται κυρίως από «παιδικά βήματα», καθώς ο καθένας έχει ελαφρώς διαφορετική εικόνα σχετικά με το πώς θα μοιάζει το τελικό σύστημα. Ωστόσο, η γενικότερη ιδέα είναι ένα αυτόνομο ή σχεδόν αυτόνομο σύστημα: Ένα σακίδιο με ένα φουσκωτό γιλέκο ή ενδεχομένως ένα πτυσσόμενο φορτίο που θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε έναν τραυματισμένο στρατιώτο, προκειμένου να τον σταθεροποιεί, με την όποια ανθρώπινη βοήθεια απαιτείται να μην προϋποθέτει ιδιαίτερες γνώσεις ιατρικής.