Η εφαρμογή της υποχρέωσης να φέρουν οι δικυκλιστές κράνος δεν είναι μόνο αδάπανη για το κράτος, άλλα φέρει και έσοδα από τα πρόστιμα.
ΕΤΙΚΕΤΕΣ:
Βλέποντας τη σειρά αστυνόμων στη νησίδα της Λ. Κηφισίας από τα βόρεια μέχρι το κέντρο της Αθήνας, που διευκολύνουν τη διέλευση κάποιου μηχανοκίνητου επισήμου, αναρωτιέμαι πόσο λιγότερους νεκρούς ή μόνιμα ανάπηρους θα είχαμε, εάν οι μισοί από αυτούς αστυνόμευαν ουσιαστικά τους οδηγούς, ώστε να εφαρμόζουν τον ΚΟΚ. Αναρωτιέμαι πόσο λιγότεροι νεκροί ή μόνιμα ανάπηροι θα υπήρχαν, αν γίνονταν εντατικοί έλεγχοι της χρήσης αλκοόλ κατά την οδήγηση, που αποτελεί την αιτία του 1/3 των θανάτων σε τροχαία. Αλήθεια, πόσο αίμα πια πρέπει να χυθεί, ώστε να συνειδητοποιήσουμε, πρωτίστως οι πολιτικοί και οι έχοντες εξουσία και αρμοδιότητα, ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη προτεραιότητα από τη διαφύλαξη της ανθρώπινης ζωής και σωματικής ακεραιότητας;
Εκσυγχρονισμός της κρατικής μηχανής, επιτάχυνση της απονομής της Δικαιοσύνης, προσέλκυση επενδύσεων, τόνωση της εξωστρέφειας και της επιχειρηματικότητας, έλεγχος με στόχο τον περιορισμό της αχαλίνωτης καλυμμένης ανισοκατανομής του εισοδήματος και της φοροδιαφυγής των «μεγάλων», αλλά και των «μικρών», εντοπισμός των ψευδοδικαιούχων επιδομάτων, καλύτερη Δημοκρατία, ασφαλώς είναι από τα ζητούμενα και τα ακούμε προεκλογικά. Δεν ακούμε όμως από κανένα πολιτικό κόμμα, ούτε σε αυτές τις εκλογές ούτε ποτέ στο παρελθόν, συγκεκριμένα εφαρμοστικά μέτρα για τον περιορισμό μοιραίων τροχαίων ατυχημάτων, που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί με πραγματική πολιτική βούληση. Καμία εξαγγελία για την εφαρμογή αποτελεσματικών μέτρων περιορισμού των θανατηφόρων τροχαίων, ούτε εκεί που ο περιορισμός τους δεν στοιχίζει σχεδόν τίποτα στην εθνική οικονομία: Το 43% των θυμάτων τροχαίων το διάστημα 2015-2017 ήταν, όπως μας πληροφορεί η Αλ. Κασσίμη («Καθημερινή», 13.6.2019), μοτοσικλετιστές και είναι γνωστό ότι πολλές, αν όχι οι περισσότερες, ειδικότερες αιτίες οφείλονται σε κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να μην είχαν μοιραίο αποτέλεσμα ή μόνιμη αναπηρία, αν το θύμα είχε κάνει (σωστή) χρήση κράνους ασφαλείας, όπως προβλέπει ο ΚΟΚ, και μάλιστα όχι ελαττωματικού. Οι νεκροί από τροχαία ατυχήματα τον χρόνο ανέρχονται σε 750 περίπου. Μπορείτε να κάνετε τον υπολογισμό για να δείτε κατά προσέγγιση πόσοι θάνατοι μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, αν η Τροχαία δεν επέτρεπε σε κανέναν να κυκλοφορεί χωρίς κανονικό κράνος ασφαλείας, όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες, δηλαδή αν είχε «άνωθεν» εντολή να κάνει το αυτονόητο, που στη χώρα μας δεν είναι αυτονόητο, να εφαρμόζει διαρκώς και χωρίς παρεκκλίσεις τον νόμο.
Δεν είναι ότι εστιάζουμε μονοδιάστατα σε μία αιτία θανάτων, στην οποία συμβάλλει σημαντικά η ανεπαρκέστατη επιτήρηση της εφαρμογής των νόμων, αφού μια άλλη αιτία, το κάπνισμα, προκαλεί 24.000 θανάτους ετησίως (Ι. Ιωαννίδης, «Καθημερινή», 19.8.18). Είναι ότι η δυνατότητα εφαρμογής της υποχρέωσης να φέρουν όλοι οι δικυκλιστές κράνος δεν είναι μόνο αδάπανη για το κράτος, άλλα φέρει και έσοδα από τα πρόστιμα, τουλάχιστον στην αρχή της εφαρμογής της ξεχασμένης υποχρέωσης μέχρι να εθιστούν σ’ αυτήν οι οδηγοί, ώστε η μη εφαρμογή να φαντάζει και να είναι αποτέλεσμα βαθιάς άγνοιας, τύφλωσης. Σε τι διαφέρει αν κάποιος πέθανε από κάποιο λιγότερο συνηθισμένο ατύχημα του καλοκαιριού, που ως θλιβερό γεγονός απασχολεί τα ΜΜΕ, από αυτόν που τόσο τακτικά φεύγει λόγω μη χρήσης κράνους και που αναφέρεται συνήθως στις «λοιπές ειδήσεις»; Αυτή η κατάταξη στις «λοιπές ειδήσεις» αντικατοπτρίζει και την αντιμετώπιση του φαινομένου ως ρουτίνα, με την οποία έχουμε συμβιβαστεί ως κάτι δεδομένο που δεν μας κάνει εντύπωση πια. Χρειαζόμαστε στατιστικά στοιχεία; Προσέξτε πόσοι από τους οδηγούς ή/και συνοδηγούς δικύκλων που κατακλύζουν τους δρόμους κυκλοφορούν ανενόχλητοι χωρίς κράνος. Το ότι, παράλληλα με την προηγούμενη μείωση των προστίμων, αυστηροποιούνται από 1.7.2019 με τις νέες διατάξεις του Ποινικού Κώδικα οι κυρώσεις για τους παραβάτες οδηγούς, αν δεν εφαρμοσθούν πραγματικά, ώστε να έχουν αποτρεπτικό αποτέλεσμα, αλλά, όπως δυστυχώς συμβαίνει πάγια, να εφαρμοστούν σχεδόν μόνο αφού γίνει το ατύχημα για τον επιμερισμό των ευθυνών, το μόνο που «προσφέρει» είναι ο «εμπλουτισμός της συλλογής των μη εφαρμοζόμενων διατάξεων» και άρα η τόνωση της νοοτροπίας της περιφρόνησης του νόμου. Ασφαλώς δεν αποτελεί αντίλογο ότι τα τελευταία χρόνια έχουν κάπως μειωθεί τα ατυχήματα ή ότι βελτιώνεται το οδικό δίκτυο, γιατί το ζήτημα είναι πόσοι συμπολίτες μας θα είχαν σωθεί και μάλιστα εύκολα και αδάπανα αν υπήρχε πραγματική πολιτική βούληση. Πρώτα έρχεται η διατήρηση στη ζωή και ακολουθούν όλα τα άλλα, ακόμα και η Δημοκρατία. Δυστυχώς, χειρότερο και από το brain drain είναι η αδιαφορία στην εφαρμογή του ελέγχου της ασφαλούς οδήγησης, γιατί τα πρόσωπα του brain drain μπορεί να επιστρέψουν, όχι όμως και τα θύματα τροχαίων. Και είναι οι πιο πολλοί νέοι..
* Ο κ. Ιωάννης Ρόκας είναι ομότ. καθηγητής Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών.
ΈντυπηΠηγή άρθρου – kathimerini.gr
Use Facebook to Comment on this Post
