ΗΠΑ: Η ομάδα που όλοι περίμεναν να αποτύχει

Ο αποκλεισμός των ΗΠΑ από την Γαλλία στα προημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου δεν προκάλεσε έκπληξη στον κόσμο. Τουναντίον, ήταν κάτι που περίμεναν (σχεδόν) όλοι. Και υπάρχει λόγος για αυτό.

Δύο. Τόσοι ήταν οι εν ενεργεία All Star στο ρόστερ των ΗΠΑ (οι Κέμπα Γουόκερ και Κρις Μίντλετον) ενόψει του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Κίνας, οι λιγότεροι από κάθε άλλη φορά από τότε που ξεκίνησαν οι Αμερικανοί να παρατάσσονται με ΝΒΑερς. Και αυτό δεν ήταν καν το χειρότερο μαντάτο, στον δρόμο για την πιο αναμενόμενη αποτυχία της Team USA σε μεγάλη διοργάνωση της FIBA.

Με τον έναν σταρ του ΝΒΑ μετά τον άλλο να ρίχνει “πόρτα” στις ΗΠΑ, η Team USA ξεκίνησε το Παγκόσμιο Κύπελλο από μία διαφορετική θέση από ότι είχε συνηθίσει: Αυτή του αουτσάιντερ. Αυτό που πριν από 27 χρόνια, όταν οι ΗΠΑ εμφάνισαν την “Dream Team” στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης, έμοιαζε με ύβρι, ήταν πλέον μία πραγματικότητα. Η ήττα στο φιλικό από την Αυστραλία το έδειξε. Η παραλίγο ήττα από την Τουρκία στην φάση των ομίλων το επιβεβαίωσε. Ο αποκλεισμός από την Γαλλία στα προημιτελικά έμελλε να βάλει την σφραγίδα.

ΟΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ… ΑΦΕΛΕΙΣ

Στην ΗΠΑ έμοιαζαν συνειδητοποιημένοι. Οι περισσότεροι τουλάχιστον, γιατί εξακολουθούσαν να υπάρχουν και αφελείς. Ο αποκλεισμός από την Γαλλία όμως δεν προκάλεσε έκπληξη στους καλά γνωρίζοντες. Σε αντίθεση με ό,τι είχε συμβεί πριν από 13 χρόνια, όταν το 2006 η Ελλάδα σόκαρε την Team USA των ΛεΜπρόν Τζέιμς, Ντουέιν Γουέιντ, Κρις Πολ, Καρμέλο Άντονι και Ντουάιτ Χάουαρντ, οι Αμερικανοί αυτή τη φορά έμοιαζαν λίγο πιο.. μαζεμένοι. Κάποιοι εξάλλου είχαν φροντίσει σχεδόν να “ξεγράψουν” την ομάδα πριν ακόμα ξεκινήσει το τουρνουά. Ο αποκλεισμός-σοκ της Σερβίας – που θεωρείτο το φαβορί του τουρνουά – από την Αργεντινή τους έκανε να αναθαρρήσουν, ωστόσο η Γαλλία προσγείωσε ακόμα και τους αισιόδοξους στην πραγματικότητα.

Η ομάδα που παρέταξαν οι ΗΠΑ στην Κίνα έμοιαζε πιο “θνητή” από κάθε άλλη φορά. Πιο “θνητή” ακόμα και από αυτή που παρατάχθηκε στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ιντιανάπολις το 2002 και γνώρισε τρεις ήττες. Τις πρώτες ήττες για την ακρίβεια από τότε που οι ΗΠΑ από τότε που είχε ΝΒΑερς στο ρόστερ.

Στις ΗΠΑ υπήρχαν αρκετοί αναλυτές που πίστευαν ότι έστω και με το… στανιό αυτή η ομάδα θα κατάφερνε να κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο, απλώς και μόνο επειδή είχε 12 ΝΒΑερς. Την ίδια στιγμή όμως υπήρχαν και κάποιοι άλλοι, πιο ρεαλιστές. Αυτοί που γνωρίζουν τι συμβαίνει στο μπάσκετ εκτός ΝΒΑ, που δεν θεωρούν ότι το μπάσκετ εκτός ΗΠΑ δεν υπάρχει. Ήξεραν ότι οι ΗΠΑ δεν ήταν τον καλύτερο παίκτη του τουρνουά. Για την ακρίβεια, ήξεραν ότι οι τρεις καλύτεροι παίκτες του τουρνουά ήταν ξένοι: Γιάννης Αντετοκούνμπο (Ελλάδα), Νίκολα Γιόκιτς (Σερβία) και Ρούντι Γκομπέρ (Γαλλία) είχαν μεγαλύτερο εκτόπισμα από κάθε παίκτη που είχε στην διάθεσή του ο Πόποβιτς. Ήξεραν ακόμα ότι το ρόστερ της Team USA ήταν άπειρο. Είχε έλλειμμα προσωπικότητας. Είχε θέματα στην στελέχωσή του. Κοινώς, κάποιοι έβλεπαν το… κακό να έρχεται.

ΟΜΑΔΑ ΦΤΙΑΓΜΕΝΗ ΑΠΟ ΜΕΤΡΙΑ ΥΛΙΚΑ

Κοιτώντας κάποιος το ρόστερ των ΗΠΑ μπορούσε να βρει ψεγάδια. Μπορούσε να αντιληφθεί ότι είχε μόνο δύο γκαρντ που μπορούσαν να δημιουργήσουν το δικό τους σουτ σε υψηλό επίπεδο (Γουόκερ, Μίτσελ) και έναν φόργουορντ με ικανότητα στο ένας εναντίον ενός (Τέιτουμ). Ότι δεν είχε “καθαρό” πάουερ φόργουορντ. Ότι της έλλειπε μέγεθος κοντά στο καλάθι, παρά το γεγονός ότι είχε πάρει τρεις σέντερ (Τέρνερ, Λόπεζ, Πλάμλι). Ότι είχε μόνο έναν κλασικό σουτέρ (Χάρις) και από εκεί και πέρα παίκτες που θέλουν πολλά λεπτά συμμετοχής για να είναι αποδοτικοί ως σκόρερ (Μίντλετον, Μπαρνς, Μπράουν).

Αυτό που έκανε τους Αμερικανούς να αισιοδοξούν ήταν το γεγονός πως στην άκρη του πάγκου υπήρχαν οι Γκρεγκ Πόποβιτς και Στιβ Κερ. Πολύς κόσμος πόνταρε σε αυτούς τους δύο και την ικανότητά τους να πάρουν το μέγιστο από κάθε παίκτη. Όσο καλοί όμως και να είναι οι δυο τους – βασικά μαζί με τον Ντοκ Ρίβερς των Κλίπερς και τον Ρικ Καρλάιλ των Μάβερικς είναι πιθανότατα οι καλύτεροι προπονητές στο ΝΒΑ – δεν είναι… μάγοι.

Οι παίκτες που είχαν στο ρόστερ τους οι ΗΠΑ δεν ήταν κακοί. Οι μεγάλοι σταρ έλλειπαν, αλλά οι 11 από τους 12 ήταν βασικοί σε καλές ομάδες και ο 12ος (Πλάμλι) ήταν ο back-up σέντερ του Γιόκιτς στους εξαιρετικούς Νάγκετς. Το θέμα ωστόσο ήταν πως το συγκεκριμένο ρόστερ ήταν αταίριαστο, δεν μπορούσε να προσαρμοστεί στα δεδομένα της FIBA και ήταν υπερβολικά εξαρτημένο από την τριάδα των Γουόκερ, Μίτσελ, Τέιτουμ. Και αυτός είναι και ο λόγος που η απώλεια του Τέιτουμ πρακτικά άλλαξε τα πάντα στο ροτέισον των ΗΠΑ, που ξαφνικά βρέθηκε με έναν δημιουργό λιγότερο.

Οι ΗΠΑ παρέταξαν μία ομάδα έτοιμη να… αποτύχει. Μπορεί να μοιάζει βαρύ αυτό και σίγουρα δεν ήταν αυτός ο στόχος τους. Η αλήθεια ωστόσο είναι ότι με τη μία άρνηση να διαδέχεται την άλλη από τους σταρ της λίγκας, το ρόστερ που παρατάχθηκε στην Κίνα όχι απλώς δεν προκαλούσε φόβο και δέος. Πρακτικά ο μόνος λόγος που το σέβονταν όλοι ήταν λόγω των Πόποβιτς και Κερ. Οι εποχές που οι Αμερικανοί νικούσαν απλώς και μόνο επειδή εμφανιζόντουσαν στο παρκέ έχουν περάσει εδώ και χρόνια.

ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ

Οι προηγούμενες αποτυχίες των ΗΠΑ (2002 – Παγκόσμιο Κύπελλο Ιντιανάπολις, 2004 – Ολυμπιακοί Αγώνες Αθήνας, 2006 – Παγκόσμιο Κύπελλο Ιαπωνίας) ήταν εν πολλοίς προϊόν της έπαρσης και της αίσθησης υπεροχής που είχαν στις ΗΠΑ λόγω της κυριαρχίας τους. Στην USA Basketball δεν είχαν πάρει τα… μηνύματα μετά το παρολίγον έμφραγμα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ το 2000 (όταν βρέθηκαν ένα τρίποντο του Γιασικεβίτσιους μακριά από τον αποκλεισμό στον ημιτελικό της διοργάνωσης) και το πλήρωσαν σε τρεις διαδοχικές διοργανώσεις.

Αυτή η αποτυχία όμως είναι διαφορετική. Μία ματιά στα Αμερικανικά ΜΜΕ αρκεί για να το καταλάβει κάποιος αυτό. Δεν υπάρχει καταστροφολογία, δεν υπάρχει πανικός. Όλοι αναγνωρίζουν ότι η Team USA απέτυχε, αλλά τα αμερικανικά ΜΜΕ ξεκαθαρίζουν ότι αυτό ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενο. Αυτό, δε, που προτάσσεται, είναι ότι αυτές οι διοργανώσεις δείχνουν να έχουν χάσει το ενδιαφέρον τους για τους ΝΒΑερς, οι οποίοι είναι πολύ δύσκολο πλέον να θελήσουν να ρισκάρουν συμβόλαια αξίας 100-200 εκατ. δολαρίων για να φορέσουν την φανέλα της εθνικής τους… τσάμπα.

Ένα μεγάλο μέρος των αναλυτών δείχνει να έχει συνειδητοποιήσει ότι η απόσταση ανάμεσα στο ΝΒΑ και τον υπόλοιπο κόσμο έχει μικρύνει. Η διαφορά ωστόσο είναι ότι οι περισσότεροι έχουν αρχίσει πλέον και… εννοούν αυτά που γράφουν και δεν επαναλαμβάνουν απλώς κλισέ εκφράσεις. Σαφώς και όλοι αναγνωρίζουν ότι αν οι ΗΠΑ ήταν πλήρεις θα ήταν το ξεκάθαρο φαβορί, εντούτοις έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν (ξανά) ότι απλώς η παρουσία των ΝΒΑερς δεν είναι αρκετή για να παραμείνουν στην κορυφή. Χρειάζεται να παραταχθεί μία πραγματικά καλή ομάδα, με ταλέντο και ισορροπία.

Το επιμύθιο αυτής της Team USA είναι αρκετά ξεκάθαρο: Οι ΗΠΑ παρέταξαν μία ομάδα που όλοι περίμεναν να αποτύχει. Έμοιαζε να προκαλεί τους αντιπάλους της να τη νικήσουν. Έτσι κι έγινε. Αυτό που έχει πλέον ενδιαφέρον είναι τι ομάδα θα εμφανίσουν στα γήπεδα του Τόκιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020. Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα πιθανότατα θα δείξει πόσο υπολογίζουν πλέον οι σταρ του ΝΒΑ μία διάκριση με την εθνική τους ομάδα.

Photo Credits: FIBA

Πηγή άρθρου – sport24.gr