Είμαστε σκλαβωμένοι από τον πολιτισμό που δημιουργήσαμε, δαμάζοντας τα ένστικτα μας, τιθασεύοντας τις ορμές μας, βάλαμε στο κλουβί το ζώο κι εμείς υπάρχουμε δούλοι των ιδεών…
μας, αγνοώντας από πού προέρχεται η δυστυχία, το άγχος και η λύπη της ανθρώπινης ψυχής. Ονομάζουμε πολιτισμό την νίκη του ουρανού εναντίον της γης, την νίκη του άνδρα εναντίον της γυναίκας, την νίκη του μυαλού εναντίον της καρδιάς, την νίκη του ανθρώπου εναντίον του θεού. Είμαστε αυτοί που σκοτώσαμε τον θεό.
Οι σημερινοί άνθρωποι θεωρούν τους εαυτούς τους πολιτισμένους, διαχωρίζοντας την κοινωνία τους από την αρχαία κοινωνία, αν και δεν έχουν λόγους να ισχυρίζονται κάτι τέτοιο. Μέχρι σήμερα υπάρχουν οι τίτλοι των ιερέων και των βασιλιάδων, που προέρχονται από τις αρχαίες κοινωνίες, παρόλο που αυτές οι κοινωνίες δεν έχουν μόνο καταστραφεί αλλά και θεωρούνται κοινωνίες αγρίων ζώων και όχι ανθρώπων. Οι δικοί μας όμως ιερείς και οι δικοί μας βασιλιάδες δεν έχουν καμία σχέση με τα βασιλικά πολιτεύματα και την ιερατική τέχνη που γεννήθηκαν κατευθείαν από την φύση.
Η λογική και η δικαιοσύνη ήταν ανακαλύψεις του αρχαίου ανθρώπου, οι οποίες προήλθαν από την ιερατική και την βασιλική τέχνη. Αυτή η γνώση ήρθε από τον ουρανό, εκ θεού, όπως θα λέγαμε σήμερα. Ο Μίνωας από τους αρχαιότερους θεωρείται ο δίκαιος βασιλιάς, ο οποίος μιλούσε με τον ίδιο τον θεό Δία. Αργότερα όμως οι Αθηναίοι θα συκοφαντήσουν την κρητική βασιλεία και ο Μίνωας γι αυτούς θα είναι ένας τύραννος. Τα μαύρα καράβια των Κρητών θα ιδρύσουν το μαντείο των Δελφών. Η καταγωγή του ελληνικού πολιτισμού από την αρχαία μητριαρχική κοινωνία του Αιγαίου, τους Μινωίτες κι έπειτα τους Μυκηναίους είναι αδιαμφισβήτητη. Όταν όμως οι νεοέλληνες της εποχής της Αθηναϊκής ηγεμονίας θελήσουν να χτίσουν ένα νέο κόσμο θα προσπαθήσουν να κόψουν τις γέφυρες με τον αρχαίο Μινωϊκό πολιτισμό και θα φέρουν την ιδέα των Υπερβόρειων, και του Υπερβόρειου Απόλλωνα. Γιατί οι πατριαρχικοί ποιμένες βασιλιάδες ήρθαν από τα βόρεια στην Ελλάδα, όπως και στην Αίγυπτο οι Υκσως.
Ιέρειες της Μινωϊκής θρησκείας.
Οι βασιλιάδες των ποιμένων, που ήταν κυρίως νομάδες περιφερόμενοι, ήταν πολεμιστές. Οι αρχαίοι βασιλιάδες των Μινωϊτών και των Αιγύπτιων ήταν κυρίως ιερείς. Παλαιότερα, ιέρεια και υπεύθυνη αποκλειστικά για τα πνευματικά ήταν μονάχα η γυναίκα. Βασιλιάς ή ιερέας βασιλιάς γινόταν ο γιός της ιέρειας. Ο γιός μιας παρθένας δηλαδή, εφόσον στην αρχαία εποχή, παρθένα σημαίνει την απάντρευτη γυναίκα, εκείνη δηλαδή που δεν βρίσκεται υπό την εξουσία τους ανδρός. Γι αυτό όπως μαρτυρεί και ο Παναγής Λεκατσάς στο βιβλίο του για την μητριαρχία, η λέξη παρθένα ήταν τίτλος ακόμα και της θεάς Ήρας αρχικά και άλλων θεοτήτων οι οποίες ήταν μητέρες. Στην μητριαρχική κοινωνία μια γυναίκα μπορούσε να είναι μητέρα και ανύπανδρη, δηλαδή παρθένα. Παρθένα ήταν και η Σεμέλη που γέννησε τον Διόνυσο και η γυναίκα του προφήτη Ησαία παρθένα θα ήταν και αυτή. «Ησαία 7, 16. Ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν.» Το νησί της Σάμου που ήταν αφιερωμένο στην θεά Ήρα, ονομαζόταν παλαιότερα Παρθενία.
Η Ήρα η σύντροφος του Δία, η κορυφαία θεά του δωδεκαθέου.
Ας διαβάσουμε όπως πως περιγράφει ο Παναγής Λεκατσάς την μετάβαση από την γυναίκα ιέρεια της μητριαρχικής κοινωνίας στο βασιλιά της πατριαρχικής κοινωνίας.
«Η μητριαρχία ακμάζει, έτσι στην Τοτεμική Περίοδο όπου το κυνήγι, δουλειά των αντρών, η η Καρποσυλλογή, δουλειά των γυναικών, με την καλλιέργεια των σπόρων, η Γεωργία. Μια και η κτηνοτροφία βγαίνει από τη σφαίρα του κυνηγιού, μένει στα χέρια των αντρών, κ έτσι το πέρασμα από την κυνηγητική στην κτηνοτροφική οικονομία αλλάζει ριζικά τη θέση του άνδρα. Πρώτα βρισκόταν σε υπερθετική εξάρτηση από το γένος της γυναίκας του γιατί δεν είχε να προσφέρει σ’ αυτό παρά το μερδικό του από το κυνήγι. Με τα κοπάδια αποκτά μια οριστική οικονομική δύναμη και ξαγοράζει την ανεξαρτησία του πληρώνοντας το γένος της γυναίκας του.
Έτσι καθώς η πρώτη περιουσία είναι τα ζωντανά, κάθε ποιμενική κοινωνία είναι χωρίς εξαίρεση πατριαρχική, και σε μεγάλο βαθμό πολύγαμη κιόλας. Οι ποιμενικοί λαοί είναι κατά κανόνα και νομαδικοί, κ οι νομάδες δεν αγοράζουνε μοναχά αλλά αρπάζουνε τις γυναίκες. Το πέρασμα έτσι από την Κυνηγητική στην κτηνοτροφική οικονομία καταλεί με γοργό ρυθμό την Μητριαρχία.
Αντίθετα η Γεωργία είναι η παραγωγική περιοχή των γυναικών, βγαίνοντας από την καρποσυλογή, που είναι δουλεια γυναικεία. Όπου η Γεωργική οικονομία διαδέχεται άμεσα την κυνηγετική, εκεί η κοινωνία ανακρατεί, και σε πολύ προχωρημένη οικονομική εξέλιξη, την μητριαρχική στοιχείωση της. Η άμεση τούτη μετάβαση τονώνει τη θέση της Μητριαρχικής γυναίκας, πού ναι ιδιοχτήτρα και κληρονόμα της καλλιεργίσιμης γης και συνεδεμένη σταθερά με τη γονιμική μαγεία και θρησκεία. Αυτή είναι η περίπτωση και των αρχαίων μεσογειακών λαών και μάλιστα της Μικρασίας, της Αιγύπτου, και του Αιγαίου.
Από τη Μέση Μινωική περίοδο παρουσιάζεται ο αρσενικός μινωϊκός θεός, γιός ή αγαπητικός, ή και τα δυο, της Μεγάλης Θεάς, «αντιπροσωπεύοντας την πατριαρχική αρχή που γεννιέται μέσα από την Μητριαρχία. Από την Τρίτη Υστερομινωική μας έρχεται η τοιχογραφία που βρέθηκε στη θεση Αγίας Τριάδα, όπου μαζί με τις γυναίκες που ιερουργούν, παρουσιάζεται εδώ κι ένας γυναικοντυμένος λυράρης.»
Ο Ηρόδοτος στην ιστορία του γράφει ότι πρώτα οι Έλληνες με τον Δία έκλεψαν την Ευρώπη από την Φοινίκη κι έπειτα ο Πάρις έκλεψε την Ωραία Ελένη. Οι πολέμοι γινόταν πάντα για τις γυναίκες, εφόσον όποιος κατείχε την ιέρεια, είχε και την εξουσία.
Στην μεσόγειο ο βασιλιάς που προέρχεται από την γυναίκα ιέρεια, είναι ο γιός ή ο εραστής της. Από αυτή την εποχή κατάγεται η μύηση του ιερού γάμου, όπου η γυναίκα σελήνη ενώνεται με τον άνδρα ήλιο. Συμβολικά η γυναίκα αγελάδα ενώνεται με τον άνδρα ταύρο. Γι αυτό έχουμε και την συνεύρεση της Πασιφάης, της γυναίκα του Μίνωα με τον Ταύρο και την γέννηση του Μινώταυρου ή την αρπαγή της Ευρώπης από τον Δία που πήρε την μορφή ταύρου. Στο βιβλίο του «το κάλεσμα της Θεονύμφης» ο Λεκατσάς γράφει γι αυτό το συμβολισμού του ταύρου και της γελάδας τα παρακάτω:«Τη δεύτερη μέρα των ανθεστηρίων γινόταν ο γάμος του Διονύσου, ταύρου θεού, με τη γυναίκα του άρχοντος βασιλέως, στην αρχαία έδρα του που λεγότανε Βουκόλιον (Βοιδομάντρα).
Ο λόγος αυτός ξαναθυμίζει τον παράλληλο των Κελτών, όπου η γυναίκα, για να δηλώσει ενός άντρα πως τον διαλέγει για ταίρι της, δεν είχε παρά να του πει: «Εσύ είσαι ο Ταύρος, κ εγώ είμαι η νέα Γελάδα.»
Οι γελάδες ήταν ιερά ζώα της μητριαρχικής κοινωνίας και παραμένουν ως τέτοια στην Ινδία, γιατί είναι η βάση της γεωργικής οικονομίας. Ένα ζευγάρι βόδια ήταν απαραίτητα για το όργωμα του χωραφιού και δεν είναι τυχαίο που το γράμμα άλφα έχει το σχήμα της κεφαλής γελάδας. Αργότερα οι ποιμένες θα εξυψώσουν τα σύμβολα του κριού και του αμνού.
Ένα τυπικό ειδώλιο αρχαίας Μεγάλης Μητέρας Θεάς. Το αρχαιότερο ειδώλιο αυτού του τύπου ήταν 35 000 χρόνων.
Η αρχαία θρησκεία, όπως και τα βάθη της ανθρώπινη ψυχής υπακούνε ακόμα σε μητριαρχικούς νόμους. Τα αρχαιότερα αγάλματα που έχουν βρεθεί είναι τα λεγόμενα στεατοπυγικά τα οποία συμβολίζουν τις ιέρειες μητέρες. Αυτά τα ειδώλια έχουν ηλικία πάνω από τριάντα χιλιάδες χρόνια. Οι αλλαγές από την μητριαρχία στην πατριαρχία συνέβησαν στα ιστορικά χρόνια, μόλις την δεύτερη χιλιετία πριν τον Χριστό, εφόσον ο ανθρώπινος πολιτισμός είχε ήδη δημιουργήσει τις δομές πάνω στις οποίες στηρίζεται ακόμα και σήμερα, την οικογένεια, την θρησκεία με τους ιερείς και το έθνος με τον βασιλιά. Όταν οι νέοι βασιλιάδες των ποιμένων πατριαρχών, στην Αίγυπτο ή στο Αιγαίο πήραν την θέση των μητριαρχικών, ήταν απαραίτητο από απλοί πολεμιστές να μετατραπούν σε ανώτατοι ιερείς και να μυηθούν στην απόκρυφη γνώση.
Η Θεα Ισιδα κρατάει τον Ωρο στην αγκαλιά της, όπως η παναγία των χριστιανών τον Ιησού.
Ο πολεμιστής αρχηγός για να γίνει βασιλιάς, πρέπει να μυηθεί στην ιερατική τέχνη. Πρέπει πρώτα να γίνει ιερέας, να θυσιάζει στους θεούς και να επικοινωνεί με τους θεούς. Όπως έκανε ο Μωυσής, ο Μίνωας και ο Λυκούργος. Ο Πλούταρχος περιγράφοντας αυτό το γεγονός στην ιέρεια Κλέα, στο περί Ισιδος και Οσίριδος, αναφέρει ότι ο βασιλιάς έπρεπε να μάθει όλη την απόκρυφη θεωρητική γνώση για να γνωρίσει την αποκεκαλυμμένη αλήθεια των μύθων και των συμβόλων. Αυτήν την μυστηριακή αλήθεια την αποκαλύπτει η αρχαία Θεά, η Μεγάλη Μητέρα Θεά, σε ένα άγαλμα της οποίας ο Πλούταρχος είχε διαβάσει την εξής επιγραφή:
«Εγώ είμαι παν ότι υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει και τον πέπλον μου κανείς θνητός δεν εξεσκέπασε».
«εγω ειμι παν το γεγονός και ον και εσόμενον και τον πέπλον ουδείς πω θνητός απεκάλυψεν».
Ο μεγάλος μύστης Παρμενίδης, εκείνος που η σημερινή επιστήμη της φιλοσοφίας τον θεωρεί ιδρυτή της λογικής, οδηγήθηκε στην γνώση από την Μεγάλη Θεά. «Και με θεά πρόφρων υπεδέξατο» Με υποδέχθηκε πρόθυμα η Θεά γράφει στο φιλοσοφικό του ποίημα ο Παρμενίδης και από αυτήν μαθαίνει την αλήθεια για το σύμπαν. Στην μέση των πάντων βρίσκεται η Θεά που κυβερνά τα πάντα, καταλήγει ο Παρμενίδης. «εν δε μέσω τούτων δαίμων η πάντα κυβερνά» Η αρχαία θρησκεία αναγκάζει με λίγα λόγια τους ποιμένες βασιλιάδες να δούνε την ανωτερότητα της Μητέρα Θεάς και μέσω της γνώσης της και της εξουσίας της να κυβερνήσουν ένα κόσμο που μεταλλασσόταν.
Ο σημερινός μονοθεϊσμός, του ενός πατέρα θεού, είναι μια αναποδογυρισμένη κούπα με κρασί, όπου το κρασί του μυστηρίου έχει χυθεί κι εμείς διαβάζουμε την μάταιη γραφή του εξωτερικού της κούπας. Η μετάβαση από την μητριαρχία στην πατριαρχία έγινε η αρχή της πνευματικής στειρότητας καθώς ο πολιτισμός κινήθηκε προς τον αρσενικό ουρανό αφήνοντας πίσω του την γήινη εμπειρία. Οι πατριαρχικοί θεώρησαν την γυναίκα θεά ως τον διάβολο και όλα τα σύμβολα της αρχαίας μητριαρχίας τα θεώρησαν ως τα σύμβολα του κακού. Με αυτόν τον τρόπο η πατριαρχία προσπαθεί να κυριαρχήσει μέσα στο μυαλό των ανθρώπων και να εξορίσει την βασίλισσα του ουρανού από τις καρδιές των ανθρώπων.
Οι σημερινοί πατριαρχικοί αντί να μαθητεύσουν στην αλήθεια της Μεγάλης Μητέρας καταδιώκουν την ανθρώπινη ψυχή και την γυναίκα. Για ένα άνδρα είναι τιμή να έχει πολλές γυναίκες, ενώ μια γυναίκα πρέπει να είναι άγγιχτη αγνή παρθένα. Η γη είναι ένας κακός τόπος για τους ανθρώπους, το ανθρώπινο σώμα είναι φτιαγμένο από κακή ύλη και είναι δούλος των επιθυμιών και των παθών και ο άνθρωπος πρέπει να αυτοβασανιστεί για να κερδίσει τον ουράνιο παράδεισο αφήνοντας τον γήινο παράδεισο την Μεγάλης Μητέρας θεάς, μέσα στον οποίο γεννήθηκε και ανατράφηκε.
Η αρχαία κοινωνία του βασιλιά Κρόνου έχει παραμείνει στις πηγές ως η εποχή που ο κόσμος ήταν ένας παράδεισος. Στις εορτές των Σατουρναλίων (Κρονίων), οι δούλοι είναι ελεύθεροι και μπορούν να κάνουν ότι επιθυμούν, οι άνδρες είναι ελεύθεροι να πιούν αλκοόλ και να παίξουν ζάρια και οι γυναίκες ελεύθερες να κάνουν έρωτα με όποιον θέλουν. Με αυτόν τον τρόπο παραμένει η αρχαία ελευθερία στην μνήμη της πατριαρχικής αυστηρής δομής όπου ο αρσενικός πολεμιστής θεός, υποτάσσει την γυναίκα και σταδιακά της αφαιρεί τις ελευθερίες της.
Η Παναγία θηλαζει το θεϊκό βρέφος.
Η βασίλισσα του ουρανού, η Παναγία των χριστιανών, φέρει όλα τα σύμβολα της Παρθένας Μητέρας θεάς, που φέρνει στη γη τον βασιλιά του κόσμου. Είναι εκείνη που μέσα από τα βάθη των σκοταδιών γεννάει το φως του ήλιου. Ο Χριστός με το κήρυγμα του θα προσπαθήσει να αφαιρέσει την ενοχή από την ψυχή της καταδιωκόμενης γυναίκας. Ο αναμάρτητος ας ρίξει πρώτος τον λίθο εναντίον της αμαρτωλής. Οι χριστιανοί όμως προσκυνούν ένα αριθμολογικό δεδομένο, την Αγία Τριάδα, στην οποία το τέσσερα δεν χωράει και η Παρθένος μένει έξω από κάθε εξουσία.
Οι αρχαίοι χριστιανοί αναγνώριζαν την παρουσία της Μεγάλης Θεάς στο Άγιο Πνεύμα, εφόσον η Περιστερά είναι σύμβολο της Αφροδίτης. Το πατριαρχικό πνεύμα των χριστιανών είναι όμως πολύ ντροπαλό για να αποδεχτεί αυτούς τους συμβολισμούς. Άλλωστε η αρχαία Μεγάλη Μητέρα είχε εκδιωχθεί από την γη, ήδη από την εποχή των πατριαρχών Ελλήνων. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, Ο Δίας κυβερνά τον ουρανό, ο Ποσειδών την θάλασσα και ο Πλούτωνας τον κάτω κόσμο. Στην γη απάνω, εκεί που ζουν οι άνθρωποι δηλαδή, κυβερνούν και οι τρεις μαζί και κανένας δεν έχει την απόλυτη εξουσία. Ποιος είναι λοιπόν ο κυβερνήτης της γης;
Σύμφωνα με την Ινδική μυθολογία στον υλικό κόσμο κυβερνά η Θεά Σάκτι. Σύμφωνα με τους Έλληνες εκείνος που είναι ισχυρότερος από τους τρεις θεούς, είναι ο Ζευς. Στον Όμηρο όμως, βλέπουμε ότι την στιγμή που οι Έλληνες αφανίζονται και το σημάδι του Διός, ο αητός, πετάει δεξιά των Τρώων, ένας δράκος, το σύμβολο της γυναικείας θεότητας σκοτώνει τον καλό οιωνό. Είναι η θεά Ήρα, η γυναίκα του Δία που τον καλεί να ζευγαρώσουν στο Γάργαρο, σε μια τοποθεσία που την διακρίνει η ομορφιά της φύσης. Ο ανθρωπομορφισμός των Ελλήνων θεών περιγράφει την αλήθεια της φύσεως και αναζητεί την αρμονία. Η αρμονία των αντιθέτων δυνάμεων που δημιουργούν το σύμπαν μέσω της αληθινής θρησκείας παραδίδεται στην ανθρώπινη κοινωνία και χτίζει τους υγιείς ανθρώπινους πολιτισμούς.
Η Σάκτι εμφανίζεται με διάφορες μορφές μια από τις οποίες είναι η Θεα Ντούργκα. Η θεά Ντούργκα εμφανίζεται όταν η ανισορροπία θέτει σε κίνδυνο την ύπαρξη του φαινομενικού κόσμου. Είναι η τελευταία ελπίδα των θεών να νικήσουν τους κακούς δαίμονες που προκαλούν με τον εγωϊσμό τους την ανισορροπία.
Η Θεά Σάκτι στην Ινδική θρησκεία, είναι η αρχή της ενέργειας ή της δημιουργικότητας. Αυτή η ενέργεια είναι προσωποποιημένη σε μια θηλυκή μορφή, τη Σάκτι, την Μητέρα του Σύμπαντος. Είναι αδιαχώριστη από Εκείνον που την παρατηρεί – τον σάκτιμαν (ο φύλακας της δύναμης) την αρσενική αρχή ή πατέρα του Σύμπαντος. Ο Σάκτιμαν αποκαλείται Μπράχμαν από τους συγγραφείς των Ουπανισάδων. Στην Ταντρική παράδοση ονομάζεται Σίβα. Το Σύμπαν είναι ένα προϊόν αυτού του ζεύγους των αντιθέτων, στατικό (Σάκτιμαν) και δυναμικό (Σάκτι). Στην Τάντρα πιστεύεται ότι όσο υπαρχει ο φαινομενικός κόσμος, η Μητέρα του Σύμπαντος είναι η δημιουργός, η συντηρήτρια και η καταστροφέας. Έτσι λοιπόν θα έρπεπε να λατρεύεται ως η όψη του Θείου. (Χάρις Γιοχαρι. Τάντρα, Εκδόσεις Κέδρος)
Η τρεις θεοί του σύμπαντος κόσμου, ο Βραχμα ο δημιουργός, ο Σιβα ο καταστροφέας και ο Βισνού ο φύλακας, δεν είναι παρά οι τρεις διαφορετικές όψεις της μίας θεότητας. Η Σάκτι είναι το παν και δεν υπάρχει κανείς θνητός που μπορεί να σηκώσει το πέπλο της και να δει την αλήθειας της. Αυτό συμβαίνει σε αυτή την ζωή, στον πάνω κόσμο των ζωντανών. Τα πάντα είναι η Μεγάλη Μητέρα Θεά και οι τρεις όψεις της είναι οι τρεις θεοί που ίσα τον έχουν μοιραστεί.
Ο Ιουλιανός στον λόγο του για την Μητέρα των θεών γράφει: «Ποία είναι η Μήτηρ των Θεών; Είναι η πηγή των νοερών και δημιουργικών Θεών, των διοικούντων τους ορατούς Θεούς, η μήτηρ και συγχρόνως η σύζυγος του μεγάλου Διός – Μεγάλη Θεά ερχόμενη εις την ύπαρξιν μετά και μαζί με τον Μέγαν Δημιουργόν – πάσης ζωής κυρία και πάσης γενέσεως αιτία, εκείνη η οποία με πάσαν άνεσιν άγει εις την τελείωσιν ότι παράγει, ήτις δημιουργεί άνευ πάθους τα όντα μετά του Πατρός, είναι πράγματι η αμήτωρ παρθένος, η πάρεδρος του Διός κατουσίαν η μήτηρ όλων των θεών.»
Η Μεγάλη Μητερα Θεά, η Κυβέλη της Μικράς Ασίας που ερωτεύθηκε τον Ατι.
Στην ελληνική θρησκεία η πρώην Παρθένα Μητερα Θεά, παντρεύτηκε τον Δία δίνοντας του το βασιλικό σκήπτρο. Έξι αρσενικοί θεοί κι έξι θηλυκές θεότητες δημιουργούν το δωδεκάθεο στην προσπάθεια τους να εκφράσουν την συμπαντική αρμονία. Στην χριστιανική παράδοση η Παναγία Παρθένος Μητέρα του θεού διατηρεί κι εκείνη την αρχαία παράδοση, σε μια προσπάθεια να μην ανατραπεί ο κόσμος από την υπερβολική λογική του ουρανού που έχει καταπατήσει πλέον κάθε συναίσθημα της καρδιάς.
Όπως το γράφει ο Λεκατσάς στο κάλεσμα της θεονύμφης: «Έτσι δεν πρέπει ν’ αφήνουμε έξω από την πρωτοχριστιανική παράδοση, αγκαλά κ’ υστερότερο χρονικά, το παγανικότερο κείμενο του Χριστιανισμού, την ακολουθία του Ακαθίστου, που κεντρικό θέμα είναι η θεογαμία της Μαρίας. Είναι μια παγανική αποθέωση της Θεοτόκου, που την αποθεώνει, δίνοντας της ένα προς ένα τα χαρακτηριστικά της Μεγάλης Θεάς, να ικανοποιήσει τα παγανικά πλήθη.»
Use Facebook to Comment on this Post
