Αληθινές ιστορίες παιδιών που έζησαν σαν άγρια ζώα [φωτό]

Το 1845 μια κοπέλα εθεάθη να τρέχει στα τέσσερα μαζί με μια αγέλη λύκων η οποία έκαναν επίθεση σε ένα κοπάδι αιγών. Ένα χρόνο αργότερα εθεάθη να τρώει μια κατσίκα μαζί με τους λύκους. Συνελήφθη αλλά δραπέτευσε. Το 1852, εθεάθη ξανά να θηλάζει δύο μικρά λυκάκια, αλλά έτρεξε στο δάσος. Δεν την είδαν ποτέ ξανά.

Η Οξάνα είχε βρεθεί να ζει με σκυλιά σε το 1991. Ήταν οκτώ ετών και είχε ζήσει μαζί με τα σκυλιά για έξι ολόκληρα χρόνια. Οι γονείς της ήταν αλκοολικοί και μια νύχτα, την άφησαν εκτός σπιτιού.

Ψάχνοντας για ζεστασιά, το τρίχρονο τότε κοριτσάκι μπήκε σε ένα αγρόκτημα και κουλουριάστηκε μαζί με τους σκύλους, μια πράξη που πιθανότατα της έσωσε τη ζωή. Όταν την ανακάλυψαν συμπεριφερόταν περισσότερο ως σκυλί παρά ως παιδί. Έτρεχε στα τέσσερα, γάβγιζε ενώ εξαιτίας της έλλειψης της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης, ήξερε μόνο τις λέξεις “ναι” και “όχι”.

Μπήκε σε κέντρο θεραπείας και με τη βοήθεια κοινωνικών λειτουργών έμαθε να επικοινωνεί ως ένα 5χρονο παιδί. Δεν μπόρεσε να εξελιχθεί περισσότερο.

Σήμερα είναι 30 ετών και ζει σε μια κλινική στην Οδησσό όπου εργάζεται στη φάρμα των ζώων υπό την εποπτεία των φροντιστών της.

Ο Shamdeo, ένα αγόρι ηλικίας περίπου τεσσάρων ετών, βρέθηκε σε ένα δάσος στην Ινδία το 1972. Έπαιζε με μια αγέλη λύκων. Το δέρμα του ήταν πολύ σκούρο και είχε ακονισμένα δόντια, μακριά νύχια, μπερδεμένα μαλλιά και κάλους στις παλάμες, τους αγκώνες και τα γόνατα. Κυνηγούσε κοτόπουλα τα οποία έτρωγε ωμά και είχε μια λαχτάρα για το αίμα.

Καποια στιγμή σταμάτησε να τρώει ωμό κρέας, ωστόσο δεν μίλησε ποτέ παρά μόνο με νοηματική γλώσσα. Το 1978 έγινε δεκτός στο  Σπίτι της Μητέρας Τερέζας για τους άπορους. Πέθανε τον Φεβρουάριο του 1985.

Ο Prava, ένα 7χρονο αγόρι, βρέθηκε σε ένα μικρό διαμέρισμα δύο υπνοδωματίων, όπου ζούσε με τη 31 ετών μητέρα του, αλλά ήταν περιορισμένο μέσα σε ένα δωμάτιο γεμάτο με κλουβιά πουλιών, ζωοτροφές και περιττώματα.

Η μητέρα του αντιμετώπιζε τον γιο της ως ακόμα ένα κατοικίδιό της. Τον τάιζε αλλά δεν του μιλούσε. Η μόνη του επικοινωνία ήταν με τα πουλιά. Οπως ήταν φυσικό, το αγόρι δεν μπορούσε να μιλήσει, κελαηδούσε και κυμάτιζε τα χέρια του σαν πουλί.

Μεταφέρθηκε σε κέντρο ψυχολογικής φροντίδας όπου οι γιατροί προσπάθησαν να τον βοηθήσουν να αποκατασταθεί.

Η Μαρίνα απήχθη το 1954 σε ηλικία των 5 ετών από ένα απομακρυσμένο χωριό της Νότιας Αμερικής και εγκαταλείφθηκε από τους απαγωγείς της μέσα στη ζούγκλα. Ζούσε με μια οικογένεια πιθήκων για πέντε ολόκληρα χρόνια πριν την ανακαλύψουν κυνηγοί. Έτρωγε τα μούρα, ρίζες και μπανάνες. Κοιμόταν σε κουφάλες δέντρων και περπατούσε στα τέσσερα. Κάποτε έπαθε τροφική δηλητηρίαση όταν ήπιε νερό από δεξαμενή νερού αλλά ανέκαμψε. Ήταν φίλη με τους πιθήκους και έμαθε από αυτούς να αναρριχάται στα δέντρα.

Η Μαρίνα είχε ξεχάσει εντελώς να μιλάει όταν διασώθηκε από τους κυνηγούς. Εκείνοι την πούλησαν σε πορνείο, από όπου δραπέτευσε και έζησε στους δρόμους.

Στη συνέχεια, έγινε σκλάβα μιας οικογένειας μαφιόζων, πριν την σώσει ένας γείτονας, ο οποίος την έστειλε στη Μπογκοτά για να ζήσει μαζί με την κόρη και τον γαμπρό του. Εκείνοι την υιοθέτησαν μαζί με τα πέντε παιδιά τους.

Όταν έφτασε στην εφηβεία της, η Μαρίνα εργάσθηκε ως οικονόμος και νταντά. Σήμερα ζει στο Μπράντφορντ, Yorksire στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου παντρεύτηκε και απέκτησε παιδιά. Η ίδια η Μαρίνα και νεότερη κόρη της, Vanessa James, έγραψαν βιβλίο για τις άγριες εμπειρίες της, το οποίο ονόμασαν «The Girl With No Name».

Η Μαντίνα ζούσε μαζί με σκυλιά από τη γέννησή της μέχρι τα 3 της χρόνια. Μοιραζόταν το φαγητό τους, έπαιζε μαζί τους και κοιμόταν μαζί τους όταν είχε κρύο το χειμώνα. Όταν οι κοινωνικοί λειτουργοί την βρήκαν το 2013, ήταν γυμνή, περπατούσε στα τέσσερα και γρύλιζε σαν σκυλί.

Ο πατέρας της την είχε εγκαταλείψει μετά τη γέννησή της.

Η μητέρα της ήταν 23 ετών, ήταν αλκοολική και την παραμελούσε. Τα παιδιά δεν έπαιζαν μαζί της και τα σκυλιά έγιναν οι καλύτεροι και οι μόνοι φίλοι της.

Οι γιατροί ανέφεραν ότι η Μαντίνα ήταν ψυχικά και σωματικά υγιής, παρά τη δοκιμασία της. Δεν είναι γνωστό τι απέγινε, ωστόσο είναι πιθανό να ζει μια φυσιολογική ζωή.

Όταν ήταν μικρή ο πατέρας της Τζίνι αποφάσισε ότι η κόρη του ήταν «καθυστερημένη» και την περιόρισε σε ένα παιδικό κάθισμα – τουαλέτα, μέσα σε ένα μικρό δωμάτιο του σπιτιού.

Έζησε στην απομόνωση για πάνω από 10 χρόνια. Κοιμόταν σε αυτή την καρέκλα. Ήταν 13 ετών όταν το 1970, όταν η ίδια και η μητέρα της πήγαν στις κοινωνικές υπηρεσίες, όπου ένας ένας κοινωνικός λειτουργός παρατήρησε την κατάστασή της. Δεν είχε εκπαιδευτεί για την τουαλέτα και περπατούσε σαν κουνελάκι. Δεν μπορούσε να μιλήσει ή να βγαλει κανένα ήχο και συνεχώς έφτυνε και χτυπούσε τον εαυτό της. Το παιδί αυτό έγινε αντικείμενο έρευνας.

Σιγά σιγά έμαθε να λέει λίγα λόγια, αλλά δεν μπορούσε να τα οργανώσει γραμματικά. Επίσης, άρχισε να διαβάζει απλά κείμενα, και ανέπτυξε μια περιορισμένη μορφή κοινωνικής συμπεριφοράς. Σε κάποια φάση, έζησε για λίγο και πάλι με τη μητέρα της, αλλά στη συνέχεια μεταφέρθηκε σε διάφορες ανάδοχες οικογένειες όπου βίωσε την κακοποίηση και την παρενόχληση.

Επέστρεψε στο νοσοκομείο όταν διαπιστώθηκε ότι είχε ξαναγυρίσει στη σιωπή. Η χρηματοδότηση για τη θεραπεία της σταμάτησε το 1974 και δεν ήταν γνωστό τι απέγινε, μέχρι που ένας ιδιωτικός ερευνητής την εντόπισε σε ιδιωτική κλινική για διανοητικά υπανάπτυκτους ενήλικες.

Αυτό το αγόρι ήταν δύο χρονών όταν το πήρε μια λεοπάρδαλης το 1912. Τρία χρόνια αργότερα, ένας κυνηγός σκότωσε τη λεοπάρδαλη και βρήκε τρία παιδιά της, ένα από τα οποία ήταν το 5χρονο αγόρι. Το παιδί επέστρεψε στην οικογένειά του σε ένα μικρό χωριό στην Ινδία. Όταν τον βρήκαν περπατούσε και έτρεχε στα 4.

Δάγκωνε και πάλευε με όλους όσους τον πλησίαζαν, και έτρωγε τα πτηνά του χωριού.

Αργότερα έμαθε να μιλά και να περπατά σε πιο όρθια στάση. Τυφλώθηκε σταδιακά από καταρράκτη, ασθένεια που δεν προκλήθηκε από τις εμπειρίες του στη ζούγκλα, αλλά από κληρονομικότητα.

Ο Sujit παρουσίασε δυσλειτουργική συμπεριφορά, ως παιδί. Οι γονείς του τον κλείδωσαν σε ένα κοτέτσι. Η μητέρα του αυτοκτόνησε και ο πατέρας του δολοφονήθηκε. Ο παππούς του ανέλαβε την επιμέλειά του, αλλά εξακολουθούσε να τον κρατά περιορισμένο μέσα στο κοτέτσι.

Ο ίδιος ήταν οκτώ ετών όταν βρέθηκε στη μέση του δρόμου, να συμπεριφέρεται σαν ζώο. Πήγε σε ένα σπίτι ηλικιωμένων αλλά, επειδή ήταν πολύ επιθετικός, ήταν δεμένος με σεντόνια στο κρεβάτι του για πάνω από 20 χρόνια. Σήμερα, είναι πάνω από 30 ετών και ζει μαζί με την Elizabeth Clayton, η οποία τον έσωσε από τα δεσμά του.

Η Kamala, 8 ετών, και η Amala, 12, βρέθηκαν το 1920 σε ένα κρησφύγετο λύκων. Είναι μία από τις πιο διάσημες περιπτώσεις των άγριων παιδιών. Τις βρήκε ένας μοναχός να κρύβονται σε ένα δέντρο πάνω από το σπήλαιο μαζί με τους λύκους.

Τα κορίτσια είχαν φρικτή όψη, έτρεξαν στα τέσσερα και δεν έμοιαζαν με ανθρώπους. Γρύλιζαν, δεν φορούσαν ρούχα, δεν έτρωγαν τίποτα παρά μόνο ωμό κρέας και ούρλιαζαν.

Δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν με τους ανθρώπους, αλλά είχαν εξαιρετική ακοή, όραση και όσφρηση. Η Amala πέθανε ένα χρόνο μετά την εύρεση της. Η Kamala τελικά έμαθε να περπατά σε όρθια θέση και μιλάει, αλλά πέθανε το 1929 από νεφρική ανεπάρκεια, σε ηλικία 17 ετών.

Ο Ιβάν είχε κακοποιηθεί από την οικογένειά του και είχε φύγει μακριά όταν μόλις 4 ετών. Έζησε στους δρόμους ζητιανεύοντας. Ανέπτυξε μια σχέση με μια ομάδα από άγρια σκυλιά, και έτρωγε μαζί τους.Έζησε για δύο χρόνια με αυτόν τον τρόπο, αλλά τελικά την βρήκαν και την έβαλαν σε ένα ορφανοτροφείο. Ο Ιβάν επωφελήθηκε από τις υπάρχουσες γλωσσικές του δεξιότητες. Με τη βοήθεια της αποκατάστασης, σήμερα ζει μια φυσιολογική ζωή.

Για δέκα χρόνια, η Memmie περπάτησε χιλιάδες μίλια στα δάση της Γαλλίας. Έτρωγε πουλιά, βατράχια και ψάρια, φύλλα, κλαδιά και ρίζες. Την βρήκαν στα 19 της και έμοιαζε με άγριο ζώο. Δεν μιλούσε και έβγαζε μόνο κραυγές. Για χρόνια δεν έτρωγε μαγειρεμένο φαγητό.

Το 1737, η Βασίλισσα της Πολωνίας, πήρε την Memmie για κυνήγι μαζί της, όπου ετρεχε πιο γρήγορα από τα ζώα. Η αποκατάστασή της ήταν αξιοσημείωτη. Εμαθε να διαβάζει, να γράφει και μιλά άπταιστα Γαλλικά. Εγινε για λίγο μοναχή ενώ πέθανε οικονομικά ευκατάστατη στο Παρίσι το 1775, σε ηλικία 63 ετών.

Ο John έφυγε από το σπίτι του το 1988, όταν ήταν τριών ετών όταν είδε τον πατέρα του να δολοφονεί τη μητέρα του. Διέφυγε στη ζούγκλα, όπου έζησε με τους πιθήκους. Συνελήφθη το 1991, σε ηλικία έξι ετών, και μπήκε σε ορφανοτροφείο.

Έμοιαζε και ζούσε σαν ζώο, ωστόσο έμαθε να μιλά και έχει ανθρώπινους τρόπους. Μάλιστα, είχε πολύ καλή φωνή και έγινε τραγουδιστής σε χορωδίες.

Αυτή είναι μια ιστορική, αλλά εκπληκτικά καλά τεκμηριωμένη περίπτωση άγριου παιδιού. Ο Victor βρέθηκε στο τέλος του 18ου αιώνα στα δάση της Saint Sernin sur Rance, στο νότιο τμήμα της Γαλλίας, αλλά κατάφερε να διαφύγει. Στις 8 Ιανουαρίου του 1800 συνελήφθη και πάλι. Ήταν περίπου 12 ετών, το σώμα του ήταν καλυμμένο από ουλές και δεν μπορεί να πει λέξη.

Το παιδί αυτό πιστεύεται ότι έζησε 7 χρόνια στην άγρια φύση.

Προσπάθησαν να του διδάξουν να μιλάει και συμπεριφέρεται «κανονικά», αλλά δεν έκανε καμία πρόοδο. Πιθανότατα ήταν σε θέση να μιλήσει και να ακούσει νωρίτερα στη ζωή του, αλλά δεν κατάφερε να το ξανακάνει μετά την επιστροφή του από την άγρια φύση. Τελικά οδηγήθηκε σε ένα ίδρυμα στο Παρίσι όπου πέθανε στην ηλικία των 40.