” Αφθονία , η έλλειψη του φθόνου “

Και ποιο είναι το αίτιο του κακού , ποιά είναι η ρίζα του ,ρώτησαν έναν δάσκαλο.
Ο φθόνος , απάντησε εκείνος , είναι το κατώτερο σκαλοπάτι του ανθρώπου,το σημείο που φονεύεται ο Θεός …Φ(θ)ονος είναι ο φόνος του Θεού μέσα μας…
Απο κει ξεκινούν όλα τα δεινά του ανθρώπου…
γίνεται έρμαιο των παθών του ο άνθρωπος χωρίς Θεό…
αποδυναμώνεται, όταν φθονεί ότι έχουν οι άλλοι…
αισθάνεται κατώτερος, ελλειματικός , ζει σε μόνιμη στέρηση κι απαξίωση…

Νομίζει ότι οι άλλοι έχουν πάντα κάτι περισσότερο απο κείνον…
οι αλλοι είναι ανωτεροι , πιο άξιοι, πιο ικανοί,
πιο πλούσιοι, πιο χαρούμενοι, πιο ευτυχισμένοι, πιο πλήρεις.
Οι άλλοι είναι οι εκλεκτοί κι εσυ δεν είσαι.

Όταν κάποιος φθονεί , διαπράττει φόνο, σκοτώνει τον Θεό μέσα του.

Όταν φθονείς ,φονεύεις το θεό…σκοτώνεις τον θεό που σε δημιούργησε…
σου έδωσε όλα όσα χρειαζοσουν να έχεις…όλα όσα ζητησες…
αλλά δεν το εκτιμησες..ζήλεψες αυτά που είχαν οι άλλοι…
ξέχασες πως εσυ τα είχες ζητήσει…γιατί αυτά χρειαζόσουν …
ξέχασες πως εσύ ζήτησες να είσαι έτσι όπως είσαι…
δεν σου έδωσε τιποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο απ οτι μπορούσες και ήθελες να είσαι…

Ο θεός είσαι εσύ…
Εσυ σε δημιουργησες κι εσυ σε σκότωσες…
εσυ σε φθόνησες κι εσυ σε φόνευσες…
εσυ μόνος σου σκότωσες τον θεό εντός σου…
σκότωσες την δημιουργική αρχή σου…
φθονώντας όσα είχαν οι άλλοι σταμάτησες να δημιουργείς …
έψαχνες τρόπους πως να τους τα πάρεις…
χρησιμοποίησες …δόλο, πονηριά, ψέμματα
έκανες ραδιουργίες για τους πείσεις να στα δώσουν…
κι όταν δεν μπορούσες να τα καταφέρεις ….

Άρχισες να κλέβεις…

Γιατί πάντα οι άλλοι ήταν καλύτεροι…
οι άλλοι είχαν περισσότερα κι εσύ λιγότερα….
οι άλλοι δεν είσουν εσυ…
Έτσι νόμιζες…
κι οταν τα πήρες όλα, έγινες πιο δυστυχισμένος…
όσο επαιρνες , όσο εκλεβες, τοσο αποδυναμωνόσουν …
έχανες σε αξία, σε ειδικό βαρος, σε ψυχή..
κι έμεινες ενα αδειο κουφάρι γεμάτο υλικά πράγματα…
τόσα πολλά υλικά πράγματα, που χάθηκες ανάμεσά τους…

και δεν θυμασαι πως να γυρίσεις πίσω…
δεν θυμάσαι ποιός είσουν πριν συμβούν όλα αυτά..
δεν θυμάσαι πως έχασες τον δρόμο…
δεν θυμάσαι καν πως υπάρχει άλλος δρόμος…
πως υπάρχει κι άλλος θεός…

Ένα είναι το κομβικό σημείο
κι εκεί πάντα χάνεται ο δρόμος…
όταν χάνεις την πίστη σου..
την εμπιστοσύνη στο Θεό που είσαι εσύ …
όταν παύεις να είσαι εσύ ο δημιουργός της ζωής σου …
κι εμπιστέυεσαι περισσότερο καποιον άλλον έξω απο σένα…
όταν πιστεύεις σε ανώτερους Θεούς έξω απο σένα…
τότε σκοτώνεις τον Θεό που είσαι..

Και τότε φονεύεις …
ο φθόνος σε οδηγει στο φόνο..

κι έτσι χάνεις το νήμα με την δημιουργική σου αρχή…με την πηγή σου,…
αποκόβεσαι ψυχικά…

Θυμήσου ο Θεός είσαι εσύ
η δημιουργία και το όλον
περιέχεται σε σένα και το περιέχεις
Περιέχεις τα πάντα
εισαι τα πάντα
δημιουργείς τα πάντα
όσα θέλεις κι όσα σου χρειάζονται.

Γίνε Α-φθονος ,
ξερίζωσε το κακό απο μέσα σου ,
ξερίζωσε τον φθόνο…

Συνδέσου με εκείνο το κομμάτι της ψυχής σου
που είνα Άφθονο, Αστείρευτο, Ατελείωτο…

Ενώσου με την ψυχή σου , την πηγή σου , την ουσία σου…
και θα έχεις τα πάντα …

“Να είσαι ‘Αφθονος , σημαίνει να είσαι ολόκληρος.”

oysia