Οι πολιτικοί χειρισμοί του Τσίπρα θυμίζουν κάποιον που παθαίνει κρίσεις πανικού

του Θέμου Αναστασιάδη-Πρώτο Θέμα

Εδώ ούτε χτυπάμε τύπου «δρυός πεσούσης», αλλά ούτε γλείφουμε εκεί που… τέλος πάντων, όπως κάνουν κάποιοι άλλοι.

Την επικινδυνότητα και την ακαταλληλότητα του Τσίπρα ως πρωθυπουργού τη βροντοφωνάζαμε και στην παντοδυναμία του, χωρίς να χρειαστεί να αναρωτηθούμε δημοσίως, όπως ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης που τα ’χωσε: «Εχει ξεφύγει;», «Πρέπει να συνέλθει». Μπράβο του, πάντως, που τόλμησε να πει αυτό που εδώ και καιρό σκέφτονται πολλοί: Είναι στα καλά του ο Αλέξης Τσίπρας;

Κάποιοι από τους αντιπάλους του το υποπτεύονταν από την εποχή που διακήρυττε ότι θα… αλλάξει την Ευρώπη ολόκληρη, ότι θα σκίσει τα Μνημόνια και ότι η Γερμανία δεν θα τολμήσει να πει όχι στη βούληση του ελληνικού λαού. Μεγαλομανία;   Αλλοι προστέθηκαν καθ’ οδόν όλους αυτούς τους μήνες που τον έβλεπαν να διασύρεται από τον Βαρουφάκη υπό την παγκόσμια κατακραυγή… πανηγυρίζοντας από ήττα σε ήττα. Αφασία; Στους διερωτώμενους συνέρρευσαν πολλοί ακόμα όταν έτσι ξαφνικά προκήρυξε δημοψήφισμα… και στο τέλος, όταν πήρε το 61% και το έκανε ταπεινωτικό συμβιβασμό-εξπρές με τον Σόιμπλε, ξεσηκώθηκαν και οι δικοί του. Οχι μόνο οι της Αριστερής Πλατφόρμας, αλλά τα εκατομμύρια πολιτών που έριξαν «ΟΧΙ» είδαν να εφαρμόζεται το «ΝΑΙ» και να τους το παρουσιάζουν σαν αντίσταση! Διπολισμός;

Οι ύστεροι πολιτικοί χειρισμοί του θυμίζουν κάποιον που παθαίνει κρίσεις πανικού. Τη μια μέρα ψήφο εμπιστοσύνης, την άλλη θερινά τμήματα, την τρίτη εκλογές τον Οκτώβρη, και πρωί-πρωί στον Προκόπη. Το ερώτημα είναι πια καρφωμένο ακόμη και στα μυαλά όσων θα στηρίξουν και πάλι ΣΥΡΙΖΑ: «Είναι στα καλά του ο Αλέξης Τσίπρας;».

Εξυπακούεται ότι το ερώτημα τίθεται με την πολιτική έννοια και όχι με άλλες διαστάσεις, οι οποίες, ακόμη και αν υφίστανται, αφορούν συγκεκριμένους επιστημονικούς κλάδους. Ουπς, προσοχή, μη νομίζει κανείς ότι υπονοούμε πως πρόκειται για ψυχασθενή. Κάθε άλλο, μόνο τρελός δεν είναι. Πουλάει όμως τόση τρέλα και φέρεται στις πιο κρίσιμες στιγμές με τέτοια έλλειψη συναίσθησης της πραγματικότητας και αδιαφορίας για τις επιπτώσεις των πράξεών του, ώστε στ’ αλήθεια τίθενται θεσμικής φύσεως ερωτήματα: πρώτον, ως προς την ικανότητά του να παίρνει σωστές αποφάσεις σε οριακές στιγμές και, δεύτερον, αν μπορεί να είναι συνεπής σε όσα εντέλει και με οποιονδήποτε τρόπο αποφασίζει. Αν, από τη μία πλευρά, έχει παθολογική τάση στο ψέμα, στην υποκρισία και τη βιοτεχνολογία του να κάνει το ψάρι κρέας και μετά μπουγάτσα, κι από την άλλη έναν ομολογημένο διχασμό: Εφόσον εφαρμόζει αναγκαστικά αυτά που δεν πιστεύει και γνωρίζει, όπως έχει πει, ότι θα κάνουν κακό στη χώρα, τότε μιλάμε για ένα επικίνδυνο μυαλό. Σπουδαίο ίσως, αλλά επικίνδυνο. Εξ ου και επανέρχεται το θέμα με την πολιτική διάσταση, όπως είπε με ριπές επαναληπτικές και ο Μεϊμαράκης: «Είναι στα καλά του το παιδί;».

Μέχρι τώρα ο ίδιος ο Τσίπρας έχει απαντήσει στα ερωτήματα που έθεταν υπό αμφισβήτηση αυτή καθαυτή τη λογική των πράξεών του (όπως το δημοψήφισμα και τα capital controls) με επιχειρήματα πολύ προσωποκεντρικά, τύπου «πήρα τα ρίσκα μου», «δεν μας βγήκε, αλλά τραβήξαμε την προσοχή της Ευρώπης» και άλλα που δείχνουν ότι προσλαμβάνει τα όσα συμβαίνουν αντίστροφα. Από έξω προς τα μέσα. Τον νοιάζει πόσο επηρεάζουν τον ίδιο οι πράξεις του και όχι τι επιπτώσεις έχουν για τους πολλούς. Ο ορισμός του κρυφού νάρκισσου.

Η αδυναμία ή και η αδιαφορία να αντιληφθεί τις συνέπειες των επιλογών του για τον λαό είναι μια μορφή σοσιαλπάθειας, ή όπως λέγεται τέλος πάντων, η οποία βεβαίως συναντάται συχνά σε ξεχωριστούς ας πούμε ανθρώπους ή και πολιτικούς αρχηγούς. Παρά ταύτα, δεν είναι και τόσο απλό για να το προσπεράσεις χωρίς προβληματισμό. Ενα και μόνο επιχείρημα αρκεί: Είναι ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ να παραιτείσαι και να αφήνεις τη χώρα στην τύχη της σε συνθήκες capital controls, λες και δεν τρέχει τίποτα. Κι αφού την έχεις φεσώσει ήδη με ακόμη 100 δισ. ευρώ. Δεν έχει ξαναγίνει ποτέ! Αν υπήρχε όντως μια συμφωνία που θα μας εξασφάλιζε μακροπρόθεσμα ισορροπία, ο Τσίπρας θα έπρεπε να μείνει στην εξουσία τουλάχιστον μέχρι να βγούμε από τα capital controls, δηλαδή από τα σωληνάκια. Και μετά ας πήγαινε στις κάλπες.

Για να μη μιλήσουμε και για τον εν εξελίξει αληθινό εθνικό κίνδυνο με το (λαθρο) μεταναστευτικό στην έξαρσή του. Ποιος θα το αντιμετωπίζει, έστω όπως-όπως, για 40 κρίσιμες ημέρες; Αν κι εδώ υπάρχει ο αντίλογος: Ακόμα και το Τίποτα είναι καλύτερο από την Τασία. Δεκτόν!!! Κατά τα λοιπά, όμως, ακούγοντάς τον να θριαμβολογεί ότι πέτυχε μια συμφωνία για την οποία αξίζει να ψηφιστεί και ότι απέφυγε (επί λέξει το είπε) το Μνημόνιο, ενώ όλος ο κόσμος μιλάει για το «Μνημόνιο 3», όντως το ξανασκέφτεσαι: «Είναι στα καλά του ο Αλέξης Τσίπρας;».

Δεν ξέρω αν ισχύει ότι «το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη» – πολιτική επαναλαμβάνω. Προσωπικά πιστεύω ότι μάλλον ο Τσίπρας ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙ να τον λένε ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ πρωθυπουργό, παθαίνει ντελίριο όταν ακούει τους «λαφαζανικούς» να βροντοφωνάζουν για ιστορική προδοσία της Αριστεράς και λούζεται στον ιδρώτα από την κορφή ως τα νύχια στην ιδέα και μόνο ότι θα σταλούν κάποια ώρα τα εκκαθαριστικά και όλοι οι βαριοί φόροι και οι περικοπές που ψήφισε (χωρίς να το ξέρει καλά-καλά, αφού όντως του ήρθαν «όλα έτοιμα» στα αγγλικά. Μέχρι τώρα τα έβρισκε όλα έτοιμα, υπό την ευρύτερη έννοια, αλλά στα ελληνικά). Ηδη βρέχει αυγά πολύ κοντά. Οι θωπείες του Γιούνκερ ανατριχιάζουν το πιο κοντινό περιβάλλον του, τα μπράβο της Μέρκελ υποσυνείδητα φρικάρουν τον κομματικό περίγυρό του, πράγματα που διαισθάνεται, και όλα αυτά μαζί, ΣΥΝ την αντικειμενική αδυναμία τού να φέρεις βόλτα αυτή τη χώρα μετά από τόσα και τόσα, τον έχουν κάνει επιεικώς απρόβλεπτο και κυκλοθυμικό.

Θέλει αλλά δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του και να κυβερνήσει επιτέλους και γι’ αυτό καταφεύγει με την πρώτη ευκαιρία στο άλλοθι της εκλογικής έκφρασης. Δραπετεύει «στον λαό» κατά συρροήν, όταν δεν του φτάνει η ιδιότυπη θερμοκοιτίδα ενός σκοτεινού προσωποπαγούς εσωτερικού «κύκλου» που τον κρατά σκόπιμα μακριά από την οδυνηρή πραγματικότητα: Με «κηδεμόνες» τον μπαμπά του «κολλητού» του, συν τον θείο Αλέκο, απομονωμένοι από τους πάντες, κόμμα και κυβέρνηση, σαν ένα «αιμομικτικό» σκηνικό που παραπέμπει στις ταινίες του Λάνθιμου. Αρρωστημένες οικογενειακές καταστάσεις τύπου «Κυνόδοντας»… Τον έπεισαν πρώτα ότι είναι ηγέτης της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (τώρα οι Ποδέμος τού κρύβονται) και μετά ότι είναι κυρίαρχος του πολιτικού σκηνικού, ακλόνητος ηγεμόνας της νέας εποχής με τις πλάτες Αμερικανών, Γερμανών και -άντε πάλι- ντόπιων ολιγαρχών, όπως κάτι τρελαμένες μαμάδες θέλουν να κάνουν τα παχουλά κοριτσάκια τους σούπερ τοπ μόντελ με το ζόρι. Κατέληξε περίγελος σε Ευρώπη, ΗΠΑ, Ρωσία και Κίνα.  Είναι να μη σου σαλέψει;

Κανείς δεν δικαιούται να βγάλει διάγνωση, έτσι από μόνος του, αν είναι ή δεν είναι στα καλά του ο Αλέξης Τσίπρας. Ομως όλοι διερωτώνται: Διαταραγμένος; Ισως, με όσα πέρασε. Αποσταθεροποιημένος; 100%! Πάντως, σίγουρα δεν νιώθει πολύ καλά – κι εμείς πολύ χειρότερα. Δεν κάνει για να μας κυβερνά. Ούτε εμάς, ούτε οτιδήποτε άλλο.

ΥΓ.: Ενδεχομένως και η καθ’ υποτροπή προσφυγή του από κάλπη σε κάλπη να είναι μία εσωτερική κραυγή για να λυτρωθεί από αυτό που τον βασανίζει. Ολους μας δηλαδή… Μας το ’πε μια, μας το ’πε δυο, επιτέλους λίγη ανθρωπιά. Σώστε τον και σωθείτε.