Η Ελλάδα ανάμεσα στην συμπληγάδες του Ισλάμ και της Ευρώπης σε πολιτισμική κρίση

Του Πάνου Χατζηγεωργιάδη
Μουσικοσuνθέτης, Λογοτέχνης
και Δημοσιογράφος
Υπεύθυνος Πολιτισμού Πατριωτικού Συνδέσμου

Τούτο δώ το κείμενο μου το ενέπνευσαν δυστυχώς οι εικόνες των
λαθρομεταναστών στο νησί της Κώ…
όπου το πρόβλημα τις τελευταίες
ημέρες φαίνεται και είναι εντονότερο απο αλλού για κάποιους
συγκεκριμένους λόγους, οι οποίοι δεν είναι της παρούσης, διότι το
παρόν κείμενο δεν έχει ειδησεογραφικό χαρακτήρα, αλλά χαρακτήρα
προβληματισμού περί του εγγύς και απώτερου μέλλοντος της χώρας.

Το Χριστιανικό μου καθήκον, μου επιβάλλει να βοηθήσω ανθρωπίνως όλους
αυτούς τους κατατρεγμένους μέ ή οχι εισαγωγικά, μα το εθνικό μου
καθήκον με ωθεί στον προβληματισμό για το μέλλον της χώρας, μιάς
χώρας δίχως Έλληνες. Φυσικά για το «δίχως Έλληνες» δεν ευθύνονται
αποκλειστικά οι λαθρομετανάστες, δεν αναζητώ αποδιοπομπαίους τράγους
στις αναλύσεις μου ποτέ. Φταίει η μεταπολίτευση σύσσωμη, η οποία
εγκαθίδρυσε μιά δέσμη νοοτροπιών αφελληνισμού, πολύ πριν ξεκινήσουν
όλοι αυτοί να εισβάλλουν κυριολεκτικά στην χώρα μας με οποιονδήποτε
τρόπο και οποιοδήποτε μέσο, είτε είναι κατατρεγμένοι όντως , είτε
κατόπιν σχεδίου το οποίον εξυφαίνεται σε συνδιασμό με τόσα άλλα σχέδια
«εθνικοινωνικής αποψίλωσης» της πατρίδας μου, απο τους γηγενείς και
σε βιολογικό επίππεδο.

Μιά χώρα χωρίς υποδομές, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ούτε κάν
για τους Έλληνες, χωρίς σχέδιο καταγραφής όλων αυτών των ανθρώπων,
χωρίς ελέγχους ιατρικούς, χωρίς προοπτική απασχόλησης για κανέναν απο
αυτούς και φυσικά και για τους γηγενείς, χωρίς μακροχρόνιο σχέδιο
ενσωμάτωσης τους στην Ελληνική κοινωνία, είναι πέρα απο βέβαιον πως θα
αντιμετωπίσει σοβαρότατα θέματα στο άμεσο και στο απώτερο μέλλον.

Οι πληθυσμοί αυτοί, οι έξω απο τα Ελληνικά πρότυπα ζωής καλά η
άσχημα, οι άλλης θρησκείας και κυρίως του ισλάμ, δεν ενσωματώνονται
έτσι εύκολα ακόμα και σε χώρες οι οποίες έχουν οτι προανέφερα σε
επάρκεια. Το ζήτημα μας δεν είναι μόνον Ελληνικό αλλά Ευρωπαικό, υπό
την έννοια πως η «Ευρωπαική προοπτική» μας αναγκάζει να δεχόμεθα με
τα σύνορα στην ουσία κατηργημένα όλον αυτόν τον όγκο των λαθραίων,
ενώ την ίδια ώρα δεν επωμίζεται ΟΥΔΕΙΣ εκ της Εσπερίας, το δικό του
βάρος στο πρόβλημα, πετώντας μας ορισμένα ψίχουλα προς αντιμετώπιση
του θέματος, τα οποία είναι παραπάνω απο βέβαιον πως δεν θα φτάσουν
ποτέ εκεί που πρέπει ήτοι στην αντιιμετώπιση του προβλήματος.

Το ένα μέρος του ζητήματος μας λοιπόν, το ανέπτυξα όσο πιο απλά
γινόταν ήδη. Τα εκατομμύρια λαθρομεταναστών απειλούν να πνίξουν
εθνοκοινωνικά την χώρα. Το άλλο κομμάτι που είναι και τούτο πολύ
σοβαρό και θα πρέπει να αναλυθεί διεξοδικά, είναι η «Ευρώπη».

Μιά ευρώπη αθείας, χαλάρωσης των ηθών, μή – πολιτισμού, εθνοκοινωικής
αποσάρθρωσης με βάση το «πολυπολιτισμικό» μοντέλο, μιά Ευρώπη η οποία
δεν έχει καμιά σχέση με την Ευρώπη της Αναγέννησης, ζεί στον δικό της
σκοταδιστικό μεσαίωνα του δήθεν πολιτισμού και της υπερτεχνολογίας, με
κατάπτυστα ήθη και έθιμα, με υπερκαταναλωτισμό και ουδεμία σημασία
στις αξίες του παλαιού κόσμου.

Έτσι δημιουργούνται δύο αρρωστημένα δίπολα, αφενός η εν δυνάμει
πυρήνες μη δυνατόν να ενσωματωθούν μουσουλμανικών κυρίως στοιχείων και
εθνοτήτων οι οποίοι στο απώτερο αλλά και στο εγγύς μέλλον, θα
αποζητήσουν το μερίδιο που τους αναλογεί απο τούτη την πατρίδα οτι και
αν αυτό σημαίνει και απο την άλλη η Ευρώπη η οποία προανέφερα, μια
ευρώπη χωρίς προσανατολισμό πέραν του «Ευρώ» και χωρίς τις αξίες έστω
και αν υπήρξαν δικά μας αντιδάνεια, που την έκαναν κάπως να ξεχωρίζει
αναμεταξύ των υπόλοιπων «εθνοτικών συμπλεγμάτων» της υφηλίου.

Που στέκει το λοιπόν η χώρα μας σε αυτή την καίρια χωροχρονική στιγμή
για τα γεωπολιτικά της συμφέροντα ; ποιόν δρόμο θέλει και μπορεί να
ακολουθήσει ώστε να κρατήσει αλώβητο τον χαρακτήρα της μέσα στο
χωνευτήρι των αξιών που λέγεται Ευρωπαική ένωση αλλά και κόσμος
ολάκερος, αντιμετωπίζωντας συνάμα την έξωθεν εισβολή στοιχείων που
δεν μπορεί να τα αφομιώσει εξαιτίας περισσότερο της έντασης της
εισροής αναλογικά με το χρόνο , αλλά και σε ένα τρίτο επίππεδο έχοντας
ήδη στο βαρύ της φορτίο φορτωμένο και τις αφελληνιστικές νοοτροπίες
μιάς κοινωνικοπολιτικής διαδρομής σαράντα ένα ετών «μεταπολίτευσης» ;

Η Ελλάς κύριες και κύριοι αν δεν εντοπίσει, αξιολογήσει και
δρομολογήσει σοβαρές πολιτικές σε όλα τα επίππεδα, θα συνθλιβεί
ανάμεσα στις συμπληγάδες πέτρες του φονταμενταλιστικού Ισλάμ και της
άκρατης αθείας της Ευρώπης, μιάς Ευρώπης ηθικά και πνευματικά στείρας
που δεν βλέπει μπροστά της παρά το χρήμα και την επικράτηση του ενός
έναντι του άλλου, ενώ το καράβι βουλιάζει.

Το παρόν, δεν καλεί σε μιάν νέα σταυροφορία φυσικά, τουναντίον κρούει
τον κώδωνα του κινδύνου της συντριβής του Ελληνικού έθνους και της
περαιτέρω εθνικής και το κυριότερο συνειδησιακής συρίκνωσης του. Η δε
«μάστιγα του Θεού», ο νέος Αττίλας ο οποίος θα προκύψει ένεκα της
σύγκρουσης των πολιτισμών, πολιτισμών οι οποίοι απέχουν έτη φωτός
αναμεταξύ των, βρίσκεται πολύ κοντά αν οχι εντός της Ευρώπης και της
χώρας και οι συνέπειες των “πολυπολιτισμικών μοντέλλων” βρίσκονται εν
ραγδαία εξελίξει.