Το «παιδευτικόν πρόβλημα», ως μείζον ζήτημα πολιτισμού.

Του Πάνου Χατζηγεωργιάδη
Μουσικοσυνθέτης, Λογοτέχνης
Και Δημοσιογράφος
Υπ. Πολιτισμού Πατριωτικού Συνδέσμου

Παιδεία. Εν ζήτημα τεράστιον, ζήτημα διαχρονικόν, ζήτημα αναγκαίον ως
ο αήρ τον οποίον αναπνέει κάποιος…
Τοιαύτης σημασίας εστί το ζήτημα
της παιδείας για κάθε λαό, για κάθε πολιτισμό όπου σέβεται τον εαυτόν
του και δεν μιμητίζει αναιδώς, για κάθε άνθρωπον ως μονάδα, για κάθε
διαμορφούμενη προσωπικότητα, η οποία συντασσόμενη με τον δίπλα,
συναποτελεί την κοινωνίαν.

Είς το παρόν κείμενο δεν προτίθεμαι να αναφερθώ μονομερώς, είς τα
γνωστά προβλήματα των εκπαιδευτικών μας ιδρυμάτων όλων των
βαθμίδων.Τούτα ακολουθούν αυστηρώς ταις γραμμές των εκάστοτε
κυβερνώντων ή όποιων άλλων τέλος πάντων, ευρίσκονται οπίσθεν αυτών.

Η παιδεία δύναται όπως διαχωρισθεί είς δύο κεντρικούς άξονας. Την
παιδείαν η οποία προορίζεται δια το «εκπαιδευτικόν σύστημα» μιάς χώρας
αφενός αλλά και αφετέρου την γενικότερη παιδεία, αφορούσα έναν ολάκερο
λαό έπειτα της βασικής και άλλης ακαδημαικής εκπαιδεύσεως, ήτοι την
μουσικήν, την λογοτεχνίαν, την πολιτικήν και γενικότερα όλα όσα τα
οποία άπτονται των δημοσίων εκδηλώσεων και των κοινών.

Αποτύχαμεν παταγωδώς είς όλα. Η παιδεία της «εκπαιδεύσεως», παιδεία
αρρωστημένη, αναιμική και αδύναμη να εμπνεύσει. Παιδεία άπατρις η να
μην θιγεί το «πολυπολιτισμικόν ακροατήριον», παιδεία ρέπουσα προς την
άκραν εξειδίκευσιν και ουχί την γενικότερην παιδείαν , η οποία θα
διεμόρφωνε προσωπικότητες ικανές με ανεπτυγμένην την κριτικήν των
ικανότητα, με γνώσεις επί της ουσίας των ζητημάτων της ζωής, με
γενικότερη διαγωγήν αρμόζουσα είς πολίτες και ουχί κάφρους.

Η «δημοκρατία» μας άραγε στηρίζεται είς την επικράτηση των κάφρων ;
έχει ανάγκη περισσότερην κάφρων παρά πολιτών ; τι είδους δημοκρατία
είναι αυτή η οποία βρίθει αδαών και παρέχει είς αδαείς και ανώριμους
το υπερόπλον της ψήφου ; διατί αδυνατούμε βαθέως, όπως δια μέσου του
παιδευτικού μας συστήματος, διαμορφώσουμε πολίτες και ουχί αλήτες ;
υπάρχει δόλος είς όλο αυτό το συνονθύλευμα της απαιδείας, των
καταλήψεων, της αμορφωσιάς, των ναρκωτικών ηλεκτρονικών και άλλων,
της αναίδειας, της γενικότερης ηθικής και πνευματικής καταπτώσεως ;

Ερωτήματα τα οποία τίθενται αυτομάτως εξ ενός εχέφρωνος ανθρώπου, ενός
ανθρώπου διαβιούντα αναγκαστικώς «εν μέσω παραφρόνων, αμνημόνων και
αφρόνων αενάως διαπιστών τα στραβά πολλών αιώνων», ως σημειώνω κάπου
ποιητικώς.

Ο δέ πολιτισμός, η παιδεία των ενηλίκων, που στέκει είς τοιαύτας ώρας
σημαντικάς δια τον λαόν και την χώραν ;
ο πνευματικός δήθεν κόσμος αναλώνεται είς φληναφήματα, χαριεντισμούς,
αλληλοβραβεύσεις , νεκρολογίας ζωντανών – νεκρών, ποιητών του τίποτα,
μουσικών ανάξιων λόγου, συγγραφέων αχαρακτήριστων. Αναλώνεται κατά
συρροήν εις εκδηλώσεις υποτιμητικάς του κοινωνικού του ρόλου.

Ο Πολιτισμός, ο αναμένων τας επιδοτήσεις του υπουργείου των ημετέρων,
τας βραβεύσεις οτι αθλιοδέστερου ημπορεί να φαντασθεί ανθρώπινος
εχέφρων νούς, δρώντας αποδιωκτικά διά τον λαόν αναφορικά με τις
τέχνες, δημιουργώντας γενιές επί γενεών αθλίων «καλλιτεχνών» και εν
τέλλει ρίπτοντας τον εαυτόν του και τον λαόν, είς τον καιάδαν της
αμορφωσιάς, της ένδειας της πνευματικής, της ηλιθιότητος, της ανοχής
της κάθε ανωμαλίας ως «εκκεντρικότητος» , της εξαντλήσεως της κοινής
λογικής και της κάλαισθησίας. Οδηγώντας έναν ολάκερο ιστορικόν λαόν
είς το τίποτε, δημιουργώντας στρατούς πνευματικώς πενήτων, ανικάνων
δια τον εαυτόν των αλλά το κυριότερον και διά τα τέκνα αυτών.

Είς την εποχήν ενός άκρατου υλισμού συνοδευομένου εκ μιάς άκρατης
καταπτώσεως ηθικής και πνευματικής, ο πολιτισμός ευρίσκεται είς θέσιν
απαξιωτικήν και τούτο κατόπιν σχεδίου, ενός σχεδίου το οποίον έχει ως
απώτερον σκοπόν την υποδούλωση του ανθρώπου διαμέσω της άγνοιας ή
ακόμη χειρότερον διαμέσω της ημιμάθειας. Υπό τοιαύτας συνθήκας ας μην
αναμένει ουδείς την παραμικρήν ανάτασην αυτού του λαού και του τόπου.