Ελλάδα, το παιδί θαύμα με τα τραυματικά προσχολικά χρόνια

Του Ανεξιχνίαστου

Από μικρός και όσο με θυμάμαι ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΜΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ ΗΤΑΝ ΟΙ ΒΙΟΓΡΑΦΙΕΣ …
από τους βίους αγίων έως και τις βιογραφίες σύγχρονων διανοητών, επιστημόνων και ούτω καθ εξής. Όταν διάβαζα ένα μυθιστόρημα για παράδειγμα το πρώτο που έκανα ήταν να διαβάσω την μίνι βιογραφία που ήταν το σύνηθες κάποτε να υπάρχει στην αρχή του βιβλίου. Έτσι λοιπόν ενώ είχα εντρυφήσει μπορεί να πει κανείς στις βιογραφίες, κατέληξα πως στις 9 από τις 10 βιογραφίες είχαν απίστευτα δυσανάλογο χρόνο αφιερωμένο στην παιδική έως πρωτονεανικη ηλικία
αλλά και στον θάνατο. Δηλαδή σε πλήθος εκ των αναγνωσμάτων αυτών όταν περιέγραφε ένας βιος Άγιου τα παιδικά του χρόνια, ως επί το πλείστον υπήρχε η φράση: Ο Άγιος ήταν το τελευταίο από 7 παιδιά δυο ευσεβών μα τίμιων χωρικών. Γεννήθηκε το 501. Σε ηλικία 11 χρονών αποφάσισαν οι δικοί του να το στείλουν στο μοναστήρι του γέροντα Νικόδημου για να μάθει γράμματα και να ακολουθήσει τον δρόμο του Θεού ή με τις παραλλαγές που είχε η ζωή του κάθε Αγίου. Όσο για τον θάνατο στους μεν βίους αγίων γράφεται συνήθως: μαρτύρησε το 567 μ.χ και η
εκκλησία μας τον εορτάζει στις 31 Μαρτίου και δίπλα σε παρένθεση(501-567). Στους σύγχρονους όμως συγγραφείς τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα . Ξεκινάνε οι βιογραφίες κάπως έτσι: Ο Γιόχαν γιος πλούσιου εμπόρου και κόρης της πάλαι ποτέ ισχυρής οικογενείας της αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας, των Βίλεμσταντ, γεννήθηκε ένα ζεστό καλοκαίρι κατά την διάρκεια των θερινών διακοπών της οικογένειας στο Σαν Τροπέ. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης, διάσημο για το ιστορικό του τμήμα και στα 22 ήταν ήδη διδάκτωρ Ευρωπαϊκού δικαίου
στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Το δε τέλος σε τέτοιου είδους βιογραφίες περιγράφεται ως εξής, ζει στην Ιντιάνα και ορθογραφεί στην Ιντιάνα Τάιμς, έχει δυο υπέροχες κόρες και δίπλα σε παρένθεση (1972- ) κενό. Έτσι απλά με ένα κενό καλύπτει αυτή την μικρολεπτομέρεια του ότι ζει ακόμα άλλα που θα πάει, κάποια στιγμή και αυτός θα το κάνει το ταξίδι στο υπερπέραν.

Αυτή μου η συνήθεια λοιπόν όταν προέκυψε το πρόβλημα με την κρίση στην Ελλάδα με έβαλε αμέσως σε πειρασμό και προσπάθησα να συντάξω στο μυαλό μου τουλάχιστον μια βιογραφία της Ελλάδας χρησιμοποιώντας την εμπειρία μου στην ανάγνωση και γνώση τόσον πολλών βιογραφιών. Άλλωστε και η ιδιότητα μου ως Ιστορικός με εξουσιοδοτούσε αν όχι με υποχρέωνε να προβώ σε έναν τέτοιου είδους παραλληλισμό έστω για ακαδημαϊκούς και μόνο λόγους. Έτσι λοιπόν αναλογιζόμενος και θεωρώντας ως υπαρκτή και μάλιστα παρομοιάζοντας την Ελλάδα ως
ανθρώπινη Οντότητα θα έλεγα τα εξής: Σύμφωνα λοιπόν με τις «επίσημα» αποδεκτές δογματικές απόψεις από την ακαδημαϊκή κοινότητα των ιησουίτικων πανεπιστημίων στην Ευρώπη και των Τεκτονικών στη Αμερικανική Ήπειρο, τα οποία βεβαίως διαχειρίζονται και τα τεράστια κεφάλαια έρευνας όταν τα πορίσματα και το δρομολόγιο της έρευνας κινείται αυστηρά πάνω στις προδιαγεγραμμένες επιστημονικές ράγες, χωρίς παρεκκλίσεις φυσικά από την προαποφασισμένη διαδρομή προς τον τελικό προορισμό της κατάκτησης της γνώσης, η Ελλάδα είναι
προβληματική. Η γνώση όμως είναι δύναμη και αν δημιουργώντας ένα δίκτυο σαν το ιντερνέτ είχαν στο μυαλό τους τον ολοκληρωτικό έλεγχο της σκέψης, αυτό το ίδιο όπλο γύρισε μπούμερανγκ και το ιντερνέτ έγινε το μέσο ευρύτατης και απεριόριστης έκτασης γνώση να φτάνει στα πιο απίθανα σημεία του πλανήτη. Κλείνοντας λοιπόν την παρένθεση της κατευθυνόμενης παιδείας και της δημιουργίας στρατιάς δογματικών και αυτάρεσκων ακαδημαϊκών που απλά αναμασούν μέχρι που παρουσιάζονται πλέον από ανεξάρτητα ερευνητικά κέντρα και ερευνητές
αποδείξεις που σβήνουν πεποιθήσεις αιώνων.

Κάπως έτσι λοιπόν η επίσημη ιστορία αναφέρεται σε έναν πρόωρο και όχι τόσο πρωτόγονο πολιτισμό που ξαφνικά φύτρωσε από το πουθενά στην Μεσοποταμία και στο σημερινό Ιράκ. Ενώ είναι εμφανές ότι υπάρχει σοβαρός λόγος μεγαλύτερης έρευνας αν όχι η αξιωματική βεβαιότητα, αδιανόητη και αυτή κατά την γνώμη μου, από την άλλη πλευρά των αμφισβητιών της σύγχρονα γραμμένης ανθρώπινης ιστορίας, συνέχεια στο Σουμεριακό πολιτισμό, εμείς μαθαίνουμε για την επιφοίτηση που τους ήρθε και δημιούργησαν πρώτοι την δομή της πόλης όπως την
ξέρουμε σήμερα. Με ποινικό κώδικα, με αυστηρό ηθικό κώδικα, με αυξημένες γνώσεις αστρονομίας και άλλα πολλά που κάποιο βράδυ μάλλον ένας νομάς Σουμέριος αποφάσισε να τα αλλάξει όλα. Κάπως έτσι θα πρέπει να ερμηνεύσουμε αυτήν την ξαφνική έκρηξη πολιτισμού το 10.000 π.χ. περίπου. Έτσι εφόσον τότε γεννήθηκε ο πολιτισμός, κάπου εκεί γεννήθηκε και ο Ελληνικός, η επίσημη και πάλι ιστορία βάζει να προηγούνται οι Εβραίοι και έπονται Αιγύπτιοι και Έλληνες σχεδόν ταυτόχρονα, επαναλαμβάνω σύμφωνα με το σύγχρονο παραμυθάκι που
διδάσκεται σαν ιστορία στα σχολεία. Αν το Ελληνικό αλφάβητο έφτασε γύρω στο 800 πχ στην Ελλάδα, (η επίσημη ιστορία λέει το πήραμε από τους Φοίνικες) τότε το μωρό Ελλάδα στην νηπιακή προσχολική ηλικία όπως οπουδήποτε σήμερα σε αυτή την ηλικία μαθαίνουν τα μωρά τον αλφάβητο, βρίσκεται γύρω στο 800 πχ όπως είπαμε. Δεν είναι λίγοι ακόμα και σήμερα οι ψυχολόγοι που λένε πως ένα παιδί μέχρι τα 6 έχει πλέον σχηματίσει το μεγαλύτερο μέρος της τελικής μορφής που θα πάρει και στο μέλλον ο χαρακτήρας του. Η Ελλάδα μας έτσι θα μπορούσε να
παραλληλιστεί σαν ένα παιδί ιδιαίτερο από γονείς που γνώριζαν τι μεγάλωναν και δεν ήξεραν αν αυτό το παιδί θα γινόταν ένα θαύμα ή ένα τέρας. Αντίθετα λοιπόν με όλες τις βιογραφίες το παιδί Ελλάδα χρίζει ειδικής μνείας για τα προσχολικά του χρόνια και τις ικανότητες που είχε. Ως βρέφος ήταν κάτι σαν τον Μότσαρτ. Ένα μωρό θαύμα. Η διαφορά ήταν ότι ο Μότσαρτ συνέθεσε 5 ετών το πρώτο του έργο, όμως η Ελλάδα από μικρό κορίτσι ήταν περίεργο να μάθει πράγματα που μέχρι εκείνη την στιγμή δεν γνώριζε άλλο παιδάκι. Ανακάλυψε ποσό ωραίο
παιγνίδι για την ψυχή ήταν η φιλοσοφία, κοίταζε κάθε βράδυ τον πανταγάλανο ουρανό της Αττικής γης και μετρούσε τα αστέρια, έτσι κι άλλο ένα ακόμα παιχνίδι την αστρονομία ανακάλυψε και έπαιξε και με τα μαθηματικά και με όλων των ειδών τις τέχνες, πρώτο απ όλα τα παιδάκια που υπήρχαν στο σχολειό της Γαίας και πάντα πρώτο έβγαινε από όποιο άλλο παιδάκι το ανταγωνιζόταν. Κατά την γνώμη μου στην βιογραφία της θηλυκής οντότητας Ελλάδας τα προσχολικά της χρόνια είναι τα πιο σημαντικά. Είναι τα χρόνια που καμία βιογραφία δεν δίνει
τόση βάση. Ούτε καν στου βίους Αγίων. Βέβαια η Ελλάδα αν ήταν άνθρωπος θα έπρεπε να είχε λίγο απ όλους τους άγιους μαζί. Αγία θα ταν και αυτή. Αυτά τα χρόνια της νηπιακής Ελλάδας στην αυγή του ανθρώπινου πολιτισμού είναι τα πιο σπουδαία. Η ιστορία μας υπέδειξε ότι το φορτίο για ένα παιδί θαύμα σαν την Ελλάδα είναι τεράστιο και φυσικά όταν έχεις επιδείξει τέτοια προσόντα και αρετές στα προσχολικά σου χρόνια όλοι απαιτούν από σένα για όσο μεγαλώνεις να αυξάνεις αναλογικά και τα αποτελέσματα της ιδιοφυΐας που έτυχε να έχει σαν
παιδί. Συγκυριακά από την άλλη το διαζύγιο των γονιών –Θεών της και η θετή μητέρα-νέα θρησκεία από την πρώτη μέρα προσπάθησε και κατάφερε να επιβληθεί και να γεμίσει έναν τέλειο και προικισμένο χαρακτήρα όπως αυτός του παιδιού Ελλάδας, με συμπλέγματα για τις ικανότητες του και με ενοχές για τις γνώσεις που ως φώτιση είχε αποκτήσει στα πρώτα της χρόνια. Την υποχρέωσαν να μην εξασκεί τις δεξιότητες της και έτσι όλη την παιδική ηλικία την έβγαλε στο γυμνάσιο του Βυζαντίου και το λύκειο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας , δεδομένου
του γεγονότος πως και στα δυο αυτά σχολεία το μόνο μάθημα ήταν η αμάθεια και ο θρησκευτικός δογματισμός, φυσικό επακόλουθο ήταν το κάποτε παιδί θαύμα Ελλάδα που πριν καν πάει σχολείο πίστευε κανείς πως γνώριζε τα πάντα, ξαφνικά είχε γίνει μια μεσόκοπη χαμηλοβλεπούσα όσο και θλιμμένη μα πάντα διψασμένη για διάκριση Ελλάδα. Είναι περιττό να συνεχίσω τον παραλληλισμό τούτον, εξ άλλου όλοι γνωρίζουμε τι συμβαίνει στις μέρες μας όμως αυτή η καταπληκτική Κυρία με το όνομα Ελλάς, όταν θα γραφτεί από τον Έναν, όλη η ιστορία αυτού
του θεϊκού παιδιού, της Ελλάδας, της μικρής που είχε Θείο προορισμό να φωτίσει τον κόσμο, μάλλον θα είναι η μοναδική βιογραφία που τα πάντα συνέβησαν απ την αρχή της ύπαρξης της και της παρουσίας της.