Aπάντηση στην επιστολή Χάρρυ Κλυνν για το Μανώλη Γλέζο

Aπάντηση στην επιστολή σου για το Μανώλη Γλέζο…

Φίλε Χάρρυ, μπορεί να διαφωνούσατε με το Μανώλη Γλέζο 15-20 χρόνια πριν, αλλά δεν έλαβες υπόψιν σου τι συνέβη στην Ελλάδα τα τελευταία 15-20 χρόνια και πώς καταλήξαμε σήμερα να έχουμε μία αριστερά “κυβερνώσα” στην οποία αναφέρεσαι κι εσύ με την
σειρά σου.

Όπως πολύ καλά γνωρίζεις, η αριστερά σήμερα, τα δύσκολα χρόνια του μνημονίου και της υποδούλωσης, δεν ήρθε στην εξουσία έτσι απλά και δε θα ήταν δίκαιο να την αντιμετωπίζουμε ως ουρανοκατέβατη, αλλά γιατί άνθρωποι όπως ο Μανώλης Γλέζος συνέβαλαν τα μέγιστα για αυτό, αγωνίστηκαν, έβαλαν νερό στο κρασί τους, μετακινήθηκαν στην “παρωχημένη ιδεολογική γραμμή” για να δώσουν ρεαλιστική λύση, δε φοβήθηκαν να κυβερνήσουν ή να θέσουν ζητήματα όπως οι γερμανικές αποζημιώσεις που δεν σε άκουσα προσωπικά να διεκδικείς(άκουσα και διάβασα όμως Μανώλη Γλέζο), προσέφεραν ασφάλεια στον πολίτη με το εκτόπισμα της προσωπικότητάς τους σε αυτόν που δίσταζε να πλησιάσει παλιότερα, 15-20 χρόνια πριν όπως αναφέρεις στην επιστολή σου. Τελικά, αναρωτιέμαι μήπως εσύ με την επιστολή μέσω διασημότητας ξύπνησες άθελά σου τελικά τα κατάλοιπα της Σαμαρικής ακροδεξιάς, δίνοντας σε πολιτικά πιόνια τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν την καλλιτεχνική σου οντότητα για να μολύνουν για άλλη μια φορά τον χώρο της αριστεράς.
Όσο για τα “αποστεωμένα κομουνιστοειδή κρουπούσκουλα” όπως τα αποκαλείς, να σου πω ότι δίνεις άλλη μία πάσα στα πιόνια να αποκαλέσουν κι εσένα ένα από το είδος γιατί είναι από ποια θέση ομιλείς. Όσοι ανήκουν στο κατάλοιπο της Σαμαρικής ακροδεξιάς σε βλέπουν κι εσένα ως αποστεωμένο κομουνιστοειδές… όχι μόνο πολιτικά αλλά και καλλιτεχνικά, γιατί ποτέ τους δεν έβλεπαν Χάρρυ Κλυνν όπως όλοι εμείς που μεγαλώσαμε μαζί σου.
Επίσης, επίτρεψέ μου να σου πω ότι όπως πολύ καλά γνωρίζεις ο αριστερός κρίνεται από τον τρόπο που διάγει το βίο του και με μεγάλη απογοήτευση βλέπω τον Χάρρυ Κλυνν, το δικό μου Χάρρυ Κλυνν, να αποστέλλει μία επιστολή ξεχνώντας αξίες που χαρακτηρίζουν έναν ηθικό βίο, ανεξάρτητα από πολιτικές διαφωνίες και εσωκομματικές διαφωνίες, μπορεί και προσωπικές, αποκαλώντας αποστεωμένους ανθρώπους που δεν έβλαψαν, που δεν έφαγαν, που δεν συνέβαλαν στο σημερινό χάος.
Είχες με τόσους να τα βάλεις, με τον Μανώλη Γλέζο βρήκες;
Με αυτόν που στο κάτω κάτω εάν μετρούσαμε μία μία τις ψήφους που έλαβε στις ευρωεκλογές θα περνούσαν πολλά χρόνια, γιατί θα έπρεπε να τις μετρήσουμε ξανά και ξανά για να είμαστε σίγουροι για τον αριθμό;
Συμβουλεύεις στην επιστολή σου να κρατήσει ο Μανώλης Γλέζος την άποψη για τον εαυτό του και αναρωτιέμαι από πού να αντλήσει το παράδειγμα του “εσωτερικού τυχοδιωκτισμού” που εσύ προτείνεις: μήπως από το γεγονός που κι εσύ που θα μπορούσες να κρατήσεις την διαμορφωμένη άποψή σου για τον Μανώλη Γλέζο φρόντισες να σπεύσεις να την εκφράσεις, σαν να περίμενες την ευκαιρία, χωρίς διόλου να περάσει από το μυαλό σου η ιδέα ότι πρώτα θα έπρεπε να την σκεφτείς λιγουλάκι;
Μήπως, όταν συμβουλεύεις τον Μανώλη Γλέζο να κρατήσει τη γνώμη του για τον εαυτό του, συμβουλεύεις και τους πολίτες να πράξουν το ίδιο, παρακάμπτοντας αξίες δημοκρατικές που υπερασπίζονται σθεναρά αυτό ακριβώς: να λέμε αυτό που πρεσβεύουμε για να είμαστε συνεπείς στους πολίτες που μας ψηφίζουν, αναδεικνύοντας για μία φορά τον σεβασμό στη λαική εντολή(την κακομοίρα, τί έχει περάσει;).
Ίσως δε θα έπρεπε να παραβλέψω και τον ναρκισσισμό στον οποίο αναφέρθηκες για να σου πω από το δικό μου μετερίζι ότι αν μη τι άλλο ο ναρκισσισμός βαραίνει κυρίως τους καλλιτέχνες ειδικά τέτοιου βεληνεκούς όπως ο Χάρρυ Κλυνν, όπου η εξωτερικευμένη τους συμπεριφορά αναδεικνύει μονίμως την υποκειμενικότητά τους για τον κόσμο, τους γύρω τους και αυτό τελικά τους προσδίδει καλλιτεχνικό ύφος, ιδιαιτερότητα και διαφοροποίηση, όπως συνέβη στη δική σου εξαιρετική περίπτωση.
Και στην τελική, εάν έπρεπε κάποιος να τη δει λίγο, να είναι νάρκισσος, ας είναι ένας άνθρωπος που δεν καταχράται την εξουσία, αλλά την υπερασπίζεται με όποιον τρόπο μπορεί, από όποιο βήμα και να διαθέτει, γιατί ο ναρκισσισμός που προσδίδει η καρέκλα περνούσε πάντοτε ξυστά από τον Μανώλη Γλέζο που δεν υπολόγισε ποτέ την καρέκλα.
Εάν τώρα αναφέρεσαι σε ναρκισσισμό που έχει μία προσωπικότητα sui generis, τότε καταντάει ο χαρακτηρισμός προσωπική σου υπόθεση και δε θα ήθελα να μπω σε χαρακτηρολογικά στοιχεία οποιουδήποτε.
Το θέμα είναι να αποδεχόμαστε τους συμπολίτες μας(γιατί ο Μανώλης Γλέζος είναι ο πιο καθημερινός άνθρωπος, πιο καθημερινός πεθαίνεις) όπως είναι, έτσι τουλάχιστον προστάζει η αριστερά που εγώ προσωπικά διεκδικώ ως πολίτης αυτής της χώρας. Στην αριστερά που διεκδικώ ανήκεις κι εσύ όχι όμως με επιστολές που αναδεικνύουν “πολιτικά απωθυμένα” που δεν είναι της παρούσης.
Πάντως, αποδεδειγμένα από την ιστορία, δε βοήθησαν ποτέ οι όροι αυξημένης κομματικής πειθαρχίας, όπου μέλη και στελέχη κομμάτων έπρεπε να συμφωνούν οπωσδήποτε με την κεφαλή διαφορετικά οδηγούνταν σε διαγραφή. Κάθε άλλο από αυτό φιλοδοξεί ο ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο υπερασπίζεσαι. Ίσως, Χάρρυ, να έχουμε όλοι τις στιγμές μας και η επιστολή σου αυτή να ήταν μία κακή σου στιγμή
. Ευτυχώς, σίγουρα, ευτυχώς που υπάρχουν άνθρωποι που στέκονται αγέρωχοι ως πρότυπα και για τη νέα γενιά που προσπαθεί να κρατηθεί από ανθρώπους που θα εμπνεύσουν όπως αυτός που τα έβαλες μαζί του από μόνος σου. Γιατί μόνος σου τα έβαλες. Εκείνος έκανε το αυτονόητο, αυτό που ξέρει καλά, όπου και να βρίσκεται να λέει αυτό που νιώθει… όπως κι εσύ…

Με εκτίμηση, Γιάννης Ζευγώλης