Ο Ολυμπιακός όχι μόνο ήταν σοβαρός, αλλά σεβάστηκε ως όφειλε και με το παραπάνω την Εφές. Τη «διάβασε» μέχρι και τη τελευταία αγωνιστική… πρότασή της (σ.σ. τον βοήθησε και η πρόσφατη φιλική… σφαλιάρα στο Ηράκλειο) και δεν την άφησε να… αναπνεύσει. Τις έκοψε τον ρυθμό που είναι το μεγάλο της όπλο παίζοντας γρήγορα, αλλά και με πιεστική άμυνα σχεδιασμένη στο πινακάκι. Με αυτοματισμούς, μετουσίωση της καλής άμυνας σε σκορ στην επίθεση στο «ανοικτό» και όχι μόνο γήπεδο και μπάσκετ όαση για το μάτι. Με ισορροπία στο σετ παιχνίδι και την εκδήλωση των επιθέσεών του από μακρινή απόσταση ή το χαμηλό ποστ. Σιγά-σιγά, αποδεικνύει πως φέτος άλλαξε.
Σκοράρει ακατάπαυστα σε πρωτεύοντα και δευτερεύοντα αιφνιδιασμό, με γρήγορη πρώτη πάσα μετά το αμυντικό ριμπάουντ, προπονητικό πλάνο που ακολουθείται στο έπακρο, αλλά και περισσότερες ελευθερίες για το απρόβλεπτο των ταλαντούχων επιθετικά παικτών του. Πάνω απ’ όλα, για δεύτερο συνεχόμενο δύσκολο παιχνίδι, έδειξε ομάδα που κανείς παίκτης της απ’ όσους αγωνίζονται δεν υστερεί. Με σωστό μοίρασμα του χρόνου και διακριτούς ρόλους για όλους.
Με τον Σπανούλη να δημιουργεί και να σκοράρει παίζοντας ακόμα πιο ολοκληρωμένα απ’ ότι στο πρόσφατο παρελθόν, με τον Γκριν δίπλα του να τον απελευθερώνει και τον Πρίντεζη να είναι απολαυστικός. Τον Λοτζέσκι να εκτελεί από μακριά και να τελειώνει αιφνιδιασμούς, τον Παπανικολάου να καταθέτει… κιλά ενέργειας, ξεχαρβαλώνοντας αμυντικά τους δύο δημιουργικούς και όχι μόνο πυλώνες του παιχνιδιού της Εφές, Γκρέιντζερ και Ερτέλ, τον Παπαπέτρου να συμπληρώνει ιδανικά τον «Πρι» στο «4» και τον Μάντζαρη να κάνει για ένα ακόμα βράδυ άριστα τις δουλειές που δε φαίνονται και εκτός των άλλων ενισχύουν τη γρήγορη μεταφορά της μπάλας στο transition (όπως και ο Χάκετ).
Τον Μπιρτς να είναι σταθερός σε αυτά που πρέπει να κάνει (άμυνα, τάπες, ριμπάουντ) και τον Μιλουτίνοφ να παίξει εξαιρετικά και στις δύο πλευρές, κάνοντας και όσους πιστέψαμε πως δε γίνεται οι Σπερς να έχουν κάνει τόσο λάθος με την επιλογή του ψηλά στο ντραφτ, να αναρωτιόμαστε αν είναι αλήθεια αυτά που βλέπουμε. Όλα γίνονται, αρκεί να δουλεύεις και να έχεις υπομονή. Ακόμα πιο θετικό σε ομαδικό επίπεδο είναι η σωστή διαχείριση της μεγάλης νίκης στο ντέρμπι. Το μυαλό έμεινε στο… έδαφος και αν εξαιρέσει κανείς το πρόβλημα στη δημιουργία που υπήρξε στο δεύτερο δεκάλεπτο και επέφερε δυστοκία στην επίθεση, αλλά και κάποια χαμένα επιθετικά ριμπάουντ, η βραδιά ήταν εξαιρετική και ο Ολυμπιακός πολλά υποσχόμενος.
Ακολουθεί μία ακόμα δύσκολη εντός έδρας μάχη με το Μιλάνο του «δύο στα δύο» και το δύσκολο ταξίδι στη Βιτόρια για το ματς με τη Μπασκόνια. Εκεί που θα δοθεί η δεύτερη ευκαιρία για το αν ο Ολυμπιακός μπορεί να παίξει το ίδιο πιεστικά και γρήγορα και μακριά από τον Πειραιά. Είναι βέβαιο πως θα του χρειαστεί. Αν σε μία εβδομάδα έχει ξεπεράσει, επιτέλους τα … (έως ένα βαθμό κατανοητά) ψυχολογικά του ο Γιανγκ, έχει όλες τις προϋποθέσεις για να τα καταφέρει.
Υ.Γ.: Ο Βασίλης Σπανούλης έριξε ένα ακόμα… κάστρο προσωπικών επιδόσεων ξεπερνώντας τους 3000 πόντους στην Ευρωλίγκα. Σωματικά και πνευματικά δείχνει φέτος ακόμα καλύτερα απ’ ότι τα τελευταία χρόνια και αν είναι υγιής μπορεί να κάνει ακόμα πολλά. Και ας έχει… τελειώσει για κάποιους ειδήμονες. Απλά τυχεροί που ζούμε από κοντά την τεράστια καριέρα του…
Υ.Γ.1: Η εξέλιξη του παιχνιδιού του Οσμάν είναι αξιοζήλευτη. Ταλέντο από τα λίγα, σύντομα πιστεύω πως θα τον δούμε στο ΝΒΑ.
Υ.Γ.2: Εμφανίσεις και ομαδική υγεία που σε κάνουν να ανυπομονείς για το επόμενο παιχνίδι. Αν αυτό δεν είναι μία πρώτη επιτυχία, τότε τι;
Πηγη sportfm