Η Κατσέλη με υποχρεώνει να σε απολύσω…..

Άρθρο του Θάνου Τζήμερου

Ο Γιάννης Χ. δούλευε στο λογιστήριο μιας εταιρείας που εμπορεύεται ρούχα. Πεσμένες οι δουλειές, αλλά η εταιρεία το πάλευε. Κι ο Γιάννης το πάλευε από τη θέση του – γι αυτό ήταν ο
αγαπημένος υπάλληλος του επιχειρηματία.
Για κακή του τύχη, εκτός από το “αφεντικό”, τον αγάπησε και η Κατσέλη. Μόνο που αυτή η “σχέση” αποδείχτηκε μοιραία – πριν καλά καλά αρχίσει! Χτες ο Γιάννης Χ. απολύθηκε. Μαντέψτε την αιτία. Περικοπές στο μισθολογικό κόστος; Όχι! Η επιχείρηση ήταν ίσα βάρκα – ίσα νερά, αλλά άντεχε. Πρόσληψη νεότερου; Όχι! Ο Γιάννης Χ. ήταν παλιός αλλά έμπειρος και δουλευταράς σαν έφηβος, άρα πολύτιμος.
Ο λόγος ήταν άλλος: σε έναν μήνα έκλεινε τα 55. Σύμφωνα με τον νόμο Κατσέλη, που έγινε για να… προστατέψει τους άνω των 55 ετών από την απόλυση, σε περίπτωση που κάποιος απολυθεί μεταξύ 55-60 ετών, ο εργοδότης υποχρεώνεται να πληρώσει το 50% των ασφαλιστικών εισφορών του για τρία χρόνια, ενώ αν απολυθεί μεταξύ 60-64 η συμμετοχή του εργοδότη πηγαίνει στο 80%. Δηλαδή εκτός από την αποζημίωση απόλυσης, ο εργοδότης επιβαρύνεται και με ένα επιπλέον, καθόλου ευκαταφρόνητο, ποσό.
Αυτός ο μεγαλοφυής νόμος θα ήταν ιδανική “προστασία” του μεσήλικα εργαζόμενου με δύο προϋποθέσεις. Πρώτον ότι μετά την δημοσίευσή του στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, οι ηλικίες θα… πάγωναν! Ο 54χρονος θα έμενε εσαεί 54χρονος και δεν θα περνούσε ποτέ τα 55. Κι ακόμα, οι τζίροι των επιχειρήσεων θα έμεναν σταθεροί και η κερδοφορία εγγυημένη.
Έλα όμως που τίποτε από αυτά δεν ισχύει στην πραγματική ζωή! Κι έτσι ο εργοδότης του Γιάννη Χ. τον κάλεσε και του μίλησε στα ίσια: “Η Κατσέλη με υποχρεώνει να σε απολύσω. Δεν μπορώ να ξέρω πώς θα πάνε οι δουλειές και δεν μπορώ να αναλάβω το ρίσκο σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά να πρέπει να πληρώσω όλα αυτά που προβλέπει αυτός ο ηλίθιος νόμος. Αλλά θέλω να συνεχίσουμε τη συνεργασία. Θες να έρχεσαι με μαύρα;”
Ο Γιάννης συμφώνησε. Βρίζοντας. Όχι τον εργοδότη. Την Κατσέλη και όλες τις Κατσέλες αυτού του κόσμου, που δεν έχουν έχουν κάνει ούτε ένα μεροκάματο στη ζωή τους στην παραγωγική οικονομία. Υπάρχουν και εργαζόμενοι που καταλαβαίνουν το παράλογο. Που ζουν την καθημερινή αγωνία για να καλυφθεί η επιταγή, για να πληρωθούν οι υποχρεώσεις. Και δεν δέχονται την “ταξική διαστρωμάτωση” που οι μαρξιστές της Εκάλης προσπαθούν να επιβάλουν.
Οι έννοιες του ισχυρού και του αδύναμου ποτέ δεν είναι φιξαρισμένες. Για παράδειγμα, επί χρόνια, στο δίπολο ιδιοκτήτης – ενοικιαστής, ισχυρός ήταν ο πρώτος. Σήμερα; Σε μια μικρή ή μεσαία επιχείρηση, ο ιδιοκτήτης είναι ο αδύναμος. Είναι αυτός που “έχει βάλει το κεφάλι του στον τορβά”. Ο τζίρος πέφτει, οι φόροι πέφτουν σαν το χαλάζι, τα φέσια επίσης, δάνειο ούτε για δείγμα, του πελάτη που πληρώνει σε λιγότερο από 6μηνο του κάνεις ανδριάντα, κι αν έχεις μπλέξει με το κράτος, διαλέγεις ανάμεσα στην αυτοκτονία ή το εγκεφαλικό.
Σκέφτηκε κανένας ένα πλέγμα προστασίας για τον επιχειρηματία; Σκέφτηκε την κατάργηση της υποχρεωτικής εγγραφής στο επιμελητήριο, την αναστολή των ασφαλιστικών εισφορών στον ΟΑΕΕ, ως ελάχιστο πρώτο βήμα; Σκέφτηκε τη μείωση της εξοντωτικής συμμετοχής στο ΙΚΑ, που περίπου διπλασιάζει το κόστος της μισθοδοσίας και στην ουσία απαγορεύει τις προσλήψεις; Από πού θα πληρωθούν όλα αυτά; Κανένα Συμβούλιο της Επικρατείας δεν πρόκειται να βγάλει αντισυνταγματική την πτώση του τζίρου!
Με μια νομοθεσία που διαμορφώθηκε πάνω στα αριστερίστικα ιδεολογήματα που κυριάρχησαν στη φούσκα της μεταπολίτευσης, εκτεθειμένοι και απροστάτευτοι είναι όλοι. Γιατί η μεγαλύτερη προστασία, και για τον εργαζόμενο και για τον επιχειρηματία και για την εφορία, είναι να πηγαίνουν καλά οι δουλειές. Αν δεν πηγαίνουν, οι νόμοι που επωάζονται σε κρατικίστικα μυαλά δεν μπορούν να γεννήσουν χρήματα. Κι όταν πυροβολείς τον επιχειρηματία σκοτώνεις τον εργαζόμενο. Όπως η Κατσέλη, τον Γιάννη Χ.