Το ζεϊμπέκικο της γυναίκας

Έπρεπε κάπου να υπάρχει και η λέξη καημός.

Ίσως τον παρέλειψαν για να τον προσθέτει ο καθένας που σηκώνεται να τον χορέψει.

Τον πήρα αυτόν τον καημό και πήγα να τον χορέψω.
Και στο άκουσμα της πρώτης νότας, σαν να χτύπησε τα πόδια μου κεραυνός.

Προσταγή να σηκωθούν και να γίνουν βάρος στο ξύλινο πάτωμα.

Τι και αν την επόμενη μέρα τα τακούνια μου ήθελαν να κάνουν επίσκεψη στον τσαγκάρη, τι κι αν ο ιδρώτας πότισε τη μπλούζα μου, τι κι αν η κούραση φώναζε δυνατά να κάτσω στην καρέκλα.
Καημέ μου, για πάρτη σου σηκώθηκα.

Σηκώθηκα να ξελαφρώσω λίγο από το βάρος σου, να αφήσω κάποια κομμάτια σου στις νότες που με περιτριγύριζαν, στα λόγια του τραγουδιού που ψιθύριζα.
Βόγκαγε το πάτωμα από τα τακούνια που το χτυπούσαν σαν σφυριά…άνοιγε ο ουρανός από τα χέρια που άπλωναν προς τα πάνω σαν να παρακαλούσαν…και μετά στροφή…στροφή και κάθεσαι στα γόνατά σου…απλώνεις το χέρι, και σαν μαγικό ραβδί ανοίγεις τη γη από κάτω.

Και τότε όλα γίνονται ένα.
Ένα συνονθύλευμα ψυχής και σώματος και καρδιάς και καημού, που θέλουν να φτάσουν τα άκρα για να εμποδίσουν τα δάκρυα που έρχονται στα μάτια σου.
Γιατί στο ζεϊμπέκικο δεν κλαις.
Ούτε γελάς.
Είσαι εσύ και κανένας άλλος. Δεν σε βλέπει κανείς. Δεν σ’ ακούει κανείς.
Δεν χορεύεις για κάποιον. Χορεύεις για σένα.

Απλά εύχεσαι να ήταν εκεί “αυτός” για να σε δει.

Να δει αυτό που είσαι, αυτό που μπορείς να γίνεις, αυτό που κουβαλάς και αυτό που υπόσχεσαι.
Εύχεσαι να ήταν εκεί να δει τον καημό σου και να ‘ρθει να τον πάρει, να μη σε πονάει πια, να μη σε βαραίνει.

Χορεύεις με τον καημό σου μπέρτα, από τη μια να σε βαραίνει, από την άλλη να σε προστατεύει.
Συντροφιά σου επτά νότες, δάχτυλα που τις καλούν, χορδές που τις ομολογούν, βλέμματα που τις συντροφεύουν.

Και όταν κάθεσαι στην καρέκλα, ο καημός εκεί.
Για λίγο τον αφομοίωσες, τον έκανες ένα με το χορό και τη στροφή πάνω στη γη, κι ύστερα κάθισε κι αυτός μαζί σου στην καρέκλα, να σου θυμίσει ότι η ζωή είναι ζεϊμπέκικο διαρκείας.

με αφορμή την πεποίθηση πως στη γυναίκα δεν αρμόζει το ζεϊμπέκικο.