Η άλλη πλευρά της Ελληνικής κρίσης

ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ

Όταν το 2004 η Ελλάδα ζούσε το «θρίαμβο» των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, ουδείς πίστευε ή στη χειρότερη περίπτωση ήταν λιγότερο αισιόδοξος, ότι το κύμα των λαθρομεταναστών που με αυξανόμενο ρυθμό γιγαντωνόταν θα αποτελούσε την….
απαρχή δημιουργίας μιας σειράς προβλημάτων που θα μετέτρεπαν τη χώρα σε μια πολυπολιτισμική καρικατούρα. Η προσωρινή «εξαφάνιση» του πλήθους των λαθρομεταναστών κατά τη διάρκεια των αγώνων όπως ήταν φυσικό δεν έλυσε το πρόβλημα, αλλά αντιθέτως το κλιμάκωσε.

Οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες αποδείχθηκαν διαχρονικά ανίκανες να αντιληφθούν ότι η εκκόλαψη του αυγού του φιδιού με τη μορφή της ανοχής αυτής της κατάστασης, όχι μόνον δημιούργησε ζητήματα που αφορούσαν στην αποδομή του κοινωνικού ιστού και της κοινωνικής συνοχής – π.χ. η γκετοποίηση στο κέντρο της Αθήνας, αλλά επιπλέον στάθηκε η αφορμή για να αναδειχθούν και ζητήματα που είχαν να κάνουν με την αύξηση της εγκληματικότητας και το έλλειμμα ασφαλείας. Ασφαλώς θα μείνει αλησμόνητη η ρήση πρώην υπουργού δημοσίας τάξεως που μέσω τηλεόρασης ευχαριστούσε τους λαθρομετανάστες που προτίμησαν την Ελλάδα. Έτσι η χώρα βρέθηκε στη δίνη αυτού του προβλήματος, ανίκανη να το αντιμετωπίσει αποτελεσματικά.

Η έλλειψη μιας βιώσιμης και ορθολογικής μεταναστευτικής πολιτικής καθώς και η έλλειψη υποδομών για τη φιλοξενία των παρανόμως εισερχομένων μεταναστών προκειμένου στη συνέχεια να λαμβάνουν χώρα όλες οι προβλεπόμενες από τη νομοθεσία διαδικασίες, όπως και η απροθυμία της γείτονος Τουρκίας αφενός μεν να ασχοληθεί σοβαρά με το εν λόγω θέμα, αφετέρου δε να τηρήσει τα συμφωνηθέντα περί επανεισδοχής, αποτέλεσαν τα εναύσματα για την πυροδότηση αυτής της μορφής κρίσης. Ο καθηγητής Κων/νος Ρωμανός πολύ εύστοχα παρατηρεί: « Στην Αγγλική γλώσσα υπάρχει διάκριση των όρων immigration policy – μεταναστευτική πολιτική- και immigrant policy – πολιτική επίλυσης των προβλημάτων των νομίμων μεταναστών. Η μεταναστευτική πολιτική είναι πάντα κρατική πολιτική με άξονα το εθνικό συμφέρον, δηλαδή καθορίζει πόσους μετανάστες χρειάζεται η εθνική οικονομία, από ποιες χώρες, με τι ειδικότητα για πόσο χρονικό διάστημα κ.λ.π. Από την άλλη πλευρά η πολιτική για τους μετανάστες είναι κατά κύριο λόγο κοινωνική πολιτική που φροντίζει να λειτουργεί η ισονομία και οι λοιπές ανθρωπιστικές αρχές που διέπουν τον πολιτισμό της χώρας για τους νόμιμους μετανάστες. Η διάκριση αυτή σκοπίμως παρακάμπτεται στην Ελλάδα. Εδώ προπαγανδίζεται αποκλειστικά η έννοια της πολιτικής για τους μετανάστες και αποφεύγεται επιμελώς η διατύπωση μιας ορθολογικής μεταναστευτικής πολιτικής του κράτους» ( Κων/νος Π. Ρωμανός, Εθνοκτονία εν Εξελίξει – Η Ελλάς στο μάτι του κυκλώνα της Νέας Τάξης, σελ. 104)

Η αίσθηση του κατεπείγοντος, βασική αρχή στη διαχείριση μιας κρίσης, δεν αποτέλεσε δυστυχώς σε καμιά περίπτωση αντικείμενο βασάνου από πλευράς υπευθύνων και εντεταλμένων να επιλύουν ζητήματα τέτοιου είδους. Αντ’ αυτού συσκέψεις επί συσκέψεων έκρυβαν το πρόβλημα κάτω από το χαλί, ενώ την ίδια χρονική στιγμή η απαξίωση τόσο της ανθρώπινης ζωής όσο και περιουσιών, σε αστικές περιοχές που από επίσημα κυβερνητικά χείλη χαρακτηρίστηκαν ως «υγειονομικές βόμβες», εξακολουθεί να αναδεικνύει το πολυδιάστατο γνώρισμα αυτής της κρίσης.

Επιπλέον η ασύδοτη παρουσία και η ανάπτυξη εγκληματικών δικτύων που προωθούν όλο αυτό το κύμα των λαθρομεταναστών στη χώρα μας, εκτός των άλλων υπονομεύουν σε μεγάλο βαθμό και την εθνική ασφάλεια. Ζητήματα όπως η δημογραφική αλλοίωση του πληθυσμού, ο αφελληνισμός στην εκπαίδευση, καθότι σ’ όλες τις βαθμίδες αυτής, η προβαλλόμενη διαπολιτισμική γραμμή καταλαμβάνει κυρίαρχη θέση, όπως και αλλυτρωτικές βλέψεις μεταναστών που αποτελούν εν δυνάμει μειονότητες κυρίως από όμορες χώρες, επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές. Επ’ ουδενί δεν πρέπει να αγνοήσουμε ότι τα παρεπόμενα της κυματοειδούς κρίσης εξ’ αιτίας της λαθρομετανάστευσης, που μεταξύ άλλων είναι η άνθιση του παραεμπορίου, η ανασφάλιστη εργασία, το «σπάσιμο» των ημερομισθίων κ.α. λειτούργησαν και λειτουργούν πολλαπλασιαστικώς σε βάρος της οικονομικής, εργασιακής και κοινωνικής ευταξίας.

Αν κι η επιστράτευση του μηχανισμού της διεθνούς αστυνομικής συνεργασίας μέσω της FRONTEX , επέφερε θετικά αποτελέσματα μετά τη μείωση των λαθρομεταναστευτικών ροών, τόσο από τις θαλάσσιες οδούς, όσο και από τα χερσαία σύνορα του Έβρου, ωστόσο πολλά ακόμη πρέπει να γίνουν. Ενδεικτικά αναφέρονται τα εξής; Πρώτα απ’ όλα η ελληνική πολιτεία είναι αναγκαίο να εδραιώσει το αίσθημα ασφαλείας με δράσεις που δεν θα είναι αποσπασματικές και δε θα λαμβάνουν χώρα για λόγους εντυπωσιασμού. Δεύτερον, η ανάδειξη της πολυπολιτισμικότητας προκειμένου να αποπροσανατολίζεται το κοινωνικό σύνολο, δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να υπερτερεί της καλλιέργειας της εθνικής συνείδησης. Τρίτον, η πολιτεία με τους μηχανισμούς που διαθέτει να ανακαλύψει και να οδηγήσει στη δικαιοσύνη ιδιοκτήτες που μισθώνουν διαμερίσματα που δε διαθέτουν στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής, σε λαθρομετανάστες που στοιβάζονται κυριολεκτικά, με αποτέλεσμα να αισχροκερδούν αφού προσπορίζονται το μίσθιο ανά κεφαλή χωρίς φυσικά να δηλώσουν απολύτως τίποτα στην εφορία. Τέταρτον, να εκτιμηθεί επ’ ακριβώς ο αριθμός των νομίμων μεταναστών που απαιτείται να παραμείνει στη χώρα προς όφελος της ελληνικής οικονομίας και φυσικά οι υπόλοιποι να απομακρυνθούν. Πέμπτον, υιοθέτηση και εφαρμογή μεταναστευτικής πολιτικής με άξονα το εθνικό συμφέρον. Έκτον, η εθνοκεντρική παιδεία πρέπει να αναδειχθεί ως άμεση προτεραιότητα.

Σαν κατακλείδα επισημαίνεται ότι η Ελλάδα, εν μέσω της πρωτόγνωρης οικονομικής κρίσης, αντιμετωπίζει και την κρίση από τις επιπτώσεις του φαινομένου της λαθρομετανάστευσης που αδικαιολόγητα και αφρόνως αφέθηκε να γιγαντωθεί και να κλιμακωθεί. Αποδείχθηκε δυστυχώς ότι οι κυβερνώντες δε διέθεταν τις ικανότητες αναγνώρισης των προδρομικών σημείων, αλλά ούτε υπήρξε ταχεία και αποτελεσματική αντίδραση. Οι καιροί ου μενετοί.

Δρ. ΝΙΚΟΣ Κ. ΔΕΝΙΟΖΟΣ