Με κατεύθυνση το νέο παγκόσμιο σοβιετικό μοντέλο

Oι έμμισθοι πράκτορες του σιωνισμού άρχισαν τώρα να ανακατεύουν κάτι από Τρότσκι με ολίγον Μπακούνιν. Βάλθηκαν να μας δώσουν τη νέα μορφή του ατυχήσαντος – αλλού, όχι εδώ – εφηρμοσμένου αναρχοκομμουνισμού (μαρξισμού). Ταυτίζουν λοιπόν τη δική μας εθνική πατριωτική παράταξη με τα φαντάσματα της διεθνιστικής ναζιστικής/φασιστικής βίας του παρελθόντος, αποδίδοντας σε λάθος άνθρωπο “πάντα όσα ενετείλατο” ο…

Μαρξ και ο προφήτης αυτού Λένιν. Ο Στάλιν ήταν η καταστροφή του μαρξισμού και της επαναστατικής αριστεράς, καθώς αγνόησε τους “υποφήτες” Τρότσκι και Μπακούνιν.

Προχωρώντας ακόμη οι πράκτορες καταφεύγουν στα προσφιλή σενάρια του παρακράτους. Η ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης ήταν το στημένο παιγχνίδι για να ενοχοποιήσουν την αριστερά! Το ίδιο βέβαια παιγχνίδι, μας λένε, γίνεται και με το “λαγό” της Χρυσής Αυγής. Βαλτοί είναι κι αυτοί για να προκύψει κοινωνική πόλωση, που θα φέρει τη σύγκρουση, οπότε ο καπιταλιστικός μάγειρας (το παρακράτος της δεξιάς, δηλαδή ο καπιταλισμός) θα αναγκαστεί να λάβει τα μέτρα του. Ένα μίνι πραξικόπημα πολιτικό, χωρίς τη συμμετοχή του στρατού και των τανκ, ή ένας κατα παραγγελία εμφύλιος, είναι προ των θυρών. Ο κίνδυνος από το μισό εκατομμύριο των ψηφοφόρων της πατριωτικής και εθνικής Χρυσής Αυγής μπορεί να επεκταθεί και σε άλλους. Ιδού το εμπόδιο του One World..

Μας δίνει λοιπόν ένας μισθωτός του νέου και αναθεωρημένου αναρχοκομμουνισμού την ανάλυση της “θεωρίας των άκρων” – δύσκολα μπορεί κανείς να παρακολουθήσει τους ακροβατικούς συλλογισμούς – για να μας πει το απλούστερο : Ότι “στο ολιγαρχικό σύστημα του καπιταλισμού, οι λίγοι αποφασίζουν και επιβάλουν τι θα παράγεται, πόσο θα παράγεται, πως θα παράγεται και πως θα διαμοιράζεται καθώς και πως θα είναι όλες οι υπόλοιπες κοινωνικές σχέσεις. Αυτή είναι η απόλυτη βία στις ανθρώπινες σχέσεις” (*)

Μάλιστα, οι σχέσεις και πάντα οι σχέσεις. Ταύτα για το ολιγαρχικό σύστημα του καπιταλισμού (ιδιωτικό κεφάλαιο). Τι έγινε και τι γινόταν επί μαρξιστικής ολιγαρχίας – ήταν πολυαρχία αλλά δεν το ξέραμε – δηλαδή επί του οικονομικού μοντέλου που είχε βάση το λαϊκό κεφάλαιο, ποιος θα μας το πει; Τα ίδια δεν γινόταν κι εκεί; Ήταν λίγοι ή πολλοί εκείνοι που αποφάσιζαν και επέβαλαν τι θα παράγεται, πόσο θα παράγεται, πώς θα παράγεται, πώς θα διαμοιράζεται και πώς θα είναι όλες οι υπόλοιπες κοινωνικές σχέσεις (αμάν, οι σχέσεις);

Ο μαρξισμός ξεφούσκωσε διότι δεν μπόρεσε να φέρει σε πέρας το οικονομικό μοντέλο (λαϊκό κεφάλαιο) που υποσχέθηκε. Ο καπιταλισμός (ιδιωτικό κεφάλαιο) το ίδιο, με τη διαρκή έκδοση χαρτονομίσματος, για να φτάσει στο τέλος ένα πακέτο τσιγάρα να στοιχίζει περισσότερο από χίλιες δραχμές. Πληθωρισμός στο “φουλ” δηλαδή. Τώρα δεν έχουν άλλη επιλογή από την αδίστακτη φοροληστεία και τη σταδιακή μας μετάπτωση – όχι μόνο ημών – σε μια ιδιότυπη σοβιετία με δήθεν ελεύθερες και δημοκρατικές εκλογές. Μας υπόσχονται ότι έτσι θα οδηγηθούμε στην ανάπτυξη! Και οπωσδήποτε, κατόπιν εκλογών. Όχι όμως και με κόμματα όπως η Χρυσή Αυγή.

Τι άλλαζε με τις εκλογές επί σοβιετικού καθεστώτος, τι αλλάζει με τις εκλογές στον ψευδώς λεγόμενο free world? Ό,τι χρήματα εξοικονομούν για άλλοτε άλλο διάστημα οι πολίτες του free world τα χάνουν, έχοντας τώρα να πληρώσουν επιπλέον φόρο για κάθε νέο άνθρωπο που θα γεννιέται. Το παράδειγμα της κινεζικής λαϊκής Δημοκρατίας γίνεται τώρα πρότυπο ανάπτυξης του free world. Εκεί, φαίνεται, δεν βρήκαν μέχρι στιγμής τόπο να βλαστήσουν ο Τρότσκι και ο Μπακούνιν. Το δικό τους έργο έχει ανατεθεί στους γιατρούς και οι Γυναικολόγοι κάνουν αυτό που πρέπει.

Οι δυνάστες του ιδιωτικού κεφαλαίου, αφού κι αυτοί απέτυχαν, ξαναγεμίζουν τα συρτάρια τους με το πληθωρικό χρήμα για να θεραπεύσουν τα δεινά που προκάλεσαν. Δυνάστες όμως είχαν και οι σοβιετικοί, που δεν έμαθαν να στιβάζονται, για 70 χρόνια, πέντε άτομα σε πενήντα τετραγωνικά με τις τσέπες άδειες. Η αναρχοκομμουνιστική πολυαρχία – ας πούμε και κανένα ανέκδοτο – ήξερε και καθόριζε τις ανάγκες των πολιτών της, παρέχοντας στους μισθωτούς γραφιάδες της διαφημιστικής προπαγάνδας τα αυτά προνόμια που δίδει η νυν επικρατούσα καπιταλιστική ολιγαρχία.

Ο αρθρογράφος αναλυτής της θεωρίας των άκρων αποσιωπά τα ανωτέρω, προσβλέποντας στο νέο μαρξιστικό οικονομικό μοντέλο. Τρότσκι και ολίγον από Μπακούνιν, τροφοδοτούν τώρα τη φωτιά στα τζάκια των σαλονιών για να κάψουν το φασιστικό/ναζιστικό βρυκόλακα. Οι σιωνιστές (προ)θερμαίνονται με τη μαρξιστική ψήφο, η ανάπτυξη έρχεται.