Γέρων και αντιευρωπαίος

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Το θέαμα ήταν απογοητευτικό. Θλιβερό και αποκαρδιωτικό δε, όταν προσφέρεται από έναν σαραντάρη πρωθυπουργό, που αυτοαποκαλείται και προοδευτικός.

Με φρασεολογία και εννοιολογικό υπόβαθρο μιας εποχής που μάς πάει 70 και πλέον χρόνια πίσω, ο γέρων πρωθυπουργός μας δεν γνωρίζει ότι διανύουμε την πρώτη δεκαπενταετία του 21ου αιώνα. Αγνοεί ότι ο κόσμος μας έχει πλέον εισέλθει για καλά στην ψηφιακή εποχή και ότι, στις υπό διαμόρφωση νέες συνθήκες, η γνώση, το κριτικό πνεύμα, η πολυσχιδής δημιουργικότητα, η φαντασία, η ατομική ευθύνη και η εφευρετικότητα αποτελούν, μεταξύ άλλων, κορυφαίους συντελεστές παραγωγής πλούτου και προκοπής.
Δεν γνωρίζει, προφανώς, ο κύριος πρωθυπουργός ότι οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουν σήμερα οι νέοι δεν έχουν καμμία απολύτως σχέση με ιδεοληψίες του 1940, του 1950, ακόμα και του Μάη 1968. Η σημερινή πρόκληση για ενεργούς και ανέργους νέους αφορά το ταλέντο, την ανάπτυξη νέων δεξιοτήτων, την ανάδυση δυνητικών δυνατοτήτων και την δημιουργική αντιμετώπιση μιας νέας και ταχύτατα μεταβαλλόμενης πραγματικότητας. Στην σύγχρονη οικονομία, πρακτικά, πολλές δεξιότητες απαξιώνονται πολύ γρήγορα. Στην τεχνολογία και τις θετικές επιστήμες, καθώς και σε προηγμένες βιομηχανικές δραστηριότητες, επιβάλλεται οι εργαζόμενοι να επανεκπαιδεύονται κατά μέσον όρο κάθε πέντε έως οκτώ χρόνια. Με το ταλέντο να είναι πλέον θέμα κουλτούρας, αυτή η τελευταία προβάλλει την ιδέα της αξιοκρατίας που εξαίρει την ικανότητα και όχι την παρελθούσα επίδοση.
Έτσι, για τους νέους είναι ζωτική η εγκατάλειψη του παρελθόντος, πράγμα που κάνει συγκριτικό πλεονέκτημα την δια βίου μάθηση.
Οι 340.000 νέοι που έφυγαν από την Ελλάδα, το έκαναν γιατί έχουν σιχαθεί να ακούν γερασμένα λόγια, να μπλέκουν με δυσώδεις γραφειοκράτες και να εξαρτώνται από κομματικούς πάτρωνες και «σωτήρες» νονούς. Πολλοί από τους νέους που ρίχνουν μαύρη πέτρα πίσω τους δημιουργούν, απελευθερωμένοι από την περιρρέουσα βλακεία, νεοφυείς επιχειρήσεις και έχουν μπροστά τους δυνατότητες να αυτοαναπτυχθούν και να προκόψουν. Σίγουρα δε, οι νέοι αυτοί δεν πρόκειται να επιστρέψουν στην σημερινή Ελλάδα του κρατισμού και των θεωρητικών των ψεκασμών.
Για τους νέους αυτούς –τα αυτιά των οποίων δεν χαϊδεύονται εύκολα–  όπως και για το αύριο, ο κύριος πρωθυπουργός δεν βρήκε να πει μία λέξη. Το επιχειρείν, οι κοινωνίες των γνώσεων, η ρομποτική, οι νανοτεχνολογίες, οι επενδύσεις στην ανθρώπινη ευφυΐα κα η μάθηση είναι ήσσονος σημασίας θέματα μπροστά στην «αποκατάσταση» των δια βίου φοιτητών και την πώληση μιας κυβερνητικής λιμουζίνας.
Όμως, αυτή η στάση απέναντι στο αύριο και τους τεράστιους μετασχηματισμούς που επιφέρει η πορεία του πλανήτη προς αυτό, δεν μάς εκπλήσσει –καθόλου, μάλιστα. Όπως δεν μάς εκπλήσσει και η από μέρους του πρωθυπουργού πλήρης άγνοια της ευρωπαϊκής ιστορίας, του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι και των θεσμικών δεδομένων που το οριοθετούν. Αλλά πώς να τα γνωρίζει όλα αυτά ο προ τεσσαρακονταετίας γεννηθείς πρωθυπουργός, όταν η πρώτη του προτεραιότητα ήταν η ένταξη στην Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας…
Και δεν είναι μόνον αυτός. Κάτι ανάλογο συμβαίνει σήμερα και με την νέα γενιά μαρξιστών(;) που αποτελεί την ηγεσία του Σύριζα. Όπως πολύ παραστατικά έγραψε στον ιστότοπο Capital.gr ο συγγραφέας κ. Σάκης Μουμτζής, η γενιά αυτή, πέρα από την πραγματική ιστορία αγνοεί και την πραγματικότητα που βίωσε η χώρα.
«Οι άνθρωποι που επιδιώκουν να διαλύσουν την χώρα, ενδεχομένως δε και την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν έζησαν το καθεστώς της δραχμής, δηλαδή της νομισματικής απομόνωσης, δεν έζησαν το καθεστώς των κάθε λογής περιορισμών, δεν έζησαν την αγωνία του συναλλαγματικού κινδύνου, δεν έζησαν την αδυναμία απόκτησης βασικών καταναλωτικών αγαθών λόγω δυσαρμονίας της τιμής τους προς τα εισοδήματα. Παρακάμπτοντας την ιδεολογική τους αποστροφή προς την Ευρώπη, που συγκαλύπτουν βέβαια επικαλούμενοι το όραμά τους για την Ευρώπη των λαών και όχι των μονοπωλίων, διαπιστώνω πως αδυνατούν να συλλάβουν τί σημαίνει σε όλους τους τομείς η εθνική μοναξιά. Αδυνατούν να εκτιμήσουν τα οφέλη από την ένταξή μας στην μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια και τις υποχρεώσεις μας που προκύπτουν από αυτήν. Δεν έζησαν τις εθνικές τραγωδίες, με τις πολιτικές και κοινωνικές επιπτώσεις τους, γιατί αυτές αποφεύχθηκαν χάρη στην προστασία που μάς παρείχαν οι διεθνείς συλλογικότητες στις οποίες ανήκαμε και ανήκουμε.
»Τα βιώματά τους, λόγω της ηλικίας τους, διαμορφώθηκαν μέσα στην Ελλάδα της αφθονίας, της ευμάρειας, της ρευστότητας που χαρακτήριζαν την εικοσαετία 1990-2010. Συγχρόνως, την ίδια εποχή που αυτοί ενηλικιώνονται ιδεολογικοπολιτικά, ξεπροβάλλει και η Ελλάδα του χαβαλέ, των καταλήψεων, του ακτιβισμού, του μπάχαλου. Η σημερινή ηγεσία του Σύριζα διαμορφώθηκε από αυτές τις κινηματικές πρακτικές, αλλά και τις διαμόρφωσε. Συμμετείχε. Έτσι, οι περισσότεροι από αυτούς με μηδαμινή πρότερη επαγγελματική απασχόληση, αγνοούν την αξία της πίστης στις συναλλαγές, της τήρησης των συμφωνιών, της επιβράβευσης του μόχθου. Φορείς ιδεολογημάτων σοβιετικής κοπής και οπλισμένοι με έναν άκρατο βολονταρισμό πως αυτοί θα αλλάξουν την Ευρώπη, προχωρούν προς την ρήξη των σχέσεων με αυτήν –αγνοώντας τί σημαίνει απομόνωση στον σημερινό κόσμο. Ανασκαλεύοντας τα πλέον δεισιδαίμονα αισθήματα του λαού, αφήνουν να υφέρπει η συμμαχία με το ξανθό ορθόδοξο γένος χωρίς να τους ενδιαφέρει το κόστος αυτού του αναπροσανατολισμού. Άλλωστε η αριστερά, ιστορικά, ποτέ δεν υπολόγισε τα κόστη. Τα προσπερνούσε δια της σιδερένιας βουλήσεώς της».
Προκαλώντας και ανυπολόγιστες καταστροφές, θα προσθέταμε εμείς…
Έτσι, η σημερινή Ελλάδα βρίσκεται επί ξύλου κρεμάμενη και, αν κανείς αναλύσει λόγια και πράξεις των καινούργιων κυβερνώντων, η επιστροφή στο παρελθόν είναι σταθερή επιδίωξη μιας γερασμένης και αντιευρωπαϊκής εξουσίας, η οποία το μόνον που θέλει είναι να εκδικηθεί μία Ιστορία που ποτέ δεν γνώρισε.