«ΕΚΤΟΣ μνημονίου η Παιδεία!» Το φωνάζουν και το εννοούν. Εμείς δεν το εννοούμε και περιμένουμε την…έξωθεν βοήθεια. Όχι για απολύσεις που θα δημιουργήσουν δράματα. Για άλλα, διαρθρωτικά, βελτιωτικά και…ευρωπαϊκά επιμένουμε. Για μνημόνιο που θα μας βάλει σε τάξη. Ατομικά, συντεχνιακά και εθνικά…
ΕΙΜΑΣΤΕ ευρωπαίοι και θα συνταιριάσουμε την πρακτική μας με εκείνη των εταίρων μας. Για ένα δημόσιο που ελέγχει τους ιδιώτες επιβάλλοντάς του κανόνες, αλλά πρωτίστως τον εαυτό του.
ΚΡΑΥΓΑΖΟΥΜΕ, λοιπόν, μη κάτι αλλάξει και το δημόσιο δεν παραμείνει όπως το ξέρουμε (αμαρτωλό), το ζούμε και το υποφέρουμε. Με τους «λειτουργούς» και τα δεδομένα του. Με την απαίσια μπόχα από τα ελάχιστα που βγαίνουν καθημερινά στη φόρα. Και, βέβαια, δεν έμεινε χώρος αμόλυντος, χωρίς το πάνω χέρι στους βρωμιάρηδες, με την ατιμωρησία ούριο άνεμο για…αναβάθμιση των ανομημάτων τους.
ΚΟΠΙΑΣΕ για την Ευρώπη, ρίξε τη ματιά στην είσοδο π.χ. του Πανεπιστημίου της Βιέννης και δες τι φαντάζει πεντακάθαρο στη μόστρα. Αγάλματα και προτομές ελλήνων σοφών της αρχαιότητας! Παραμέσα…ντρέπεσαι να προχωρήσεις, μη λερώσεις με τις πατούσες σου το χώρο, μη σπεύσει ο φύλακας. Το ίδιο σε μουσεία, θέατρα, πάρκα και λεωφόρους.
ΚΟΠΙΑΣΕ και στα «ημέτερα»-ναούς της γνώσης-με την κομματική αφίσα τη μια πάνω στην άλλη ντεκόρ για υποδοχή, προχώρα στα ενδότερα και ψάξε για «σχέσεις» καθηγητών και φοιτητών. Μερίμνησε η…δημοκρατία μας και η (παραταξιακή) ψήφος του φοιτητή διαμορφώνει την καριέρα του καθηγητή και το «αντάλλαγμα» συντομεύει τις «σπουδές» του (κομματισμένου) φοιτητή.
ΠΟΛΥ θα θέλαμε ένα μνημόνιο, για να μας «δέσουν». Για να’ ναι η κατάληψη (δημόσιας περιουσίας) άγνωστη λέξη, όπως στην Ευρώπη των κουτόφραγκων, όπου οι άριστοι σπεύδουν για μεταπτυχιακό και οι μετριότητες (με τα 2/άρια και 3/άρια τους στις Πανελλαδικές, συνεχιστές της αποστήθισης και θιασώτες της ήσσονος προσπάθειας) γεμίζουν τα στέκια της ανεργίας.
ΕΝΑ μνημόνιο «διαρθρωτικό» για μιαν ελπίδα. Αλλιώς, τα ίδια και επί τα αυτά, ωστόσο, απείρως δυσκολότερα χωρίς τα…δανεικά.