.jpg)
Όταν η κατάσταση γίνεται ζόρικη, πάντα οι ζόρικοι μπαίνουν μπροστά για να δείξουν το δρόμο…
Η νέα γενιά που μεγαλώνει κάτω από τις χειρότερες αντιξοότητες, ανεργία, φτώχια, δολοφονική κρατική καταστολή, περιορισμός ατομικών ελευθεριών και άλλες αμέτρητες εκβιαστικές τακτικές του κράτους, με τις ευλογίες του ΔΝΤ, δείχνει ότι δε το βάζει κάτω, δε ξεχνά.
Πώς να ξεχάσει άλλωστε την απαρχή της τακτικής της παγκοσμιοποίησης που ξεκίνησε το 1999 από το Σιάτλ και την διάσκεψη του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, που πυροδότησε ένα τεράστιο κύμα αντίδρασης από πλήθος συνειδητοποιημένων πολιτών αυτής της γης.
Πώς να λησμονήσει την απαρχή της βίαιης αντιπαράθεσης με τις πάνοπλες δυνάμεις της κρατικής καταστολής. Το επισφράγισμα αυτών των τακτικών με την εν ψυχρώ δολοφονία του Κάρλος Τζιουλιάνι εξ επαφής από πυρά ένστολου κρατικού υπαλλήλου. Το χαμό που ακολούθησε στη Γένοβα από τους εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές που έδειχναν την αντίθεση τους στα σχέδια ολοκληρωτισμού της συντεχνίας της παγκοσμιοποίησης.
Όσο και αν προσπαθούν τα σημερινά ΜΜΕ να εξαπατήσουν όσους είτε πολύ μικροί για να γνωρίζουν, είτε εντελώς φοβισμένοι για να θυμούνται, η νέα γενιά δείχνει ότι γνωρίζει, θυμάται και τιμά τη μνήμη των αγωνιστών που έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια της μάχης για τις ελευθερίες όλων μας.
Και είναι αυτά τα σημάδια που έρχονται στην Ελλάδα του ΔΝΤ, των παιδιών που εγκαταλείπουν το σχολείο γιατί δεν υπάρχει στο σπίτι ούτε ένα μεροκάματο, ανήλικοι μαθητές ζαλίζονται λόγω ασιτίας και το σύστημα υγείας για αυτούς τους πολλούς που δεν έχουν περιορίζεται στα κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία. Σε μια κοινωνία που λειτουργεί με φόβο, κατάθλιψη, αβεβαιότητα και την παγερή αλλά καθημερινή επιβεβαίωση μιας ακόμα αυτοκτονίας από συνάνθρωπο μας που απλά δεν άντεχε άλλο να γίνεται βάρος σε κάποιον άλλο.
Στην κερκίδα μας, το αγαπημένο μέρος που ξεκινήσαμε όλοι τις οπαδικές μας ζωές, ξεπήδησε ένα μήνυμα, ένα σημάδι που σαν ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα έσπευσε να μας δώσει πίστωση χρόνου για όλα όσα έρχονται προσεχώς. Ανάσα και πολύτιμο οξυγόνο για το ατέρμονο ταξίδι μας στην κόλαση που μας επιφυλάσσουν καθημερινά οι ηγεμόνες των ζωών μας.
Και ας το κρύβουν όλοι αυτοί. Και ας μας αποκαλούν κοπρόσκυλα και φρικιά, εμείς θα είμαστε εκεί, όρθιοι και με υψωμένες γροθιές για να τους θυμίζουμε πως το τελευταίο οχυρό δε πρόκειται ποτέ να πέσει. Όσοι και αν από εμάς πέσουν νεκροί, όσοι και ανάμεσα μας δοκιμάσουν από πρώτο χέρι το ρατσισμό και τη γεύση της βίαιης κρατικής καταστολής. Όσα σιδερένια βραχιόλια και αν φορεθούν σε χέρια ανήλικων ψυχών, αυτές οι γροθιές ποτέ δε θα χαλαρώσουν, ποτέ δε θα χαμηλώσουν.