Δεν είναι πια σπάνια η εικόνα ενός παχύσαρκου 10χρονου παιδιού ή ενός έφηβου που …
Αρχικά μην πανικοβληθείτε και μην το πάρετε μέσα σας σαν τύψεις ή πανικό, αλλά με ψυχραιμία αναζητήστε τις λύσεις. Μην ψάξετε να βρείτε πού φταίτε αλλά αναζητήστε βοήθεια. Χρειάζεστε τη γνώμη ενός ειδικού διατροφολόγου που να μπορεί να γνωρίζει και την ψυχολογική προσέγγιση των ανάλογων καταστάσεων.
Ένα παιδί ή έναν νεαρό έφηβο όσο και αν είναι το βάρος του, δεν πρέπει να τον υποβάλλετε σε δίαιτα με τον όρο που εσείς γνωρίζετε!
Δεν θα του κάνει καλό στον ψυχισμό του και την αυτοπεποίθησή του η τυποποίηση της διατροφής του πίσω από ένα χαρτί ούτε όμως και η ενασχόληση με ζυγίσματα, μετρήσεις και κριτική γύρω από έναν αγώνα δρόμου για το «πόσα κιλά πρέπει να χάσει».
Μην δώσετε ποτέ στο παιδί σας ένα πρόγραμμα διατροφής δικό σας ή από μια φίλη ή από το internet.
Ακόμα και αν το πρόγραμμα διατροφής που τυχόν πέσει στα χέρια σας προέρχεται από τον ιατρικό κύκλο ή από διατροφολόγο μην το ακολουθήσετε στο παιδί σας εάν δείτε πως αναγράφει αυστηρούς στόχους για απώλεια κιλών, τροφές με γραμμάρια, αποκλεισμούς τροφών ή στερητικά μενού.
Μοναδική εξαίρεση ίσως είναι σοβαρά προβλήματα υγείας που μπορεί να σχετίζονται με το υπέρβαρο ή το ελλειποβαρές αλλά ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση χρειάζεται να κάνετε λεπτούς χειρισμούς.
Η λύση είναι στη σωστή εκπαίδευση και την κατάλληλη συναισθηματική προσέγγιση.
Φυσικά και στην αύξηση της σωματικής δραστηριότητας. Ένα μεγάλο λάθος που μπορεί να συμβαίνει είναι να φορτώνεται το παιδί με πολλές υποχρεώσεις αλλά μέσα σε αυτές να μην υπάρχει καμιά που να έχει σχέση με άθληση! Επίσημες ιατρικές έρευνες αποδεικνύουν πως ένα παιδί που αθλείται χρειάζεται λιγότερη ώρα να διαβάσει γιατί οξυγονώνεται καλύτερα ο εγκέφαλός του, αποκτά περισσότερες νευρικές συνάψεις και οργανώνει καλύτερα τον χρόνο του. Επίσης εκτονώνει καλύτερα το άγχος και το μετριάζει. Με άλλα λόγια βρείτε χρόνο για άθληση!
Εάν επιχειρήσετε να στερήσετε το αγαπημένο γλυκό ή φαγητό από έναν έφηβο αυτό που σίγουρα θα αντιμετωπίσετε θα είναι είτε η θλίψη είτε η αντίδραση. Σκεφτείτε πως νοιώθετε όταν το κάνουν αυτό σε σας…Σίγουρα στις πιο τρυφερές ηλικίες τα συναισθήματα είναι πιο έντονα.
Ένας καταρτισμένος διατροφολόγος γνωρίζει πώς να εκπαιδεύσει διατροφικά ένα παιδί ή έναν έφηβο.
Να θυμάστε όμως πως πρέπει περισσότερο εσείς αλλά και όσο γίνεται και το περιβάλλον του να τρέφεστε κατά τον ίδιο τρόπο. Απαραίτητο είναι να μπουν όρια και στα ηλικιωμένα άτομα της οικογένειας που συνήθως αναζητούν την αγάπη των εγγονών τους μέσα από ένα γλύκισμα.
Αποφύγετε επίσης κάθε είδους σχόλια για το βάρος, απομακρύνετε τις ζυγαριές από το σπίτι και μην περιμένετε την απώλεια του βάρους σαν το βαθμό από το διαγώνισμα. Αντιθέτως βάλτε στο σπίτι έναν ολόσωμο καθρέφτη. Φαίνεται μάλιστα συγκεκριμένα πως σχόλια του πατέρα προς την κόρη για το πόσο π.χ. έχει παχύνει, πυροδοτούν ακραίες διατροφικές συμπεριφορές .
Με λίγα λόγια 10 στις 10 περιπτώσεις χρειάζεστε κι εσείς εκπαίδευση! Και αυτό γιατί χρειάζεται όλα τα μέλη στην οικογένεια να τρέφονται σύμφωνα με το παιδί ώστε να μην είναι η εξαίρεση ούτε ο δακτυλοδεικτούμενος. Άλλωστε η διατροφή του τώρα πια θα είναι η καλύτερη.
Το θέμα είναι ιδιαίτερο εάν υπάρχουν κι άλλα παιδιά στην ίδια οικογένεια χωρίς διατροφικά θέματα που ίσως δυσανασχετήσουν. Γι αυτό πολλές φορές μια οικογενειακή συνεδρία ίσως σας ζητηθεί.
Το να αλλάξετε κι εσείς κάποιες λαθεμένες διατροφικές συμπεριφορές σας είναι απαραίτητο. Τόσο για να γίνετε παραδείγματα προς μίμηση αλλά και ακόμα και για να συνειδητοποιήσετε τις δυσκολίες (και τα οφέλη) που μπορεί να αντιμετωπίζει το παιδί σας μέσα από αυτές τις διατροφικές συστάσεις-αλλαγές.
Η αλλαγή ,ακόμα και αυτή που είναι για καλό, δεν είναι συνήθως εύκολη και χρειάζεται επιμονή κι εμπιστοσύνη στον διατροφολόγο-θεραπευτή σας.
Γι αυτό ίσως σε κάποιες συνεδρίες με τον διαιτολόγο δεν χρειάζεται να έρχονται τα παιδιά αλλά οι γονείς μόνοι ώστε να εκπαιδευτούν στις αλλαγές στην καθημερινή τους διατροφή.
Μόνο έτσι μπορείτε να βοηθήσετε ουσιαστικά αλλά και θα επωφεληθείτε.
Όταν ένα παιδί αντιμετωπίζει «θέμα» με τη διατροφή του, δεν στοχεύουμε ποτέ μόνο στο παιδί αλλά στην οικογένεια.
“Είναι κάτι που κάνουμε όλοι μαζί”
