ή αλλιώς ένας μισθός που χαρίζεται και δεν κερδίζεται μέσα από τη δουλειά και την παραγωγικότητα. Το φαινόμενο αυτό παρατηρείται στην Ελλάδα, κυρίως στον….
δημόσιο τομέα, χωρίς βέβαια να λείπουν και αντίστοιχα φαινόμενα στον απολύτως ελαττωματικό ελληνικό ιδιωτικό τομέα.
Στα χρόνια της πλαστής ευημερίας, αλλά ακόμη και σήμερα, ουδείς αναρωτήθηκε από που προκύπτει ο μισθός που παίρνει και τι παράγεται ώστε να προκύπτει αυτός ο μισθός: έφτανε να μπαίνει στον τραπεζικό λογαριασμό μια φορά το μήνα και όλοι ευχαριστημένοι. Κανείς αγανακτισμένος του σήμερα προφανώς δεν είπε ότι τα 1500 Ευρώ πχ που παίρνει είναι αδικαιολόγητα πολλά για αυτό που παράγει.
Σε επαγγέλματα του μόχθου, ξεθωριασμένες αναμνήσεις στην ελληνική πραγματικότητα, τα πράγματα είναι πιο απλά: ως φούρναρης παράγω τόσο ψωμί, πουλάω τόσο, μου κόστισε τόσο, ζω με τη διαφορά. Απλή, ξεκάθαρη μαθηματική πράξη και παράλληλα έντιμη παραγωγική διαδικασία.
Τι γίνεται με όλους αυτούς όμως που μπήκαν στο Δημόσιο από πόρτες, παράθυρα, υπονόμους αλλά και όλους τους υπόλοιπους συμβούλους των συμβούλων που δήθεν δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα;
Οι μεν αντιπαραγωγικοί του Δημοσίου(προφανώς και δεν αφορά όλους) έχουν την αίσθηση και την βιοθεωρία ότι το κράτος τους χρωστάει από τότε που γεννήθηκαν. Επειδή σπούδασαν ή περάσαν τις εξετάσεις του ΑΣΕΠ ( αν δεν εξαργύρωσαν κομματικά γραμμάτια) αντιλαμβάνονται τη χρησιμότητα της εργασίας μόνο για τον εαυτό τους. Ο πιο πετυχημένος στην Ελλάδα θεωρείται αυτός που λαμβάνει το μεγαλύτερο επίδομα ύπαρξης με τη λιγότερη δυνατή συνεισφορά στην κοινωνία. Αυτός ο τύπος δημοσίου λειτουργού, δεν φαίνεται να υπόκειται στις κυρώσεις που θέλει να επιβάλλει η Τρόικα και εκεί ακριβώς έγκειται το ανούσιο της δημοσιονομικής εξυγίανσης.
Στην αντίπερα όχθη, στον ιδιωτικό τομέα, οι αντιπαραγωγικοί αεριτζήδες που νομίζουν ότι δουλεύουν-και είναι υπερβολικά πολλοί-έχουν το ελαφρυντικό ότι το επίδομα που λαμβάνουν δεν προέρχεται από τον κρατικό προυπολογισμό αλλά από τον παραπλανημένο εργοδότη τους. Ο κοινός παρανομαστής βέβαια με τους αντίστοιχους του Δημοσίου είναι ότι και οι 2 κατηγορίες νομίζουν ότι δουλεύουν ενώ στην πραγματικότητα δεν παράγουν απολύτως τίποτα και δεν είναι ωφέλιμοι για την οικονομία της χώρας.
Καμία Τρόικα και καμία Κυβέρνηση δεν μπορεί να θέσει τα γρανάζια σε λειτουργία, όταν το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών έχει αποσυνδέσει πλήρως την εργασία του με τον αντίκτυπο και τη χρησιμότητα αυτής στην κοινωνία. Κανείς εξ’ αυτών επίσης δε δικαιούται να διαμαρτύρεται για τίποτα: ας μιλήσουν όσοι πραγματικά γνωρίζουν τι πάει να πει αγώνας για την επιβίωση.
antinoikokuraios.blogspot.gr