Τις λαβωματιές σ’ αυτόν τον πόλεμο τις δίνει η περιρρέουσα ατμόσφαιρα

Επειδή ΕΣΥ ζεις σαν να μην τρέχει τίποτα!!

Όταν στον πόλεμο οι μανάδες παράταγαν τα παιδιά τους για να πάνε πολεμοφόδια στους αντάρτες στο βουνό, δεν μπορούσε κανένα παιδάκι να διαμαρτυρηθεί, δεν μπορούσε κανένα παιδάκι να πει στην μάνα του «γιατί πρέπει εσύ να ρισκάρεις την ζωή σου, ας το κάνει κάποιος άλλος που δεν έχει παιδιά, εγώ έχω μόνο εσένα». Κι όταν κάποιος σκοτώνονταν ενώ πολεμούσε, το παιδί του είχε να αντέξει ΜΟΝΟ τον πόνο της απώλειας. Δεν είχε να σηκώσει κανένα άλλο βάρος, η ψυχή του ήταν γαλήνια, διότι ο γονιός του πέθανε άξια! Αγωνίστηκε και πέθανε για να έχουν τα παιδιά του πατρίδα, για να ζήσουν εκείνα ελεύθερα. Τιμή και δόξα!

Πάμε στο σήμερα. Είναι ένα παιδί που ο πατέρας του αυτοκτόνησε για οικονομικούς λόγους. Εμείς οι ενήλικες -που ξέρουμε τα πολλά- λέμε ότι είναι τα θύματα αυτού του άνανδρου πολέμου. Τιμή και δόξα! Το παιδάκι ακούει αυτό και μετά κοιτάει έξω, την πραγματική ζωή, και αναρωτιέται «θύμα ποιανού πολέμου»;;;; Η μάνα του παραιτείται από δημόσιος υπάλληλος για να μην πληρώνεται από τους προδότες, τους δολοφόνους του άντρα της. Κι αυτή η πράξη για εμάς είναι τιμημένη, δοξασμένη. Το παιδάκι πάλι βλέπει έξω, την πραγματική ζωή, και συνεχίζει να μην βλέπει κανέναν πόλεμο. Τι λες ότι θα σκέφτεται για τους γονείς του, ότι είναι άξιοι ή ότι είναι ηλίθιοι; Και το τραγικό δεν είναι ότι δεν μπορεί να δώσει καμία αξία στις πράξεις τους, αλλά ότι δεν βρίσκει καμία λογική!!!! Αυτά που περνάει, όλος αυτός ο πόνος, όλη η κακουχία, δεν έχουν κανένα νόημα!! Υποφέρει, μαρτυράει δίχως λόγο!!

Τα παιδιά του σημερινού πολέμου, δεν έχουν να σηκώσουν στην πλάτη τους μόνο τον πόνο από τα πλήγματα, το πιο ασήκωτο φορτίο είναι αυτό το αδυσώπητο ΓΙΑΤΙ!

Ένα άλλο παιδάκι ζει χωρίς ρεύμα και τρέφεται από συσσίτιο και συνεχίζει να πηγαίνει σχολείο και να συναναστρέφεται με τα παιδάκια που ζουν στων γονιών τους την παραμύθα (στην ψευδαίσθηση κανονικότητας). Επειδή κάποτε ήταν κι αυτό έτσι αναρωτιέται γιατί να το περνάει αυτό; Κι έρχεται ο δάσκαλος και του δίνει το καταλυτικό χτύπημα. Επειδή είναι “άνθρωπος” και δεν αντέχει το άδικο, του αγοράζει κάθε μέρα κουλούρι. Αυτό το κουλούρι το αγοράζει με τα χρήματα που ο προδότης του δίνει, και του τα δίνει επειδή συναινεί, για να μπορεί ο προδότης (να του επιτρέπεται) να συνεχίσει να κάνει κι άλλα παιδάκια άπορα!!!

Θυμήσου ελεήμονα, κάποια στιγμή τα πράγματα θα γίνουν φανερά.. Τότε η ιστορία θα γραφτεί, και δεν θα την γράψει η δική μας γενιά, αλλά αυτή που έφαγε το κουλούρι σου!

Τα παιδιά, τα πιο αθώα θύματα αυτού του πολέμου, θα γράψουν την ιστορία αύριο. Και θα κατηγορηθούμε ΟΛΟΙ, συνυπαίτιοι ή μη, για την ΠΑΡΑΜΥΘΑ που φάγανε!!

Υ.Γ. Ό,τι κι αν περνάει το κάθε παιδάκι θα το άντεχε, η κοροϊδία σου κάνει το πλήγμα του ασήκωτο μαρτύριο.

Stefania Ligerou