Για να ανανεώσουν το δημοτικό συμβούλιό τους ψηφίζουν σήμερα οι κάτοικοι του Τόκιο, σε μια…
Μέσω της ψηφοφορίας αυτής, θα γίνει κυρίως γνωστό τι πιστεύουν οι ψηφοφόροι του Τόκιο για την οικονομική πολιτική που έχει αποκληθεί «Αμπενόμικς» και ασκείται εδώ και έξι μήνες από τον αρχηγό της κυβέρνησης.
Περίπου 253 υποψήφιοι διαφόρων κομμάτων ή και χωρίς κομματική ετικέτα διεκδικούν 127 έδρες.
Το Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα (PLD, δεξιά), του οποίου προεδρεύει ο Άμπε, ελπίζει να πάρει και πάλι την πλειοψηφία με τη βοήθεια του κυβερνητικού συμμάχου του, του μάλλον κεντρώου Νέου Κομέιτο.
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει χαρακτηρίσει αυτή την ψηφοφορία μάχη που πρέπει να κερδηθεί πάση θυσία, γνωρίζοντας πως το αποτέλεσμα θα ερμηνευθεί ως γενική δοκιμή πριν από τις εκλογές της 21ης Ιουλίου για τη Γερουσία.
Αυτές οι τελευταίες είναι αποφασιστικής σημασίας για να μπορέσει ο Άμπε να συνεχίσει την πολιτική του στα επόμενα τρία χρόνια, στη διάρκεια των οποίων δεν υπάρχει άλλο εκλογικό ραντεβού.
Η ιαπωνική κοινή γνώμη είναι όμως πολύ ευμετάβλητη και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αν και υστερούν κατά πολύ του PLD στις πανεθνικές δημοσκοπήσεις, θέλουν να κάνουν τις εκλογές στο Τόκιο ένα εφαλτήριο για τις ιδέες τους ενόψει των μερικών εκλογών του Ιουλίου για τη Γερουσία.
Το PLD, που κατεβάζει 59 υποψηφίους (και 23 ο σύμμαχός του, το Νέο Κομέιτο), έχει κατά νου από την πλευρά του την ήττα του το 2009 στο Τόκιο, που αποτέλεσε προοίμιο της κακής επίδοσής του στις βουλευτικές που ακολούθησαν, με αποτέλεσμα να περάσει τρία χρόνια στην αντιπολίτευση.
Ωστόσο το PLD επανέκαμψε στις πρόωρες βουλευτικές εκλογές του περασμένου Δεκεμβρίου, μετά την ηχηρή αποτυχία του κεντροαριστερού Δημοκρατικού Κόμματος της Ιαπωνίας (PDJ), που σήμερα έχει συρρικνωθεί. Και παρά τις 54 έδρες του στο απερχόμενο δημοτικό συμβούλιο του Τόκιο, μπορεί να περιοριστεί σε ρόλο κομπάρσου.
Αν, με την ευκαιρία αυτής της πρώτης εκλογής μετά την επιστροφή του στην εξουσία στα τέλη Δεκεμβρίου, το PLD κερδίσει το Τόκιο και στη συνέχεια ανακτήσει από την αντιπολίτευση των έλεγχο της Γερουσίας, βάζοντας έτσι τέλος σε ένα είδος συγκατοίκησης, ο Άμπε θα έχει το περιθώριο να εφαρμόσει την οικονομική πολιτική του, ιδιαίτερα τις μη δημοφιλείς μεταρρυθμίσεις, αλλά επίσης να θέσει και άλλους, πιο πολιτικούς στόχους, κυρίως ενόψει μιας αναθεώρησης του ειρηνιστικού συντάγματος του 1947.