Ρατσισμός και Αριστερά.

Ένας άνθρωπος πρέπει να κρίνεται από αυτό που κάνει και όχι από τα
εξωτερικά του χαρακτηριστικά»
Αν αναρωτιέστε σε ποιον ανήκει η παραπάνω φράση και το μυαλό σας σας
πήγε σε κάποιον φιλόσοφο της Αριστεράς, θα διαψευστείτε γιατί η φράση
αυτή ανήκει στον μεγαλύτερο φιλελεύθερο του 20ο αιώνα Μίλτον Φρήντμαν
στο βιβλίο του «Καπιταλισμός και Ελευθερία» , στο κεφάλαιο
«Καπιταλισμός και Διακρίσεις»,Εκδόσεις Παπαδόπουλος.
Θα απογοητευτείτε ακόμα περισσότερο αν διαβάσετε παρακάτω πόσο
φιλάνθρωποι ήταν οι προβάλλοντες αξιωματικά την αλληλεγγύη των λαών
σαν πρόταγμα του παγκοσμίου σοσιαλισμού.
Η απολυτοποίηση σκοπού(δηλαδή η ανατροπή του καπιταλισμού ) σαν
ιστορική νομοτέλεια και προβάλλοντας τον σαν μοναδική λύση των
κοινωνικών προβλημάτων ,δημιουργεί και εισάγει στο μυαλό των
επαναστατημένων, φαντασιώσεις.
Οι φαντασιώσεις όμως δεν ανατρέπουν την πραγματικότητα.
Κι επειδή η πραγματικότητα δεν οικοδομείται με ιδεοληψίες, επιλέγουν
εξ ανάγκης την επιβολή. Κι η επιβολή όταν εφαρμόζεται , εφαρμόζεται
σε όλα τα επίπεδα, ακόμα και σε ακραίες εκφάνσεις της όπως είναι ο
ρατσισμός.
Η αντίφαση έγκειται στην ιδεολογικοποιηση της ιστορίας ή καλύτερα την
ιστορικοποίηση της ιδεολογίας τους.
Ο άνθρωπος, κύριοι της Αριστεράς ,δεν είναι το αντικείμενο της
ιστορίας αλλά το υποκείμενο της . Ο άνθρωπος είναι ο δημιουργός της
ιστορίας και όχι ο φορέας της. Δεν οδηγεί η ιστορία τον άνθρωπο,
αλλά ο άνθρωπος αυτήν.
Οι τελοκρατικές θεωρίες (όπως ο μαρξισμός) προσδιόρισαν το τέλος εν
ήδη θρησκείας, θέτοντας το κόμμα αδιαμφισβήτητο φορέα της ιστορικής
αποστολής. Στο ιστορικό μονοπάτι που χάραξαν επέβαλαν να το
περπατήσουν όλοι μαζί. Δημιουργώντας μαζανθρώπους. Οι αντιτιθέμενοι
της ιερής αποστολής έπρεπε πάση θυσία να αποβληθούν του ιερού σκοπού
σαν ανασταλτικοί παράγοντες της ιερής πορείας προς το τέλειο.
Η αντίφαση αυτή του Μαρξισμού, από την μια να επικαλείται το δίκαιο
και από την άλλη να εφαρμόζει το άδικο σαν μέσο επίτευξης του δικαίου,
δημιούργησε φασισμό, ρατσισμό, και όλα αυτά που ζήσαμε σε μορφή
τραγωδίας τον 20ο αιώνα.
Παράδειγμα 1.
Ο διεθνιστής και θεματοφύλακας της κοινωνικής αλληλεγγύης πατερούλης
Στάλιν διέλυσε στην κυριολεξία 12 μειονότητες ξεχωρίζοντας το
χαρακτηριστικότερο όλων το παράδειγμα της γενοκτονίας των ελλήνων του
Πόντου. (βλέπε το σχετικό κεφάλαιο από το βιβλίο μου «Ήταν ο
κομμουνισμός, ηλίθιε» εκδόσεις Γεωργιάδης σελίς 69).
Ποιος ξέρει για την γενοκτονία του 1932-33, κατά την οποία το
καθεστώς Στάλιν ,εφαρμόζοντας την βίαιη κολεκτιβοποίηση και με όπλο
την στέρηση τροφίμων στην ουσία δολοφόνησε 7 εκατομμύρια Ουκρανούς,
από τα οποία 3 εκατομμύρια ήταν παιδιά, και έστειλε 2 εκατομμύρια σε
στρατόπεδα συγκέντρωσης;
Γιατί δεν γνωρίζουμε την εξολόθρευση των Κοζάκων από τους Σοβιετικούς
την δεκαετία του 1920, καθώς και των Γερμανών του Βόλγα, το 1941;
Γιατί αγνοούμε τις μαζικές εκτελέσεις και τις απελάσεις σε στρατόπεδα
συγκέντρωσης των Λιθουανών, Λετονών, Εσθονών, και των Πολωνών;
Γιατί είναι σχεδόν άγνωστη η γενοκτονία των 2 εκατομμυρίων
Μουσουλμάνων της Σοβιετικής Ένωσης: Τσέχοι, Τάταροι της Κριμαίας,
Ίνγκους, Κοζάκοι, Βασκήροι;
Παράδειγμα 2.
Ο λαϊκός ηγέτης και επαναστάτης της διεθνούς Αριστεράς ,Τσε Γκεβάρα
ξεχώριζε τους έγχρωμους από τους λευκούς σαν τον αδύναμο κρίκο της
παγκόσμιας επανάστασης, όπως καταγράφεται στο ημερολόγιο του:
«“Ο νέγρος είναι νωχελικός και ευφάνταστος, ξοδεύει τα χρήματά του
για ελαφρότητες και ποτό. Ο ευρωπαίος προέρχεται από μια παράδοση
εργασίας και σωτηρίας που τον ακολουθεί σε αυτή τη γωνιά της Αμερικής
και τον οδηγεί να προχωρήσει μπροστά…. Η μαύρη φυλή είναι ένας
αδύναμος κρίκος στην αλυσίδα της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης
και είναι οι πλέον ακατάλληλοι για να πολεμήσουν ».
Και συνεχίζει με λεπτομέρεια, «Με δεδομένη την επικρατούσα έλλειψη
πειθαρχίας, θα ήταν αδύνατο να χρησιμοποιήσουμε Κονγκολέζους με
αυτόματα για να υπερασπιστούν τη βάση από επιθέσεις από τον αέρα: δεν
ξέρουν πώς να χειρίζονται τα όπλα τους και δεν θέλουν να μάθουν.”
Προφανώς γιατί είναι κατώτερης νοημοσύνης ή θέλησης.
Παράδειγμα 3.
«Τον Ιούλιο του 1862 σε ένα γράμμα στον Ένγκελς, αναφερόμενος στον
Φέρντιναντ Λασσάλ, (Γερμανός, νομικός, φιλόσοφος και σοσιαλιστής
πολιτικός ακτιβιστής και ο εμπνευστής του διεθνούς τύπου σοσιαλισμού
στη Γερμανία),ο Μαρξ έγραψε περιφρονητικά λόγια γι αυτόν γιατί δεν
είχε την στόφα του επαναστάτη αναθέτοντας το πρόβλημα στην γενετική
του επιμειξία:
«είναι τώρα εντελώς καθαρό ότι όπως αποδεικνύεται από το σχήμα του
κρανίου του και τα μαλλιά του, προέρχεται από νέγρους της Αιγύπτου…
Αυτή η ένωση του Ιουδαϊσμού, του Γερμανισμού με έναν απλό νέγρο θα
πρέπει να παρήγαγε κάτι το ιδιότυπο…».

Παράδειγμα 4.
Ο Καρλ Μαρξ τον Απρίλιο του 1887 σε γράμμα προς τη κόρη του Λώρα για
τον γαμπρό του, Πωλ Λαφάργκ έγραψε :
«Όντας στην ιδιότητά του ως νέγρος,(κουβανικής καταγωγής), ένα
σκαλοπάτι πιο κοντά από μας στο ζωικό βασίλειο, είναι ο πιο κατάλληλος
εκπρόσωπος αυτής της γειτονιάς”.»
Και όλα αυτά γιατί ο Μαρξ και ο Ένγκελς θεωρούσαν τον Λαφάργκ κάπως
ανώριμο και παρορμητικό ή υπεραισιόδοξο σαν μαρξιστή και πίστευαν πως
πάντα κουβαλούσε μέσα του μέρος από τον νεανικό του αναρχισμό. Δηλ. η
ανωριμότητα του σαν επαναστάτης του προσέδιδε τον χαρακτηρισμό
«νέγρος».
Παράδειγμα 5.
Επίσης οι Μαρξ και Έγκελς δεν έκρυβαν την περιφρόνηση του για τους
«κατώτερους» λαούς. Πολωνοί, Σλάβοι και Βαλκάνιοι είχαν συχνά
λοιδορηθεί από τον συγγραφέα του «Κεφαλαίου» που του ήταν αδύνατον να
τους δει σαν ίδιους με τον εαυτό του. Στο Κεφάλαιο (1867, τόμος 1,
μέρος V, κεφ. XVI, στην αγγλική έκδοση) αναφέρει με σαφήνεια:
«… η παραγωγικότητα της εργασίας διαφοροποιείται από παράγοντες
φυσικούς. Αυτοί όλοι αναφέρονται στη σύσταση του ίδιου του ανθρώπου
(φυλή κλπ) και στην περιβάλλουσα φύση».
Παράδειγμα 6.
Και ο Ένγκελς (Σημειώσεις στην Anti-Durhing 1884-85, Mόσχα 1977, σελ.
443-444) σημειώνει:
«Αν ανάμεσά μας τα μαθηματικά αξιώματα δείχνουν αυτονόητα σε ένα
μικρό παιδί οκτώ ετών… θα είναι πολύ δύσκολο να τα διδάξουμε …σ’ έναν
άνθρωπο της ζούγκλας η σ’ έναν Αυστραλό νέγρο».

Παράδειγμα 7.
Οι ρατσιστικές αναφορές των θεμελιωτών της σοσιαλιστικής ιδεολογίας
δεν έχουν τελειωμό. Στο βαθμό μάλιστα που έχουν εκφρασθεί με θαυμασμό
για τους αποικιοκρατικούς πολέμους των Αγγλοσαξώνων (Βρετανών και
Αμερικανών) εναντίον λαών της Ινδίας και της Νότιας Αμερικής. Μερικά
μάλιστα τέτοια κείμενα του Ένγκελς έχουν αφαιρεθεί από την σοβιετική
έκδοση των Απάντων των δικών του και του Μάρξ!!
Παράδειγμα 8.
Πολλοί θα αναρωτηθούν, για τους υπερασπιστές της ισότητας των δυο
φύλων, αλήθεια ποιές γυναίκες κομμουνίστριες πρωτοστάτησαν ή
κυβέρνησαν στον 20ο αιώνα στο μισό κομμάτι του πλανήτη; Στη Σοβιετική
Ένωση με τις 16 Δημοκρατίες της; στο Ανατολικό μπλοκ με τα 7 κράτη
του; στη Κίνα; στη Καμπότζη; στη Β. Κορέα; στο Βιετνάμ; στο Λάος; στην
Αγκόλα; και στις άλλες πολυάριθμες Αφρικάνικες Δημοκρατίες υπό
Σοβιετικό έλεγχο; στην Αιτή; στη Κούβα; Που; Πουθενά. Ή μήπως
γνωρίζεται καμία υπουργό εξωτερικών; Καμία. Ή κάποια υπουργό που να
διακρίθηκε για το έργο της;
Έτσι για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους για τους επαγγελματίες
προστάτες των αδυνάτων και υπερασπιστών της ανθρώπινης ισότητας.
Παράδειγμα 9.
Ο Στάλιν το 1933 επαναφέρει τον Τσαρικό νόμο της ποινικοποίησης της
ομοφυλοφιλίας για να αποποινικοποιηθεί το 1993.(όταν είχε πλέον
καταρρεύσει το καθεστώς). Ο ομοφυλόφιλος για 60 χρόνια δεν είχε καμία
θέση στο κομμουνιστικό κόμμα και στις τάξεις του στρατού. Οι ποινές
είναι βαριές και έφταναν μέχρι πέντε χρόνια καταναγκαστικής εργασίας
σε γκούλακ της Σιβηρίας, με το σκεπτικό ότι οι σεξουαλικές προτιμήσεις
πρέπει να υποτάσσονται στην κοινωνική αναγκαιότητα.
Παράδειγμα 10.
Στην παγωμένη πόλη της Σιβηρίας, Ουστ-Ιλίμσκ, ζούσαν 90.000 μετανάστες
με μέση ηλικία 24 χρονών. «οι μισοί από αυτούς αν δεν πεθάνουν, σπάνε
και φεύγουν στα τρία χρόνια» γράφει η εφημερίδα Σοβιετική Κουλτούρα.
(βλέπε το σχετικό κεφάλαιο από το βιβλίο μου «Ήταν ο κομμουνισμός,
ηλίθιε» εκδόσεις Γεωργιάδης σελίς 100).
Παράδειγμα 11.
Επί ΛΕΝΙΝ το 1920 ιδρύθηκε η «σχολή μαθητευόμενων εργατών»(FZU) και
επί Στάλιν η «σχολή χειρονακτικής εργασίας» οι μαθητές των οποίων ήταν
παιδιά που χρησιμοποιούσαν στα εργοστάσια της ΕΣΣΔ. Τα παιδιά αυτά
ήταν ,είτε άστεγα, είτε ορφανά και τα απασχολούσαν στην ανοικοδόμηση
του Σοσιαλισμού. (βλέπε το σχετικό κεφάλαιο από το βιβλίο μου «Ήταν ο
κομμουνισμός, ηλίθιε» εκδόσεις Γεωργιάδης σελίς 98).

Δεν θα έγραφα ποτέ αυτό το άρθρο αν δεν με ενοχλούσε όσο τίποτα άλλο
στον κόσμο, από την υποκρισία.

Οι Ένγκελς και Μαρξ ενώπιον των λογοκριτών του του Imc Editorial
Κύριε Clopy του Imc Editorial καλά έκανες και έκρυψες το άρθρο 178760.
Ρατσιστικό δεν ήταν. Αποτελούσε όμως λογοκλοπή διότι παραφράζει δικό
μου κείμενο με θέμα την ιρλανδική μετανάστευση στην Αγγλία, που
περιλαμβάνεται ως κεφάλαιο στο βιβλίο μου «Η κατάσταση της εργατικής
τάξης στην Αγγλία». Ακόμα και τ’ όνομα μου έγινε αντικείμενο
λογοκλοπής. «Άγγελος Φρ.» υπογράφει ο συντάκτης του άρθρου
παραλλάζοντας στα ελληνικά το πραγματικό μου όνομα που στα γερμανικά
προφέρεται Φρίντριχ Ένγκελς. Για να διαπιστωθεί του λόγου το αληθές θα
επανέλθω αναδημοσιεύοντας ξεχωριστά το γνήσιο κείμενο μου και μια
σχετική απόφαση του Κεντρικού Συμβουλίου της Διεθνούς Ένωσης Εργατών
που υπογράφεται απ’ τον επιστήθιο φίλο μου Κάρολο Μάρξ. Σ’ αυτά τα δύο
κείμενα θα διαπιστώσετε ότι εμείς αναφερόμαστε στους Ιρλανδούς, τους
Γερμανούς, τους Γάλους, τους Βέλγους και τους Ελβετούς μετανάστες και
καθόλου στους Αλβανούς, των οποίων άλλωστε το ένδοξο έθνος αγνοούσαμε
εκείνη την εποχή. Ελπίζω ότι εσείς ως αφοσιωμένοι οπαδοί μας δεν θα
παραστρατίσετε χαρακτηρίζοντας και εμάς «ρατσιστές» ή λογοκρίνοντας
μας και εξοβελίζοντας τα κείμενα μας, για το επίμαχο ζήτημα, στα
τάρταρα των μικρο-κυκλομάτων.
Μετά τιμής Φρίντριχ Ένγκελς

Φρ. Ένγκελς
Η ΙΡΛΑΝΔΙΚΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ.

Έχουμε ήδη αναφερθεί, με άλλες ευκαιρίες, στους Ιρλανδούς που έχουν
μεταναστεύσει στην Αγγλία και θα πρέπει τώρα να ερευνήσουμε
περισσότερο τις αιτίες και τα αποτελέσματα αυτής της μετανάστευσης.
Η ραγδαία επέκταση της αγγλικής βιομηχανίας δεν θα μπορούσε να
πραγματοποιηθεί εάν η Αγγλία δεν είχε στην διάθεση της, σαν εφεδρεία,
τον πολυάριθμο και εξαθλιωμένο πληθυσμό της Ιρλανδίας. Στην πατρίδα
τους οι Ιρλανδοί δεν είχαν τίποτα να χάσουν, ενώ στην Αγγλία είχαν
πολλά να κερδίσουν. Και απ’ την ώρα που έγινε γνωστό στην Ιρλανδία ότι
στη ανατολική ακτή του καναλιού του Αγίου Γεωργίου προσφέρεται σταθερή
δουλειά και καλό μεροκάματο για γερά χέρια, χρόνο με το χρόνο το
διαβαίνουν στρατιές Ιρλανδών.
Υπολογίζεται ότι πάνω από ένα εκατομμύριο έχει ήδη μεταναστεύσει, και
συνεχίζουν ακόμα να περνούν κάπου πενήντα χιλιάδες το χρόνο, και
σχεδόν όλοι κατευθύνονται στις βιομηχανικές ζώνες, ειδικά στις μεγάλες
πόλεις, συγκροτώντας την πιο παρακατιανή τάξη του πληθυσμού. 120.000
φτωχοί Ιρλανδοί ζουν στο Λονδίνο, στο Μάντσεστερ 40.000, στο Λίβερπουλ
34.000, στο Μπρίστολ 24.000, στην Γλασκόβη 40.000, στο Εδιμβούργο
29.000. Αυτοί οι άνθρωποι, που μεγάλωσαν σχεδόν χωρίς πολιτισμό,
εξοικειωμένοι απ’ την νεαρή τους ηλικία σε κάθε είδους στερήσεις,
απελέκητοι, αχαλίνωτοι και αδιάφοροι για το μέλλον, φέρνουν όλες τις
βάναυσες συνήθειές τους μέσα σε μια τάξη του αγγλικού πληθυσμού που,
είναι αλήθεια, λίγο κίνητρο έχει να καλλιεργήσει τη μόρφωση και την
ηθική. Ας ακούσουμε τον Τόμας Καρλάιλ πάνω σε αυτό το θέμα:
«Σε όλους τους μεγάλους δρόμους και τις παρόδους σας υποδέχονται
πρόσωπα με τα άγρια «μιλεσιανά»(*) χαρακτηριστικά, που σας κοιτάζουν
κουτοπόνηρα, παράξενα, ανήσυχα, , μίζερα, και χλευαστικά. Ο Άγγλος
αμαξάς, περνώντας με τ’ αμάξι του αστράφτει στον Μιλεσιανό μια
καμουτσιά, τον καταριέται με την γλώσσα του και ο Μιλεσιανός προτείνει
το καπέλο του για να ζητιανέψει. Αντιπροσωπεύει το χειρότερο κακό που
έχει να πολεμήσει αυτή η χώρα. Ντυμένος στα κουρέλια του και γελώντας
πρωτόγονα είναι έτοιμος ν’ αναλάβει κάθε δουλειά για την οποία δεν
χρειάζεται παρά γερά μπράτσα και ράχη, για ένα μεροκάματο που φτάνει
μόνο ν’ αγοράσει πατάτες. Για καρύκευμα του αρκεί μόνο το αλάτι,
κοιμάται πανευτυχής στο πρώτο χοιροστάσιο ή σκυλόσπιτο που θα του
τύχει, κουρνιάζει σε κάποια αποθηκούλα, και φορά ένα κοστούμι από
κουρέλια, που το να το φορέσει κανείς ή να το βγάλει από πάνω του
λέγεται ότι είναι μια δύσκολη επιχείρηση, που αναλαμβάνεται μόνο σε
γιορτές ή σε ιδιαίτερες περιστάσεις. Ο Σάξονας, αν δεν μπορεί να
δουλέψει μ’ αυτούς τους όρους δε βρίσκει δουλειά. Ο απολίτιστος
Ιρλανδός, όχι χάρη στη δύναμή του, αλλά χάρη στο αντίθετο της δύναμης,
εκτοπίζει τον ντόπιο Σάξονα και καταλαμβάνει την θέση του. Έτσι
συντηρείται στο χάλι του, την αθλιότητα, και τον παραλογισμό του, στην
απάτη και τη βία του μεθύστακα, έτοιμη μαγιά ξεπεσμού και αναταραχής.
Οποιοσδήποτε με δυσκολία αγωνίζεται να σταθεί κολυμπώντας στην
επιφάνεια, μπορεί τώρα να γνωρίσει ένα παράδειγμα πως ο άνθρωπος
μπορεί να υπάρξει όχι κολυμπώντας, αλλά βυθισμένος … Γι’ αυτό οι
συνθήκες ζωής στα κατώτερα στρώματα των Άγγλων χειρωνακτών εργατών
προσεγγίζουν όλο και περισσότερο σε αυτές των Ιρλανδών, καθώς
ανταγωνίζονται μαζί τους σε όλες τις αγορές εργασίας: Έτσι κάθε
εργασία, που απαιτεί μόνο δύναμη και ελάχιστη ειδίκευση πρέπει να
γίνει, και γίνεται, όχι με το αγγλικό μεροκάματο αλλά με ένα
μεροκάματο που ξεπερνά το ιρλανδικό, που το ξεπερνά δηλαδή τόσο όσο
χρειάζεται κανείς για να λιμοκτονεί τρώγοντας πατάτες για τριάντα
εβδομάδες το χρόνο, μα που κάθε ώρα που περνά, με την άφιξη κάθε νέου
ατμόπλοιου, τείνει να εξισωθεί εντελώς».
Αν εξαιρέσουμε την υπερβολική και μονόπλευρη καταδίκη του ιρλανδικού
εθνικού χαρακτήρα, ο Καρλάιλ έχει εδώ απόλυτα δίκιο. Αυτοί οι Ιρλανδοί
που μεταναστεύουν για τέσσερις πένες στην Αγγλία, στριμωγμένοι συνήθως
σα βόδια στο κατάστρωμα ενός ατμόπλοιου, εγκαθίστανται οπουδήποτε. Οι
χειρότερες κατοικίες είναι αρκετά καλές γι’ αυτούς, λίγο τους
απασχολούν τα ρούχα τους, αρκεί να συγκρατεί τα κουρέλια τους μια μόνο
κλωστή, αγνοούν την χρήση των παπουτσιών, τρέφονται αποκλειστικά με
πατάτες, κι’ ότι παραπάνω κερδίζουν το ξοδεύουν στο ποτό. Τι να τους
κάνει μια τέτοια ράτσα τους υψηλούς μισθούς; Οι χειρότερες συνοικίες
των μεγάλων πόλεων κατοικούνται από τους Ιρλανδούς. Όποτε μια συνοικία
διακρίνεται για την ιδιαίτερη βρωμιά της και τα ερείπια της, ο
παρατηρητής σίγουρα θα συναντήσει σ’ αυτήν κυρίως εκείνα τα κελτικά
πρόσωπα που διακρίνονται απ’ τις σαξονικές φυσιογνωμίες των ντόπιων με
την πρώτη ματιά, και θ’ ακούσει αυτή την τραγουδιστή και βαριά προφορά
που ο γνήσιος Ιρλανδός ποτέ δεν χάνει. Έχω ακούσει περιστασιακά την
κέλτο-ιρλανδική γλώσσα να μιλιέται στις πυκνοκατοικημένες συνοικίες
του Μάντσεστερ. Η πλειοψηφία από τις οικογένειες που ζουν σε υπόγεια
είναι σχεδόν παντού ιρλανδικής καταγωγής. Με λίγα λόγια, όπως λέει ο
Δρ Κέυ, οι Ιρλανδοί ανακάλυψαν το ελάχιστο των βιοτικών αναγκών, και
το μαθαίνουν τώρα στους άγγλους εργαζομένους. Επίσης έφεραν μαζί τους
την βρωμιά και τον αλκοολισμό. Η έλλειψη καθαριότητας, που είναι η
δεύτερη φύση του Ιρλανδού και δεν είναι τόσο επιβλαβής στη χώρα τους,
στην ύπαιθρο όπου ο πληθυσμός είναι διεσπαρμένος, γίνεται τρομακτικά
και σοβαρά επικίνδυνη στις πυκνά κατοικημένες μεγάλες πόλεις. Όπως
συνηθίζει να το κάνει στην πατρίδα του, ο Μιλεσιανός αδειάζει όλα τα
σκουπίδια του και τη βρωμιά μπροστά στην πόρτα του και δημιουργεί
βόρβορους και σωρούς από κοπριές, που βρωμίζουν την εργατική συνοικία
και μολύνουν την ατμόσφαιρα. Χτίζει το χοιροστάσιο του στους τοίχους
των σπιτιών, όπως το έκανε στην πατρίδα του, και εάν τον εμποδίσουν να
το κάνει αφήνει τα γουρούνια να κοιμηθούν στο δωμάτιο μαζί του. Αυτή η
νέα και αφύσικη μέθοδος κτηνοτροφίας στις πόλεις είναι αποκλειστικά
ιρλανδικής προέλευσης. Ο Ιρλανδός αγαπά το γουρούνι του όπως ο Άραβας
το άλογο του, με τη διαφορά ότι το πουλά όταν είναι αρκετά παχύ για
σφάξιμο. Κατά τ’ άλλα, τρώει μαζί με το γουρούνι του, κοιμάται μαζί
του, τα παιδιά του παίζουν με το γουρούνι, ανεβαίνουν στην πλάτη του,
και κυλιόνται μαζί του στους σωρούς από κοπριά, όπως μπορούμε να
διαπιστώσουμε σε χιλιάδες περιπτώσεις σε όλες τις μεγάλες πόλεις της
Αγγλίας. Είναι αδύνατο να περιγράψει κανείς την βρωμιά και την έλλειψη
ανέσεων που επικρατεί στα σπίτια τους. Ο Ιρλανδός δεν είναι
συνηθισμένος στα έπιπλα, ένας σωρός άχυρα, μερικά κουρέλια, εντελώς
άχρηστα σα ρουχισμός, του αρκούν για το νυχτερινό του κρεβάτι. Ένα
κούτσουρο, μια σπασμένη καρέκλα, ένα παλαιό κασόνι για τραπέζι -τίποτε
περισσότερο δεν χρειάζεται- μια τσαγιέρα, μερικές πήλινες κούπες και
πιάτα εξοπλίζουν την κουζίνα του, η οποία είναι επίσης το υπνοδωμάτιο
και το καθιστικό του. Όταν του λείπουν τα καύσιμα καίει ότι βρεθεί
μπροστά του, καρέκλες, τις κάσες απ’ τις πόρτες, τα διακοσμητικά
σανιδώματα του τοίχου, τα πατώματα, όλα παίρνουν το δρόμο για το
τζάκι. Επιπλέον, γιατί να του χρειαστεί περισσότερος χώρος; Στην
πατρίδα του η πλινθόκτιστη καλύβα του είχε ένα μόνο δωμάτιο για όλες
τις οικιακές χρήσεις, άρα στην Αγγλία η οικογένειά του δεν έχει ανάγκη
από περισσότερα δωμάτια. Έτσι η συνήθεια να στοιβάζονται πολλά άτομα
σε ένα μόνο δωμάτιο, που τόσο διαδομένη είναι σήμερα, έχει την ρίζα
της κυρίως στην ιρλανδική μετανάστευση. Και επειδή ο φτωχός διάβολος
πρέπει να έχει και κάποια ευχαρίστηση, και η κοινωνία τον έχει
αποκλείσει από όλες τις άλλες, οδηγεί τον εαυτό του στην κατανάλωση
του οινοπνεύματος. Το ποτό είναι το μόνο πράγμα που κάνει ανεκτή τη
ζωή του Ιρλανδού, το ποτό και η κεφάτη και ανέμελη ιδιοσυγκρασία του,
έτσι ξεφαντώνει στο ποτό ως το σημείο της πιο κτηνώδους μέθης. Ο
νότιος και ανέμελος χαρακτήρας του Ιρλανδού, η απελέκητη φύση του, που
τον τοποθετεί σε επίπεδο ελάχιστα πάνω απ’ τον άγριο, η περιφρόνησή
του για κάθε ανθρώπινη ευχαρίστηση την οποία, καθώς είναι απελέκητος
είναι και ανίκανος να την νιώσει, η βρωμιά και η φτώχια του ευνοούν
τον αλκοολισμό του. Ο πειρασμός είναι μεγάλος, δεν μπορεί να του
αντισταθεί, και έτσι όταν έχει χρήματα τα ξεφορτώνεται στο λαρύγγι
του. Τι άλλο να κάνει; Και πως μπορεί η κοινωνία να τον κατηγορήσει
όταν τον φέρνει σ’ αυτή την θέση και κάνει σχεδόν αναπόφευκτο να
καταλήξει ένας μέθυσος, όταν τον εγκαταλείπει στον πρωτογονισμό του;
Έναν τέτοιο ανταγωνιστή έχει να αντιμετωπίσει ο Άγγλος εργάτης, ένα
ανταγωνιστή που κατέχει τη χαμηλότερη βαθμίδα της κλίμακας που μπορεί
να υπάρχει σε μια πολιτισμένη χώρα και που ακριβώς για αυτόν τον λόγο,
αρκείται σ’ ένα μεροκάματο κατώτερο απ’ οποιουδήποτε άλλου εργάτη.
Επομένως, όπως λέει ο Καρλάιλ, δεν μπορεί να συμβαίνει διαφορετικά
παρά το μεροκάματο του Άγγλου εργάτη, σ’ όλους τους κλάδους όπου
μπορεί να τον συναγωνιστεί ο Ιρλανδός, πέφτει όλο και περισσότερο. Και
αυτοί οι κλάδοι είναι πολλοί. Όλοι οι κλάδοι στους οποίους απαιτείται
ελάχιστη ή καθόλου τεχνική κατάρτιση είναι ανοικτοί στους Ιρλανδούς.
Για δουλειές στις οποίες απαιτείται μακρόχρονη ειδίκευση ή
μεθοδικότητα και επίμονη προσπάθεια, ο ασυνάρτητος, άστατος και
μέθυσος Ιρλανδός είναι ιδιαίτερα ανεπαρκής. Για να γίνει μηχανικός,
χειριστής εργαλειο-μηχανής, θα πρέπει να προσαρμοστεί στον αγγλικό
πολιτισμό, στα αγγλικά ήθη, να γίνει ουσιαστικά Εγγλέζος.
Όμως για εργασία πιο απλή, με λιγότερη ακρίβεια, οπουδήποτε απαιτείται
περισσότερο δύναμη παρά ικανότητα, ο Ιρλανδός είναι τόσο καλός όσο ο
Άγγλος. Τέτοια επαγγέλματα έχουν κατακλυστεί από τους Ιρλανδούς.
Χειρώνακτες-υφαντές, πλινθοκτίστες, χαμάληδες, αυτοί οι εργάτες που
ψάχνουν γενικά για ένα μεροκάματο κ.λ.π., αριθμούν ολόκληρες ορδές
Ιρλανδών και η πίεση αυτής της ράτσας συνετέλεσε, σε μεγάλο βαθμό να
συμπιεστούν τα μεροκάματα και να υποβαθμιστεί η ίδια η εργατική τάξη.
Κι αν ακόμα οι Ιρλανδοί που επέβαλαν την δική τους νοοτροπία σε
διάφορα επαγγέλματα γινόντουσαν περισσότερο πολιτισμένοι, θα τους
έμεναν αρκετές απ’ τις παλιές τους συνήθειες για να ασκούν στους
Άγγλους συναδέλφους τους, μέσα στους χώρους δουλειάς, μια εκφυλιστική
επιρροή –χωρίς να λογαριάσουμε την επιρροή του ίδιου του ιρλανδέζικου
περιβάλλοντος. Γιατί, αν λάβουμε υπόψη ότι σε κάθε πόλη, το ένα πέμπτο
ή το ένα τέταρτο των εργατών είναι Ιρλανδοί ή παιδιά Ιρλανδών που
ανατράφηκαν στις συνθήκες της ιρλανδέζικης βρωμιάς, κανείς δεν θα
πρέπει να εκπλήσσεται όταν συναντά στη ζωή, στις συνήθειες, στο
πνευματικό και ηθικό της επίπεδο, κοντολογίς στον χαρακτήρα, γενικά,
της εργατικής τάξης, ένα σημαντικό μέρος απ’ τα ιρλανδέζικα
χαρακτηριστικά. Αντίθετα είναι εύκολο να καταλάβουμε πως η
εξευτελιστική θέση των Άγγλων εργατών, αποτέλεσμα της σύγχρονης
ιστορίας μας και των άμεσων συνεπειών της, γίνεται ακόμα πιο
εξευτελιστική από την παρουσία του ιρλανδέζικου ανταγωνισμού.

(*)Μιλς είναι το όνομα των παλιών Κελτών βασιλέων της Ιρλανδίας.
(Σημείωση του Ένγκελς).
«Η κατάσταση της εργατικής τάξης στην Αγγλία» – 1845

Καρλ Μαρξ
ΜΙΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ

Εδώ και λίγο καιρό, οι ραφτεργάτες του Λονδίνου ίδρυσαν μια γενική
ομοσπονδία για να υποστηρίξουν τα αιτήματά τους εναντίον των
εργοδοτών, που στην πλειοψηφία τους είναι μεγαλοκαπιταλιστές. Το
ζητούμενο δεν είναι μόνο ν’ ανέβουν οι μισθοί στα επίπεδα των διαρκώς
αυξανόμενων τιμών των μέσων επιβίωσης αλλά να μπει ένα τέλος στην
υπερβολικά σκληρή μεταχείριση των εργατών σ’ αυτόν τον κλάδο της
βιομηχανίας. Οι εργοδότες κοίταξαν πως θα ματαιώσουν αυτό το σχέδιο,
φέρνοντας εργάτες από το Βέλγιο, τη Γαλλία και την Ελβετία. Πάνω σ’
αυτό το θέμα, το Κεντρικό Συμβούλιο της Διεθνούς Ένωσης Εργατών
δημοσίευσε στις βελγικές, γαλλικές και ελβετικές εφημερίδες μια
προειδοποίηση, η οποία είχε πλήρη επιτυχία. Η μανούβρα των εργοδοτών
του Λονδίνου απέτυχε. Αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν και ν’
ανταποκριθούν στα δίκαια αιτήματα των εργατών.
Έχοντας ηττηθεί στην Αγγλία, οι εργοδότες προσπαθούν τώρα να πάρουν
αντίμετρα, ξεκινώντας από την Σκωτία. Σαν αποτέλεσμα των όσων
συνέβησαν στο Λονδίνο, αναγκάστηκαν αρχικά και στο Εδιμβούργο να
συμφωνήσουν σε μια αύξηση μισθών 15%. Την ίδια στιγμή όμως έστειλαν
μυστικά στην Γερμανία ανθρώπους για να στρατολογήσουν εργάτες, ειδικά
από τις περιοχές του Ανόβερου και του Μεκλεμβούργου, και να τους
φέρουν στο Εδιμβούργο. Η πρώτη ομάδα έχει ήδη μεταφερθεί. Ο σκοπός
αυτής της εισαγωγής εργατών είναι ο ίδιος με την εισαγωγή Ινδών
κούληδων στην Τζαμάικα, δηλαδή η διατήρηση της δουλείας. Αν οι
εργοδότες του Εδιμβούργου πετύχουν, μέσω της εισαγωγής Γερμανών
εργατών, να εξουδετερώσουν τις παραχωρήσεις που ήδη έχουν κάνει, αυτό
θα έχει αναπόφευκτα τον αντίκτυπό του και στην Αγγλία. Κι αυτοί που θα
υποφέρουν περισσότερο θα είναι οι ίδιοι οι Γερμανοί εργάτες, που στην
Μεγάλη Βρετανία είναι περισσότεροι από τους εργάτες των άλλων εθνών
της Ηπειρωτικής Ευρώπης. Αυτοί οι ίδιοι οι νεο-εισαγόμενοι εργάτες,
όντας τελείως αβοήθητοι σε μια ξένη χώρα, θα βυθιστούν σύντομα στο
επίπεδο του παρία.
Είναι ζήτημα τιμής για τους Γερμανούς εργάτες να αποδείξουν στους
εργάτες των υπόλοιπων χωρών ότι και αυτοί, όπως οι αδελφοί τους στην
Γαλλία, στο Βέλγιο και στην Ελβετία, γνωρίζουν πως να υπερασπιστούν τα
κοινά συμφέροντα της τάξης τους και δεν θα γίνουν μισθοφόροι του
κεφαλαίου στον αγώνα του ενάντια στην εργατική τάξη..

Για λογαριασμό του Κεντρικού Συμβουλίου της Διεθνούς Ένωσης Εργατών

Καρλ Μαρξ,
Λονδίνο, 4 Μαΐου 1866

Τσε Γκεβαρα
Όπως, επίσης, δεν γνωρίζει τις αρνητικές και απαξιωτικές αναφορές προς
του μαύρους. Ας δούμε, επί παραδείγματι, την άποψη του για τους
αφρικανούς, όπως καταγράφηκε στο ημερολόγιο του:

“Ο νέγρος είναι νωχελικός και ευφάνταστος, ξοδεύει τα χρήματά του για
ελαφρότητες και ποτό. Ο ευρωπαίος προέρχεται από μια παράδοση εργασίας
και σωτηρίας που τον ακολουθεί σε αυτή τη γωνιά της Αμερικής και τον
οδηγεί να προχωρήσει μπροστά.”

Ο Τσε Γκεβάρα, όμως, δεν σταματά εκεί. Θεωρεί ότι η μαύρη φυλή είναι
ένας αδύναμος κρίκος στην αλυσίδα της παγκόσμιας σοσιαλιστικής
επανάστασης και τους θεωρεί ως τους πλέον ακατάλληλους για να
πολεμήσουν. Συγκεκριμένα, υποστηρίζει ότι “Με δεδομένη την επικρατούσα
έλλειψη πειθαρχίας, θα ήταν αδύνατο να χρησιμοποιήσουμε Κονγκολέζους
με αυτόματα για να υπερασπιστούν τη βάση από επιθέσεις από τον αέρα:
δεν ξέρουν πώς να χειρίζονται τα όπλα τους και δεν θέλουν να μάθουν.”

Ο μαρξισμός ενσωματώνει μια ενδογενή αντίφαση που βολεύει συνειδησιακά
τους οπαδούς του. Συγχρόνως δε, τους εγκλωβίζει σε απόρθητα τείχη
ουτοπίας, που κανείς από μέσα δε θέλει να τα γκρεμίσει και κανείς απ’
έξω δεν θέλει να μπει.
Με λιγα λογια κυριοι της αριστερας, εισαστε φασιστες .

ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ

Ήταν ο Μαρξ και ο Ένγκελς Κου Κλουξ Κλαν;
ΞΕΝΟΦΩΝ Α. ΜΠΡΟΥΝΤΖΑΚΗΣ
Αφιερωμένο… στους Έλληνες μαρξιστές!
Με αφορµή την επικαιρότητα των ηµερών, παραθέτουµε ένα άκρως
ενδιαφέρον απόσπασµα από το βιβλίο του Δηµήτρη Ντούσα µε τίτλο
«Μαρξισµός και Σύγχρονη Μετανάστευση»:
Είµαστε βέβαιοι πια πως το εργοδοτικό κεφάλαιο των ΕΠΑ και της Ε.Ε.,
µαζί µε το πολιτικό τους υπηρετικό προσωπικό, είχαν προβλέψει από τις
αρχές της δεκαετίας του 1980 ότι οι εργαζόµενοι των χωρών τους θα
αντιδράσουν µπροστά στην προοπτική µαζικής εισαγωγής ξένων εργατών,
που όχι µόνο θα χρησιµοποιούνταν για το πλευροκόπηµά τους στο µαλακό
υπογάστριο, αλλά και για την εργασιακή τους αντικατάσταση κι
εκπατρισµό («κινητικότητα των εργατών», το λένε οι προπαγανδιστές της
Ε.Ε.). Γι’ αυτό και είχαν φροντίσει να δηµιουργήσουν, µε τις μυστικές
τους υπηρεσίες και τους πράκτορές τους, αλλά και µε πληρωµένους
ανθρώπους τους, διάφορες «οργανώσεις», τις οποίες τις ονόµασαν
ακροδεξιές, και οι οποίες µαζί µε το σύνθηµα: «Έξω οι ξένοι», θα είχαν
για ιδεολογία τους τον ναζισµό, τον Χίτλερ, τον φασισµό και τους
αστούς δικτάτορες των χωρών τους. Έτσι ώστε οποιαδήποτε µελλοντική
κινητοποίηση των ντόπιων ευρωπαϊκών εργατικών τάξεων, στη µαζική
εισαγωγή ξένων εργατικών χεριών απ’ τα αφεντικά της Ε.Ε., να
στιγµατίζεται και να συκοφαντείται ως ρατσιστική, νεοναζιστική,
φασιστική, ξενοφοβική, εθνικιστική, εγκληµατική και οτιδήποτε άλλο
αρνητικό θέλετε. Τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας του εργοδοτικού
κεφαλαίου το χειρίστηκαν επιδέξια το θέµα. Δηµιούργησαν το κλίµα και
τις προϋποθέσεις να βγουν µπροστά, οι καλοπληρωµένες απ’ την Ε.Ε. και
το κεφάλαιο, «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις», οι οποίες ξεφύτρωσαν η µία
µετά την άλλη, όχι µόνο στην Ελλάδα, αλλά σ’ ολάκερη την Ευρώπη και
τις ΕΠΑ.
Γιόµισε, ξαφνικά, ο τόπος από πληρωµένες «αντιρατσιστικές»,
«ανθρωπιστικές», «αντιφασιστικές» οργανώσεις, από «δίκτυα», από
«συντονιστικά», από «παρατηρητήρια», που έχουν ένα µεγάλο βήµα
προβολής και υποστήριξης από τα ΜΜΕ, τα οποία εξήραν τις «ευαισθησίες»
τους και τον «ουµανισµό» τους. Την ίδια περίοδο η Ε.Ε. χρηµατοδοτούσε
διαπολιτισµικά προγράµµατα, δεκάδες καθηγητές πανεπιστηµίων της
Ελλάδας έγιναν οι προφέσορες του «αντιρατσισµού», του
«πολυπολιτισµού», των «ανοικτών συνόρων», της «ανεκτικότητας» και του
«δικαιώµατος στη διαφορά».
Όλες αυτές οι «οργανώσεις» της διαβόητης «κοινωνίας των πολιτών» – που
τόσο προβάλλει ο αστικός κόσµος – κόλλησαν σαν παράσιτα δίπλα στις
συνδικαλιστικές και κοµµατικές ηγεσίες, ιδιαίτερα σε εκείνες που ήταν
ευάλωτες στον υπερεπαναστατισµό και τον κοσµοπολιτισµό, και τις
επηρέασαν ιδεολογικά. Σε λίγα χρόνια ακολούθησαν και οι µεγαλύτερες
αριστερές συνδικαλιστικές και κοµµατικές ηγεσίες, ιδιαίτερα µετά την
κατάρρευση της ΕΣΣΔ, το 1991. Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, έγιναν
«αντιρατσιστικές» και υπέρ των «ανοικτών συνόρων», καθώς και υπέρ της
νοµιµοποίησης των εισαγόµενων εργατικών χεριών κι αυτές.
Το σχέδιο του ευρωπαϊκού και ντόπιου εργοδοτικού κεφαλαίου «πέτυχε»:
Ποσοστό µικρότερο από το 11% του πληθυσµού όχι µόνο της Ελλάδας, αλλά
και των άλλων χωρών της Ευρώπης, καθυβρίζει καθηµερινά χωρίς ντροπή
και καµιά αναστολή, το 89% του λαού ως ρατσιστικό και ξενόφοβο. Όσοι
ορθώθηκαν, σπασµωδικά, µπροστά τους καθυβρίστηκαν από τα ΜΜΕ µε πυρ
οµαδικό και συντονισµένο. Αλλά, στο µεταξύ, το εργοδοτικό κεφάλαιο
σχετικά ανενόχλητο, έφερνε τα 111 εκατοµµύρια των ξένων εργατών στην
Ε.Ε. και τα 2-4 εκατοµµύρια των ξένων εργατών στη µικρή Ελλάδα – των
2.500.000 ντόπιων εργατών! Τα επιστηµονικά λαγωνικά του κεφαλαίου, που
διαβάζουν τον Μαρξ και τον γνωρίζουν απ’ έξω, καλύτερα κι απ’ τα µέλη
της Αριστεράς, σίγουρα θα ’χαν διαβάσει αυτά που έγραφε ο Ένγκελς, ο
Μαρξ και η Διεθνής Ένωση Εργατών, όπως όλοι τους γνώριζαν και τους
κοινωνικούς τους αγώνες στα λιµάνια ενάντια στην εισαγωγή ξένων
εργατικών χεριών απ’ τα αφεντικά. Γι’ αυτό και φρόντισαν να φτάσουν
αυτά, πρώτα, µε τις «αντιρατσιστικές» τους οργανώσεις, και να φωνάζουν
για «ανοικτά σύνορα» και «διεθνισµό», πριν βγουν στα λιµάνια οι
εργάτες που είχαν µια κάποια συνείδηση ταξικά. Και τα κατάφεραν…
Γράφει ο Μαρξ, στις 20.8.1867, για το «λοκ άουτ των καλαθοποιών –
εργοδοτών του Λονδίνου»: «Μπρος σ’ ένα τόσο βίαιο γεγονός, οι εργάτες
ξεσηκώθηκαν και δήλωσαν πως δεν θα δεχόντουσαν αυτές τις προϋποθέσεις
(να διαλύσουν την ένωσή τους, να δεχτούν μείωση του μεροκάματου, γιατί
αλλιώς θα πετιούνταν στον δρόμο). Τα αφεντικά είχαν προβλέψει όμως
αυτή την πορεία των πραγμάτων, γιατί είχαν στείλει ανθρώπους στο
Βέλγιο να φέρουν εργάτες». Πόσο επίκαιρος κι αναγκαίος είναι ο Μαρξ
για το εργατικό κίνημα σήμερα! Αυτό, λοιπόν, που χρειάζονταν τ’
αφεντικά στις μέρες μας, ήταν η κατασκευή όλων αυτών των ακροδεξιών
και των «αντιρατσιστικών» τους οργανώσεων. Και τις έφτιαξαν… Αυτές οι
ακροδεξιές μαϊμούδες πήγαιναν παρέα με τις «αντιρατσιστικές» τους
μαϊμούδες. Μ’ έναν και μοναδικό σκοπό: Να αποπροσανατολίσουν, να
παραπλανήσουν, να εκτροχιάσουν το εργατικό κίνημα απ’ την ταξική
σύγκρουση με την πολιτική εισαγωγής ξένων εργατών απ’ τα αφεντικά.
Έπρεπε να περάσουν πάνω από 15 χρόνια για να αποκαλυφθεί ότι τόσο μέσα
στις «ναζιστικές» όσο και μέσα σε «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις» δρουν
οι πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών και του κεφαλαίου. Τα ίδια χρόνια
από το 1990 και δώθε, κι ενώ τα σύνορα για τη μαζική εισαγωγή ήταν
διάτρητα, οι αστυνομικές υπηρεσίες του κεφαλαίου συλλάμβαναν και
λαθρομετανάστες, τους κακοποιούσαν μπροστά σε κάποια ΜΜΕ, ώστε
προβάλλοντας αυτά τα γεγονότα να προκαλέσουν την ανθρωπιστική
συγκίνηση, κυρίως της Αριστεράς, αναγκάζοντάς τη να βγει στους δρόμους
και να απαιτεί τ’ αντίθετα απ’ αυτά που έπρεπε να απαιτεί. Να απαιτεί
δηλαδή «άνοιγμα», κι άλλο, των συνόρων στη μαζική εισαγωγή ξένων
εργατικών χεριών, τη στιγμή που έπρεπε να βρίσκεται στις συνοριακές
διαβάσεις για να εξηγεί στους ξένους εργάτες, που θα αποπειρώνταν να
μπουν στη χώρα, να γυρίσουν πίσω στην πατρίδα τους. Έτσι η Αριστερά
(μικροαστική, «επαναστατική», «κομμουνιστική», διεθνιστική,
αντικαπιταλιστική κ.ο.κ.) έγινε αντιμαρξιστική και οδηγήθηκε, χωρίς
ουσιαστικά να το αντιληφθεί πώς, να υιοθετήσει στην ουσία της την
πολιτική του εργοδοτικού κεφαλαίου για μαζική εισαγωγή δεκάδων
εκατομμυρίων ξένων εργατών – μετοίκων. Κι αυτή η Αριστερά έφτασε στο
έσχατο σημείο να καθυβρίζει την εργατική τάξη της χώρας, ως
«ρατσιστική» και «ξενόφοβη»! Ο ιδεολογικός και πολιτικός εγκλωβισμός
της στην πολιτική του κεφαλαίου σ’ όλο του το μεγαλείο.
Σήμερα, στην Ελλάδα, αυτά τα ακροδεξιά ή νεοναζιστικά άλλοθι του
εργοδοτικού κεφαλαίου δεν χρειάζονται πια. Γι’ αυτό κι αυτές οι
ακροδεξιές οργανώσεις είτε έκλεισαν είτε υπολειτουργούν – αφού η
Αριστερά ανέλαβε για λογαριασμό των αφεντικών να εισάγει μαζικά τα
ξένα εργατικά χέρια, τους νέους παρίες… για να κάνουν παρίες και τους
ντόπιους εργάτες…
Οι οικονομικοί «μετανάστες» είναι ο Δούρειος Ίππος του κεφαλαίου για
την άλωση των εργασιακών κατακτήσεων των ντόπιων.
Ο βασικός στόχος του εργοδοτικού κεφαλαίου είναι η αύξηση της
κερδοφορίας του μέσα από τη μείωση του κόστους εργασίας. Γι’ αυτό
εισάγει και χρησιμοποιεί τα εκατομμύρια των ξένων εργατικών χεριών ως
παραπανίσιο πληθυσμό, που θα ασκήσει τρομακτικές πιέσεις στους
ντόπιους εργαζόμενους για τη μείωση του κόστους εργασίας.
Όπως ο Δούρειος Ίππος ήταν το μέσο των Ελλήνων βασιλιάδων για να
ξεγελάσουν τους Τρώες, να τους αλώσουν από μέσα και να καταλάβουν την
Τροία, έτσι και οι ξένοι εργάτες είναι το μέσο για τα εργοδοτικά
αφεντικά, για να ξεγελάσουν (για να παραλύσουν) τις αντιδράσεις των
ντόπιων εργατών, να πλευροκοπήσουν τις εργατικές τους κατακτήσεις, και
τελικά να τις καταβαραθρώσουν όλες αμαχητί.
Ήδη στην πράξη έχουν απορυθμίσει όλες τις εργατικές κατακτήσεις, για
την κύρια μάζα των εκατομμυρίων γηγενών εργαζομένων. Τώρα επιδιώκουν
και τη νομοθετική τους κατοχύρωση για να προχωρήσουν σ’ ακόμη
μεγαλύτερη καταστροφή των εργασιακών σχέσεων και δικαιωμάτων των
ντόπιων εργατών. Στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στις ΕΠΑ, απαιτούν την
περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και την εξατομίκευσή
τους κατ’ ατομική περίπτωση, παρακάμπτοντας ή καταργώντας τη Συλλογική
Σύμβαση Εργασίας.

Πηγή: Ντούσας Δημήτρης, «Μαρξισμός και Σύγχρονη Μετανάστευση», Αθήνα
2009, σελίδες: 366
Οι Ένγκελς και Μαρξ για τους μετανάστες
από Φρίντριχ Ένγκελς 2:28, Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2004
θεματικές: Καμμία θεματική

Δευτέρα 29 – Ιούλιος 2013 Τελευταία ενημέρωση: 21:24 RSS feed
Ήταν ο Μαρξ ρατσιστής ;
20 Νοε 10 – 0:36
Στο δοκίμιο του Μαρξ «σχετικά με το ιουδαϊκό ζήτημα» το σημείο όπου
κυρίως εστιάζεται η κριτική διαφόρων συγγραφέων (Bernard Lewis, Edward
H. Flannery, Hyam Maccoby) περί αντισημιτισμού είναι το εξής : «Ποια
είναι η κοσμική βάση του Ιουδαϊσμού ; Η πρακτική ανάγκη, το ατομικό
συμφέρον. Ποια είναι η εγκόσμια λατρεία των Ιουδαίων ; Το παζάρεμα.
Ποιος είναι ο επίγειος θεός του ; Το χρήμα !… Τι περιλαμβάνεται με
αφηρημένο τρόπο στην Ιουδαϊκή θρησκεία – η περιφρόνηση προς την
θεωρία, την τέχνη, την ιστορία, τον άνθρωπο ως αυτοσκοπό» (Karl Marx,
Selected Writings, by Karl Marx and Lawrence H. Simon, 1994, page
22.).

Επίσης, το 1845 στο βιβλίο που συνέγραψε με τον Ένγκελς «Η Αγία
Οικογένεια ή κριτική της κριτικής», ο Μαρξ αναφερόμενος στη διατριβή
του 1843 έλεγε πως είχε «αποδείξει πως το καθήκον της κατάργησης της
ουσίας του Ιουδαϊσμού είναι στην πραγματικότητα το καθήκον της
κατάργησης του Ιουδαϊσμού στην αστική κοινωνία, η κατάργηση της
απανθρωπιάς της καθημερινής πράξης της ζωής, η κορυφή της οποίας είναι
το χρηματικό σύστημα» (The Holy Family Chapter VI (3), The Jewish
Question No. 3, Karl Marx Mainz, 1845.)
Για να καταλάβουμε γιατί λέει αυτά που λέει ο Μαρξ πρέπει να
καταλάβουμε τόσο τη διαφωνία του με τον Μπρούνο Μπάουερ (συγγραφέας
του ‘Ιουδαϊκού ζητήματος’) όσο και την γενικότερη προσέγγιση του Μαρξ
στα κοινωνικά ζητήματα.
Ο Μπάουερ θέτει το ζήτημα του Ιουδαϊσμού σε θρησκευτική βάση και
ουσιαστικά θεωρεί πως η απελευθέρωση των εβραίων θα επιτευχθεί με την
πολιτική κατάργηση της θρησκείας, θεωρώντας ότι αυτή ισοδυναμεί με
εξάλειψη της θρησκείας γενικά. Μιλά δηλαδή για την ουσιαστική
μετατόπιση της θρησκείας από το πολιτικό κράτος στην κοινωνία των
ιδιωτών πιστεύοντας πως αν κάποιοι θέλουν να εκτελούν θρησκευτικά
καθήκοντα, αυτό θα πρέπει να τους παραχωρείται σαν ιδιωτική υπόθεση.
Για τον Μπάουερ δεν θα υπάρχει καμία θρησκεία αν δεν υπάρχει
προνομιακή θρησκεία.
Αντίθετα, ο Μαρξ δεν ενδιαφέρεται για τον διαχωρισμό του πολιτικού
κράτους με την κοινωνία των ιδιωτών από την θρησκεία (χριστιανική ή
ιουδαϊκή) γιατί δεν εξετάζει το ιουδαϊκό ζήτημα με όρους θρησκευτικής
αλλά κοινωνικής χειραφέτησης. Όπως χαρακτηριστικά λέει «η θρησκεία δεν
αποτελεί την αιτία αλλά το φαινόμενο της εγκόσμιας στενοκεφαλιάς». Γι’
αυτό και πιστεύει πως θα πρέπει κανείς να ερμηνεύσει τα θρησκευτικά
δεσμά των πολιτών με τα γήινα δεσμά τους. Έτσι, στον Μαρξ, το ζήτημα
της σχέσης της πολιτικής χειραφέτησης με τη θρησκεία, γίνεται το
ζήτημα της σχέσης της πολιτικής χειραφέτησης με την ανθρώπινη. Η
πολιτική χειραφέτηση δεν είναι η τελειωτική, χωρίς αντιφάσεις
χειραφέτηση από τη θρησκεία γενικά (βλ Μάριο Ρόσι, Εισαγωγή στο
Εβραϊκό ζήτημα).
Για να ξεπεράσει την θεολογική προσέγγιση του Μπάουερ ο Μαρξ εξετάζει
ποιο κοινωνικό στοιχείο είναι εκείνο που πρέπει να ξεπεραστεί για να
καταργηθεί ο ιουδαϊσμός. Για τον σκοπό αυτό στρέφει την προσοχή του
στον καθημερινό, τον πραγματικό εβραίο, όχι τον θρησκευτικό, τον
σαββατιάτικο. Και ο πραγματικός εβραίος δεν επιβίωσε στη διάρκεια των
αιώνων στη διασπορά χάρις μόνον στην κλειστή θρησκευτική κοινωνία του,
αλλά κυρίως χάρις στην ικανότητά του να ‘παράγει’ και να διακινεί
χρήμα εξαγοράζοντας εύνοια, προνόμια, κοινωνική ανοχή και, τελικά,
εξουσία. Όταν, λοιπόν, ο Μαρξ αντιπαραθέτει στην θρησκευτική
χειραφέτηση που προτείνει ο Μπάουερ για τους εβραίους την κοινωνική
χειραφέτηση του ανθρώπου-εβραίου, αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη από
την απεξάρτησή του από το εμπόριο και το χρήμα, δηλαδή από τον
πρακτικό, πραγματικό ιουδαϊσμό. Για τον Μαρξ, «μόνον η οργάνωση της
κοινωνίας κατά τρόπο που να καταργεί τις προϋποθέσεις του εμπορίου θα
έκανε αδύνατη την ύπαρξη του εβραίου και η θρησκευτική του συνείδηση
θα διαλυόταν μέσα στην πραγματικότητα της κοινωνίας. Η χειραφέτηση
λοιπόν των εβραίων – στην έσχατη σημασία της – είναι η χειραφέτηση της
ανθρωπότητας από τον ιουδαϊσμό. Και όταν μιλάμε εδώ για ιουδαϊσμό
εννοούμε την τοκογλυφία, την κερδοσκοπία, την αισχροκέρδεια» (Μ.
Ρόσι).
Με άλλα λόγια, ο ιουδαίος είναι στον πυρήνα του καπιταλιστικού
συστήματος και αποτελεί τον αυθεντικότερο εκπρόσωπό του. Βρίσκεται
πίσω από κάθε χριστιανό και ουσιαστικά έχει διαβρώσει τον
χριστιανισμό. Με αυτή την έννοια η χειραφέτηση της ανθρωπότητας από
τον ιουδαϊσμό είναι η χειραφέτηση της ανθρωπότητας από τον
καπιταλισμό. Αυτό, λοιπόν, που ορισμένοι εκλαμβάνουν ως αντισημιτισμό
του Μαρξ, στην πραγματικότητα αποτελεί μία ταξική και κοινωνική
πραγματικότητα που περιγράφει ωμά ο Μαρξ και αφορά την μεγάλη
χρηματική εξουσία που συγκέντρωναν οι ιουδαίοι, εν μέρει και ως
αντιστάθμισμα της μη αναγνώρισης σε αυτούς πλήρων πολιτικών
δικαιωμάτων. Με την χρηματική εξουσία που διέθετε, ο εβραίος ασκούσε
πολιτική επιρροή υπερφαλαγγίζοντας έτσι τη δουλικότητα του πολίτη β’
κατηγορίας στην οποία τον εξωθούσε η κοινωνία όπου αρνούνταν
(θρησκευτικά και πολιτιστικά) να ενσωματωθεί. Τη δουλικότητα αυτή την
έβλεπε ο Μαρξ στους ιουδαίους της εποχής του κυρίως στο κυνήγι του
χρήματος του οποίου γίνονταν δούλοι (αρχικά τοκογλύφοι και μετέπειτα
τραπεζίτες). Γι’ αυτό και την κατήγγειλε με τους εν λόγω
χαρακτηρισμούς. Καταγγέλλοντας, όμως, τον ιουδαϊσμό, ο Μαρξ δεν
κατήγγελλε τους ιουδαίους αλλά τον καπιταλισμό και, φυσικά, μαζί με
αυτόν και τον χριστιανισμό του οποίου ο ιουδαϊσμός ήταν πλέον η
πεμπτουσία.
Όμως, τι αντιτείνουν στις ρατσιστικές ερμηνείες του μαρξικού κειμένου
(«Σχετικά με το Ιουδαϊκό Ζήτημα») άλλοι μη μαρξιστές
συγγραφείς-μελετητές του Μαρξ ;
Ο καθηγητής πολιτικής θεωρίας στο πανεπιστήμιο του Έξετερ (ΗΠΑ) Iain
Hamphsher-Monk γράφει σχετικά : «αυτή η δουλειά (για το Ιουδαϊκό
ζήτημα) αναφέρεται συχνά ως απόδειξη για τον υποτιθέμενο αντισημιτισμό
του Μαρξ, όμως μόνον η πλέον επιφανειακή ανάγνωσή του θα μπορούσε να
στηρίξει μία τέτοια ερμηνεία» (βλ Iain Hampsher-Monk, A History of
Modern Political Thought (1992), Blackwell Publishing, p. 496).
Επίσης, ο καθηγητής πολιτικής ιστορίας στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης
David McLellan και ο συγγραφέας και πολιτικός συντάκτης του βρετανικού
Γκάρντιαν Francis Wheen ισχυρίζονται πως οι αναγνώστες οφείλουν να
ερμηνεύουν το «Σχετικά με το Ιουδαϊκό Ζήτημα» στο πλαίσιο της διαμάχης
που είχε ο Μαρξ με τον Μπρούνο Μπάουερ («Το Ιουδαϊκό Ζήτημα») σχετικά
με την χειραφέτηση των ιουδαίων στη Γερμανία. Λέει χαρακτηριστικά ο
Francis Wheen : «αυτοί οι κριτικοί που το αντικρίζουν ως προοίμιο του
(χιτλερικού) ‘Ο Αγών μου’, παραβλέπουν ένα ουσιαστικό σημείο. Παρά την
αδέξια φρασεολογία και τα ωμά στερεότυπα, το δοκίμιο στην
πραγματικότητα γράφηκε για να υπερασπιστεί τους εβραίους. Ήταν μία
απάντηση στον Μπρούνο Μπάουερ, ο οποίος ισχυριζόταν πως δεν έπρεπε να
χορηγηθούν πλήρη αστικά δικαιώματα στους εβραίους εκτός και εάν
βαφτίζονταν χριστιανοί». Και αυτά τα λέει ο Wheen, ο οποίος επίσης
λέγει για τον Μαρξ πως «εκτόξευε αντισημιτικές προσβολές και ωμή
χαιρεκακία στους αντιπάλους του» (Wheen, F., Karl Marx, 1999, p.
55-56).
Από την πλευρά του, ο καθηγητής McLellan τονίζει πως ο Μαρξ
χρησιμοποιούσε την λέξη ‘ιουδαϊσμός’ στη καθομιλουμένη, με την έννοια
του εμπορίου, υποστηρίζοντας πως οι γερμανοί υποφέρουν και πρέπει να
χειραφετηθούν από τον καπιταλισμό. Ο McLelallan συμπεραίνει πως οι
αναγνώστες πρέπει να ερμηνεύσουν το β’ μισό του δοκιμίου του Μαρξ σαν
ένα εκτεταμένο λογοπαίγνιο σε βάρος του Μπάουερ (Marx before Marxism,
McLellan 1980, p.142).
Τέλος, ο Jonathan Sacks, κορυφαίος ραβίνος της Βρετανίας, θεωρεί την
εφαρμογή του όρου ‘αντισημιτισμός’ στη περίπτωση του Μαρξ ως
αναχρονισμό, γιατί όταν ο Μαρξ έγραψε το «Σχετικά με το Ιουδαϊκό
Ζήτημα», ουσιαστικά όλοι οι μεγάλοι φιλόσοφοι εξέφραζαν αντισημιτικές
τάσεις, όμως ο όρος ‘αντισημιτισμός’ δεν υπήρχε ακόμη και πολύ
περισσότερο δεν είχε αναπτυχθεί μία ρατσιστική συνιστώσα του, ενώ λίγη
επίγνωση υπήρχε για τις προκαταλήψεις των ευρωπαίων έναντι των
εβραίων. Έτσι, σύμφωνα με τον Sacks, o Μαρξ απλώς εξέφραζε τον κοινό
τρόπο σκέψης της εποχής του (Sacks, Jonathan (1997). The Politics of
Hope. London: Jonathan Cape. pp. 98–108).
Οι άνθρωποι αυτοί δεν ήταν μαρξιστές αλλά πολιτικοί επιστήμονες,
ιστορικοί ή θρησκευτικοί ηγέτες και δεν είχαν βέβαια και την καλύτερη
άποψη για τον Μαρξ. Αυτό, όμως, δεν τους εμπόδισε να αρνηθούν την
κατηγορία περί ρατσισμού που απηύθυναν στον Μαρξ όσοι ύπουλα ήθελαν να
τον στιγματίσουν πολιτικά. Και εννοείται οι αντικειμενικοί μελετητές
του Μαρξ δεν θα έμπαιναν στον κόπο να αρνηθούν την κατηγορία περί
ρατσισμού όσον αφορά το σχετικό μαρξικό δοκίμιο εάν πίστευαν πως σε
άλλα του γραπτά όντως εξέφραζε ρατσιστικές απόψεις. Ας δούμε, ωστόσο,
ποια άλλα στοιχεία προσκομίζουν οι επικριτές του για να τεκμηριώσουν
την περί ρατσισμού κατηγορία τους.
Ως ανταποκριτής της New York Daily Tribune, στο Λονδίνο, ο Μαρξ
λέγεται (το άρθρο αλλού εμφανίζεται ως Leader article, ενώ δεν υπάρχει
στην λίστα των άρθρων του Μαρξ που εμφανίζεται στο δίκτυο :
http://www.marxists.org/archive/marx/works/subject/newspapers/new-york-t...,
όμως λέγεται πως έχει αναδημοσιευτεί στο ‘Karl Marx, The Eastern
Question’ ed. by Eleanor Marx & Edward Aveling, 1897: new ed. 1969 pp.
600-606) πως έγραψε στις 4-1-1856 ένα άρθρο με τίτλο «Το Ρωσικό
δάνειο», όπου συζητά ένα διεθνές δάνειο που επιζητούσε η ρωσική
κυβέρνηση προκειμένου να χρηματοδοτήσει τον πόλεμο της Κριμαίας. Στο
άρθρο αυτό ο Μαρξ επιτίθετο στους εβραίους πιστωτές που συνεργάστηκαν
για την σύναψη του δανείου και μεταξύ άλλων έλεγε τα εξής :
«Έτσι βρίσκουμε πως κάθε τύραννος στηρίζεται σε ένα εβραίο, όπως κάθε
Πάπας στηρίζεται σε έναν Ιησουίτη. Αληθινά, η λαχτάρα των καταπιεστών
θα ήταν χωρίς ελπίδα και η πρακτικότητα του πολέμου εκτός συζήτησης
εάν δεν υπήρχε ένας στρατός Ιησουϊτών να πνίξει τη σκέψη και μία
φούχτα εβραίων να λεηλατήσουν τις τσέπες…
Η πραγματική δουλειά γίνεται από τους εβραίους και μπορεί να γίνει
μόνον από αυτούς καθώς μονοπωλούν τον μηχανισμό των μυστηρίων της
τοκογλυφίας συγκεντρώνοντας την ενέργειά τους στο ανταλλακτικό εμπόριο
κινητών αξιών. Εδώ και εκεί και οπουδήποτε ένα μικρό κεφάλαιο
φλερτάρει μία επένδυση, υπάρχει πάντα κάποιος από αυτούς τους μικρούς
Ιουδαίους έτοιμος να υποδείξει ή να προσφέρει ένα μικρό δάνειο…
Έτσι, τα δάνεια αυτά, τα οποία είναι μία κατάρα για τους ανθρώπους,
μία καταστροφή για τους κατόχους τους και ένας κίνδυνος για τις
κυβερνήσεις, γίνονται μία ευλογία για τους οίκους των παιδιών του
Ιούδα. Αυτή η οργάνωση των Ιουδαίων τοκογλύφων είναι τόσο επικίνδυνη
για τον κόσμο όσο είναι η αριστοκρατική οργάνωση των γαιοκτημόνων… Οι
περιουσίες που συγκεντρώνουν αυτοί οι τοκογλύφοι είναι τεράστιες, αλλά
οι αδικίες και τα βάσανα που συνεπάγονται για τον κόσμο και η
ενθάρρυνση που έτσι προσφέρεται στους καταπιεστές του παραμένουν ακόμη
ανείπωτες…
Το γεγονός ότι πριν 1855 χρόνια ο Χριστός εκδίωξε τους Ιουδαίους
τοκογλύφους από τον ναό και ότι οι τοκογλύφοι της εποχής μας
στρατολογημένοι στην πλευρά της τυραννίας τυχαίνει να είναι πάλι
Εβραίοι, ίσως δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία ιστορική σύμπτωση. Οι
Εβραίοι τοκογλύφοι της Ευρώπης κάνουν μόνον σε μεγαλύτερη και πιο
αποκρουστική κλίμακα αυτό που άλλοι το κάνουν σε μικρότερη και
λιγότερο σημαντική. Αλλά είναι μόνον επειδή οι Εβραίοι είναι τόσο
ισχυροί που είναι επίκαιρη και σκόπιμη η έκθεση και ο στιγματισμός της
οργάνωσής τους»
— Karl Marx, Leader article, New York Tribune, 4 January 1856. As
reproduced in The Eastern Question: Letters Written from 1853 to 1856
Dealing with the Events of the Crimean War by Karl Marx, Eleanor Marx
Aveling, Edward Bibbins Aveling, Routledge, 1994 pages 600-606.
Επίτηδες παρέθεσα τα μακροσκελή αυτά αποσπάσματα για να καταλάβουμε
ότι αυτό για το οποίο κατηγορεί τους εβραίους ο Μαρξ δεν ήταν κάποιο
γενετικό ελάττωμα που καθιστούσε τη φυλή τους κατώτερη των ‘ευρωπαϊκών
φυλών και εθνών’ (ο ίδιος ήταν άμεσα εβραϊκής καταγωγής) ή η θρησκεία
τους καθεαυτή (ο Μαρξ ήταν άθεος). Δεν έκφραζε, δηλαδή, κάποιο είδος
ρατσισμού κατά των εβραίων. Αν κατηγορεί και λοιδορεί τους εβραίους ο
Μαρξ είναι για την θέση τους στη αστική κοινωνία ως βάσης εκκόλαψης
του κεφαλαίου και δη του πλέον παρασιτικού τμήματός του, του
χρηματοπιστωτικού. Βεβαίως και δεν ήταν όλοι οι εβραίοι τοκογλύφοι,
όμως ήταν μέρος της ταχέως ανερχόμενης μεσοαστικής και αστικής τάξης
και βασικός εκπρόσωπος του τοκογλυφικού ‘επαγγέλματος’. Οι εβραίοι
συμβόλιζαν τον τοκογλύφο εκμεταλλευτή όσων βρίσκονταν στην ανάγκη να
δανεισθούν. Και αυτό ακριβώς κατήγγειλε ο Μαρξ στα γραπτά του. Τον
αστό πίσω από τον εβραίο. Η οπτική του είναι ξεκάθαρα ταξική, όχι
ρατσιστική. Τώρα, αν οι εκφράσεις που χρησιμοποιεί είναι υπέρμετρα
προσβλητικές και υπερβολικές και εάν υποδηλώνουν κάποια απόκρυφα
προσωπικά συναισθήματα αυτό είναι στην κρίση της ψυχανάλυσης και όχι
της πολιτικής ιστορικής αξιολόγησης.
Εδώ θέλω να υπενθυμίσω μόνον δύο πράγματα :
Πρώτο, ο Μαρξ ήταν συνήθως δηκτικός και οξύς στους χαρακτηρισμούς που
χρησιμοποιούσε για τους περισσότερους πολιτικούς αντιπάλους του ήταν
αυτοί ήταν τάξεις, πολιτικές ομάδες, ιδεολογικά ρεύματα ή φυσικά
πρόσωπα. Και αυτό δεν αποτελεί στοιχείο μόνον της προσωπικότητας του
ανθρώπου όπως ορισμένοι εύκολα υποθέτουν, όσο κυρίως της εκρηκτικής
και αντιφατικής εποχής που έζησε και αυτού που ο ίδιος εκπροσωπούσε ως
ένα νεογέννητο πολιτικό κίνημα. Γιατί, λοιπόν, οι
εβραίοι-αστοί-τοκογλύφοι να αποτελούσαν εξαίρεση στην αντιμετώπισή
του.
Δεύτερο, η μητέρα και η αγαπημένη κόρη του Μαρξ ήταν και παρέμειναν
ουσιαστικά πάντα εβραίες και ήταν περήφανες γι’ αυτό όσο και τον ίδιο
τον Κάρολο. Το ίδιο και οι δύο παιδικοί του φίλοι, όπως και άλλοι
μετέπειτα μαρξιστές εβραϊκής καταγωγής. Αν πίστευαν πως ήταν ρατσιστής
και αντισημίτης θα τον αγαπούσαν τόσο πολύ ; Δεν νομίζω.
Ας δούμε τώρα και το τελευταίο προβαλλόμενο ως σημαντικό ‘πειστήριο’
της περί ρατσισμού κατηγορίας κατά του Μαρξ. Αντιγράφω από σχόλιο του
jboy στο ποστ περί Σαρτρ Β’ :
«Τον Ιούλιο του 1862 σε ένα γράμμα στον Ενγκελς, αναφερόμενος στον
Φέρντιναντ Λασσάλ, ο Μαρξ έγραψε: “είναι τώρα εντελώς καθαρό ότι όπως
αποδεικνύεται από το σχήμα του κρανίου του και τα μαλλιά του,
προέρχεται από νέγρους της Αιγύπτου υποθέτοντας ότι η μητέρα του ή η
γιαγιά του δεν είχαν ζευγαρώσει με νέγρο. Αυτή ή ένωση του Ιουδαϊσμού,
του Γερμανισμού με έναν απλό νέγρο θα πρέπει να παρήγαγε κάτι το
ιδιότυπο…”.
το απόσπασμα που παρέθεσα εγώ έχει σαφές ρατσιστικό περιεχόμενο αφού
για να βρίσει τον πολιτικό του αντίπαλο που μισούσε, τον αποκαλεί
Ιουδαίο νέγρο.
Παραθέτω και ένα άλλο απόσπασμα από γράμμα του Ένγκελς αυτή τη φορά:

Τον Απρίλιο του 1887 σε γράμμα προς τη γυναίκα του Πωλ Λαφάργκ έγραψε
για τον Πωλ: “Όντας στην ιδιότητά του ως νέγρος, ένα σκαλοπάτι πιο
κοντά από μας στο ζωικό βασίλειο, είναι ο πιο κατάλληλος εκπρόσωπος
αυτής της γειτονιάς”.»
Σχετικά με το πρώτο σκέλος του σχολίου αυτού απάντησα τότε ως εξής :
Νέγροι ήταν οι μαύροι της Αφρικής που σκλαβώθηκαν και μεταφέρθηκαν
στις πολιτείες του Νότου. Συνεπώς, η λέξη νέγρος ήταν συνώνυμη του
αμόρφωτου σκλάβου (μην ξεχνάμε πως τυπικά οι νέγροι απελευθερώθηκαν το
1865) και ο πολιτικός χαρακτηρισμός κάποιου σαν νέγρου ενάμισι αιώνα
πριν δεν υποδήλωνε τίποτα άλλο από την καθυστέρηση και δουλικότητα που
μπορεί να επιδείκνυε με την καθημερινή στάση και πολιτική συμπεριφορά
του. Υπό αυτή την έννοια ο χαρακτηρισμός του Λασάλ ως “ιουδαίου
νέγρου” από τον Μαρξ ενέχει τη διπλή κατηγορία της οπισθοδρομικότητας
και δουλικότητας και δεν σχετίζεται καθόλου με ρατσισμό ή
αντισημιτισμό. Πρέπει κάποιος να μην έχει διαβάσει καθόλου Μαρξ για να
δέχεται εκλεκτικά ερμηνείες αποσπασμάτων του από τους επικριτές (και
μόνον) που μόνο στόχο έχουν να δυσφημήσουν τον άνδρα και μέσω αυτού το
έργο του. Είναι υπερβολή έως αστειότητα το να δέχεται κανείς έναν
χαρακτηρισμό έξω από το πλαίσιο της εποχής που χρησιμοποιήθηκε και
χωρίς να καταλαβαίνει το νόημα που του προσέδιδε ο χρήστης του, για να
τον προβάλλει ως απόδειξη ρατσισμού. Και όλα αυτά για έναν
επαναστάτη-ανθρωπιστή του οποίου το έργο βοά για το αντίθετο και ο
οποίος πρώτος κάλεσε τους προλετάριους όλου του κόσμου να ενωθούν..
Για να καταλάβει κανείς γιατί χαρακτήριζε ο Μαρξ τον Λασσάλ έτσι
πρέπει να γνωρίζει μερικά βασικά πράγματα για τον Λασσάλ και να
διαβάσει όλο το γράμμα και όχι μία αποκομμένη παράγραφο :
(βλ http://www.marxists.org/archive/marx/works/1862/letters/62_07_30a.htm)
Η ουσία είναι πως ο Μαρξ έβλεπε στο πρόσωπο του Λασσάλ έναν άνθρωπο
πολιτικά ενεργό, μεταρρυθμιστή, με μη επαναστατικές αντιλήψεις, ο
οποίος έκανε ως σύμβουλος ηγεμόνων αστική πολιτική, ήταν συνδεδεμένος
με την αριστοκρατία και εμμέσως δεμένος με το χρήμα. Αυτά νομίζω
αρκούν προς το παρόν ως ερμηνεία της περιφρόνησης που εκδηλώνει με
τους εν λόγω χαρακτηρισμούς για την δουλικότητα και οπισθοδρομικότητα
του Λασσάλ στην συγκεκριμένη παράγραφο.
Σε ότι αφορά, όμως, τον Λαφάργκ η επίκκληση του χαρακτηρισμού του Μαρξ
προς αυτόν ως ρατσιστικού είναι τουλάχιστον αστεία. Γιατί ο Λαφάργκ
ήταν ο αγαπημένος του γαμπρός. Γιατί τον χαρακτηρισμό τον αναφέρει
εντελώς περιπαικτικά σε επιστολή του προς την κόρη και σύζυγό του
Λαφάργκ η οποία σε διαφορετική περίπτωση θα είχε προσβληθεί και φυσικά
μαλώσει με τον πατέρα της (πράγμα το οποίο ουδέποτε έγινε). Γιατί
ακόμη ο Λαφάργκ αποκαλούσε με περηφάνια ο ίδιος τον εαυτό του νέγρο,
αφού είχε γεννηθεί στην Κούβα και μόνον ο ένας – όπως έλεγε – από τους
4 παπούδες/γιαγάδες του ήταν χριστιανός γάλλος πολίτης (οι άλλοι τρεις
ήταν Τζαμαϊκανής, Αϊτινής και Ιουδαϊκής καταγωγής). Γι’ αυτό και ο
ίδιος έλεγε πως ήταν «διεθνιστής από αίμα» πριν γίνει από ιδεολογία
(μαρξιστής). Επίσης, του άρεσε να λέει πως στις φλέβες του έτρεχε αίμα
από τρεις καταπιεσμένες ράτσες ανθρώπων και όταν ο Daniel DeLeon τον
ρώτησε για την καταγωγή του, απάντησε πως «είμαι ο πιο περήφανος για
τη νέγρικη καταγωγή μου» ( Paul Lafargue and the Founding of French
Marxism, 1842-1882 , pp. 14-15).
Από την πλευρά τους, Μαρξ και Ένγκελς θεωρούσαν τον Λαφάργκ κάπως
ανώριμο και παρορμητικό ή υπεραισιόδοξο σαν μαρξιστή και πίστευαν πως
πάντα κουβαλούσε μέσα του μέρος από τον νεανικό του αναρχισμό. Με
αυτήν ακριβώς την έννοια (ασχέτως εάν είχαν δίκιο ή όχι) και
γνωρίζοντας πως δεν ετίθετο ζήτημα παρεξήγησης από ένα αγαπημένο
πρόσωπο τον χαρακτήριζαν ‘νέγρο’. Όχι γιατί θεωρούσαν τους μαύρους
κατώτερη ή διανοητικά ανάπηρη ράτσα ανθρώπων, αλλά γιατί οι μαύροι
ήταν ακόμη οι σύγχρονοι αμόρφωτοι σκλάβοι της εποχής τους.
(συνεχίζεται)