Μύθοι που καλλιεργούνται εναντίον του καπιταλισμού.

Παρακολουθώντας τη γνωστή ταινία «ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ» του διάσημου
Έλληνα σκηνοθέτη Κ. Γαβρά, διαπίστωσα με την ακρίβεια που…

περιγράφει την πραγματικότητα στον λεγόμενο καπιταλιστικό κόσμο
της κρίσης. Η χρηματοπιστωτική κρίση που παρασύρει στο διάβα της
πολίτες και κράτη , είναι αποτέλεσμα της ασυδοσίας του διεθνούς
τραπεζικού κεφαλαίου, όπως έντεχνα τονίζει το σενάριο της ταινίας από
την αρχή ως το τέλος.

Μια χούφτα ολίγων ισχυρών δρουν στη σκιά της ιστορίας και
κατευθύνουν τις ζωές μας. Αυτός είναι ο καπιταλισμός.

Είναι όμως έτσι;

Ο δυτικός κόσμος αναμφισβήτητα περνά την πιο μεγάλη κρίση της
ιστορίας του. Αυτό δε σημαίνει ότι γι αυτό ευθύνεται ο καπιταλισμός,
αλλά όλες εκείνες οι πολιτικές που ο ίδιος αντιμάχεται. Μπορεί να
ξενίζει η άποψη αυτή μέσα στο αριστερίστικο ιδεολογικό πλαίσιο που
επικρατεί στον τόπο μας, αλλά κατανοώντας τις ιδεολογίες με τις
πολιτικές ταυτότητες που εκπροσωπούνται, είναι εύκολο κάποιος να
διακρίνει τις διαφορές.

Αν είσαι υπέρ της ελεύθερης οικονομίας αξίζει να διαβάσεις το
παρακάτω κείμενο προς επιπλέον γνώση, αν είσαι αριστερός καλό
είναι η γνώση να σε απελευθερώσει από τον σκοταδισμό και την
παραπληροφόρηση των ηγεσιών καθοδήγησης των κομμάτων της
ευρύτερης αριστεράς, απενεχοποιώντας μέσα σου αυτό που νομίζεις
ότι σε καταστρέφει.

Ας ξεκινήσουμε με μερικές θεμελιώδεις αρχές του καπιταλισμού.

1. Μη δανείζεις χρήματα που δεν υπάρχουν.

2. Ο δανεισμός πρέπει να τροφοδοτεί την παράγωγη και όχι την
κατανάλωση.

3. Το χρήμα πρέπει να αντιπροσωπεύει τον αντίστοιχο παραγόμενο
πλούτο.

4. Η ανάπτυξη δεν μπορεί να βασίζεται στην αύξηση των δημοσίων
δαπανών, αλλά στην ανάπτυξη της ιδιωτικής οικονομίας.

5. Η αύξηση φόρων δημιουργεί ύφεση

6. Ο πόλεμος και οι αύξηση δαπανών στην πολεμική βιομηχανία
δημιουργεί ελλείμματα και καταστρέφει το ελεύθερο εμπόριο και
την ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων και κεφαλαίων.

7. Οι φορολογούμενοι δεν πρέπει να επιβαρύνονται τις αποτυχίες
μιας επιχειρηματικής δραστηριότητας.

8. Οι περιοριστικοί δασμοί στα προϊόντα και στις τιμές αλλοιώνουν
τους μηχανισμούς ισορροπίας της ελεύθερης αγοράς.

Στις χώρες του Κεντρικού Σχεδιασμού , η μοναδική Κρατική Τράπεζα
χορηγούσε δάνεια στα τοπικά Σοβιέτ , η αυτοδιαχείριση των οποίων
σχεδόν πάντα ήταν ελλειμματική. Οι αρχές τότε ή χάριζαν τα δάνεια
ή έκοβαν χρήμα για να καλύψουν τα ελλείμματα. Μεταθέτοντας το
πρόβλημα των ελλειμμάτων στις επόμενες γενιές.

Κάτι αντίστοιχο συνέβαινε και στον κατ’ευφημισμόν καπιταλιστικό
κόσμο.

Ποιος άφησε τις τράπεζες να δανείζουν λεφτά που δεν είχαν πρωτύτερα
παραχθεί;

Ποιος ήταν αυτός που επέτρεψε αυτή τη διαρκή για δεκαετίες
πιστωτική κραιπάλη;

Γιατί έπρεπε η Κρατική Κεντρική Τράπεζα να λειτούργει ανεξέλεγκτα
στην εκτύπωση χρήματος, να ρυθμίζει διοικητικά τα επιτόκια
ελέγχοντας ταυτόχρονα τους όρους δανεισμού;

Γιατί λοιπόν να χρεωθεί η ασυδοσία της προσφοράς χρήματος στον
καπιταλισμό από τη στιγμή που η πράξη αυτή νοθεύει την ελεύθερη
λειτουργία των δυνάμεων της αγοράς;

Η Άυν Ραντ στο βιβλίο της «Ο Άτλας επαναστάτησε» περιγράφει μια
φράση από έναν συνετό τραπεζίτη που έλεγε: « …εγώ χρηματοδοτώ την
προσπάθεια και όχι την ανάγκη…».

Τι άλλο συνέβη έκτος από αυτό που περιγράφει η διάσημη συγγραφέας
το 1956. Όλοι διεκδικούσαν την χρηματοδότηση των αναγκών και όχι
της παραγωγής. Τώρα όλοι τους διαμαρτύρονται και διαδηλώνουν για
τα κακά του καπιταλισμού, αφού πρώτα φρόντισαν να τον διαβρώσουν.

Μήπως οι ενέργειες αυτές προσομοιάζουν με οικονομίες Κεντρικά
Σχεδιασμένες;

Μήπως οι αποφάσεις αυτές είναι ένα διαπλεκόμενο σύμπλεγμα του
πολιτικού κόσμου με ισχυρά τραπεζικά συμφέροντα;

Πως αλλιώς θα λειτουργούσαν μαζί αν η δραστηριότητα του ενός ήταν
ανεξάρτητη από την δραστηριότητα του άλλου;

Πολύ εύστοχα ο «ανάλγητος» νέο-φιλελευθερος Milton Fridman
αναφέρει ότι «… και οι δυο μαζί(κράτος και καπιταλιστές)
σχηματίζουν ένα συνασπισμό εναντίον του απλού εργαζόμενου
και του απλού καταναλωτή» (Free to Choose 1: The Power of the
Market 1980).

Οι οικονομικές αστοχίες των τραπεζών μοιραία θα έφταναν σε σημείο
κατάρρευσης. Γιατί λοιπόν δεν εφαρμόζετε ο νόμος της αγοράς που
λέει «απέτυχες ; Κλείστο».

Γιατί πολύ απλά η αρχιτεκτονική του Κεντρικά Σχεδιασμένου
χρηματοπιστωτικού συστήματος είναι έτσι δομημένη που η αποτυχία
του ενός σημαίνει καταστροφή για όλους.

Καλούνται λοιπόν οι συνήθεις βλάκες της υπόθεσης να πληρώσουν.
Δηλαδή, εμείς οι φορολογούμενοι δυστυχώς.

Αν αυτό δεν είναι τελείως έξω από τα πλαίσια του καπιταλιστικού
συστήματος, που θέλει το άτομο να επιχειρεί και το άτομο να
αναλαμβάνει τις δικές του ευθύνες, και όχι να πληρώνουν οι άλλοι
τις δικές του αποτυχίες, τότε τι είναι; Και γιατί άραγε να χρεώνεται η
αστοχία αυτή, στον καπιταλισμό; Άγνοια; δόλος; Τι ακριβώς;

Είναι αστείο κάποιος να χαρακτηρίζει καπιταλισμό τις αποφάσεις της
Κρατικής Κεντρικής Τράπεζας (βλέπε FED)για δημιουργία κεφαλαίου
την εκτύπωση χρήματος και την πολιτική των τεχνικών χαμηλών
επιτοκίων και όχι τον καπιταλιστικό τρόπο δημιουργίας κεφαλαίου που
είναι η αποταμίευση.

Εργαλεία όπως η αντιστάθμιση κινδύνου, τα παράγωγα, τα
ασφάλιστρα κινδύνου και οι πάσης φύσεως εργαλειακές εξισώσεις στις
χρηματοπιστωτικές αγορές, δεν είναι προιόντα του καπιταλισμου! Είναι
προιόντα του μανιακού χρηματοπιστωτισμού. Είναι εργαλεία στα χέρια
ανορθολογικών παικτών στις αγορές.

Η ελευθερία που προσδοκά ο φιλελευθερισμός είναι για τις αγορές και
όχι για την «ελευθερία» του κράτους να τις καθοδηγεί.

Πυροκροτητής της κρίσης διεθνώς ήταν άλλος: η υπερδιόγκωση
του χρηματοπιστωτικού έναντι του εμπορικού και παραγωγικού
κεφαλαίου.

Από αρχαιότατων χρόνων οι άνθρωποι-παραγωγοί ,παρήγαγαν
προϊόντα για τον εαυτό τους. Το περίσσευμα του παραγόμενου
προϊόντος τους το αντάλλασαν με το περίσσευμα του προϊόντος ενός
άλλου παραγωγού. Έτσι όριζαν σαν νομισματικές μονάδες, είδη με
ανελαστική προσφορά (πχ μέταλλα). Σήμερα η ανταλλαγή αυτή γίνεται
με μέσα άκρως ελαστικά, χρήμα που δεν υπάρχει, δημιουργώντας
φούσκες με πεπιεσμένο αέρα έτοιμες να εκραγούν.

Αν θεωρητικά όλοι μας πηγαίναμε στις τράπεζες να ζητήσουμε
το αποθεματικό μας κεφάλαιο, απλά δεν θα υπήρχε. Αν κάναμε
επανάσταση και δεσμεύαμε τους ονομαστικούς λογαριασμούς
των «καπιταλιστών» θα διαπιστώναμε και μεις και αυτοί ότι δεν έχουν
αντίκρισμα. Όλα είναι αριθμοί που δεν έχουν καμιά αναντιστοιχία με
την πραγματικότητα.

Το ίδιο ακριβώς έλεγε και ο Αμερικάνος συγγραφέας και οικονομολόγος
της Αυστριακής Σχολής Οικονομικών Μάρεϊ Ρόθμπαρντ (2
Μαρτίου 1926 – 7 Ιανουαρίου 1995)στο βιβλίο του «Τι Έκανε η
Κυβέρνηση στα Χρήματα μας (What Has Government Done To Our
Money)»,χαρακτηριστικά,

«Το μονοπώλιο του χρήματος από τις κυβερνήσεις διευκολύνει
την κρατική επέκταση στην οικονομική σφαίρα, μέσα από την
χρηματοδότηση των ελλειμμάτων και το πληθωριστικό χρήμα,
αναδιανέμει το εισόδημα, και ουσιαστικά τον περιορισμό των
οικονομικών ελευθεριών από τα τραπεζικά καρτέλ.»

Αλλά ποιοι είναι τελικά αυτοί οι «αόρατοι κυρίαρχοι των αγορών»
που πίνουν το αίμα του λαού; Είναι επιχειρηματίες, βιομήχανοι που
ξεχώρισαν επιχειρώντας και καινοτομώντας από την δραστηριότητα
τους στην αγορά; ή είναι κράτη που χρησιμοποιούν δραστήριους
και έμπειρους «κερδοσκόπους» επικεφαλείς τραπεζικών ομίλων, να
διαχειρίζονται ανύπαρκτα τεράστια ποσά χωρίς να φαίνονται;

Αν διαβάσει προσεκτικά κανείς το βιβλίο του Eric J. Weiner, The Shadow
Market: How Sovereign Wealth Funds Secretly Dominate the Global
Economy. New York: Simon & Schuster, 2010, θα καταλάβει πολύ
καλά πως ποδηγετείται η λειτουργία της ελεύθερης αγοράς από τα
κρατικά ταμεία(Sovereign Wealth Funds) της Νορβηγίας, της Κίνας,
των Αραβικών Εμιράτων(Κατάρ, Σ.Αραβία, Άμπου Ντάμπι), από τα
κέρδη πώλησης του ορυκτού τους πλούτου, παίζοντας ταυτόχρονα και
γεωπολιτικά παιχνίδια.

Ποτέ άλλοτε στην ιστορία δεν είχαμε κυβερνήσεις ,τόσο λόγω χρεών(ΕΕ /ΗΠΑ)
όσο και λόγω ρευστότητας (ΒRICs) ,με τέτοια μεγάλη ισχύ.

Αν όλο αυτό λέγεται ελεύθερη αγορά απαλλαγμένη από κρατικές
παρεμβάσεις , τότε μάλλον πρέπει να αναθεωρήσουμε τις έννοιες από
το μηδέν.

Η παγκόσμια οικονομία έχει ένα σύστημα και αυτό λέγεται κρατικός
καπιταλισμός. Δυο έννοιες ασυμβίβαστες που δυστυχώς συνυπάρχουν.

Η οικονομία τραβεστί που έχει δημιουργηθεί είναι ανάθεμα για τα
δυο μεγάλα ιδεολογικά ρεύματα της ιστορίας(φιλελευθερισμός –
σοσιαλισμός), που προσπαθεί ο ένας να χρεώσει την αποτυχία της στον
άλλον.

Όπως πολύ εύστοχα αναφέρει ο Detlev Schlichter στο βιβλίο του “Paper
Money Collapse – The Folly of Elastic Money and the Coming Monetary
Breakdown” «ο νομισματικός σοσιαλισμός σήμερα είναι παγκόσμιος,
και η κατάρρευση του συστήματος θα είναι επίσης παγκόσμια…το
Τείχος του Βερολίνου θα καταρρεύσει για δεύτερη φόρα, αλλά θα
είναι άλλη μια ευκαιρία για την ελευθερία.»

Θα εκπλαγεί κανείς αν υποστηρίξω ότι η Αμερική τείνει προς τον
Σοσιαλισμό εγκαταλείποντας την ελευθερία της αγοράς. Και όμως έτσι
είναι, μια σειρά από ενέργειες όπως,

– οι στρατιωτικές της υποχρεώσεις την οδηγούν σε τεράστια ελλείμματα
με αναγκαστική προσφυγή στην αύξηση φόρων, (Rompert Higgs, «Κρίση
και Λεβιάθαν»

– η πολιτική των επιδοτήσεων στην αγροτική οικονομία, η θέσπιση
δασμών σε προϊόντα όπως ο σίδηρος και ο χάλυβας,

– η συντήρηση θνησιγενών βιομηχανιών,

– πλήθος κανονιστικών παρεμβάσεων στους μηχανισμούς της αγοράς
και

– τέλος η πολιτική στεγαστικών δανείων χωρίς εγγυήσεις (που ήταν και
η αιτία της παγκόσμιας κρίσης),
προετοιμάζουν ένα νέο παγκόσμιο κραχ που εντέχνως θα χρεωθεί και
πάλι στον καπιταλισμό από τις «ανυποψίαστες»(;) κομματικές γραφίδες
της Αριστεράς.

Όσο για την ελληνική πραγματικότητα κάποτε υπήρχε ένας «μισητός»
πολιτικός ηγέτης ο Κ. Μητσοτάκης, μαζί με ένα επιτελείο
εξίσου «μισητών» πολιτικών (Μάνος- Ανδριανόπουλος) που έκαναν το
ιστορικό σφάλμα να προειδοποιήσουν τους ανυποψίαστους έλληνες
ότι αν δεν εφαρμόσουμε περιοριστική πολιτική στα δημοσιονομικά του
κράτους , δεν απελευθερώσουμε την αγορά και δεν ιδιωτικοποιήσουμε
αντιπαραγωγικές επιχειρήσεις του κράτους , σύντομα θα έρθει η ώρα
που θα εκλιπαρούμε σαν ικέτες το ΔΝΤ να μας χορηγήσει δάνεια
σωτηρίας.

(βλέπε στο youtube: http://www.youtube.com/watch?

v=z28b6Qdito4&feature=related

Θυμάμαι σαν χτες την παραίτηση από την μίζερη ελληνική
πολιτική σκηνή του νέο-φιλελεύθερου Ανδρέα Ανδριανόπουλου,
απευθυνόμενος στους έλληνες και στους βουλευτές του ελληνικού
κοινοβουλίου είπε χαρακτηριστικά :

«…. φεύγω, αλλά όταν θα έρθουν οι καρχαρίες να σας
κατασπαράξουν, εγώ θα βρίσκομαι στην παραλία»

Ας τον ακούγαμε !!!

Υ.Γ.1 Περισσότερα στο υπό έκδοση βιβλίο μου «ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΤΗΣ
ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ»

Υ.Γ.2 Ο διακεκριμένος αριστερός σκηνοθέτης σκηνοθέτησε παλαιότερα
δυο άλλες ταινίες κριτικάροντας την Αριστερά με ένταση, για το
σταλινισμό στην «Ομολογία» (1970) και την επαναστατική βία
στην «Κατάσταση Πολιορκίας» (1973), χωρίς να χαίρει της ίδιας
δημοσιοποίησης από την αριστερίστικη ιντελιγκέντσια της ελληνικής
σοβιετίας.

Αντώνης Κρούστης
Fileleftheros1966.blogspot.com