Όπως έχουμε αναλύσει πολλές φορές η «νομιμότητα» δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η βία του καθεστώτος, ανυψωμένη σε επιτακτικό και απόλυτο κανόνα.
Σε εποχές κρίσης και σήψης τότε απαστράπτει η μακάβρια «νομιμότητα» του συστήματος: Κάθε διαταγή των…
δημίων και ληστών της κοινωνίας και των πολιτικών τους υπαλλήλων βαπτίζεται «νομιμότητα».
«Νομιμότητα», π.χ., είναι για το καθεστώς: Τα χαράτσια, οι σφαγές των μισθών, οι απολύσεις, οι φοροεπιδρομές, η κλοπή των Ασφαλιστικών Ταμείων, και τόσες άλλες συμφορές που βιώνουμε.
«Νομιμότητα» είναι το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, η αποικιοκρατικοποίηση της χώρας, η λεηλασία και η καταστροφή της και ο θάνατος του ελληνικού λαού…
Σε τέτοιες εποχές της φρενοβλαβούς καθεστωτικής «νομιμότητας» παραβιάζεται από…
τα κυβερνητικά ανδρείκελα και η ίδια η δική τους Συνταγματική «νομιμότητα», κάθε έννοια και του δικού τους Αστικού Δικαίου.
Και όχι μόνο αυτό: Παραποιούνται οι έννοιες και οι λέξεις, ισοπεδώνονται κυριολεκτικά.
Ας δούμε δύο εύστοχα σχόλια του Νίκου Μπογιόπουλου…
«Νομιμότητα»…
«H εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Kράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού».
Πρόκειται για το άρθρο 22 του Συντάγματος, του υπέρτερου νόμου του κράτους δηλαδή. Δεδομένου ότι ολημερίς οι κυβερνητικοί «προστάτες του πολίτη» ομιλούν περί της δημοκρατίας και της νομιμότητας, θα παρακαλούσαμε να αντιπαραβάλλεται το εν λόγω άρθρο του Συντάγματος με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για τους ανέργους.
Αυτό που θα προκύψει είναι ο πραγματικός «σεβασμός» των κυβερνώντων και προς τη δημοκρατία και προς τη… νομιμότητα.
Επίορκοι
Μιας και πολύς λόγος γίνεται για τους επίορκους του Δημοσίου, πίσω από τους οποίους επιχειρείται να δικαιολογηθεί το κύμα απολύσεων που ετοιμάζεται να εξαπολυθεί, ας δούμε μια άλλη εκδοχή του τι σημαίνει «επίορκος», όπως την περιγράφει ο Θουκυδίδης:
«Προδότης – έλεγε – δεν είναι μόνον αυτός που φανερώνει τα μυστικά της πατρίδας του στους εχθρούς, αλλά είναι κι εκείνος που ενώ κατέχει δημόσιο αξίωμα εν γνώσει του δεν προβαίνει στις απαραίτητες ενέργειες για να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων πάνω στους οποίους άρχει»…