Ο δικαιωματικά πιο ηλίθιος Αμερικανός ξαναχτυπά

κόμματός του στην αμερικανική Βουλή των Αντιπροσώπων όμως, όχι.

Ο άνθρωπος αυτός δεν κάνει πίσω και έχει εμπλακεί στο αποκαλούμενο ως «chicken game» (ποιος θα κάνει πρώτος πίσω ενώ και οι δυο πλησιάζουν στην καταστροφή) με τον πρόεδρο των ΗΠΑ, απειλώντας να προκαλέσει τρομακτική βλάβη στην παγκόσμια οικονομία, διεκδικώντας να μην αποκτήσουν πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας, 45.000 Αμερικανοί πολίτες, δηλαδή σε μια χώρα 300 εκατομμυρίων ψυχών!

Ο λεβέντης αυτός λοιπόν, δεσμεύτηκε να μην ψηφίσουν «οι δικοί του» την αύξηση για το περιθώριο δανεισμού των ΗΠΑ (σήμερα στα 16,7 τρισεκατομμύρια δολάρια!), οδηγώντας τη χώρα σε στάση πληρωμών και την υφήλιο σε πολύ επικίνδυνες περιπέτειες! Ζητά από τον πρόεδρο Ομπάμα «σοβαρή συζήτηση», επιθυμώντας όμως να αλλάξει ακριβώς τον νόμο που έχει γίνει γνωστό ως «Obamacare», σε μια αποθέωση του αμοραλισμού που αναδύει το είδος του απάνθρωπου καπιταλισμού που πρεσβεύει.

Το προσωρινό «λουκέτο» στον αμερικανικό δημόσιο τομέα ήταν μόνο το πρώτο μέρος. Σε μια απόδειξη όμως της μέγιστης υποκρισίας, αυτός ο πολιτικάντης της κακιάς ώρας ψήφισε υπέρ του να δοθούν τα χρήματα αναδρομικά στους δημοσίους υπαλλήλους, έστω κι αν δεν τα δούλεψαν. Ταυτόχρονα, προσπαθεί να πείσει, ότι το χρέος των ΗΠΑ αυξάνεται από νόμους τύπου «Obamacare», ενώ ούτε ν’ ακούσει για έστω έκτακτη μεγαλύτερη φορολογία στους πάμπλουτους των ΗΠΑ.

Δεν του έχει πει κανείς, ότι «τα σάβανα δεν έχουν τσέπες» και ότι όταν η παλιά γενιά αφήνει πολλά στην επόμενη, συχνά την καταστρέφει, αφού αφαιρεί κάθε κίνητρο δημιουργικότητας και καινοτομίας; Βασική παρατήρηση για έναν τίμιο και συνειδητοποιημένο καπιταλιστή…

Δεν ενιστάμεθα για την ουσία της ρύθμισης, όμως αποτελεί μέγιστη πολιτική υποκρισία για έναν τόσο… αυστηρό καπιταλιστή να το ψηφίζει, μην τυχόν και το κόμμα του χάσει τα… ψηφαλάκια στις εκλογές, αφού ο κόσμος είχε αρχίσει να τον κατηγορεί, ότι για ένα πολιτικό «γινάτι», εμφανίζεται διατεθειμένος να τα τινάξει όλα στον αέρα, κι όποιον πάρει ο Χάρος.

Άλλη μια μέγιστη υποκρισία, αφού είναι αδύνατο να μη γνωρίζει ότι θα οδηγήσει σε μέγιστη κρίση το ίδιο το σύστημα που πρεσβεύει στην πιο ακραία του εκδοχή. Παράλληλα, επιδεικνύει μέγιστη ασέβεια απέναντι στον θεσμό του Αμερικανού προέδρου που θα μπορούσε να κατέχει ακόμα και ο ίδιος, αφού σε τελική ανάλυση, ο Ομπάμα ψηφίστηκε για να κυβερνήσει, ενώ ο συγκεκριμένος πρόεδρος δεν θα μπορούσε να κατηγορηθεί για αδιαφορία απέναντι στο Κογκρέσο και πάντα αναζητούσε τρόπους γεφύρωσης των διαφορών.

Για να μην παρεξηγηθούμε, στον Ομπάμα θα μπορούσε κανείς να καταλογίσει πολλά, ιδίως στην «περίεργη» εξωτερική του πολιτική για την οποία πολλά θα γραφτούν από τον ιστορικό του μέλλοντος, ιδίως όσον αφορά την υποχώρηση των ΗΠΑ από τη διεθνή σκηνή, αφήνοντας πίσω σοβαρά προβλήματα και καταστάσεις που δεν εξελίχθηκαν όπως τις περίμεναν οι σύμβουλοι του προέδρου που θα χρεωθούν πολλές από τις γκάφες της χώρας.

www.defence-point.gr