Του ΠΑΜΠΟΥ Σ. ΧΑΤΖΗΛΑΜΠΗ
Με βάση τη θεωρία του χάους, τα σημερινά πολιτικά μας δρώμενα, περιγράφονται με την βιβλική ρήση «μακάριοι οι κατέχοντες». Στην σύγχρονη καθημερινότητά μας, αν η φράση αυτή μεταφραστεί ακολουθώντας τη λαϊκή θυμοσοφία, ισοδυναμεί και ταυτίζεται με την παροιμία «στην αναμπουμπούλα, ο λύκος χαίρεται»…
Γι αυτό, όσοι το τελευταίο διήμερο περίμεναν εκλογές διαψεύστηκαν οικτρά, διότι αυτός που κράταγε -και κρατά ακόμη- το τηγάνι από το χερούλι , ο Πρωθυπουργός, ήξερε -και ξέρει- πολύ καλά ότι «κατέχει» το προνόμιο να τις αποφασίσει, ή ακόμα και να τις προκαλέσει, ανάλογα με τα δικά του προσωπικά και κομματικά συμφέροντα..
Στη δική του αποκλειστική αρμοδιότητα είναι η επιλογή μεταξύ του να εξακολουθεί να κατέχει, έστω και υπό αμφισβήτηση, την εξουσία -«κάλιο ένα και στο χέρι»- ή να προσφύγει στις κάλπες, για να αφήσει στην άκρη τους οχληρούς πλέον συνταξιδιώτες του στη διαδρομή της συγκυβέρνησης…
Με την πρώτη επιλογή, και απειλώντας να εξαντλήσει την τετραετία, θα συνέχιζε να «εξουσιάζει», με το δελεαστικό καρότο της συμμετοχής στην «εξουσία» όποιου φίλαρχου επιθυμούσε να «συνεξουσιάσει», θα κρατούσε ανοικτή αυτή την πιθανότητα αλλά και, παράλληλα, θα είχε κάποιο επιχείρημα για να δείξει πως κέρδισε τη διελκυστίνδα των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου, που εξέφρασε με το ξαφνικό μαύρο στις οθόνες της ΕΡΤ.
Έτσι, άφησε στην άκρη του δρόμου τη ζώσα παραπομπή στην «παρά φύσιν» συνέργεια του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με την Αριστερά των Φλωράκη και Κύρκου του βρώμικου ΄89, τον Φώτη Κουβέλη, δηλαδή, και τη σημιτοδιαβρωμένη «Δημοκρατική Αριστερά», και επισημοποίησε τον χαρακτηρισμό «συνιστώσα της Νέας Δημοκρατίας» και που αποδίδει ο θυμόσοφος Λαός στο ΠΑΣΟΚ, καθώς και τη θεσιθηρική δίψα που καταλογίζει στον Βαγγέλη Βενιζέλο και την τωρινή ηγετική του ομάδα.
Επιπρόσθετα, ο Αντώνης Σαμαράς με τις τελευταίες κινήσεις του ενέταξε πανηγυρικά στη Δεξιά το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ που συμπορεύονται πλέον μαζί με τη παραπαίουσα συντήρηση η οποία, κάθε φορά που βουλιάζει, επικαλείται τις εθνοσωτήριες της «ικανότητες» και την αναφορά στο «καλό της πατρίδας» ως κινήτρου των επιλογών της.
Με το ίδιο «επιχείρημα» της «φιλοπατρίας», πρόθυμοι ισορροπιστές από το καλάθι των «ανεξαρτήτων» (λέμε, τώρα…) βουλευτών, θα προσφέρουν τους εαυτούς τους για να υποστυλώσουν κοινοβουλευτικά την, όπως εξελίσσεται, συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Αρκεί να υπάρξει κατανόηση από παντού, ώστε η προσφορά τους να γίνει δεκτή και αναλόγως ανταλλάξιμη.
Ωστόσο, το αποτέλεσμα των επιλογών, τόσο του Σαμαρά όσο και των αρχηγών των μέχρι πρότινος τριών συγκυβερνόντων κομμάτων, δεν είναι δυνατόν να καλύψουν την γύμνια του πολιτικού μας συστήματος, που καταφεύγει πλέον στον υποβιβασμό της πασιφανούς θεσμικής και πολιτικής κρίσης σε απλό αριθμητικό μέγεθος και σε ποσοστιαίους συσχετισμούς.
Το πολιτικό και θεσμικό κόστος που θα μείνει ως ανάμνηση των ενεργειών και των παραλείψεων, «έργω ή διανοία», είτε της τριμερούς, είτε της δικομματικής συγκυβέρνησης, θα καταγραφεί στα τερατώδη μεγέθη της κρίσης των δημοκρατικών θεσμών όπου έχουν βυθίσει τη Χώρα οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και οι Υπουργικές Αποφάσεις, συνώνυμα και ισοδύναμα εργαλεία με τους δικτατορικούς αναγκαστικούς νόμους της χούντας.
Ακόμη και ανώτατοι εκπρόσωποι των θεσμών της χώρας, ακόμη και του Δημοκρατικού μας πολιτεύματος, υπέκυψαν στον πειρασμό να ακολουθήσουν πειθήνια τις οιονεί πραξικοπήματος ενέργειες και υποδείξεις της κυβέρνησης Σαμαρά.
Γι αυτό αντιμετωπίσαμε τον ορυμαγδό των ερμηνειών, παρερμηνειών, εξηγήσεων, διευκρινίσεων και ανασκευών στης περιβόητης απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας, καθώς και τις διαρροές περί διαφοροποίησης των προσωπικών απόψεων του Προέδρου της Δημοκρατίας από το πνεύμα των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου της κυβέρνησης, που βολικά, αγόγγυστα στην ουσία, υπογράφει.
Ειδικά, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αντί να δώσει σύγχρονες αποδείξεις των αντιστασιακών περγαμηνών του παρελθόντος του, παραιτούμενος και αρνούμενος να υπογράψει τις δικτατορικού περιεχομένου Πράξεις και Αποφάσεις της κυβέρνησης και των υπουργών της, με την επιλογή του να κρυφτεί πίσω από τυπικότητες και στις μέσω διαρροών διαδόσεις πως «φέρεται να διαφωνεί», μάλλον έχασε την ευκαιρία να διασφαλίσει την υστεροφημία του ως υπερασπιστή της Δημοκρατίας.
Διότι, όσο σκληρό και φαίνεται, ο Πρόεδρος Κάρολος Παπούλιας αυτή την υστεροφημία του Αντιστασιακού και Δημοκράτη οφείλει να διαφυλάξει, γιατί, εκ των πραγμάτων, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως κήδεται του, εν αποδρομή πλέον, πολιτικού του μέλλοντος.
Συμπερασματικά, δεν είναι μόνο οι μέχρι πρότινος εταίροι στην «υπηρεσία εντελλομένων», όπως έχει καταντήσει η καθ’ υπαγόρευση και υπό κηδεμονία κυβέρνηση Σαμαρά, υπεύθυνοι για τη κοινωνική δυσπιστία στους θεσμούς του αναξιόπιστου, ανέντιμου και αντιδημοκρατικού κράτους, οι οποίοι τη μια μέρα είναι έτσι και την άλλη γιουβέτσι…
Οι ευθύνες βαρύνουν στο σύνολό του το πολιτικό μας σύστημα που με εκβιαστικά και εθνοσωτήρια διλήμματα σωσιπατρίας δεν έχει δώσει ακόμα αποδείξεις ενός διαφορετικού προσανατολισμού από αυτόν της κατοχικής εξουσιομανίας…
Και σπάνια, αυτός ο προσανατολισμός είναι «ορφανός»… Πάντα κάποιος τον ακολουθεί και πάντα κάποιον ακολουθεί… Αυτόν που τον ορίζει.
Φωτογραφία: Copyright © Πρεσβεία Ελλάδας στο Βελιγράδι-Γραφείο Τύπου
Πηγή αναδημοσιεύσης: http://mignatiou.com/ (προσωπική ιστοσελίδα του δημοσιογράφου Μιχάλη Ιγνατίου, ανταποκριτή του MEGA στην Ουάσιγκτον)
