Να Είσαι Εκεί, Κύριε Σταύρο…

Δ. Τρικεριώτης 

Παρότι το πολιτικό στερέωμα έχει αποκοπεί από τον ορίζοντά του μέσου πολίτη και το βιώνει μόνον ως έναν καταπιεστικό μηχανισμό με τον οποίο η συνύπαρξη αμφισβητεί την δική του ύπαρξη.

Παρότι ΝΔ-ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχουν παρά σαν μηχανές αναπαραγωγής αυτού του μηχανισμού.

Παρότι ο ΣΥΡΙΖΑ προβλέπεται όχι απλά να χρησιμοποιήσει τις δύο πιο σημαντικές «βάσεις δεδομένων» αυτής της μηχανής, την υπερ-φορολόγηση και την πελατειακή, αλλά και να τις εμπλουτίσει.

Παρότι η κοινή λογική δεν βρίσκει λόγο για να απαντά στους δημοσκόπους και απαντούν το πολύ οι 20 πολίτες στους 100 και από αυτούς σχεδόν οι μισοί δηλώνουν αναποφάσιστοι. Και αυτό δυο μήνες πριν τις ευρωεκλογές, όπου αναμένεται και μεγάλη αποχή(47,5% το 2009).

Παρότι η κοινή λογική δεν μπορεί παρά να απέχει από τους παραλογισμούς και τον αυταρχισμό της κυρίαρχης πολιτικής και των «εναλλακτικών» της.

Γιατί αυτό που λείπει σήμερα δεν είναι μία ακόμη ψήφος διαμαρτυρίας από νέους επίδοξους προς απερχόμενους πελάτες και πελατοφύλακες, αλλά μια δημιουργική ψήφος για ένα νέο ριζοσπαστικό ξεκίνημα που πρώτα απ’ όλα θα μπορεί να θεραπεύσει τη νοσηρή και ανάπηρη δημοκρατία μας.

Αυτό το πολιτικό κενό που το υπογραμμίζει η κοινή λογική της πλειονότητας των πολιτών με αφορμή τις δημοσκοπήσεις, συσσωρεύεται σαν υπόγειο ρεύμα απειλώντας την σταθερότητα ενός πολιτικού οικοδομήματος που δεν θέλει να αλλάξει τις δομές του παρά μονάχα κάποια χέρια από αυτά που το ελέγχουν.

Υπό την πίεση της στασιμότητας που βιώνεται σαν ματαιότητα προσπαθειών και έλλειψη προοπτικής ο πολίτης αρχίζει ψυχαναγκαστικά να υλοποιεί ένα μοντέλο ενσωμάτωσης ή μεθοδεύει την φυγή του από την χώρα.

Ωστόσο η πολιτική ακινησία όπως θρέφει τους μηχανισμούς ενσωμάτωσης ή φυγής μπορεί τελικά να γιγαντώσει και την ανοησία στη βάση της κοινωνίας, που μια κατάλληλη στιγμή μπορεί να βρει και την πολιτική της έκφραση.

Αρχικά η απογοήτευση «δεν έχω να περιμένω τίποτε από κανέναν» και στη συνέχεια η υπέρβαση του φόβου μέσα από την κούραση και την συνείδηση της ματαιότητας απομυθοποιούν την κάθε τρέχουσα πολιτική ως πιθανότητα για αλλαγή και βελτίωση στη ζωή του πολίτη και εντέλει τον αποστασιοποιούν ολότελα από την «εφαρμοσμένη πολιτική».

Εκεί ο πολίτης εισέρχεται στην αχαρτογράφητη ζώνη του λυκόφωτος μιας νέας πολιτικής θεώρησης της ζωής του και της κοινωνίας, που όμως μπορεί να είναι άκρως επικίνδυνη γιατί τέτοιες μεταβατικές ζώνες μπορούν να εντάσσονται και μάλιστα προ πολλού στα πειραματικά μοντέλα των εκάστοτε εξουσιών.

Εκεί τα όρια ανάμεσα στην αποφυγή του «παλιού» και την αφέλεια ή την ανοησία είναι πολύ σχετικά. Και για αυτούς που αποφασίζουν να μπουν μπροστά και για αυτούς που αποφασίζουν να ακολουθήσουν.

Ο μέχρι σήμερα βίος και πολιτεία του δημοσιογράφου Σταύρου Θεοδωράκη σίγουρα δεν αφηγείται στον πολίτη κάτι που να θυμίζει τον αγωνιστή διπλωμάτη Τζάστιν, ήρωα του Τζων Λε Καρέ στον «Επίμονο κηπουρό», που τελικά έχασε την ζωή του από τις οικονομικές μαφίες στον χώρο της φαρμακοβιομηχανίας.

Αντίθετα ο συμπαθής Σταύρος θυμίζει σε πολλά τον αντι-ήρωα ήσυχο κηπουρό «κύριο Τσανς» στην «Παρουσία» του Γιέρζι Κοζίνσκι, που βέβαια με διαφορετικό τρόπο αναδείχτηκε στην κοινωνία, αλλά και αυτός μέσα από τη σχέση του με το «χαζοκούτι» και ένα ιδιαίτερο πλέγμα δημοσίων σχέσεων με την εξουσία.

Ο Σταύρος δεν είναι τόσο αμίλητος όπως ο κύριος Τσανς. Είναι λιγομίλητος, αλλά αναπαράγει και αυτός τα αυτονόητα που έχουν πει άλλοι και επίσης κάνει και αυτός copy paste τις θέσεις άλλων. Και το πιο βασικό. Η ανοησία του Σταύρου, όπως και του Τσανς δεν αντιμετωπίζεται με γέλιο, αλλά με σοβαρότητα από το κοινό του. Ένα κοινό έτοιμο να καταναλώσει ό,τι του σερβίρει ο κηπουρός του, ο κύριος Σταύρος.

«Να είσαι εκεί», λοιπόν, κύριε Σταύρο. Στη ζώνη του λυκόφωτος της νέας πολιτικής. Συγκυρία; Σύμπτωση; Τύχη; Ευκαιρία; Και να προσέχεις και εσύ και οι θεατές-ψηφοφόροι σου τα υπόγεια ρεύματα…

gnathion.blogspot.gr