Καραμπίδου Παρασκευή – Ειδικότητα ΔΕ Διοικητικού υπάλληλος του Δήμου Καλαμαριάς – Κωδικός 3110.
Αυτή είμαι εγώ, δεκαέξι χρόνια υπάλληλος
στο Δήμο Καλαμαριάς. Επί δεκαέξι χρόνια υπεύθυνη της Πρότυπης Σχολής Χορού του Δήμου Καλαμαριάς. Δεκαέξι χρόνια δουλεύοντας δέκα με δώδεκα ώρες, Σάββατα, Κυριακές, αργίες. Στο γραφείο, στο θέατρο, στις πλατείες, σε Εθνικούς και Διεθνείς Διαγωνισμούς, σε Φεστιβάλ.
Οργανώνοντας θεσμούς ή φεστιβάλ διεθνούς εμβέλειας. Οι γεμάτες αίθουσες, τα βραβεία, οι διακρίσεις ήταν η χαρά των Δημάρχων, των Προέδρων. Για όλα αυτά δεν ήταν λίγες οι φορές που έπρεπε να επιμένω, να πείθω ανθρώπους που δεν έχουν στοιχειώδη κουλτούρα, που δεν είχαν πατήσει σε θέατρο, που το διάλειμμα μιας παράστασης το λέγαν ημίχρονο, που απορούσαν γιατί την ώρα της παράστασης δεν επιτρέπεται το τσιγάρο.
Η «Πρότυπη Σχολή Χορού του Δήμου Καλαμαριάς» ήταν το ΠΑΝ για μένα. Υπηρέτησα με πάθος και συνέπεια την τέχνη του Χορού. Εμπιστεύτηκα και στήριξα τους δασκάλους της Σχολής να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους και την εμπειρία τους ως δάσκαλοι και χορογράφοι.
Έτσι αυτή η σχολή έγινε Πρότυπη για εκατοντάδες παιδιά. Αρκετά από αυτά βρήκαν το μέλλον τους μέσα από τον χορό. Στάθηκα δίπλα τους στα δύσκολα βήματα τους, στις απογοητεύσεις τους, στις χαρές τους, στις επιτυχίες τους. Περίμεναν ένα βλέμμα, μια κουβέντα να τους εμψυχώσει, ένα χαμόγελο πίσω στις κουίντες του θεάτρου, ένα τηλεφώνημά εκεί ,στις μεγάλες σχολές του εξωτερικού.
Βέβαια όλα αυτά είχαν και την μεγαλύτερη ανταμοιβή που μ΄ έκανε «πλούσια», περήφανη, γεμάτη. Θα κρατήσω στην ψυχή μου, στο συρτάρι μου τα γράμματα, τις σημειώσεις, τις κάρτες των παιδιών και των γονιών τους…. «Κυρία Βούλα, ήταν η πιο γεμάτη μέρα της ζωής μου… Χόρεψα σ’ ένα απ΄ τα μεγαλύτερα θέατρα… χόρεψα στην ίδια σκηνή με τη Σιλβί Γκιλέμ. Σας ευχαριστώ που με κάνατε να αγαπήσω αυτό που κάνω και να είμαι αυτή που είμαι. Γεμάτη συναισθήματα. Σας αγαπώ πολύ.»
Και τώρα ήρθε η ώρα το καπιταλιστικό σύστημα να δείξει το πραγματικό του πρόσωπο. Ήρθε η ώρα να πληρώσω και εγώ την κρίση.
Και τώρα εγώ η Καραμπίδου Παρασκευή για το Υπουργείο Εσωτερικών είμαι μία υπάλληλος ΔΕ ΙΔΑΧ, ΣΕ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΑ.
Και από εκεί που η κ. Καραμπίδου ήταν «η ψυχή της Σχολής Χορού» ξαφνικά έγινε «κακοήθης» γιατί τόλμησε να επισημάνει σε Δημοτικό σύμβουλο στις 40 μέρες κατάληψης του γραφείου προσωπικού ότι η καθημερινή χειραψία του δεν γεμίζει την τσέπη μας. Ξαφνικά η κ. Καραμπίδου έγινε «τελειωμένη υπόθεση». Κάποιος άλλος «αστειευόμενος» μου ευχήθηκε τα Χριστούγεννα «Χρόνια Πολλά απευθείας από τον Περισσό».
Και τώρα εγώ και οι υπόλοιποι δώδεκα συνάδελφοί μου είμαστε περιττοί.
Και τώρα ήρθε το καπιταλιστικό σύστημα και βάζει εμένα και τους συναδέλφους μου στο παιχνιδάκι του. Να παίζω λοταρία τη ζωή μου –να συμπληρώνω σε κουτάκια – 1Χ,2Χ το που θα «επιθυμούσα» να τοποθετηθώ – λες και είμαι πιόνι στη σκακιέρα τους …..ή λες και συμπληρώνω ΠΡΟΠΟ.
Και τώρα αυτοί θέλουν να με κάνουν να φοβάμαι, θέλουν να μου κόψουν το χαμόγελο, θέλουν να σταματήσω να ονειρεύομαι, να σκέφτομαι.
Θέλουν να είμαι «φοβισμένος άνθρωπος- υποταγμένος άνθρωπος».
Μα όπως λέει και ο κόκκινος Μπρέχτ το ναι και όχι στη ζωή μας, έχει μεγάλη σημασία. Το πότε, πού, σε ποιόν και σε τι λες ΝΑΙ και ΟΧΙ.
Εγώ λοιπόν λέω ΟΧΙ στο να είμαι «φοβισμένος άνθρωπος- υποταγμένος άνθρωπος».
Εγώ λοιπόν λέω ΝΑΙ στον ταξικό αγώνα για να συνεχίσω να ονειρεύομαι, να σκέφτομαι, να ζω με αξιοπρέπεια.
Καραμπίδου Βούλα
Μέλος Δ.Σ. του Συλλόγου Εργαζομένων Δήμου Καλαμαριάς. Εκπρόσωπος της Δημοκρατικής Αγωνιστικής Συνεργασίας.
15/03/2013
http://ergazomenoi-ota.blogspot.gr