Του Θανάση Νικολαΐδη
ΤΟ Κράτος έχασε την…τιμή του. Το κατασπάραξαν «εξουσιοδοτημένοι». Την ψάχνει απελπισμένα, αλλά τα «γενόμενα ουκ απογίγνονται»…
ΕΚΤΙΜΟΥΜΕ την προσπάθεια να πάρει πίσω τα λεφτά του, κατανοούμε την αγωνία του πού να τα πρωτοδώσει, αλλά σημαντικότερο είναι η αξιοπιστία. Δεν πρόκειται για φίλο/φίλη που σε πρόδωσε και τον παρατάς. Είναι η συνισταμένη ολονών μας το Κράτος και η αναξιοπιστία του μας αφορά.
ΔΕΝ εμπιστεύθηκαν ανθρώπους οι ομολογιούχοι, δεν τα ακούμπησαν σε ιδιώτες. Στο Κράτος τα επένδυσαν και περιμένουν. «Πάρε τον ιδρώτα μας να κάνεις τη δουλειά σου-δος τα μας αυγατισμένα κι έχει ο Θεός». Μόνο το Κράτος (με τις λαμογιές των ανθρώπων του) δεν είχε και το’ φεραν δυο βήματα απ’ τη χρεοκοπία.
ΚΑΙ τώρα; Σκιάζονται μη δώσουν θάρρος στους ομολογιούχους-θύματα κι ας είναι οι μόνοι που δικαιούνται να απαιτούν. Και πάει μακριά στο μέλλον η εξόφληση, κουτσουρεμένη κι αγνώριστη, σχεδόν ανύπαρκτη.
ΔΕΝ έχουμε σχέση «προσωπική» με κρατικά ομόλογα, ωστόσο, θυμίζουμε στους κυβερνώντες, σημερινούς και αυριανούς, πως πρόκειται για την πιο καραμπινάτη απάτη σε βάρος συνανθρώπων μας. Πως είναι αναγκαιότητα να ξοφλήσουν τους ομολογιούχους, δυστυχείς και εξαπατημένους. Μη στραφούν (οι κυβερνώντες) προς άλλη κατεύθυνση, μη κάνουν βήμα για άλλους κλάδους αδικημένων (της κρίσης) που περιμένουν στη σειρά.
ΚΑΙ πού βρίσκεις το χρήμα «εδώ και τώρα»; Το αρπάζεις απ’ τους άρπαγες που τ’ άρπαξαν. Δημεύεις περιουσίες φυλακισμένων που κρύβουν το ρευστό όλο και βαθύτερα κι ανοίγεις καινούριες φυλακές. Το κελί τρομάζει, συμμορφώνει και μεταμορφώνει τους γύπες σε χελιδονάκια. Τα γαμψώνυχα σε απελπισμένα αρπαχτικά με τα νύχια τροχισμένα στα βράχια της λαϊκής αγανάκτησης.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ (μη ξεχνιόμαστε) και Λίστες κλειστές και ανεξερεύνητες. Υπάρχουν και πλεονάζοντες του δημοσίου στην κινητικότητα. Χέρια αναξιοποίητα, που θα τα’ βγαζαν τα λεφτά τους. Αν τους αξιοποιούσαν για την αναζήτηση των κλεμμένων. Με ταχύρρυθμη εκπαίδευση δίπλα σε έμπειρους του ΣΔΟΕ. Σε υπηρεσίες καταδίωξης (μεγαλο)κλεφτών και εντοπισμού κλεμμένων.
ΜΠΟΡΟΥΝ, αλλά δεν το θέλουν. Όταν θέλουν, μπορούν.
ΣΥΣΤΑΣΗ, παρότρυνση και υπόδειξη, μια κραυγή σαν επιμύθιο: Εξοφλείστε τους ομολογιούχους!
