“Έλληνες: Τα ορφανά του Καποδίστρια”

 Γράφει ο Βασίλειος Χρ. Κωστούλας
14 Απριλίου 1827. Η Γ’ Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας με το Στ’ ψήφισμά της εκλέγει τον Ιωάννη Καποδίστρια ως τον πρώτο Κυβερνήτη της Ελλάδος. Ο Ιωάννης Καποδίστριας τα χρόνια που ασκεί τα καθήκοντά του ως Υπουργός τον Εξωτερικών της Ρωσίας και από τη Ρωσία αλλά και μετέπειτα ως απεσταλμένος του Τσάρου Αλέξανδρου Α’ στην Ελβετία, παρακολουθεί στενά το Ελληνικό ζήτημα της επαναστάσεως και των ραγδαίων εξελίξεων στην Ευρώπη που επηρεάζουν άμεσα ή έμμεσα τον ελληνικό αγώνα. Η συμβολή του ιδίου στη Βιέννη και στο συνέδριο εκεί, 14 χρόνια πριν τον ερχομό του στην Ελλάδα ως Κυβερνήτης, σφραγίζει ένα αιώνα ειρήνης για όλη την Ευρώπη, ωστόσο η Ελλάδα βράζει χτυπημένη από φτώχεια, πείνα, έριδες, έρμαιο στα χέρια λίγων “κατέχοντων” που θέλουν την Ελλάδα ναι μεν ελεύθερη, αλλά όχι και ανεξάρτητη από τα ξένα συμφέροντα.
Η Ελλάδα έτσι γέννησε δύο αντιφατικούς τύπους ηρώων. Εκείνους που πολέμησαν με ιδιοτελείς σκοπούς και εκείνους που πολέμησαν χωρίς κανένα προσωπικό όφελος αλλά με σκοπό την ανεξαρτησία μας και την πλήρη ελευθερία, πέρα από “εναγκαλισμούς” με “φίλους”. Τι λογής ελευθερία, εν τέλει θα ήταν αυτή, με την Ελλάδα να βολοδέρνει μεταξύ οθωμανικής ανατολής και φράγκικης δύσης; Πιθανών ίσως σαν τη σημερινή μας ελευθερία. Ελεύθεροι να διαλέγουμε εκείνους που θα μας πουν από ποιους είμαστε εξαρτημένοι.
Ο ίδιος ο Ιωάννης Καποδίστριας, σε αντίθεση με τους πολιτικούς του σήμερα, έχει βαθύτατη πεποίθηση ότι η Ελλάς, μόνο δια της Θείας Πρόνοιας μπορεί να λύσει τα δεσμά που εναλλάσονταν σαν τις συμπληγάδες πάνω από τους Έλληνες, από το οθωμανικό φέσι, στους φράγκους.

Τη στιγμή που ο Ιωάννης Καποδίστριας μαθαίνει από τον Τσάρο την επιθυμία του τελευταίου να τον χρίσει Υπουργό Εξωτερικών της αχανούς Ρωσίας, ο Έλληνας άνδρας απαντά: “Μεγαλειότατε, εντίμως σας δηλώνω ότι οσάκις ευρεθώ προ του τραγικού διλήμματος να υποστηρίξω τα συμφέροντα της σκλαβωμένης πατρίδος μου ή τα συμφέροντα της αχανούς αυτοκρατορίας σας, δεν θα διστάσω ούτε στιγμή: Θα τεθώ με το μέρος της πατρίδος μου…” Ακόμα και όταν ο Ρώσος Τσάρος τον προόριζε για Πρέσβη της Ρωσίας στις ΗΠΑ, ο Ιωάννης Καποδίστριας προτίμησε να μείνει κοντά στην Ελλάδα, γιατί γνώριζε ότι πλησιάζει η ώρα της κλήσης του, η ώρα της θυσίας για τη σωτηρία του Έθνους. Για το ελεύθερο Έθνος που δεν θα ανήκει σε κανένα μνηστήρα ακόμα και στη Ρωσία την οποία υπηρέτησε. Τα λόγια του Κυβερνήτη έρχονται ως απάντηση στους σύγχρονους ανιστόρητους αυτόκλητους ιστορικούς που κατηγορούν τον Καποδίστρια ότι υπηρέτησε τα σχέδια τον Ρώσων. Σαν κάποιους “ελληνάρες” εφιάλτες που κατηγορούσαν διαχρονικά μοναχούς σαν πράκτορες των Ρώσων. Αυτή την κατηγορία που “κουβαλούσε” και ο Άγιος Πατρο-Κοσμάς ο Αιτωλός από κάποιους “Έλληνες” στον τύπο μόνο.

Λέγει ο Κυβερνήτης: «Η απόφασή μου είναι αμετάκλητη. Πάνω απ’ όλα ανήκω στη χώρα μου. Δεν έχω την ψευδαίσθηση να πιστεύω ότι εγώ μονάχος μπορώ να τη σώσω. Όταν βλέπω όμως σε ποιών ανθρώπων τα χέρια βρίσκεται τώρα η τύχη της, δεν μπορώ να αποκρύψω ότι διαθέτω περισσότερα μέσα απ’ αυτούς. Πιστεύετε, μεγαλειότατε, ότι θα εγκατέλειπα μιά τόσο λαμπρή θέση, μιά τόσο ένδοξη υπηρεσία και μιά τέλεια εξασφάλιση στη Ρωσία … εάν δεν ένιωθα ότι με προστάζει η επιτακτική ανάγκη των περιστάσεων της χώρας μου και η έλλειψη των ανθρώπων… Μην πιστέψετε καθόλου, μεγαλειότατε, ότι πηγαίνω στην Ελλάδα με τη ρωσική λιβρέα στους ώμους μου. Δεν είμαι εγώ εκείνος που θα σας βοηθούσε να στήσετε εκεί τις σημαίες σας και δεν είμαι εγώ εκείνος που θα σας δάνειζε το χέρι του για να επιτευχθεί ένα δεύτερο έγκλημα, σαν εκείνο του διαμελισμού της Πολωνίας!..»

Ο Καποδίστριας διαλεγμένος από τον Θεό, όσο και να ενοχλεί κάποιους, ήρθε να υπογράψει εξ αίματος, εις τύπον Χριστού την ελευθερία των Ελλήνων. Λέγει: «Ευτυχείς, διότι ηδυνήθημεν να προσφέρωμεν δι’ αυτό το τόσον θεάρεστον έργον τα λείψανα της μετρίας καταστάσεώς μας εις το θυσιαστήριον της πατρίδος!».
Αποκαλεί την Πατρίδα ως θυσιαστήριον γιατί γνωρίζει ότι το τέλος της διαδρομής του δεν θα είναι αναίμακτο. Η Ελλάς του 1831 σπαράζεται από τα πάθη και τα εμφυλιοπολεμικά μίση απειλούν την ίδια την ανεξαρτησία που με τόσο αίμα αποκτήθηκε. Η διχόνοια σπείρεται μέσα στο Έθνος και ο Κυβερνήτης που πολεμείται από τα ξένα και ντόπια συμφέροντα έχει αντιληφθεί πλήρως την αποστολή του. Η εκούσια θυσία είναι ο μόνος τρόπος για να διασφαλιστεί η ειρήνη, μέσα σε ένα τεταμένο κλίμα και μια αναρχία, μια γενικευμένη ακαταστασία σκόπιμη, που το μόνο που θα προκαλούσε ή μάλλον προσκαλούσε, ήταν τις ξένες “εγγυήτριες” δυνάμεις ξανά στην Ελλάδα για την αποκατάσταση της ειρήνης.

Θα πεί κάποιος, μα ούτως ή άλλως μετά τη δολοφονία του Κυβερνήτη, οι Βαυαροί ήρθαν και εγκαταστάθηκαν ως “τύπος μνημονίου” στην Ελλάδα για περίπου 30 χρόνια. Τι άλλαξε η θυσία του;

Αυτό που άλλαξε είναι ότι το αίμα του Κυβερνήτη εξαγόρασε αμετάκλητα την ελευθερία και ανεξαρτησία της πατρίδας, το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού μας ως γένος εξερχόμενο από 400 χρόνια σκλαβιάς και υποτέλειας, ακόμη και τον γεωγραφικό προσδιορισμό, έτσι ώστε εκείνος που περιδιαβαίνει τα σύνορά μας επιβουλόμενος τα εδάφη μας, εκείνος που νομοθετεί παρανόμως και καταδυναστεύει τον λαό, να ονομάζεται κατακτητής. Επίσης ο Κυβερνήτης εξαγόρασε την ελευθερία της παιδείας και της μόρφωσης των ελληνοπαίδων, την ελευθερία στην θρησκευτικότητα, την διαφορετικότητα, την ελευθερία του ελεύθερου λόγου και την ελευθερία του έντιμου πολιτικού βίου (!!!). Εξαγόρασε δηλαδή το δικαίωμα να λεγόμαστε ρωμιοί, δίδοντας την ευκαιρία σε όλους τους Έλληνες να νιώσουν και βιώσουν εμπράκτως τη ζεύξη μεταξύ αρχαιοελληνικής παιδείας και Ορθόδοξης παράδοσης.

Όμως εμείς σήμερα μείναμε ορφανοί. Ο πατέρας της πατρίδας έφυγε από παιδιού του χέρι, έχοντας προλάβει όμως να εξαγοράσει το μέλλον του τόπου. Βέβαια, αν όλα αυτά τα οποία εξαγόρασε ο μαρτυρικός Κυβερνήτης, καπηλεύονται από εγχώριους εφιάλτες και νεοραγιάδες πολιτευόμενους, πολιτικούς, πολιτικάντηδες και πολίτες, είναι προφανώς γιατί αφήνει ο Θεός να φανούν οι διαθέσεις όλων μας. Είναι προς τη δική μας επίγνωση και υποβοήθηση στο να μπορούμε με ορθά κριτήρια να επιλέγουμε τους ηγέτες του Έθνους. Ηγέτες – διακόνους του λαού και του Θεού που στάλθηκαν όπως ο Ιωάννης Καποδίστριας

Ο Ιωάννης Καποδίστριας άφησε στα σχολεία την ημέρα της δολοφονίας του 14.000 ορφανά Ελληνόπουλα, όσα και τα σφαγιασθέντα νήπια από τον Ηρώδη. Ο απόλυτος αυτός βιβλικός αριθμός, σημειώνει το απόλυτο τρομερό μέγεθος του εγκλήματος σε ένα γένος, μια φυλή, ένα πολιτισμό. Η σφαγή των νηπίων απ’ τον Ηρώδη στέρησε μια ολόκληρη γενιά από τον Ιουδαϊκό λαό, αλλά το αίμα τους ήταν το πρώτο που χύθηκε για τον Ιησού Χριστό θεμελιώνοντας μια περίοδο μαρτυρική μεν, αλλά περίοδο δόξας για την εκκλησία Του και παράλληλα σφραγίζοντας και προβάλλοντας τον τρόπο, ότι με θυσίες και κόπους χτίζεται το μέλλον ενός ολόκληρου Έθνους. Κυρίως όμως η θυσία είναι η μεγάλη ομολογία της αλήθειας.
Η αλήθεια είναι ότι τα 14.000 ορφανά του Καποδίστρια και το αίμα του ίδιου, προκάλεσαν την φοβερώτερη όλων υπογραφή για την ελευθερία της πατρίδας, όπως είπε και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, και η υπογραφή είναι του Θεού.

http://ioannis-kapodistrias.blogspot.com