Νίκος Γεωργαντζάς
Συχνά μεν γράφω γιά την επιτακτική ανάγκη της εκ του μη όντος επαναπλάσεως μίας πραγματικά ελληνικής ‘πολιτικής’ κοινωνίας. Είναι δε η πολιτική τούτη κοινωνία καταφανής στα γραπτά της ελληνικής σκέψης όπως, π.χ., στον Πλάτωνα και στον Αριστοτέλη.
Η διάλεξη του καθηγητή του Τμήματος Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Βασίλη Καραποστόλη, με τίτλο: «Η σύγχρονη κοινωνία και ο εγωκεντρικός άνθρωπος», αναλυτικά παρουσιάζει ένα….
ίσως από τα μέγιστα εμπόδια που αντιμετωπίζουμε ο ελληνικός μας κόσμος και πολιτισμός, στην συλλογική μας προσπάθεια να αναπλάσουμε εκ του μη όντος την ποθουμένη ελληνική πολιτική κοινωνία, μέσα στην μεταμοντέρνα μας προσωρινότητα [1]. Όντως είναι μάλλον ατυχής η οποία αναφορά σε μία μηχανιστική άποψη των δυναμικών συτημάτων μέσα στα και γύρω από τα οποία τα εγώ μας είναι, μιάς και όλες και όλοι μας ήδη έχουμε αρχίσει επισταμένα να παρατηρούμε τα φυσικά φαινόμενα των πολυπλόκων, προσαρμοστικών, αυτο-οργανωμένων συστημάτων (ΠΠΑΟΣ) ή των complex, adaptive, self-organizing systems (CASOS).
Πράγματι, τα συστήματα αυτά που παρατηρούμε στην φύσι είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την εθνική αυτοθέσμιση ή την λαϊκή αυτοδιοίκηση, που αδιαφιλονίκητα εμπεριέχει ο άρδην ανθρωποκεντρικός και άρδην κοινωνικοκεντρικός ελληνικός μας κόσμος και πολιτισμός. Και μέσα στην όλη του προσπάθεια να σκιαγραφήσει την ποθουμένη οντότητα μίας πραγματικά ελληνικής πολιτικής κοινωνίας, πάρα πολλή ορθή βρίσκω την χρήσι από τον Βασίλη Καραποστόλη της σολωνείου ερμηνείας της εννοίας της ελευθερίας.
Αυτή είναι η του Σόλωνος ελευθερία, στη οποίαν αναφέρομαι κάθε φορά που γράφω πως το Αιέν Αριστεύειν εν Ελευθερία είναι το κεντρικό πρόταγμα του ελληνικού μας κόσμου και πολιτισμού, το οποίον, με στατική περιπλοκότητα και δυναμική πολυπλοκότητα υποβαστάζουν: η Αισθητική, η Αλήθεια, η Αρετή και η Αφθονία. Μόνον όμως συλλογικά, μέσα από μία πραγματικά ελληνική πολιτική κοινωνία, επιτέλους θα μπορέσουμε να καθυποτάξουμε την διεθνή και την ντόπια δογματική της χρηματιστικής, στην πραγματική οικονομία αγαθών και υπηρεσιών, υπέρ της συλλογικής ευδαιμονίας και της συλλογικής οικονομικής ευμάρειας του ελληνικού μας κόσμου και πολιτισμού.
Επίσης καλή αλλά μάλλον λίγη η αναφορά του Βασίλη Καραποστόλη στον συνδυασμό των πολιτικών φυγής του Επικούρου: «Εί καλῶς είρηται το λάθε βιώσας»! Λίγη, διότι θα ήταν ίσως πολλή περισσότερο παραγωγική η χρήσις της επικουρείου φιλοσοφίας στην διαδικασία ιεραρχίσεως των ανθρωπίνων αναγκών.
Είναι βεβαίως τεραστία η προβληματική την οποία αντιμετωπίζει ο Βασίλης Καραποστόλης με τόσο θάρρος και τόση τόλμη. Παρά τις περιττές κατ’ εμέ αναφορές στην ρωμαϊκή ιδιοσυγκρασία της κοσμοθεάσεως, μάλλον είναι μία αρκετά εμπεριστατωμένη η εισαγωγή τούτη του Βασίλη Καραποστόλη στην όλη προβληματική της επιτακτικής ανάγκης να αναπλάσουμε συλλογικά εκ του μη όντος την ποθουμένη ελληνική πολιτική κοινωνία στην μεταμοντέρνα μας προσωρινότητα.
Το θάρρος και η τόλμη του επαυξάνουν ίσως την δυνατότητα του να επαναφέρουμε τα εξατομικευμένα εγώ μας στην ελληνικότητά μας, ώστε να ξαναγίνουν αληθινές Ελληνίδες και αληθινοί Έλληνες, μεταλλάσοντας τινί τρόπω αυτά τα άρδην εξατομικευμένα εγώ μας σε μόρια μίας πραγματικά ελληνικής πολιτικής κοινωνίας. Είθε!
