.jpg)
Στις 17-2-2013, το Δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας, με αφορμή την ανάληψη του ελέγχου του εργοστασίου από τους εργαζόμενους της ΒΙΟ.ΜΕ., έβγαλε ανακοίνωση…
Προτείναμε τη δημιουργία συνελεύσεων σε χώρους εργασίας και τοπικές/δημοτικές συνελεύσεις με άμεσο στόχο την ΕΞΟΔΟ από την ΕΕ/ΟΝΕ για την οικονομική αυτοδυναμία η οποία αποτελεί προϋπόθεση για κάθε είδους μακροπρόθεσμης συστημικής αλλαγής, αλλά και τη μοναδική λύση για την ακύρωση όλων των συμβάσεων με τη Τρόικα που επιβάλλουν συνθήκες μεσαίωνα / ομηρίας για τους εργαζομένους και έχουν φτάσει ήδη η δημόσια περιουσία να ξεπουλιέται όσο-όσο σε εμίρηδες και σεΐχηδες.
Μέσα σε ένα περιβάλλον πλήρους κινεζοποίησης/αποικιοποίησης της χώρας με την ιδιωτικοποίηση των δημοσίων υπηρεσιών, την εξαγορά των πλουτοπαραγωγικών πόρων της χώρας από τις πολυεθνικές έναντι πινακίου φακής και τη δημόσια γη να ξεπουλιέται σε μεγαλοκαρχαρίες εγκληματίες της υπερεθνικής ελίτ, από το Κατάρ κλπ. και με δεδομένο την ανυπαρξία και την ανικανότητα της αριστεράς που μοιάζει να έχει χωθεί στο καβούκι της «επαναστατικής» ρητορολογία της, η μαζικοποίηση του αγώνα όλων των κοινωνικών ομάδων μέσα από ένα Μέτωπο Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης αποτελεί μονόδρομο. Και αποτελεί μονόδρομο ειδικά στις σημερινές συνθήκης εξαθλίωσης των λαϊκών στρωμάτων αν έχουμε τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια ως πολιτικά όντα να στρέψουμε το βλέμμα μας προς τα παραδείγματα αυτοδιαχείρισης και εργατικού ελέγχου που έχουν παρουσιαστεί στο κοντινό παρελθόν, για να διδαχτούμε από τα λάθη και για να προτείνουμε και να εγκαθιδρύσουμε σε στέρεες βάσεις την εργατική και περαιτέρω την κοινωνική αυτοδιεύθυνση και όχι βέβαια να «επιχειρούμε» καπιταλιστικά με «εργατικό έλεγχο».
Αναφέραμε στη προηγούμενη ανακοίνωσή μας όλο το φάσμα των μορφών εργατικού ελέγχου που επιχειρήθηκε, από τη περίπτωση του Μοντραγκόν, την Αργεντινή, ακόμη και την περίπτωση του γενικευμένου εργατικού ελέγχου που υιοθετήθηκε στα πλαίσια ενός ολόκληρου κράτους όπως αυτού στη Γιουγκοσλαβία ακριβώς για να στοιχειοθετήσουμε ότι ο εργατικός έλεγχος είναι βιώσιμος μόνο στα πλαίσια ενός συστήματος που ενσωματώνει την παραγωγή στις ανάγκες μια αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας η οποία ορίζει η ίδια, τι, πόσο και πώς παράγεται και όχι καταδικάζοντας τους εργαζόμενους να «αυτοδιαζειρίζονται» τη μιζέρια τους μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια του κτηνώδους ανταγωνισμού των ανοιχτών και απελευθερωμένων αγορών της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.
Επειδή λοιπόν η αυτοδιαχείριση εργασιακών χώρων δεν είναι κάποιο προϊόν παρθενογένεσης που μας έπεσε ξαφνικά από ένα παράλληλο σύμπαν… η στοιχειώδης πολιτική αξιοπρέπεια επιβάλει την προστασία και την ενδυνάμωση παρόμοιων εγχειρημάτων με βάση την ιστορική εμπειρία ώστε να αποτελέσουν τους πυρήνες για τη συστημική αλλαγή και όχι να εκφυλιστούν ως μια «εναλλακτική» καπιταλιστική επιχείρηση που κουβαλάει μαζί της (αναγκαστικά) και όλα τα συμπτώματα του καπιταλισμού (ανεργία, απολύσεις, κανένας περιβαλλοντικός περιορισμός που αφορά τη παραγωγή των προϊόντων κλπ) μέχρι να υποχρεωθεί από τον ανταγωνισμό να κλείσει. Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι ο εργατικός έλεγχος – σε συνθήκες που δεν έχει καταληφθεί η εξουσία από ένα αντισυστημικό κίνημα αλλά όταν οι «αυτοδιαχειριζόμενες» επιχειρήσεις λειτουργούν στα πλαίσια της Αγοράς – χρησιμοποιείται από τις ίδιες τις εταιρείες για την αύξηση της παραγωγικότητάς τους, μετατρέποντας τους εργαζομένους σε συνιδιοκτήτες και την έννοια του «εργατικού ελέγχου» σε χρήσιμο εργαλείο αύξησης της αποδοτικότητας.
Πολύ απλά: αυτοδιαχείριση μέσα στη διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς όχι μόνο θα ειναι βιώσιμη στον βαθμό (και για όσο χρόνο οι ελίτ κρίνουν σκόπιμο να επιβιώσει, αφού οποιαδήποτε στιγμή έχουν την οικονομική δύναμη να την συντρίψουν, αλλά και αποτελεί εξαπάτηση οτι δήθεν αποτελεί βήμα για μια αυτοδιευθυνόμενη οικονομία. Στην πραγματικότητα είναι βήμα για την πλήρη ενσωμάτωση των εργαζομένων στο σύστημα και τη μετατροπή τους σε μικρούς ‘ψευτο-καπιταλιστές’! Το ότι θα παίρνουν αποφάσεις με «άμεση δημοκρατία» δεν αλλάζει βέβαια τίποτα, αφού το τι παράγουν, πώς το παράγουν και για ποιον δεν καθορίζεται με αποφάσεις του κοινωνικού συνόλου, αλλά με βάση τους νόμους της αγοράς και της συνακόλουθης ανταγωνιστικότητας!
Όπως κάθε πολιτική πρόταση, έτσι και αυτή του δικτύου της ΠΔ προσπάθησε να βάλει το δικό της λιθαράκι στον πολιτικό διάλογο και με αφορμή τη περιπτωση της ΒΙΟΜΕ. Σε αντίθεση με τα παραπάνω, κάποια από τα γνωστά «επαναστατικά» δεκανίκια του ΣΥΡΙΖΑ έσπευσαν να βγάλουν ανακοίνωση εξ ονόματος των εργαζομένων κατά της πρότασης της ΠΔ επειδή έθιγε ακριβώς το ζήτημα της ευρύτερης πολιτικής στόχευσης του εγχειρήματος η οποία και θα κρίνει τη βιωσιμότητα του ή αντίθετα τον εκφυλισμό του σε προεκλογικό εργαλείο του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν είναι παράξενο λοιπόν ότι η ανακοίνωση-παραλήρημα του ΕΕΚ («Εμπρός σύντροφοι εργάτες της ΒΙΟ.ΜΕ.») με ηλίθιους χαρακτηρισμούς χωρίς ίχνος πολιτικής τοποθέτησης απέναντι στη συγκροτημένη πρόταση της Περιεκτικής Δημοκρατίας, ήρθε σχεδόν ταυτόχρονα με την επίσκεψη Τσίπρα στο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ, για να εξασφαλιστεί το καπέλωμα της πρωτοβουλίας των εργαζομένων ώστε να μην αποκτήσει πολιτικό περιεχόμενο, καθώς παρόμοιες πρωτοβουλίες που θα αποκτήσουν πολιτικές απεξάρτησης από τα δεσμά της Παγκοσμιοποίησης θα αποτελέσουν και την αρχή του τέλους της ενσωμάτωσης της χώρας στις ανοιχτές και απελευθερωμένες αγορές και το τέλος για κάθε λιμοκοντόρο παρατρεχάμενο της υπερεθνικής και σιωνιστικής ελίτ που λυμαίνεται το λαό με ροζ, κόκκινες και πολύχρωμες σημαίες…
Μέσα στο παραλήρημα του –δήθεν– υπερ-επαναστατικού κειμένου του ΕΕΚ, διαβάζουμε ότι η ΠΔ επιδιώκει συνεργασία με αστούς…, ότι προσφέρει μόνο «θεωρία», ότι οι συγκεκριμένοι κύριοι του ΕΕΚ έχουν «λιώσει τις σόλες τους» σε παραστάσεις «αλληλεγγύης»… ενώ η ΠΔ όχι… και άλλα ωραία τσιτάτα που προσπαθούν να κρύψουν την επιχείρηση καθοδήγησης των εργαζομένων της ΒΙΟΜΕ – και όχι μόνο – προς ενα δρόμο εκφυλισμού που πολλές φορές το έχουμε συναντήσει σε όλες τις μορφές του και αντιμετωπίσει με συγκεκριμένες προτάσεις.
Αρχικά να δηλώσουμε ότι ουδέποτε θελήσαμε ουδεμία σχέση με το γνωστό κέντρο της εκφυλισμένης εξωκοινοβουλευτικής «αριστεράς» που λειτουργεί ως υποστήλωμα του «νεοΠασοκισμού» στην Ελλάδα, ούτε βέβαια υπάρχει περίπτωση να κανουμε διάλογο με άτομα της ηγεσίας τους που έχουν περάσει στην αντίπερα όχθη εδώ και πολλά χρόνια,. Ωστόσο ακόμα και οι ηλιθιότητες επειδή μερικές φορές γίνονται επικίνδυνες για τα λαϊκά συμφέροντα – όπως γίνεται σαφές με τις τελευταίες εξελίξεις καπελώματος από τον ΣΥΡΙΖΑ– πρέπει να απαντώνται, πόσο μάλλον όταν προέρχονται από χρήσιμους «ηλιθίους» συνεργάτες του Τσίπρα και των σιωνιστικών κέντρων που δρουν στην Ελλάδα…
ΠΕΡΙ «ΑΣΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΩΝ»…
Συνοπτικά λοιπόν, η αποδέσμευση από την νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική Παγκοσμιοποίηση δεν είναι «συνεργασία αστών» όπως λασπολογικά γαβγίζουν στο παραπάνω «άρθρο», άλλα ταξικός/κοινωνικός αγώνας των λαϊκών στρωμάτων που στρέφεται κατά της υπερεθνικής και ντόπιας ελίτ και ακόμη σημαντικότερο ανοίγει τον δρόμο σε μια διαδικασία αυτοδύναμης ανάπτυξης και δίνει την ευκαιρία ώστε ο ίδιος ο λαός δημοκρατικά να επιλέξει ανάμεσα σε εναλλακτικές μορφές κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης (κρατικός σοσιαλισμός, ελευθεριακός σοσιαλισμός, Περιεκτική Δημοκρατία κλπ). Αν θέλουν κάποιοι να «ανακαλύψουν» «αστικές συνεργασίες» της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, προφανώς καθρέφτη έχουν… Η χρησιμοποίηση των ΕΕΚ, ΑΚ και διαφόρων δορυφόρων τους για να προλειανθεί το έδαφος στην ΒΙΟΜΕ για την επίσκεψη Τσίπρα αποτελεί την πάγια τακτική που εφαρμόζει η ηγεσία του ΕΕΚ και οι συνοδοιπόροι τους σε κάθε κρίσιμη στιγμή, με μοναδικό στόχο ο προβληματισμός του κόσμου να οδηγηθεί πάση θυσία σε πλαίσια που ΔΕΝ αμφισβητούν τους μηχανισμούς που μας ενσωματώνουν στις ανοιχτές και απελευθερωμένες αγορές. Η συγκεκριμένη τακτική εφαρμόστηκε και στην περίπτωση της ΒΙΟΜΕ για να εξασφαλιστεί το καπέλωμα του εγχειρήματος των εργαζομένων. Και βέβαια το καπέλωμα της ΒΙΟΜΕ δεν είναι η μόνη περίπτωση που έβαλαν «πλάτες» στον ροζ νεοΠασοκικό νεκροθάλαμο του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Τέτοιο παράδειγμα αποτελεί η στάση της ηγεσίας του ΕΕΚ στις τελευταίες εκλογές με την έμμεση υποστήριξη στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Διαβάζουμε λοιπόν από την μαρξιστική ομάδα «ΠΡΑΞΙΣ»:
(«Από την εξέγερση του Δεκέμβρη στο αριστερό πεζοδρόμιο του ΣΥΡΙΖΑ»)
«[…]Έτσι και αλλιώς είναι σχεδιασμένο τα τμήματα αυτά (και το ΕΕΚ συγκεκριμένα) να παίξουν τον ρόλο του “χρήσιμου ηλίθιου” στα επερχόμενα παζάρια και τις εσωκομματικές ισσοροπίες παράλληλα βέβαια με τον ρόλο του αριστερού πλυντηρίου…»[..] «Το τέλος της “επαναστατικής αριστεράς” δημιουργεί για τα ταξικά στοιχεία που υπάρχουν σε αυτούς τους χώρους νέα καθήκοντα πέρα απο τους διαβρωμένους απο την αστική ιδεολογία και τους τυχοδιωκτισμούς μηχανισμούς και τις πολιτικά εκφυλισμένες ηγεσίες τους[…]»
Για παρέκκλιση θέσεων και «αστικές συνεργασίες» καλό είναι λοιπόν να κοιταχτείτε στο καθρέφτη και να απαντήσετε γιατί η ίδια η ηγεσία του ΕΕΚ ήρθε ακόμη και σε έμμεση αποκήρυξη των θέσεων του Ευρωπαϊκού Τροτσκιστικού κόμματος χάριν της αναστήλωσης του νεοπασόκικου και φιλοσιωνιστικού μαγαζιού (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) στην Ελλάδα…(«Ο ΣΥΡΙΖΑ από τη σκοπιά των Ευρωπαίων Τροτσκιστών»)
Ακριβώς την ίδια τακτική εφάρμοσε το «επαναστατικό» ΕΕΚ μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ για να δεθεί ο Κυπριακός λαός στον μηχανισμό της ΕΕ και τελικά να καταλήξει και αυτός έρμαιο του ΔΝΤ. Η υποστήριξη του «αριστερού» Χριστόφια στη Κύπρο από το ΕΕΚ αποτέλεσε τη γνωστή διαδικασία προλείανσης του εδάφους για να ακολουθήσει στη συνέχεια η γνωστή υποστήριξη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στο Χριστόφια, όταν ο τελευταίος, ως νεος ΓΑΠ, παρέδωσε βορά το λαό του στις διαθέσεις των μηχανισμών της παγκοσμιοποίησης και φυσικά της σιωνιστικής ελίτ, που έχει καταντήσει το μαρτυρικό νησί πεδίο ασκήσεων των δολοφόνων του IDF και του ΝΑΤΟ. Άξιος ο μισθός σας!!
Μια από τις «επαναστατικές» πράξεις του αρχηγίσκου του ΕΕΚ δεν θα μπορούσε να μην είναι και η στήριξή του στον «αγαπημένο διανοητή» της εκφυλισμένης «αριστεράς» και προσωπικά του Τσίπρα, Σλαβόι Ζίζεκ («Παρουσίαση του βιβλίου του Σλαβόι Ζίζεκ, “Λακάν”»), ο οποίος ανά τον κόσμο είχε αναλάβει να εξηγήσει το «φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ» και να διαφημίζει το «αριστερό» κόμμα που δεν προλαβαίνει να προσκυνάει πότε τους πολιτικάντηδες του ΠΑΣΟΚ και πότε τους Νεοδημοκράτες, από τον Μητσοτάκη… έως τον «εθνάρχη» Καραμανλή.
Φυσικά, οφείλουμε να γνωρίσουμε ή να υπενθυμίσουμε στους αναγνώστες/αναγνώστριες ότι ο Ζίζεκ τυγχάνει επιπλέον να είναι ένας από τους πιο άθλιους «αριστερούς» φιλο-σιωνιστές παγκοσμίως (μαζί με τους πιο «προσεκτικούς» σιωνιστές Τσόμσκι κλπ.) («Λαίσκαπροι: Ο Ζίζεκ και ο Στολίσκος της Γάζας»). Όπως θα δούμε τώρα, αυτή η σύμπλευση καθόλου τυχαία δεν είναι…
ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ ΤΟΥ ΑΡΧΗΓΙΣΚΟΥ ΤΟΥ ΕΕΚ
Καθόλου άσχετες με τη συνολική στάση του ΕΕΚ είναι η συνεργασία του Σαββα Μιχαήλ με τα σιωνιστικά κέντρα – Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδας (ΚΙΣΕ), με τη σιωνιστική στοά Μπένε Μερίτ κλπ… γνωστά σιωνιστικά κέντρα και για το ρόλο τους στη συνέχιση της εθνοκάθαρσης των Παλαιστινίων αλλά και στην ευρύτερη μέση ανατολή.
Η συνεργασία με το ΚΙΣΕ:
«Σαμπεθάϊ Μάτσας (Σάββας Μιχαήλ): Από τον Μαϊμονίδη στο γονιδίωμα»
Συνεργασία με τη σιωνιστική στοά της Μπένε Μπερίτ:
«Νέα από την Μπενέ Μπερίτ»
Η Μπενέ Μπερίτ έκλεισε τον κύκλο των δραστηριοτήτων της για την περίοδο αυτή με μία μεστή και πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία του φίλου ιατρού κ. Σαμπεθάϊ Μάτσα με θέμα: Αναγνώσεις του Ταλμούδ.
Την ομιλία, που πραγματοποιήθηκε στις 30.05.01 στο Πνευματικό Κέντρο της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών, παρακολούθησαν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον μεγάλος αριθμός μελών, νέων υποψηφίων μελών καθώς και φίλων της Οργάνωσής μας…»
Εμείς δε θυμόμαστε κανένα Μαρξ, Λενιν, Μπακούνιν να γλύφεται με σιωνιστικές στοές και να τον ανακηρύσσουν σε «φίλο» και «συγγραφέα». Δεν θυμόμαστε επίσης τον Τρότσκι, ακόμη και μετά την εξορία του, να σπεύδει να ζητάει υποστήριξη και συνεργασία από την εβραϊκή πλουτοκρατία των μεγαλοαστών εβραίων… και δολοφόνων του Παλαιστινιακού και Σύριου λαού.
Δεν πρόκειται να επεκταθούμε περισσότερο σε αυτές τις γνωστές, εδώ και πολύ καιρό, αθλιότητες των παρατρεχάμενων των σιωνιστικών κέντρων που από τη μία «λιώνουν τις σόλες τους» να τρέχουν στις εκδηλώσεις των σιωναζιστών και από την άλλη γράφουν φετφάδες για το «κακό» Ισραήλ και έχουν χαλάσει πολλές σόλες και σάλιο για να σβήσουν την πολεμική του Μαρξ κατά των βολεμένων εβραίων (βλ Καρλ Μαρξ «Το εβραϊκό ζήτημα»), οι οποίοι επικαλούνται τη θρησκεία τους και τον «αντισημιτισμό» όταν θίγονται τα κεκτημένα τους, πετώντας στο καλάθι των αχρήστων θεμελιακές θέσεις του Μαρξισμού, για να εξυπηρετήσουν μια προσωπική, μίζερη πολιτικάντικη ζωή που την παρέδωσαν στα χέρια των πιο συντηρητικών στρωμάτων της κοινωνίας.
Η ΑΠΟΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗ ΧΩΡΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΗ ΕΛΙΤ, ΜΕΣΩ BROOKINGS INSTITUTE ΚΑΙ «ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΤΡΟΤΣΚΙΣΜΟΥ» ΑΛΑ ΕΕΚ.
Φυσικά ένας «φίλος» και «συνεργάτης» των σιωνιστικών ιδρυμάτων δε θα μπορούσε παρά να εκφράζει την άμεση υποστήριξή του στις παραστρατιωτικές ομάδες του ΝΑΤΟ και των μυστικών υπηρεσιών που δρούν ως νεοι ταγματασφαλίτες της Νέας Διεθνούς Τάξης που διαχειρίζεται η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Οι στημένες από την υπερεθνική ελίτ δολοφονικές ομάδες μισθοφόρων και τα τάγματα θανάτου των πιο ακραίων μοναρχο-φασιστικών στοιχείων, που ονομάστηκαν «εξεγερμένοι» από τα Think Tanks της υπερεθνικής ελίτ μέσα από μια ενορχηστρωμένη προπαγανδιστική επιχείρηση, κατά περίεργο τρόπο… ανακυκλώνεται μέχρι και σήμερα από τα ίδια κέντρα και (κομματικά ή μη) γκρουπούσκουλα που πουλάνε «ακομμάτιστη αυτοδιαχείριση» στους εργαζομένους της ΒΙΟΜΕ. Φυσικά με την απαραίτητη «επαναστατική» σάλτσα περί «εξεγερμένων» μισθοφόρων:
«Η συριακή εξέγερση ήταν αρχικά μια επανάσταση των στερημένων. Εκείνοι που προσπαθούν να παρουσιάσουν την εξέγερση των αραβικών μαζών με το επιχείρημα ότι «ο ιμπεριαλισμός παίζει το παιχνίδι του» προσπαθούν να κρύψουν ένα γεγονός, που αποδεικνύει ότι αυτή ήταν πράγματι μια επανάσταση: Από τον Μάρτιο του 2011, όταν ξεκίνησε η επανάσταση, μέχρι τον Αύγουστο του 2011, τόσο οι ΗΠΑ όσο και η κυβέρνηση του ΑΚΡ (του κόμματος του Eρντογάν) στην Τουρκία δεν παρέλειψαν να δίνουν στον Μπασάρ Άσσαντ συμβουλές για το πώς να εξευμενίσει την επανάσταση…» (Συρία: Eπανάσταση των στερημένων και ιμπεριαλιστική επέμβαση)
Τις ίδιες αθλιότητες – χωρίς φυσικά καμία τεκμηρίωση – έλεγαν και για τις παραστρατιωτικές ομάδες στη Λιβύη όπου ολόκληρες πόλεις της χώρας ισοπεδώθηκαν και οι κάτοικοί τους εξολοθρεύθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες. Εκεί προφανώς δεν υπήρχαν εργάτες… για να «λιώσουν σόλες» «αλληλεγγύης»… («Τυνησία Κάιρο Βεγγάζη Αθήνα Ουισκόνσιν»)
Ο φιλοσιωνιστικός «ριζοσπαστισμός», όλως «τυχαίως», δεν ανακάλυψε ποτέ το, από το 2009, αναλυτικό ντοκουμέντο του Saban Center – σιωνιστικό Think Tank προσκείμενο στο Brookings Institute –, υπό τον τίτλο «Which Path to Persia», όπου σε αυτό γινόταν εκτενής ανάλυση για το με ποιους τρόπους πρέπει να δράσει η υπερεθνική ελίτ ώστε να προκαλέσει αποσταθεροποίηση των μη πελατειακών καθεστώτων (Ιραν, Συρία, Λιβύη…). Όπως δεν «ανακάλυψε» ποτέ μαζί με όλο το εκφυλισμένο «αριστερό» σκυλολόι των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΚ και λοιπών «αναρχοσυριζαίων» ότι οι «στερημένοι» τους «εξεγερμένοι» σε Λιβύη, Συρία και αργότερα Ιράν… εκπαιδεύονταν από τις μυστικές υπηρεσίες στο έδαφος των χωρών που επρόκειτο να δεχθούν την «εξεγερσιακή» ισοπέδωση του NATO ήδη από το 2006 (“US is funding Syrian Opposition”). Δεν είναι λοιπόν καθόλου συμπτωματικές –όπως καταλαβαίνει κάθε ανήσυχος αναγνώστης– οι πρόσφατες επισκέψεις στο Brookings institute της ηγετικής κλίκας του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ με την ταύτιση απόψεων του ΕΕΚ…
Και εδώ για να βοηθήσουμε τη μνήμη των «επαναστατών» της «Μπενέ Μπερίτ»: Παραθέτουμε κάποια από τα αρχεία της Stratfordπου δημοσιεύτηκαν στο Wikileaks για την εκπαίδευση των «στερημένων» του Σάββα Μιχαήλ από τις μυστικές υπηρεσίες:
Ούτε εδώ πρόκειται να επεκταθούμε παραπάνω. Να υπενθυμίσουμε μόνο ότι όπως δεν εχουμε ξανασυναντήσει επαναστάτες να συνεργάζονται με σιωνιστικά κέντρα και σοσιαλδημοκράτες της ΕΕ…, έτσι και ποτέ δεν θα μπορούσε να υπάρξει «βοήθεια» των μυστικών υπηρεσιών της υπερεθνικής ελίτ σε «εξεγερμένους»… Αυτό το σενάριο υπάρχει μόνο στις χρηματοδοτούμενες ταινίες του Χόλυγουντ, στις αναλυτικές προτάσεις των «εγκεφάλων» των think tanks της υπερεθνικής ελίτ και τους «λαγούς» της, στην εκφυλισμένη «αριστερά» (κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική) που αναπαράγει την Νεοταξική ατζέντα περί δικαιωμάτων και αποσπασματικών «κινημάτων», διανθισμένη με «επαναστατική» σάλτσα!
Γι’ αυτό άλλωστε το ΕΕΚ, όταν ο κατασταλτικός μηχανισμός της υπερεθνικής ελίτ ξεκίναγε την επίθεσή του στο λαό της Λιβύης, η γνωστή προπαγάνδα για τους «εξεγερμένους» της χώρας που συνόδευε τις μισθοφορικές ομάδες εκτελεστών των μυστικών υπηρεσιών αναγορεύτηκε σε πρώτη προτεραιότητα από τη γνωστή ηγεσία του κόμματος.
Καλούμε τους εργαζόμενους της ΒΙΟΜΕ όπως και κάθε συλλογικότητα να αντισταθεί έμπρακτα στα συστημικά παιχνίδια που παίζονται στη πλάτη τους, από την εκφυλισμένη «αριστερά» που αγωνίζεται να μην πολιτικοποιηθεί και μαζικοποιηθεί ο αγώνας τους κατά των μηχανισμών της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Τα σημαντικά γεγονότα αντίστασης των κατοίκων της Χαλκιδικής δίνουν έμπρακτη απάντηση στο είδος «ανάπτυξης» που μας επιβάλει η υπερεθνική ελίτ με τους ντόπιους εντολοδόχους της, που υιοθετείται και από τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.
Η απάντηση είναι μία: πολιτικοποίηση και μαζικοποίηση του αγώνα για να αποφευχθεί η γνωστή τακτική σαλαμοποίησης που κάνει ευκολότερη την καταστολή της αντίστασης, είτε μέσω των επιτάξεων είτε μέσω της τρομοκράτησης ολόκληρων χωριών όπως στην Ιερισσό, με τη μαζική διαδικασία «πλύσης εγκεφάλου» από τα ΜΜΕ. Και η μαζικοποίηση δε γίνεται με «επαναστατικές» ευχές αλλά με συγκεκριμένη πολιτική στόχευση άμεσης εξόδου από τους μηχανισμούς της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης – ΕΕ/ΟΝΕ, ΔΝΤ, κλπ –, για την οικονομική αυτοδυναμία, που θα αποτελέσει το ενοποιητικό στοιχείο που λείπει από τις αποσπασματικές αντιστάσεις των λαϊκών στρωμάτων.
Καλούμε κάθε εργαζόμενο, κάθε άνεργο, αγρότη, φοιτητή, όπου κι αν ανήκουν ιδεολογικά ή όχι, να συμπράξουν στο Μέτωπο για την Κοινωνική και Εθνική Απελευθέρωση για να αντιστρέψουμε και να ανατρέψουμε εδώ και τώρα τη προτεκταριοποίηση της χώρας και τον νέο Μεσαίωνα που ήδη βλέπουμε να μας επιφυλάσσουν. Καλούμε όλα τα λαϊκά στρώματα να γυρίσουν τη πλάτη στη εξαπάτηση και το καπέλωμα του αγώνα τους από τους «αριστερούς» απολογητές της Νέας Διεθνούς Τάξης της ηγεσίας του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και των υποστυλωμάτων του στην εξωκοινοβουλευτική «Αριστερά» και «Αναρχία». Ο αγώνας για την έξοδο από την ΕΕ/ΟΝΕ, η ακύρωση όλων των συμβάσεων με τη Τρόικα, η κοινωνικοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πόρων που έχουν ξεπουληθεί στις πολυεθνικές, η ακύρωση των συμβάσεων ξεπουλήματος της δημόσιας γης, περνάει αναγκαστικά και μέσα από τον αγώνα κατά των εκφυλισμένων ηγεσιών και ταγών της ενσωματωμένης «Αριστεράς», κάθε απόχρωσης.