Αναγνώστης
Γενικά (είναι σε όλους μας αποδεδειγμένο) τα προβλήματα σού μαθαίνουν κάτι, πας ένα βήμα μπρος/πάνω. Κι ενώ το ξέρουμε, κι ενώ εγώ προσωπικά δίνω την αξία που….
του πρέπει στον πόνο, παρόλα αυτά περιμένω αγωνιωδώς να τελέψει η διαδρομή/διαδικασία μου, με την προσδοκία “να χαρώ κι εγώ κάποτε”. Να χαρώ/να απολαύσω κι εγώ κάποτε… Είναι λούμπα της κοινωνίας αυτό, ίσως στην μόνη που έχω μέσα πέσει. Η δική μου η ζωή είναι η ευχάριστη φίλε μου, δεν υπάρχει κανενός άλλου είδους ζωής πιο απολαυστική από την δική μου. Και δεν είναι λόγια φούμαρα αυτό, θα σου πω κάτι που μου έχει πει μια αγαπημένη φίλη. Ζούσε μια συμβατική ζωή, ακολουθούσε τους κανόνες για να είναι καλή, γιατί ήθελε να κρύψει τις “αμαρτίες” του παρελθόντος της (τις πληγές που κουβαλούσε). Όταν άρχισε τον αγώνα μού είπε ότι μόλις τώρα άρχισε να ζει!! Γιατί; Τι την έκανε να αισθάνεται ζωντανή; Δεν ήταν η έξαψη του αγώνα, οι φόβοι που νίκησε, η αδρεναλίνη που αυξήθηκε. Αυτό που την έκανε να νιώθει ζωντανή ήταν ότι τιμούσε τον εαυτό της!!!!! Έκανε αυτό που πίστευε για σωστό, χωρίς να την σταματούν οι λογικές σκέψεις (μάταιο ό,τι κάνω, μην ρισκάρω έχω οικογένεια κλπ). Σκέψου ότι αυτό κάνω μια ζωή, αλλά δεν καταλαβαίνω ότι αυτό είναι ζωή, δεν καταλαβαίνω ότι είμαι η μόνη ζωντανή, διότι δεν έχω δει τι είναι να ΜΗΝ ζεις!!! Θα το προχωρήσω κι άλλο στο θέμα της αγαπημένης φίλης, γιατί εδώ είναι το ζουμί. Με το που άρχισε να τιμά τον εαυτό της, την πάτησε!!!! Βγήκε στην επιφάνεια ό,τι μέχρι πρότινος (κρυμμένο πίσω από την καλή κοπέλα) έθαβε!!! Της βγήκαν στην επιφάνεια όλες οι “αμαρτίες” του παρελθόντος, όλες οι πληγές που τόσο περίτεχνα έκρυβε (έκρυβε από τον ίδιο της τον εαυτό). Συμβαίνει όμως το εξής «παράδοξο», ενώ από τότε έχει περάσει των παθών της τον τάραχο, πιο δύσκολα πράγματα δεν είχε να διαχειριστεί κανένας από εμάς, και ήταν και πολλά, εκτός από βαριά, συνεχίζει να νιώθει ότι τώρα μόνο ζει!!!! Τώρα μόνο ζει γιατί αφήνει τον εαυτό της να είναι όπως είναι!!
Τα σύχρηστα που σήμερα βιώνουμε μάς καθαρίζουν, από απωθημένα, προκαταλήψεις, εμμονές, συνήθειες, κοινωνικούς περιορισμούς, για να μείνουμε όπως μας γέννησε η μάνα μας. Αυθεντικοί, γυμνοί, ο εαυτός μας. Μετά θα ζούμε πραγματικά.
Πες μου τώρα, υπό αυτήν την προοπτική, πόσο σκληρό, απαιτητικό, άτεγκτο σού φαίνεται το σύμπαν με αυτά που μας στέλνει;