Πολλά μπορεί να καταλογίσει κανείς στη Νέα Δημοκρατία ως κυβέρνηση -και δεν θα τα απαριθμήσω εδώ. Από αυτά που μπορεί να της πιστώσει, ωστόσο, είναι ότι δίνει αυτή την κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση με απόλυτα
αρραγές το εσωκομματικό της μέτωπο. Την κρίσιμη αυτή ώρα για το μέλλον στης χώρας, στη ΝΔ δείχνουν σαν να έχουν αντιληφθεί το μέγεθος των πολιτικών στιγμών και έχουν ριχθεί στην εκλογική μάχη με μια πρωτοφανή –για τα ελληνικά κόμματα, αλλά και για το ίδιο το κόμμα της ΝΔ- ομοψυχία.
Τα παραδείγματα πολλά. Τα πιο ηχηρά όμως είναι αυτά που προέρχονται από “βαριά” ονόματα του χώρου, όπως, για παράδειγμα, η υποψήφια στην Α’ Αθηνών με τη ΝΔ, Ντόρα Μπακογιάννη. Ανατρέχοντας κανείς στις δηλώσεις των τελευταίων ημερών βγάζει χρήσιμα συμπεράσματα όχι μόνο για τις εκλογές, αλλά και τη συμπεριφορά του πολιτικού προσωπικού της χώρας.
Η κυρία Μπακογιάννη, από τα ηγετικά στελέχη της ΝΔ, θα είχε κάθε λόγο -και μια χρυσή ευκαιρία- να καρπωθεί ένα μεγάλο κομμάτι της λαϊκής δυσαρέσκειας, που συγκεντρώνει το πρόσωπο του πρωθυπουργού.
Επιλέγει να μην το κάνει, παραμένοντας στο στρατόπεδο της μετριοπάθειας, υιοθετώντας το σκεπτικό του Αισώπου “ενωμένοι θα επιζήσουμε, χωρισμένοι θα χαθούμε”. Χωρίς ίχνος ρεβανσισμού μάλιστα, αν και θα είχε κάθε λόγο, έχοντας διαγραφεί από τη Νέα Δημοκρατία, όταν υπερψηφίζει το πρώτο “μνημόνιο”, αψηφώντας την κομματική γραμμή.
Παρά τις ευκαιρίες που προσφέρει η επικαιρότητα, να διαφοροποιηθεί από τη ΝΔ, κερδίζοντας η ίδια προσωπικούς πολιτικούς πόντους, επιλέγει να παραμείνει υπό τη σημαία της παράταξης και όχι να την υποστείλει. Στον αντίποδα, με τη στάση της κατά την προεκλογική περίοδο δίνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα ότι, για λογαριασμό της ΝΔ, μαζί με άλλες δυνάμεις του κέντρου, θα εγγυηθεί την αποφυγή ακροτήτων που θα οδηγήσουν την Ελλάδα σε κυβερνητικό αδιέξοδο.
Είναι, άλλωστε, από τους ελάχιστους πολιτικούς της ΝΔ που έχει επανειλημμένα καλέσει -το τελευταίο διάστημα- σε συσπείρωση όλες τις δυνάμεις της φιλελεύθερης – δημοκρατικής παράταξης, σημειώνοντας σε κάθε ευκαιρία ότι η ΝΔ είναι ένα κόμμα που “τους χωράει όλους, αρκεί να αποδέχονται τις βασικές ιδεολογικές αρχές της και τις προγραμματικές της προτάσεις”.
Η ίδια φαίνεται να έχει επιλέξει, περίπου μία εβδομάδα πριν από την εκλογική αναμέτρηση, την οποία έχει χαρακτηρίσει ως την “πιο κρίσιμη πολιτική αναμέτρηση που έχει λάβει μέρος”, μια μάλλον πιο διακριτική τακτική, χωρίς κορώνες και μικροκομματικούς ελιγμούς και κυρίως χωρίς την εκμετάλλευση του λαϊκού αισθήματος για λόγους μικροπολιτικής. Τα προεκλογικά της συνθήματα άλλωστε σε αυτό το μήκος κύματος κινούνται: “Γιατί Ντόρα;”, είναι το ερώτημα που θέτει στην προεκλογική της αφίσα. Και η απάντηση: “Γιατί λέει πάντα την αλήθεια, όσο δύσκολη κι αν είναι, χωρίς να χαϊδεύει αυτιά με λαϊκισμούς”.
Υπό αυτά τα δεδομένα, η έμπειρη πολιτικός επιστρέφει στην Α΄ Αθήνας, στην περιφέρεια για την οποία αγωνίστηκε επί σειρά ετών, έχοντας διατελέσει δήμαρχος Αθηναίων και υπουργός Εξωτερικών, θέλοντας να κάνει αισθητή την παρουσία της στο πολιτικό προσκήνιο, γυρνώντας την πλάτη στην πόλωση και αναδεικνύοντας την ανάγκη ευρύτερων συναινέσεων και μιας πιο αποτελεσματικής διαπραγμάτευσης την επόμενη μέρα των εκλογών.
Διαθέτει εξάλλου όλα τα ποιοτικά στοιχεία: την διαπραγματευτική ικανότητα, την διεθνή αναγνώριση, αλλά και την έξωθεν καλή μαρτυρία από τη θητεία της στο ΥΠΕΞ, αλλά και τη γνώση της καθημερινότητας και των προβλημάτων του πολιτή, από τη θητεία της στο Δήμο Αθηναίων. Συγκεντρώνει επομένως τα γνωρίσματα μιας ολοκληρωμένης πολιτικής προσωπικότητας που ξέρει να διεκδικεί με την εμπειρία και τη πολιτική της βαρύτητα, την επόμενη ημέρα στον πολιτικό στίβο.
Άλλωστε η ίδια επέλεξε, και αυτή τη φορά, τον δύσκολο δρόμο, δηλαδή τη μάχη του σταυρού και όχι μια ευρύχωρη θέση στο στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας, κάνοντας πράξη –αν και γυναίκα- τη ρήση του Σοφοκλή: “Αρχή άνδρα δείκνυσι”…
Π.Τ