Σήμερα υπάρχουν πολλοί που με μεγάλη ευστοχία περιγράφουν τα δεινά που έχει επιφέρει η νεοφιλελεύθερη πολιτική των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης και αυτά πού ακόμη σχεδιάζει η τρικομματική συμμορία των εκμεταλλευτών του λαού. Συνήθως προτείνουν την αριστερά ως λύση ενάντια στην υποβάθμιση της εργασίας που ωφελεί το κεφάλαιο. Δυστυχώς είναι λάθος να πιστεύει κανείς ότι η αριστερά αποτελεί λύση στα οικονομικά και πολιτικά προβλήματα της χώρας και υπάρχουν πολλοί λόγοι για αυτό.
Καταρχήν τόσο το κεφάλαιο όσο και η αριστερά δεν ενδιαφέρονται για τον Ελληνικό λαό καθόσον και οι δύο είναι εθνομηδενιστές και οπαδοί της εγκαθίδρυσης μίας παγκόσμιας διακυβέρνησης, ο καθένας για δικούς του λόγους.
Το πρόβλημα της οικονομίας είναι η μικρή παραγωγικότητα σε σχέση με τις ανάγκες διαβίωσης που σε ένα νεοφιλελεύθερο σύστημα επιδεινώνεται από τον χρηματοπιστωτικό μηχανισμό που μεθοδευμένα απομυζά την οποιαδήποτε δημιουργική ικμάδα και δημιουργικότητα του λαού. Χρησιμοποιούν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, την κομματοκρατία, την γραφειοκρατία και τη φασιστική διαχείριση για να οδηγήσουν τη χώρα, οικειοθελώς ή και εν αγνοία τους, σε πολιτική και οικονομική υποδούλωση στο παγκόσμιο σύστημα διακυβέρνησης.
Μιλάνε για 900.000 θέσεις εργασίας πουν χάθηκαν αλλά δεν λένε τίποτε για τις θέσεις εργασίας που έχουν καταλάβει ξένοι εργάτες, παρανόμως διαβιούντες στην χώρα. Δημιουργούν συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού με μισθούς τριτοκοσμικούς που δεν μπορεί να αποδεχθεί ένας Έλληνας που θέλει να διατηρήσει την στοιχειώδη αξιοπρέπεια διαβίωσης και μεταναστεύει. Στο όνομα μιας επίπλαστης φιλανθρωπίας η αριστερά συνεργάζεται με το κεφάλαιο στην οικονομική εξαθλίωση των Ελλήνων χάριν της παγκόσμιας ελευθερίας διακίνησης ανθρώπων, κεφαλαίων και εμπορευμάτων, ενάντια σε κάθε μηχανισμό εθνικής προστασίας. Έχουν αποστερήσει τη χώρα από τη δυνατότητα επιβολής δασμών, προστασίας των συνόρων της και άσκησης νομισματικής πολιτικής, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την οικονομική της ανάπτυξη.
Η αριστερά, αν και υπόσχεται δικαιοσύνη στην διανομή του παραγόμενου πλούτου, στη σύντομη ιστορική πορεία εφαρμογής του κομμουνισμού απέδειξε ότι όχι μόνο δεν το κατόρθωσε αλλά αντιθέτως επιδείνωσε το πρόβλημα λόγω ενδογενούς ανικανότητας δημιουργίας πλούτου. Τελικά άφησε τον καπιταλισμό ιδεολογικά κυρίαρχο στο να δημιουργεί πλούτο που καπηλεύονται ολίγοι εις βάρος των πολλών, που πλέον δεν μπορούν να αντιδράσουν.
Το πρόβλημα είναι η απληστία της ανθρώπινης φύσης που εκδηλώνεται σε ατομικό επίπεδο αλλά και σε ομαδικό με τη μορφή επαγγελματικών συνδικάτων, χρηματοπιστωτικών οργανισμών, ληστρικών ομάδων διεκδίκησης της εξουσίας, ακόμη και συνασπισμών κρατών, τις γνωστές ιερές και ανίερες συμμαχίες.
Κανένας δεν μιλάει για αυτό διότι στο πίσω μέρος του μυαλού του έχει το πώς θα καρπωθεί μεγαλύτερο μερίδιο εναντιωμένος προς τους αντιπάλους του αλλά ποτέ ενάντια στο σύστημα της ζούγκλας. Οι φοιτητές θέλουν να προάγονται χωρίς να μελετούν και διεκδικούν άπειρες εξεταστικές περιόδους, οι αγρότες ζητούν επιδοτήσεις για προϊόντα που δεν παράγουν, οι “φιλάνθρωποι” επιχειρηματίες εκμεταλλεύονται παράνομους και ανασφάλιστους ξένους εργάτες, οι έμποροι δημιουργούν συνθήκες εκμετάλλευσης της αγοράς, οι δημόσιοι υπάλληλοι σε εφορίες, πολεοδομίες, νοσοκομεία, υπουργία, το “κυνοβούλιο” ή όπου αλλού, καπηλεύονται τη θέση τους προς ίδιον συμφέρον εις βάρος του κοινού, οι ανεπάγγελτοι απαιτούν θέσεις εργασίας έναντι της ψήφου τους και όλοι επικαλούνται το σλόγκαν της αριστεράς, που στην Ελλάδα ενσάρκωσαν οι “σοσιαληστές”, αποδέχθηκε η δεξιά, και απαιτεί ικανοποίηση των “δικαιωμάτων” τους εδώ και τώρα χωρίς να αναγνωρίζουν ουδεμία υποχρέωση προς το σύνολο.
Διακρίνουν ότι υπάρχει πόλεμος δύο κόσμων, αλλά δεν είναι αυτός που ισχυρίζονται μεταξύ της αριστεράς και του νεοφιλελευθερισμού, αφού και οι δύο ανήκουν στην ίδια πλευρά. Ο πόλεμος είναι μεταξύ των τέκνων του φωτός και των τέκνων του σκότους. Όπου υπάρχει φως διαλύεται το σκοτάδι και για τον λόγο αυτό, εάν κανείς θέλει να είναι αγωνιστής, ας αφήσει την αριστερά και το κεφάλαιο που στηρίζονται στην νοησιαρχία και ας συνταχθεί με την αλήθεια. Αυτό θα τον φέρει σε δύσκολη θέση και θα τον κάνει εχθρό του κόσμου, όχι διότι ο κόσμος θα έχει κάτι προσωπικό εναντίον του αλλά διότι ο κόσμος μισεί την αλήθεια. Όποιος την απαρνείται έχει διευκολύνσεις, τιμές και πλούτη αλλά δεν έχει αυτοσεβασμό και τον αναπληρώνει με βουλιμία που προάγει την απληστία. Τελικά τον εχθρό συνιστούν οι απαρνητές της αλήθειας όπου και αν λένε ότι ανήκουν.
Ηλίας Σταμπολιάδης
Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης
16 Μαΐου 2013
