Απάντηση Μάκη Πατσιογιάννη στο “Η Ελλάδα είναι αδύνατον να σωθεί εντός της Ευρωζώνης“
κ. Σταμπολιάδη,
επειδή τελευταία πυκνώνουν οι θέσεις, ακόμα και οι κραυγές, για επιστροφή στη δραχμή χωρίς κανένας να ενημερώνει το λαό για τις τραγικές συνέπειες και την διάρκειά τους, καλό θα είναι να συζητήσουμε αν για την κατάντια μας ευθύνεται πράγματι το νόμισμα που και εσείς συμφωνείτε να αλλάξουμε επιστρέφοντας στη δραχμή.
Λάθος πράγματι κάναμε όταν μπήκαμε στο ευρώ κλειδώνοντας την ισοτιμία του με υπερτιμημένη δραχμή. Ήταν εγκληματικό, διότι αντί να κάνουμε τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και προσαρμογές στην οικονομία μας για να επιτύχουμε με υγιή ανάπτυξη μείωση του πληθωρισμού κάτω του 3%, όρος απαραίτητος για την είσοδό μας στην ΟΝΕ, προτιμήσαμε να ρίξουμε τον πληθωρισμό μέσω των φθηνών εισαγομένων προϊόντων λόγω της ακριβής δραχμής, εισαγόμενα προϊόντα τα οποία είχαν και τη μεγαλύτερη άλλωστε συμμετοχή στη διαμόρφωσή του…..
Παρόλα αυτά, στα χρόνια που μεσολάβησαν, αντί το πολιτικό σύστημα με διακομματική συμφωνία να συνετισθεί και να χρησιμοποιήσει σωστά και διορθωτικά το μόνο εργαλείο που μας απέμεινε, δηλαδή την δημοσιονομική πολιτική ( την νομισματική και συναλλαγματική πολιτική την έχομε ήδη εκχωρήσει στη ΕΕ) συγκρατώντας την εξέλιξη των μισθών και συντάξεων, περιορίζοντας το σπάταλο κράτος και μεταρρυθμίζοντας την οικονομία και την συμπεριφορά του λαού μας κάνοντας την οικονομία μας ανταγωνιστική στο ακριβό πλέον ευρώ, όπως έκανε η Γερμανία και άλλοι με την σύμφωνη γνώμη των ωρίμων συνδικάτων τους, έκανε πάρτι αυξήσεων με δανεικά για να ικανοποιήσει την εκλογική του πελατεία, υπό την πίεση της εκάστοτε αντιπολιτεύσεως, η οποία μάλιστα πλειοδοτούσε. Θέλαμε τιμές και μισθούς Βρυξελλών! Δημοσιουπαλληλήκι και αραχτοί! 35ωρο και άλλα φαιδρά! Γι’ αυτό η ευθύνη βαρύνει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και όχι μόνον αυτούς που μεταπολιτευτικά εκυβέρνησαν. Πολιτικό σύστημα και νοοτροπίες που έπρεπε προ πολλού να έχουμε ξεφορτωθεί.
Αυτά για την ιστορία, η οποία έπρεπε πολλά εν τω μεταξύ να μας έχει διδάξει. Ερχόμαστε όμως στο σήμερα.
Πόσο όμως θα ωφελήσει την οικονομία μας τώρα η επιστροφή στην δραχμή που προτείνετε; Τί εν τω μεταξύ έχει αλλάξει στη συμπεριφορά του πολιτικού συστήματος αλλά και του λαού γενικότερα; Ποιές είναι οι μεταρρυθμίσεις που έχουν υλοποιηθεί μετά το μνημόνιο για να γίνει το κράτος παραγωγικό; Εδώ δεν καταφέραμε να πείσουμε τους ανέργους μας να πάρουν ούτε τις έτοιμες θέσεις εργασίες που ακόμα και σήμερα συνεχίζουν να καταλαμβάνονται από παντοειδείς αλλοδαπούς, άνεργοι που προτιμούν να πεινούν, αντί να βάλουν το κεφάλι κάτω και να δουλέψουν, περιμένοντας ακόμα μια θέση στο δημόσιο…
Πώς θα φέρουμε την ανάπτυξη με τέτοιο δημόσιο τομέα και όχι μόνον; Ποιος, ντόπιος ή ξένος, θα επενδύσει στην αβεβαιότητα της συνεχώς υποτιμουμένης δραχμής, αλλά και στο περιβάλλον μιας άθλιας δημοσίας διοικήσεως της αρπαχτής; Τι προϊόντα θα εξαγάγουμε εκμεταλλευόμενοι τη φθηνή δραχμή, με μια ρημαγμένη παραγωγική βάση που έχομε;
Κάποιος ίσως θα μας πει τα αγροτικά προϊόντα.
Μα ποιά αγροτικά προϊόντα θα παραχθούν φθηνότερα όταν οι εισαγόμενες υπερτιμημένες με την δραχμή εισροές τους έχουν τη μεγαλύτερη συμμετοχή στο κόστος (μηχανήματα, καύσιμα, ανταλλακτικά, σπόροι, λιπάσματα, φάρμακα, ζωοτροφές κλπ); Άραγε έχουμε υπολογίσει την συμμετοχή της εργασίας των αλλοδαπών στη διαμόρφωση του ΑΕΠ, η οποία στο μεγαλύτερο μέρος της εξάγεται; Για ποιό ΑΕΠ μιλάμε;
Δυστυχώς το μόνο που μας απομένει προς εξαγωγήν είναι η ντόπια σχολάζουσα εργασία, που άλλωστε και σήμερα συντελείται, με την αθρόα μετανάστευση του πιο εκλεκτού δυναμικού της νεολαίας μας, η οποία σε καθεστώς δραχμής θα ενταθεί έτι περαιτέρω και θα λάβει διαστάσεις εθνικής τραγωδίας.
Τέλος αν τις απαραίτητες για το κράτος και το λαό μεταρρυθμίσεις δεν καταφέραμε να τις κάνουμε υπό την πίεση του μνημονίου και των δανειστών, θα τις κάνουμε με το καθεστώς ελευθερίας κινήσεων του πολιτικού συστήματος που θα ξεσαλώσει και πάλι με τη δραχμή;
Εδώ στην Αρκαδία λέμε «μακρύ σου πέφτει φόρεσ’ το, κοντό σου πέφτει λειώσ’ το».
Δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια εθελουσίας φυγής απ’ το ευρώ, διότι το πρόβλημα είμαστε πρωτίστως εμείς και το πολιτικό μας σύστημα και όχι το ευρώ το οποίο δεν σεβασθήκαμε και δεν προσαρμοσθήκαμε στις ανάγκες του.
Όμως υπάρχει καιρός ακόμα τώρα. Ας σταματήσουμε να συντηρούμε ανώφελους αλλά και άκρως επιζήμιους διχασμούς, μνημόνιο-αντιμνημόνιο, ευρώ-δραχμή, καλούς και κακούς ευρωπαίους, δυτικόφιλους – ρωσόφιλους κλπ, που δηλητηριάζουν την απαραίτητη συναίνεση που έχει ανάγκη η χώρα κυρίως σε επίπεδο λαού και αποπροσανατολίζουν το εκλογικό σώμα. Και αυτοί οι διχασμοί μπορεί μεν να εξυπηρετούν βραχυπρόθεσμα το πολιτικό σύστημα να επιμηκύνει την κυριαρχία του, όμως παρατείνει και αυξάνει τη δυστυχία του λαού και ροκανίζει την ελπίδα του, ελπίδα που συντηρεί το φόβο. Διότι αν λείψει η ελπίδα από το λαό, θα εξαφανισθεί και ο φόβος του και τότε η έκρηξη θα είναι αναπόφευκτη και ανεξέλεγκτη.
Πριν λοιπόν οι ανωτέρω εξελίξεις μας προλάβουν, ας κάνουμε αυτό που κάνουν όλοι οι λαοί που βρίσκονται σε παρόμοια θέση. Ας αλλάξουμε ριζικά συμπεριφορά και ας γυρίσουμε οριστικά σελίδα σε όλα τα επίπεδα. Αρκετά το συζητήσαμε στα συνοικιακά και ηλεκτρονικά καφενεία και ας σεβαστούμε άμεσα την τραγική διαπίστωση του τ. υπουργού του Ισραήλ, Άμπα Έμπαν: « Έθνη και λαοί συμπεριφέρονται συνετά, αφού εξαντλήσουν όλες τις άλλες δυνατότητες». Εδώ είμαστε. Τα δοκιμάσαμε και τα εξαντλήσαμε όλα. Δεν μένει τίποτε άλλο παρά η σύνεση, η σωστή αντίδραση και το στρώσιμο στη δουλειά. Διότι αν δεν αλλάξει ο λαός συμπεριφορά, το πολιτικό σύστημα δεν πρόκειται ν’ αλλάξει ποτέ και ασφαλώς ούτε και η χώρα. Και δυστυχώς οι καιροί ου μενετοί….
Έρρωσθε!
Με εκτίμηση,
ΜΑΚΗΣ ΠΑΤΣΙΟΓΙΑΝΝΗΣ
ΓΕΩΠΟΝΟΣ – ΤΡΙΠΟΛΙΣ