Άρθρο του Δημήτρη Ματσικούδη
Μέρος Πρώτο
Θα εμπιστευόσαστε ποτέ ένα μηχανικό να σας χτίσει το σπίτι χωρίς ένα ολοκληρωμένο σχέδιο, προϋπολογισμό κόστους και….
χρονοδιάγραμμα εργασιών; Όχι βέβαια, όπως θα έλεγε ξερά, με το κυνικό υφάκι του, ο Υπουργός των Οικονομικών μας. Κι όμως αρκετοί από εμάς έχουμε εμπιστευθεί τα τρία κόμματα, που συγκυβερνούν τη χώρα, να μας βγάλουν από την κρίση, που μάλιστα αυτά έχουν δημιουργήσει όπως θα δείξουμε παρακάτω, χωρίς να έχουν κανένα ολοκληρωμένο, κοστολογημένο και με χρονοδιάγραμμα δράσεων σχέδιο. Από αυτά η ΝΔ, λίγους μήνες πριν αναλάβει τη διακυβέρνηση του τόπου φάνηκε, με το Ζάππειο ΙΙΙ, να κινείται προς την σωστή κατεύθυνση για την επανεκκίνηση της οικονομίας. Όμως ο σαθρός, ακοστολόγητος σχεδιασμός κι αυτού του Ζαππείου, μαζί με την έλλειψη παρρησίας της ηγεσίας της απέναντι στις καταστροφικές προσταγές της Τρόικας, έστειλε και το Ζάππειο ΙΙΙ στον αγύριστο κι έτσι ποτέ δεν θα μάθουμε αν κάτι θα μπορούσε να γίνει με αυτό.
Από το ΠΑΣΟΚ, που ο Πρόεδρός του φλερτάρει με την κοινωνικά ευαίσθητη θεραπαινίδα του νεοφιλελευθερισμού ΔΗΜΑΡ, θεωρώντας πως ένα νέο θολό κεντροαριστερό πολιτικό σχήμα θα απαλλάξει αυτόν και τα πρωτοκλασάτα στελέχη του από την ευθύνη για την σημερινή εξαθλίωση του τόπου, δεν θα μπορούσε κανείς να περιμένει κανένα σχέδιο, μιας και η υποταγή του στους σχεδιασμούς των δανειστών, σύμφωνα με τον Στρος Καν, προϋπήρχε της εκλογής του στην κυβέρνηση το 2009!
Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε σε ότι αφορά στα κόμματα εξουσίας είναι την ανεπάρκειά τους να αντιληφθούν την νέα οικονομική πραγματικότητα που άρχισε να προβάλλει από τα τέλη του προηγούμενου αιώνα και απαιτούσε σχεδιασμό με τολμηρές πολιτικές και ρήξεις για τη διατήρηση της ανταγωνιστικής θέσης της χώρας στο νέο ανταγωνιστικό περιβάλλον που ανέτειλε καθώς και την αντιμετώπιση των πάγιων διαρθρωτικών προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας. Αντ΄ αυτών οι κυβερνήσεις τους προτίμησαν το δρόμο του εύκολου δανεισμού, εκείνης της εποχής, της «δημιουργικής λογιστικής», του εφησυχασμού και της απόκρυψης των προβλημάτων ¨κάτω από το χαλί¨.
Η προσφυγή στο ΔΝΤ αποτέλεσε πολιτική επιλογή των ηγεμονικών κύκλων της ΕΕ και της εγχώριας ολιγαρχίας. Το σχέδιο τους, αυτό που πειθήνια εφαρμόζει ακόμα και σήμερα η τρόικα εσωτερικού, διευρυμένη με έναν από τους συντάκτες του, παρά την καταγγελία του ως καταστροφικού από το ίδιο το ΔΝΤ, δεν είναι τόσο η αντιμετώπιση των δημοσιονομικών προβλημάτων όσο η αναδιάρθρωση της οικονομίας κατά το νεοφιλελεύθερο πρότυπο, καθώς και η λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας. Έτσι όμως ακυρώνονται οι πραγματικές αναπτυξιακές προοπτικές της χώρας. Πλήττονται η παιδεία, η υγεία, η έρευνα, το περιβάλλον, οι υλικές και κοινωνικές υποδομές και κυρίως ο άνθρωπος και η νέα γενιά, ο σημαντικότερος πλουτοπαραγωγικός πόρος που διαθέτει η χώρα μας, ο βασικότερος στόχος και μέσο της Ανάπτυξης και αφανίζονται οι πόροι, τα υλικά μέσα, τα εργαλεία με τα οποία θα επανενεργοποιηθεί η Οικονομία.
Σήμερα με την καλπάζουσα ανεργία και την προϊούσα καταστροφή του κοινωνικού κράτους η οικογένεια στον τόπο μας βρίσκεται υπό διωγμό. Οι εστίες, τα σπίτια των Ελλήνων πολιτών με τα χαράτσια και την δόλια υπερφορολόγηση των μισθών και των συντάξεων κατάσχονται από τους δανειστές το ένα μετά το άλλο. Κι ενώ θα περίμενε κανείς ο αγώνας ¨υπέρ βωμών και εστιών¨ να έχει κορυφωθεί στον τόπο μας ο λαός μας ψάχνει ακόμα την ηγεσία που θα εμπιστευθεί για να τον οδηγήσει στην σωτηρία.
Στο ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ οι διάφορες Μαοϊκές, Τροτσκιστικές κλπ. συνιστώσες πίστεψαν πως ο λαός στην αγωνία του για επιβίωση ψήφισε νεκρανάσταση των ιδεολογιών τους και φρόντισαν να αποκλείσουν τους μη ¨συνιστωσιακούς¨ ψηφοφόρους από αναλογική εκπροσώπηση τόσο στην κοινοβουλευτική ομάδα όσο και στα όργανα του ενιαίου, στα χαρτιά, κόμματός τους, βαπτίζοντας αυτάρεσκα, αυτόν τον αποκλεισμό ¨κινηματικό μήνυμα¨! Έτσι η ανάγκη συσπείρωσης του λαού γύρω από ένα πολιτικό φορέα για την σωτηρία του τόπου οδηγεί τους δημοκρατικούς πολίτες στην ελπίδα γέννησης κάποιου μετώπου από το αντιμνημονιακό τόξο. Μέτωπο που θα προκύψει μετά από ¨προγραμματική¨ σύγκλιση. Όμως η έλλειψη κουλτούρας μακροπρόθεσμου σχεδιασμού στον πολιτικό κόσμο του τόπου και όχι μόνο, φοβάμαι ότι θα μας οδηγήσει πάλι σε κάποια νέα ¨πολιτική φούσκα¨ που μετά μερικούς μήνες στην εξουσία θα σκάσει αφήνοντας πίσω στο λαό βαθιά απογοήτευση και απελπισία.
Ή Ελλάδα μπορεί να αντιμετωπίσει την κατάσταση παρακμής στην οποία έχει περιέλθει μόνο εάν διαμορφώσει ένα νέο αναπτυξιακό σχέδιο που θα αξιοποιεί πλήρως τα συγκριτικά πλεονεκτήματα τα οποία διαθέτει. Τα κόμματα που διαχειρίζονται την εξουσία, αλλά κι αυτά που την διεκδικούν, δεν έχουν κάποιο ολοκληρωμένο σχέδιο για την Ανάπτυξη που να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των καιρών. Προ των εκλογών, βέβαια, που από ότι φαίνεται δεν θα αργήσουν, όλοι οι διεκδικητές της εξουσίας θα παρουσιάσουν ο καθένας κάποιο τέτοιο σχέδιο. Εμείς, οι ψηφοφόροι, με τι κριτήρια θα το αξιολογήσουμε;
Αυτό είναι ένα καίριο ερώτημα στο οποίο θα προσπαθήσω να απαντήσω με μια σειρά άρθρων και, ταυτόχρονα, να προτείνω ιδέες οι οποίες θα απευθύνονται τόσο στα Κόμματα και Πολιτικές Κινήσεις που ετοιμάζουν τα σχέδιά τους όσο και στην Ελληνική Κοινωνία η οποία θα κληθεί να εγκρίνει αυτά τα σχέδια.
Με τα άρθρα μου αυτά ελπίζω να συμβάλω στην απαραίτητη πολιτική ζύμωση που θα προετοιμάσει Πολιτικούς Φορείς και Κοινωνία για την ριζική αλλαγή οπτικής, που απαιτούν οι καιροί, προκειμένου η επιδιωκόμενη Ανάπτυξη να είναι μέσα στους πόρους και τις δυνατότητες της χώρας μας καθώς και στις οικολογικές δυνατότητες του πλανήτη. Ανάπτυξη στην οποία πρέπει να οδηγηθεί ο λαός μας με κοινωνικές συμπεριφορές που θα απορρίπτουν τον υλιστικό ατομικισμό και θα καλλιεργούν την συλλογικότητα, θα αξιολογούν την καταναλωτική καινοτομία πριν την υιοθετήσουν και δεν θα επιδίδονται στο κυνήγι της αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις που αυτό μπορεί να έχει στο νοικοκυριό τους, στην εθνική οικονομία και στο περιβάλλον.