Ο Μύθος του Πολυτεχνείου και η μετάβασις στην Αλήθεια

α) « Εντός του Πολυτεχνείου ουδείς εφονεύθη» , όπως επανέλαβε μετά φορτικότητος αυτός ούτος ο μάρτυς κατηγορίας , τότε πρύτανης του Πολυτεχνείου και

β) « ευτυχώς που επενέβη ο στρατός , διότι άλλως θα υπήρχαν πολύ περισσότερα θύματα και από τας δύο πλευράς εφ ω και ορθώς επενέβη ο στρατός ς δια να καταστείλει μια παράνομον ενέργειαν.»

Εάν όμως αφαιρεθούν αυτά τα δυο στοιχεία , ότι δηλαδή ούτε νεκροί υπήρξαν εντος του Πολυτεχνείου, ούτε αξιοκατάκριτος ήτο η επέμβασις του στρατού, , τότε τι άλλο μένει από την αριστεράν έκδοσιν του έπους του πολυτεχνείου εκτός από τα δάκρυα της φανταστικής Ηλενιας…»

Το τρίτο πρόβλημα το οποίον δημιουργεί η απόφασις του Εφετείου είναι και το κρισιμώτερο ..Ο Καβαφης θα το έλεγε γλαφυρώτερον.. « Και τώρα τι να κάνωμε χωρίς Πολυτεχνείον? » Τώρα που τα δικαστήρια της Δημοκρατίας , αφού ηρεύνησαν επι μήνας και έτη , απεφάνθησαν « χωρίς φόβον και πάθος» ότι το Πολυτεχνειον δεν είχεν ούτε νεκρούς αλλά ούτε και σφαγείς στρατηγούς, πως θα διαγράψωμεν όσα μυθικά και είπομε και εκάμαμεν? ..
***

Αντί Προλόγου.

Τελείωσα το Πολυτεχνείο τον Ιούνιο του 1974. Τότε το ΕΜΠ δεν είχε καμμία σχέση με το σημερινό Στάλινγκραντ. Το τσιγγαναριό. Την αθλιότητα, τον μηδενισμό που εμφανίζει το Πολυτεχνείο – Προπύργιο της κομουνιστικής αριστεράς και των αναρχικών. Έχαιρε της διεθνούς αναγνωρίσεως σε όλο τον επιστημονικό κόσμο, οι Μηχανικοί εγένοντο ευκολότατα δεκτοί στα Πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Αμερικής. Ενώ το ΜΙΤ κάθε χρόνο ειχε διδακτορικούς Μηχανικούς με υποτροφία από το ΕΜΠ.

Σήμερα η κατάντια του Πολυτεχνείου και το επίπεδο “απαιδείιας” στην ανωτέρα και ανωτάτη λεγομένη εκπαίδευσι είναι τραγικό. Αυτό δεν οφείλεται σε ανικανότητα ή σε μειωμένη ευφυΐα των σημερινών σπουδαστών, αλλά στην οργανωμένη και επιμελημένη άρνησι του κομμουνιστικού κρατικίστικου συστήματος να επιτρέψη στους νέους να αποκτήσουν ουσιαστική παιδεία. Στον ολοκληρωτισμό της αναρχίας και της βίας ελεώ …”ασύλου”.!

Αναιδείς λέτσοι περιθωριακοί ντροπαλοί εραστές του ερυθρού ολοκληρωτισμού, του παράδεισου των γκούλαγκ, της ροζ πουά αριστεράς βορείων προαστείων και των “υπερηφάνων” οικολόγων παριστάνουν τους σπουδαστές και με καταλήψεις αγριότητες ψευδό-συνελεύσεις και σταλινικές μεθόδους εκβιάζουν απαγορεύουν στους σπουδαστές να μορφωθούν για να μην τους …”εκμεταλλευθή το κεφάλαιο”.!

Οι καθηγητές εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων ηρωικών προσωπικοτήτων που αυτοθυσιάζονται χωρίς κανένα όφελος, επιτρέπουν, ανέχονται και εκμεταλλεύονται αυτή την κατάστασι.

Η πολιτειακή ηγεσία ανύπαρκτη…

Η πολιτική “ελιτ” λαϊκίστικη ψοφοδεής αρλουμποειδής ανίκανη…

Επειδή σε πολλές συγκεντρώσεις, όταν γίνονται συζητήσεις για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και οι συνομιλητές μου διαπιστώνουν ότι ήμουν τελειόφοιτος στο Πολυτεχνείο την εποχή εκείνη, σπεύδω πάντοτε να διευκρινίσω ότι δεν ήμουν με τους “αυτοεγκλείστους” όπως δεν ήταν και η πλειονότης των σπουδαστών του Ιδρύματος…

Και διηγούμαι τα εξής..

Περί Πολυτεχνείου

Στην Ελλάδα την Ιστορία ξανα «γράφουν» τα Μέσα Αποβλακώσεως. Είτε από ραδιοφώνου είτε από των στηλών των εφημερίδων ή των τηλεοπτικών σταθμών η Ιστορία παραποιείται. Ούτως η μεγαλύτερη σύγχρονη «Εθνική» εορτή των Νεοελλήνων, ίσως περισσότερο και από την εορτή των ερωτευμένων του Αγίου Βαλεντίνου, είναι η « γιορτή του Πολυτεχνείου».

Με συγκινητική φιλοτιμία τα Μέσα Ενημερώσεως των Δημοσιογραφικών Απόψεων, αλλά και οι πολιτικοί μας όλων των αποχρώσεων, συντηρούν τον μύθο, με εργώδη προσπάθεια που ξεκινά από τις αίθουσες των βρεφονηπιακών σταθμών και νηπιαγωγείων, ότι τα γεγονότα του πολυτεχνείου, έλεος, έφεραν την Δημοκρατία εν Αθήναις και όχι την δικτατορία του Ιωαννίδη.

Συστηματικώς αποκρύπτοντες και φοβούμενοι να ομολογήσουν την αλήθεια, που καταρρίπτει τον πυρήνα του μύθου περί εκατόμβης νεκρών, όπως απεκαλύφθη από συγκεκριμένες δικαστικές αποφάσεις περί ανυπάρκτων φοιτητών- νεκρών στο χώρο του πολυτεχνείου. Αλλά και της δήθεν καταρρεύσεως του καθεστώτος των συνταγματαρχών, αν τούτο ήτο ποτέ δυνατόν, συνεπεία της λειτουργίας του ραδιοφωνικού σταθμού στο πολυπαθές ίδρυμα, με εκφωνήτρια την πάλαι ποτέ κομουνίστρια και προσφάτως μεταλλαχθείσα σε σοσιαλίστρια, Δαμανάκη και σύνθημα «..Εδώ Πολυτεχνείο, Εδώ Πολυτεχνείο. Σας μιλά ο σταθμός των ελεύθερων αγωνιζομενων Ελλήνων..».

Ηθελημένα αποσιωπούν ότι η χώρα είχε τότε πολιτική κυβέρνηση με υπηρεσιακό πρωθυπουργό τον πολιτικό Σπύρο Μαρκεζίνη που θα οδηγούσε την χώρα σε εκλογές- απομάκρυνση των στρατιωτικών και ότι ουσιαστικώς η φοιτητική εξέγερση χρησιμοποιήθηκε, οπως εκ των υστέρων απεδείχθη, για την μεθοδευμένη πτώση του Παπαδόπουλου και ανώμαλη διακοπή του εγχειρήματος ομαλής επιστροφής στην Δημοκρατία. Ετσι το πολυτεχνείο στην πραγματικότητα, έγινε η γέφυρα της ανόδου της απρόσωπης χούντας του Ιωαννίδη. Ενώ η παλιννόστηση της δημοκρατίας, και η αποκατάσταση των πολιτικών οικογενειών Καραμανλή (Θείου) –Παπανδρέου (Πατρός),{δηλαδή σήμερα των κληρονόμων, ανιψιού και υιού αντιστοίχως} έγιναν αναλώσει της Κύπρου, μετά από οκτώ ολόκληρους μήνες από την λεγομένη εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Αξίζει όμως να αναφέρουμε συγκεκριμένα γεγονότα και μαρτυρίες που δεν είναι δυνατόν να διαψευσθούν και δια τούτο αποκρύπτωνται και αποσιωπώνται απο τα Μέσα Ενημερώσεως των Δημοσιογραφικών Απόψεων αλλά και από τους δειλούς πολιτικούς που μας εκπροσωπούν.

Ο πρύτανις λοιπόν του Πολυτεχνείου κατά τα γεγονότα, Κ.Κονοφάγος σημειώνει στο «ημερολόγιο» του, που δεν προωρίζετο για την δημοσιότητα, ότι « το ΕΜΠ, χάρις εις τον στρατόν εξεκενώθη αναιμάκτως» Επίσης με την υπ’ αριθμόν 33437 αναφορά της συγκλήτου του Πολυτεχνείου 11/10/1975, προς τον εισαγγελέα Δ. Τσεβάν, κανένας σπουδαστής δεν σκοτώθηκε κατα το τριήμερο. Ο ίδιος ο πρύτανις κατέθεσε ως μάρτυς στίς 20/1/1975, στο πενταμελές εφετείο Αθηνών, ότι μέσα στο πολυτεχνείο δεν σκοτώθηκε κανείς φοιτητής και τα ίδια βεβαιώνει κια στο βιβλίο του « Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου¨» 1982 με την προσθήκη ότι ούτε κανείς άλλος πολίτης έχασε την ζωή του μέσα στο Πολυτεχνείο.

Ο Ευάγελλος Αβέρωφ Υπουργός Εθνικής Αμύνης, δηλώνει στο περιοδικό Επίκαιρα, τεύχος 562, την 10 Μαίου 1979.

«..Το πολυτεχνείο υπήρξε μία ευγενική θαρραλέα δημοκρατική εκδήλωση της Νεολαίας. Μόλις όμως εκδηλώθηκε και στέριωσε, κατά την τακτική που δίδαξε ο Λένιν, υπερφαλαγγίστηκε απο το ΚΚΕ και τα συνθήματα απο συνθήματα Δημοκρατίας έγιναν συνθήματα κομμουνισμού.Το πολυτεχνείο όχι μόνο δε έρριξε την Δικτατορία αλλα τη δυνάμωσε. Γιατί αυτό ήταν το έναυσμα που ώθησε πολλούς νέους αξιωματικούς λίγο πολύ απογοητευμένους από την δικτατορία, να συσπειρωθούν γύρω απο τον Ιωαννίδη που ετοίμαζε συνομωσία αλλά δεν μπορούσε να την κάνη πράξη.Και έτσι επιβλήθηκε μια χειρότερη δικτατορία..

Τιμώ λοιπόν ειλικρινά και βαθύτατα την πρωτοβουλία και τον ηρωισμό των νέων που ξεκίνησαν αυτό το κτύπημα. Αλλά για να το τιμήσω, νομίζω πως πρέπει να πω αυτό που πιστεύω οι είναι αλήθεια.Δεν είμαι διατεθειμένος λόγω επιμόνου συνθηματολογίας λογω ανυπάρκτων « πολυαρίθμων νεκρών» να βοηθήσω και εγώ στην θεσμοποίηση μια ψεύτικης ιστορίας…¨»

Εξ ίσου αποκαλυπτικός ο αείμνηστος Κ. Τσάτσος (Ακαδημαικός, Καθηγητής Πανεπιστημίου, Φιλόσοφος και Πρόεδρος της Δημοκρατίας κατά τα έτη 1974-1980) στο βιβλίο του « Λογοδοσία Μιάς Ζωής» καταμαρτυρεί με μοναδική ειλικρίνεια και θάρρος:

«..Όταν έγινε το πολυτεχνείο, ούτε πήγα επί τόπου, ούτε συγκινήθηκα. Απο την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι αυτά τα πεζοδρομιακά ξεσπάσματα δεν κλόνιζαν την δικτατορία και ότι όπως στα χρόνια της κατοχής , υποκρύπτανε κομμουνιστικές επιδιώξεις επικίνδυνες για το μέλλον.

Έχω την συνείδηση μου ήσυχη ότι δεν συνήργησα στην κατασκευή του μύθου του Πολυτεχνείου. Λυπάμαι τα 5-6 παιδιά που σκοτώθησαν έξω και μακριά , διότι μεσα στο Πολυτεχνείο δεν σκοτώθηκε κανείς. Η σκληρότερη δικτατορία που ακολούθησε, θα διαρκούσε πού ακόμη, αν δεν την έρριχνε η εγκληματική ηλιθιότητα της αποπείρας κατά του Μακαρίου…»

Είναι δε γνωστόν, πλην όμως παντελώς αποσιωπούμενο, οτι, μολονότι το Τεχνικό Επιμελητήριο της Ελλάδος απεφάσισε, κατόπιν εντολών του τοτε υπουργού Δημοσίων Εργων και μετέπειτα Δικαιοσύνης Γ.Α.Μαγκάκη, να απονείμη « τιμητική σύνταξη» στις οικογενειες των σπουδαστών που «εσφάγησαν», ουδείς διεκδικδικών ανευρέθη ή έλαβε την ανωτέρω σύνταξιν που παρέμεινε αζήτητη .Ενώ στην μαρμάρινη πλάκα ( την οποίαν απεκάλυψεν ως Πρωθυπουργός το 1988 ο Ανδρέας Παπανδρέου) και η οποία εναποτέθη πλησίον της μεγάλης (αλλά κενής και ασώματης)κεφάλας γνωστού αριστεροκαθηγητού, στο χώρο «της θυσίας» στο Πολυτεχνείο, τελικώς έχουν αναγραφή δεκαοκτώ ονόματα με την μισοσβυσμένη πλην όμως αναγνώσιμη, διευκρινιστική περιγραφή, «Φοιτητές που έδωσαν την ζωή τους για τα ιδανικά της Εθνικής Αντίστασης 1941-1944».Δηλαδή ελλείψει, ευτυχώς, θυμάτων, στον αποκαλούμενο «ιερό χώρο » θυσίας, της λογικής και της αλήθειας μαλλον ή φανταστικών νεκρών αγωνιστών, επιστρατεύθησαν οι φοιτητές του 1941-1942!! .

Βεβαίως και δυστυχώς υπάρχουν νεκροί των γεγονότων του Νοεμβρίου 1973.Ο αριθμός τους κυμαίνεται μεταξύ 23 και 12. Ομωςόλοι σκοτώθησαν έξω και μακριά απο το πολυτεχνείο, όπως διαπιστώθη και επιβεβαιώθη απο το υπ’ αριθμόν 677/1975 παραπεμπτικό βούλευμα και την υπ’αριθμόν 723/1975 απόφασι του πενταμελούς Εφετείου Αθηνών. Το ίδιο επιβεβαιώθη μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία απο τον τότε υπουργό Δημοσίας Τάξεως Γ. Σκουλαρίκη, ο οποίος επανέφερε με τις «περγαμηνές» του αντιστασιακού, τον αστυνομικό διευθυντή Γ, Σαμπάνη, για να καταλήξη εκ νέου, ότι κατα το τριήμερο των γεγονότων του Πολυτεχνείου έχασαν την ζωή τους εκτός Πολυτεχνείου 12 συνολικώς Ελληνες.

Παρά ταύτα κατ’ έτος εν είδει ομαδικής παρακρούσεως και ανιάτου ψυχιατρικής νόσου έκόντες άκοντες συνεορτάζομεν την « Γιορτή του Πολυτεχνείου» δηλαδή το απόλυτο κενό, όσον αφορά στο επιτευχθέν αποτέλεσμα..

Καθ’ότι, όπως προαναφέραμε έχει καταδειχθεί, ότι ούτε θύματα- αγωνιστών είχαμε στο Πολυτεχνείο για να τιμήσουμε, ουδέ την Δημοκρατία αποκατέστησε η « φοιτητική» εξέγερσι.. Αντιθέτως διεκόπη η προσπάθεια μιας μεταβατικής πολιτικής κυβερνήσεως, ενώ η πολυθρύλητος Δημοκρατία απεκατεστάθη την 24ην Ιουλίου 1974, μετά από οκτώ μήνες από την εξέγερσιν του Πολυτεχνείου, με αγύριστο ενέχυρο, την απεμπόλησιν τμήματος της Κύπρου .

Τα στοιχεία:

1. Η υπ’ αριθμόν 33437 αναφορά της συγκλήτου του Πολυτεχνείου της 11/10/1975, προς τον εισαγγελέα Δ. Τσεβάν, που επιβεβαιώνει ότι κανένας σπουδαστής δεν σκοτώθηκε κατά το τριήμερο

2. Η μαρτυρία του πρυτάνεως του Ε.Μ.Π. Κωνσταντίνου Κονοφάγου στις 20/1/1975, στο πενταμελές εφετείο Αθηνών, ότι μέσα στο πολυτεχνείο δεν σκοτώθηκε κανείς φοιτητής και τα ίδια βεβαιώνει και στο βιβλίο του « Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου» 1982 με την προσθήκη ότι ούτε κανείς άλλος πολίτης έχασε την ζωή του μέσα στο Πολυτεχνείο.

3. Μολονότι το Τεχνικό Επιμελητήριο της Ελλάδος απεφάσισε, κατόπιν εντολών του τότε υπουργού Δημοσίων Έργων και μετέπειτα Δικαιοσύνης Γ.Α.Μαγκάκη, να απονείμη «τιμητική σύνταξη» στις οικογένειες των σπουδαστών που «έχασαν την ζωή τους στο Πολυτεχνείο», ουδείς δικαιούμενος ή μαυροφορεμένη μητέρα ανευρέθη ή έλαβε την ανωτέρω σύνταξιν, που παρέμεινε τελικώς αζήτητη.

4. Στην μαρμάρινη πλάκα ( την οποίαν απεκάλυψεν ως Πρωθυπουργός το 1988 ο Ανδρέας Παπανδρέου) και η οποία εναποτέθη πλησίον της μεγάλης ασώματης κεφάλας, στο χώρο «της θυσίας» στο Πολυτεχνείο, τελικώς έχουν αναγραφή δεκαοκτώ ονόματα με την μισοσβυσμένη πλην όμως αναγνώσιμη, διευκρινιστική περιγραφή, «Φοιτητές που έδωσαν την ζωή τους για τα ιδανικά της Εθνικής Αντίστασης 1941-1944». Δηλαδή ελλείψει, ευτυχώς, θυμάτων, στον αποκαλούμενο «ιερό χώρο » θυσίας, της λογικής και της αλήθειας μάλλον ή φανταστικών νεκρών αγωνιστών, επιστρατεύθησαν οι φοιτητές του 1941-1942!! .

5. Τα ατυχή θύματα των γεγονότων του Νοεμβρίου 1973, που όλα τους σκοτώθησαν έξω και μακριά από το Πολυτεχνείο επιβεβαιώθησαν από το υπ αριθμόν 677/1975 παραπεμπτικό βούλευμα και την υπ αριθμόν 723/1975 απόφαση του πενταμελούς Εφετείου Αθηνών από τα οποία προέκυψε ότι οι πολίτες που σκοτώθησαν κατά το τριήμερο των συγκρούσεων είναι συνολικώς 23.

6. Όμως με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία κατόπιν εντολής του τότε υπουργού Δημόσιας τάξεως Γ. Σκουλαρίκη επαναφέρθη στην ενεργό υπηρεσία με τα εύσημα του αντιστασιακού και ανέλαβε αστυνομικός διευθυντής ο Γ. Σαμπάνης . Η έρευνα του αστυνομικού διευθυντού Γ. Σαμπάνη κατέληξε στην διαπίστωση ότι κατά το τριήμερο έχασαν την ζωή τους συνολικώς δώδεκα.

Τα ψεύδη:

1. Ο τότε δήμαρχος Ζωγράφου Δ. Μπέης εβεβαίωνε με μεγαλειώδη σοβαρότητα ότι οι νεκροί ήσαν τόσο πολλοί ώστε η χούντα τους έθαψε σε ομαδικούς τάφους με μπουλντόζες έξω από το νεκροταφείο του Ζωγράφου.

2. Η «θλιβερή» ιστορία της Ηλένια. Την πρώτη επέτειο του «Πολυτεχνείου», το 1974, ανάμεσα στα λουλούδια και τις φωτογραφίες υπαρκτών και ανύπαρκτων «νεκρών» που γέμισαν το πολύπαθες κτίριο, τις μάντρες, τις αυλές και τα κάγκελα του, ήταν και το σκίτσο μιας ωραιότατης κοπέλας. Δίπλα του, στο ίδιο κάγκελο υπήρχε ένα σημείωμα με τα εξής δακρύβρεχτα: «Την λένε Ηλένια Ασημακοπούλου. Είναι το κορίτσι μου. Χάθηκε το βράδυ της σφαγής. Κανένας δεν την ξανάδε. Πήγα σπίτι της αλλά έχουν χαθεί και οι γονείς της. Όποιος ξέρει για το μαρτυρικό τέλος της ας με πληροφορήσει».

Το «δράμα» το πήραν οι εφημερίδες, μία από αυτές, δε – η «Αυγή» – έγραψε, κατά λέξη, τα εξής κάτω από το σπαραξικάρδιο τίτλο: ΤΙ ΑΠΟΓΙΝΕ Η ΗΛΕΝΙΑ ΜΟΥ; Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΕΝΟΣ ΑΓΟΡΙΟΥ ΠΟΥ ΨΑΧΝΕΙ ΑΚΟΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ και τον υπότιτλο: «Ηλένια Ασημακοπούλου. Χτυπήθηκε στις 17 Νοέμβρη στη Στουρνάρα από σφαίρα. Τι απόγινε» λέει:
«Χάθηκε το βράδυ της σφαγής. Κανένας δεν την ξανάδε. Πήγα σπίτι της αλλά έχουν χαθεί και οι γονείς της. Όποιος ξέρει για το μαρτυρικό τέλος της ας με πληροφορήσει».
Ο νεαρός σπουδαστής εγκατέλειψε όλες αυτές τις μέρες τα μαθήματα του, τοποθέτησε, όπου νόμιζε καλύτερα στο χώρο του Πολυτεχνείου ένα σκίτσο της φτιαγμένο πριν από τα γεγονότα, προσθέτοντας την αγωνία του: «Τι απόγινε;».

Το όνομα του νέου είναι Γιάννης Ηλιόπουλος της Ηλεκτρονικής Σχολής». Κατέληγε το άρθρο.
Σε λίγο όμως αποκαλύφθηκε πως το σκίτσο της «δολοφονημένης» Ηλένιας – στο οποίο τόσοι φοιτητές και τόσες φοιτήτριες γονυπέτησαν δακρυσμένοι – είχε ληφθή από διαφήμιση σαμπουάν της αγγλικής εταιρίας «ΜΠΡΕΚ» και είχε δημοσιευθεί σε πολλά περιοδικά και στην αγγλική έκδοση του τριμηνιαίου «Βόγκ» (το σκίτσο της διαφημίσεως – είναι «παστέλ» – το φιλοτέχνησε ο Άγγλος ζωγράφος Νικόλας Ήγκον και ως μοντέλο ποζάρησε η Νεοζηλανδή Νάνσυ Κρίντλαντ, γνωστό και πανάκριβο φωτομοντέλο, που από ηλικίας 4 χρονών ζει στο Λονδίνο).
Μετά τη διαπίστωση της απάτης, πανικόβλητοι οι διοργανωτές του πανηγυριού έσπευσαν να παραπέμψουν σε δίκη τον Ηλιόπουλο – από το όνομα του φαίνεται «γέννησε» την Ηλένια – ο οποίος καταδικάστηκε (άρον – άρον, στις 18 / 2 / 75) σε φυλάκιση οκτώ μηνών….

Η πολιτική εκμετάλλευση.

Ισχυρίσθησαν οι επανακάμψαντες παλαιοί και νέοι πολιτικοί ότι χάρις σ’αυτά τα γεγονότα «επανήλθε η Δημοκρατία στην Ελλάδα». Ενώ την 25η Νοεμβρίου 1973, με αφορμή τα γεγονότα αυτά ουσιαστικώς διεκόπη το εγχείρημα επιστροφής στην Δημοκρατία, ανετράπη η τότε μεταβατική κυβέρνηση Μαρκεζίνη ( λόγω της αρνήσεως της, να επιτρέψει τον ελλιμενισμό του 6ου στόλου στην Ελευσίνα και την χρήση της αεροπορικής βάσεως στη Σούδα, κατά τον πόλεμο του Γιαμ Κιπούρ, τον Σεπτέμβριο του 1973.)
Και την εκτροπή συνέχισε το σκληρό δικτατορικό καθεστώς Δ. Ιωαννίδη. Το οποίο κατέρρευσε και παρέδωσε την εξουσία στους πολιτικούς μόνο με την τραγική εμπλοκή της Κύπρου στις 23 Ιουλίου του 1974, οκτώ μήνες περίπου μετά από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου.
Ακόμη και η Πανσπουδαστική ( όργανο του ΚΚΕ εξωτερικού) στο φύλλο υπ αριθμόν 8 έγραφε ότι «το Πολυτεχνείο ήταν έργο 350 πρακτόρων του Ρουφογάλη» τότε αρχηγού της ΚΥΠ.
Ενώ το θείον βρέφος ( μεγαλούτσικο τότε) ο Λαλιώτης μέλος της συντονιστικής επιτροπής στην Αυγή της 17.11.1976 εδήλωνε ότι «Οι μάζες δεν είχαν καμιά διάθεση για αγωνιστική κινητοποίηση»

Η συντονιστική Επιτροπή

Η λεγόμενη συντονιστική επιτροπή με ανακοίνωση της 29ης Σεπτεμβρίου 1974, εβεβαίωνε ότι τα γεγονότα ήσαν «μερικώς αυθόρμητα. «Το κίνημά μας είναι πολιτικό αλλά κομματικό. Ανάμεσά μας υπάρχουν πολλές τάσεις, αλλά καμιά από αυτές δεν ταυτίζεται με κανένα κόμμα»
Βεβαίως οι επικυρίαρχοι των γεγονότων του Πολυτεχνείου είναι διαχρονικώς οι ίδιοι. Οι διάφοροι αριστεριστές που προκάλεσαν και προκαλούν τους εμπρησμούς τις καταστροφές τις λεηλασίες ακόμη τότε και τις επιθέσεις εναντίον του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως και του κέντρου ΟΤΕ επί της Πατησιών.
Ενώ ταυτόχρονα διαιωνίζεται η «ευγενής» άμιλλα καπηλείας των γεγονότων του Πολυτεχνείου από όλα τα κόμματα μολονότι κανένα από αυτά ουσιαστικώς δεν υπήρξε πρωταγωνιστής.

Έτσι:

Σε λίγες μέρες θα δούμε πάλι, δυστυχώς, οδοφράγματα, αυτοκίνητα να πυρπολούνται, περιουσίες να λεηλατούνται, σημαίες να βεβηλώνονται..Και την κορύφωση της πορείας έξω από κει που τελειώνουν όλες οι «σοβαρές» διαδηλώσεις στην Ελλάδα. Την Αμερικανική πρεσβεία.
Ταυτόχρονα, πολιτικούς, ηθοποιούς, καλλιτέχνες, συνδικαλιστές, δημοσιογράφους να τιμούν την «εξέγερση του Πολυτεχνείου» που χάρις αυτής επανήλθε η «Δημοκρατία» ( του Ιωαννίδη) στην Ελλάδα, ενώ αρκετοί συμπολίτες μας θα σπεύσουν συν γυναιξί και τέκνοις, γονυκλινείς στην ασώματη κεφάλα του Σβορώνου συγχέοντες τους αναφερόμενους στην μαρμάρινη πλάκα ( φοιτητές που έπεσαν επί κατοχής) με τους ανύπαρκτους νεκρούς σπουδαστές στο Πολυτεχνείο.
Δια πολλοστή φόρα η αγνή, ειλικρινής, ανιδιοτελής και υπέρμετρος αγάπη που έχουν οι νέοι προς την ελευθερία παραμένει ανεξάντλητο κεφάλαιο προς εκμετάλλευση.

Έκθεσις Εισαγγελέως Κυριαζή:

«..Ολόκληρον το κτιριακόν συγκρότημα πλην του τελευταίου προς την οδόν Τοσίτσα οικοδομήματος, καθώς και οι πέριξ αυτού χώροι, προαύλια και κλιμακοστάσια, παρουσιάζουν όψιν γενικής λεηλασίας και εκτεταμένων φθορών. Ιδία αι φθοραί παρουσιάζονται εις τους τοίχους εσωτερικώς και εξωτερικώς, αι επιφάνειαι των οποίων γέμουν συνθημάτων και εμβλημάτων..