Διαβάσαμε αυτές τις μέρες πως η κυβέρνηση προωθεί ένα νομοσχέδιο ελάφρυνσης των “κόκκινων δανείων”. Μέσες-άκρες, όσοι χρωστούν δόσεις θα έχουν……
την ευκαιρία να ωφεληθούν από μία σειρά ελαφρύνσεων και έτσι θα μπορέσουν να τακτοποιήσουν και να ρυθμίσουν τις εκκρεμότητές τους. Καλό νέο φυσικά αυτό, όμως…
…επιτρέψτε μου να μιλήσω για τον εαυτό μου. Γιατί εγώ ανήκω σε μια μερίδα πολιτών που κατάφεραν και προς το
imageπαρόν καταφέρνουν ακόμα να πληρώνουν την Εφορία, την Ασφάλεια, τις δόσεις των δανείων τους, το χαράτσι, την ΔΕΗ και η λίστα (μου) είναι τεράστια. Δεν το κατάφεραν όσο εύκολα ακούγεται (αν και δεν νομίζω πως ακούγεται εύκολα), αλλά θέτοντας προτεραιότητες. Σκεφτείτε δηλαδή πως πρώτα εξασφάλιζαν το απαραίτητο ποσό για να πληρώσουν τα παραπάνω και ύστερα -με ότι περίσσευε- ικανοποιούσαν όσες ανάγκες της οικογένειας προλάβαιναν και δεν αναφέρομαι σε ένδυση και διασκέδαση, αλλά σε υλικά πρώτης ανάγκης. Όταν κι αυτό το σύστημα όδευε σε αδιέξοδο, βρήκαν τις τράπεζες και προχώρησαν σε διακανονισμό του ποσού των δόσεων τους και από κει συνέχισαν να στερούν από την οικογένεια τους και από την κοινωνικότητα τους.
Σήμερα, διαβάζοντας αυτά τα υπέροχα νέα για τους δανειολήπτες αισθάνομαι κάπως προδομένος. Αναρωτιέμαι γιατί να έκοβα τον λαιμό μου τόσο καιρό όταν εκείνοι που είχαν άλλες πιο… προσωπικές προτεραιότητες θα την βγάλουν το ίδιο “καθαρή” με μένα στο τέλος. Μην με παρεξηγήσετε. Είναι υπέροχο να διαβάζω πως δίνεται ένας τρόπος να βοηθηθεί ο κόσμος, όμως θεωρώ πως ο δικός μου ο κόπος, η δική μου η θυσία δεν αναγνωρίστηκε από κανέναν. Σα να πηγαίνω σε κάποιο γκισέ και ο υπάλληλος να μου αποκρίνεται με παγερή έκφραση: “μα ήσασταν υποχρεωμένος κύριε”.
+Yanni Spiridakis