Βλέποντας κι ακούγοντας τα πρόσωπα των ίδιων μηχανισμών (πές τους κόμματα) που κατέστρεψαν τη Χώρα…
λεηλατώντας την ανηλεώς επί 40 χρόνια (αυτά της “μεταπολίτευσης”) και τελικά την παρέδωσαν δέσμια στους προστάτες και δανειστές ΤΟΥΣ, δεν μπόρεσα να μην κάνω τις παρακάτω σκέψεις.
Όταν το πολιτικό σύστημα μίας Χώρας :
1ον) Παρέχει τη δυνατότητα σε μία μικρή ομάδα ανθρώπων (όπως η ηγετική ομάδα ενός κόμματος) να μπορεί να παίρνει αποφάσεις που (αποδεδειγμένα, εκ του αποτελέσματος) έχουν καταστρέψει βάναυσα μεγάλο μέρος της κοινωνίας της, και
2ον) Παρέχει τη δυνατότητα σ’ αυτή την ομάδα να μπορεί να επανέλθει στην κυβερνητική εξουσία και να επαναλάβει (ή να συνεχίσει από εκεί που την άφησε) την καταστροφική πρακτική της,
τότε δεν χρειάζεται να πεί κάποιος πολλά για να αποδείξει ότι το σύστημα αυτό είναι εντελώς σαθρό και καταστροφικό για την Χώρα αυτή.
Η Κοινοβουλευτική Ολιγαρχία, (αυτοαποκαλούμενη “Δημοκρατία”) είναι ένα τέτοιο σύστημα, πολύ έξυπνα στημένο επάνω σ’ ένα θεμελιώδες Ψέμμα (το ότι είναι Δημοκρατία) για την παραπλάνηση των πολιτών , ώστε να καθίσταται εφικτός ο νόμιμος σφετερισμός της Δημοκρατίας και η διακυβέρνηση της Χώρας από μία (πολιτική και Οικονομική) Ολιγαρχία.
Η ανθρώπινη κοινωνία, (τόσο τε τοπική κλίμακα, όσο και σε παγκόσμια) για να προοδεύσει, έχει ανάγκη από Δημοκρατία, αλλά πραγματική και όχι ψευδεπίγραφη.
Αυτό δεν αποτελεί κάποιο ιδεολόγημα, αλλά είναι η αδυσώπητη πραγματικότητα (realism) καθώς έχει αποδειχθεί πως η (πραγματική) Δημοκρατία ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟΟΔΟΥ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ (και του ζώντος μέσα σ’ αυτή, ανθρώπου) διότι η συλλογική προσπάθεια ελευθέρων ανθρώπων που συνεισφέρουν ελεύθερα τη συμμετοχή τους σ’ έναν κοινό σκοπό, φέρνει πολλαπλασίως καλύτερα αποτελέσματα από την ατομική προσπάθεια, ενός ανθρώπου, όσο ικανός και νά ‘ναι αυτός.
Και βέβαια, ελεύθερος άνθρωπος σημαίνει άνθρωπος που έχει ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Για να έχει κάποιος ατομική ελευθερία, προϋποθέτει ΕΛΕΥΘΘΕΡΗ ΣΚΕΨΗ.
Και, για να υπάρχει ελεύθερη σκέψη, χρειάζεται η προστασία τής σκέψης του ανθρώπου από την χαλιναγώγησή της.
Κάποτε τους δούλους τους έδεναν με αλυσίδες στα πόδια και στο λαιμό, τον έναν με τον άλλο, για να μη δραπετεύουν.
Στα χρόνια μας, η επιστημονική γνώση έφθασε να μπορεί να χαλιναγωγεί τη σκέψη, ώστε οι χειροπέδες και οι λαιμαριές να είναι, πλέον, ξεπερασμένα και άχρηστα εργαλεία.
Οι μέθοδοι αυτής της νοητής χαλιναγώγησης, χιλιάδων ανθρώπων μεταξύ τους, είναι γνωστές. Η προπαγάνδα των (όποιων) εξουσιαστών, τις χρησιμοποίησε και τις χρησιμοποιεί με επιστημονική επάρκεια και άριστα (ως προς την αποτελεσματικότητά της) αποτελέσματα.
ΑΥΤΉ Η ΥΠΟΥΛΗ ΧΑΛΙΝΑΓΏΓΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΉΣΕΙ.
Και μόνο το γεγονός ότι (στις “Δημοκρατικές” κοινωνίες) επιτρέπεται η χρήση αυτών των “νοητών αλυσίδων”, αποτελεί μία ακόμη ατράνταχτη απόδειξη τής ύπαρξης των “εξουσιαστών”, των αφεντικών που θέλουν δούλους (δηλαδή ανθρώπους χωρίς δική τους βούληση) για να αυγατίζουν τα συμφέροντά τους, που, πάντοτε, μετρώνται σε χρήμα….
Διότι, άνθρωποι χωρίς δική τους βούληση, είναι όσοι βούλονται (σκέφτονται, νομίζουν) και μάλιστα με βεβαιότητα, πως μία ανθρώπινη Πολιτεία κυβερνάται Δημοκρατικά, την ίδια στιγμή που βλέπουν, ακούν και βιώνουν παντοιοτρόπως και όι ίδιοι (!!!) πως οι πολλοί (ο Δήμος) στερείται, υποφέρει και βασανίζεται, προκειμένου κάποιοι (λίγοι) να ευημερούν !!!
Δεν χρειάζεται να κάνουμε αναλύσεις. Η πραγματικότητα βοά. Το 5% του Δυτικού κόσμου (όπου εφαρμόζεται η “Κοινοβουλευτική Δημοκρατία”) έχει πλούτο ίσον με αυτόν που έχει το υπόλοιπο 95% !!!!!!!!!!!!!!
Αν μπορεί κάποιος, να υποστηρίξει με λογικά επιχειρήματα ότι αυτό το αποτέλεσμα προέρχεται από αποφάσεις που το 95% έλαβε με ελεύθερη σκέψη, δηλαδή πραγματικά δημοκρατικές, τότε θα έχει τετραγωνιστεί ο κύκλος, ή, τότε εγώ είμαι ραδίκι… κι εσύ περονόσπορος…
Αν δεν είμαστε ραδίκι και περονόσπορος, αλλά άνθρωποι ελεύθεροι, πρέπει να αντιδράσουμε τώρα, αμέσως.
Το “πώς”, πρέπει να απαντηθεί από τον καθ’ ένα μας.
Εγώ, καταθέτω εδώ, τη δική μου άποψη: Το πρώτο που πρέπει να γίνει, είναι να βρούμε έναν τρόπο να συσπειρωθούμε, όσοι συμφωνούμε πως πρέπει να αποκαταστήσουμε την πραγματική Δημοκρατία.
Όλα τα άλλα, έπονται και θα βρεθούν οι λύσεις τους με τον Δημοκρατικό Διάλογο που είναι άκρως αποτελεσματικός.
Θα ήταν ευχής έργο, αν μία κυβέρνηση (όπως η σημερινή στην Ελλάδα, που την απαρτίζουν κόμματα που δεν έχουν το βαθμό συμμετοχής των προηγουμένων κυβερνητικών κομμάτων στο έγκλημα της καταστροφής της Χώρας) ήταν διατεθημένη να προσφέρει στην κοινωνία τη δυνατότητα να ακούσει, με τη δέουσα ένταση και προσοχή, την άποψη αυτή, που διατυπώθηκε παραπάνω.
Πρέπει να δούμε (και να δοκιμάσουμε) τον βαθμό της δημοκρατικής ευαισθησίας της, ώστε να την κατατάξουμε κι αυτή στις “Δημοκρατικές” ή στις “Δήθεν Δημοκρατικές” δυνάμεις ….