Αμαρτία

Γράφει η Stefania Ligerou
Όταν έρθει η ώρα της κρίσης (η ώρα που θα σταθείς απέναντι από τον δημιουργό σου) δεν θα κάτσετε να κάνετε απολογισμό μετρώντας τις αγαθοεργίες…
και τις κουραδοπράξεις σου, συν πλην κι αν περισσότερα είναι τα καλά παράδεισο, αν είναι τα κακά κόλαση. Ο απολογισμός θα γίνει ως εξής: Σου ζήτησα να κάνεις το Χ, Ψ, Ω, τα έκανες;

Στην ζωή αυτή την επίγεια, η φωνή του (που σου δίνει τις εντολές), είναι το μέσα σου.
Σήμερα -στην πιο ευνοημένη εποχή- η φωνή έχει γίνει καμπάνα.
Δεν υπάρχει ούτε ένας που να μην ξέρει τι πρέπει να κάνει, να μην φτάνουν στ’ αυτιά του οι εντολές. Ο λόγος που δεν τα κάνει είναι επειδή δεν μπορεί/δεν θέλει.

Αναχωρείς λοιπόν, με το καλό, για την άλλη ζωή… και βρίσκεσαι στην διάσταση εκείνη όπου δεν υπάρχει ούτε πόνος, ούτε φόβος, ούτε θέλω, ούτε δεν μπορώ, είσαι παντού και τα πάντα, απόλυτη γαλήνη, απόλυτη ελαφράδα, απόλυτα όλα. Στέκεις κι απολαμβάνεις, και κάποια στιγμή (άχρονη) καταφθάνει να σε προϋπαντήσει με το ανωτέρω ερώτημα…. Τότε εσύ, μεσ’ την γαλήνη σου απαντάς πχ δεν έκανα το Χ, κι εκείνος μεσ’ την γαλήνη σού λέει: «Α, δεν πειράζει καλέ/ή μου, ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΖΩΗ»…………………………..

(Έχω ήδη χαλάσει τα σχέδια «των εκπροσώπων του θεού στη γη»;)

Στη ζωή την ζώσα, όπου έχουμε την ικανότητα να διακρίνουμε ΜΟΝΟ όσα βλέπουν τα μάτια μας, δεν θεωρείται τιμωρία το να έρθεις να ξαναζήσεις (σιγά τα ωά).
Στην αντίπερα όχθη όμως, δεν υπάρχει άλλη τιμωρία, δεν υπάρχει χειρότερο βασανιστήριο, από το να ξαναμπείς σε κουφάρι…… Η ΚΟΛΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ.

Επίσης, υπάρχει και μία απειροελάχιστη πιθανότητα, για κάποιους ελάχιστους, να καταφέρουν να δουν και τον παράδεισο εδώ, ή έστω ψήγμα του*. Στον κανονικό παράδεισο βρίσκεσαι με το που θα ξεφορτωθείς το κουφάρι. Για πόσο; Όσο. (Ανάλογα αν έχεις, και κατά πόσο, πράξει τις εντολές -αυτά που ήρθες για να κάνεις.)

* Παράδεισος στην ζωή την ζώσα: «το φυτό ξέρει τι ήρθε να κάνει, και φέρνει εις πέρας την αποστολή του χωρίς να ρωτά, χωρίς να λογοκρίνει, χωρίς να κουράζεται, και φτάνει όσο ψηλότερα έχει την ικανότητα να φτάσει. Ο άνθρωπος δεν το έχει αυτό έτοιμο, πρέπει να γίνει ικανός. Να το φτάσει. Για να συμβεί επειδή ο ίδιος το αξίζει. Με αυτό έχει τιμήσει -ξεχωρίσει- τον άνθρωπο, γιατί φτάνοντάς το από δική του από αξιοσύνη κι από δική του επιλογή, θα εξισωθεί με το θείο.» Αμήν.