Χαμόγελο, ένα κρυφό υπερόπλο

Του Γιώργου Μαυρωτά
Η αφορμή για αυτό το κείμενο ήταν ένα προχθεσινό μου βίωμα. Πηγαίνοντας το πρωί στο Πολυτεχνείο, στην περίφημη ανηφόρα του Καρέα, πάμε σημειωτόν.
Στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου αναπαράγεται η καθημερινή μιζέρια κι εγώ
παίζω νευρικά τα δάχτυλα στο τιμόνι, μετανιώνοντας που δεν διάλεξα άλλο
δρόμο.

Παρότι Παρασκευή, η διάθεσή μου δεν είναι και στα καλύτερά της.
Πρώτη, δευτέρα, φρένο, πρώτη, δευτέρα, φρένο. Γυρνώντας βαριεστημένα το
κεφάλι μου αριστερά, το βλέμμα μου διασταυρώνεται με το βλέμμα ενός
άγνωστου 70άρη που καθόταν στη θέση του συνοδηγού στο διπλανό
αυτοκίνητο. Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ