Η ζωή είναι επιφάνεια (η ουσία μετά θάνατον)

φαίνεται. Αυτό κρίνεται, αυτό αξιολογείται, είναι το μόνο που μετράει. Όταν πας πχ σε μοναστήρι δεν παίζει ρόλο αν γαμιέσαι με τον κουμπάρο σου, αν κάνεις καθημερινά άθλιες πράξεις, αν εκμεταλλεύεσαι τους πάντες προς όφελός σου, αυτό που μετράει είναι ότι έχεις πάει ορθώς ενδεδυμένη.

Η κοινωνία, η ζωή είναι πλασέμπο!! Μούφα!!

Η συμβατική ιατρική κατηγορεί την ομοιοπαθητική ότι τα φάρμακα είναι ζάχαρη (πλασέμπο) κι ότι ο ασθενής γιατρεύεται επειδή κάνει αυθυποβολή. (Πολύ ωραία, γιατί αντί να δίνουν χημεία οι συμβατικοί γιατροί δεν μας δίνουν ζάχαρη να αναρρώνουμε; Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου.) Ο γιος μου όταν ήταν 9 μηνών έπαθε ωτίτιδα. Ο συμβατικός γιατρός μού έδωσε αντιβίωση την οποία έπρεπε να πάρει το μωρό για τουλάχιστον 14 μέρες. Το τι αποτέλεσμα έχει στον οργανισμό η αντιβίωση είναι από τους ίδιους (συμβατικούς ιατρούς) καρααποδεδειγμένη. Καταστρέφει το ανοσοποιητικό και λόγω αυτού απαγορεύεται η συχνή χρήση της. Παρόλα αυτά δίνουν αντιβίωση σε ένα μωρό με μεγάλη άνεση οι γιατροί, χωρίς τύψεις, αντιθέτως, με την σθεναρή πεποίθηση ότι κάνουν καλά τη δουλειά τους.

Επειδή γεννήθηκε με μία ευαισθησία ο γιος μου, πάθαινε κάθε μήνα ωτίτιδα, οπότε και είπα να δοκιμάσω τα πλασέμπο αντί της μηνιαίας δεκατετραήμερης θεραπείας με χημεία, και ως εκ θαύματος με ένα μόνο χάπι τού πέρασε το πρόβλημα. Όταν το είπα στον συμβατικό ιατρό (του το είπα γιατί κουφάθηκε από το «θαύμα») με έβγαλε κακή μάνα που κάνω πειράματα στο παιδί μου που δεν ξέρω τι μπορεί να του προκαλέσω με τα φάρμακα που του δίνω που δεν έχουν δοκιμαστεί με πειράματα που δεν έχουν καμία έγκριση από τα υπεύθυνα κέντρα ερευνών. Όλα αυτά μου τα είπε για την ζάχαρη!!! ΚΑΙ.. Αν του έδινα κάθε μήνα χημεία θα ήμουν μάνα σωστή.

Καλός είναι αυτός που κάνει τα αποδεκτά για την κοινωνία. Λάθος αυτός που κάνει το διαφορετικό από αυτό που έχει η κοινωνία οριστεί ως σωστό.

Είχα από πάντα μια απορία (δεν την έχω πια), γιατί οι άνθρωποι διαλέγουν/προτιμούν το μονοπάτι που αποδεδειγμένα οδηγεί στο λάθος, και δεν μπαίνουν στον πειρασμό να δοκιμάσουν (χωρίς εχέγγυα, δεν λέω, κι αυτό σε λάθος μπορεί να βγει) κάτι άλλο, κάτι καινούριο, που δεν έχει δοκιμαστεί; Ο άνθρωπος εμμένει να επιλέγει το μονοπάτι του συρμού, ενώ έχει καραποδειχθεί από τον ίδιο τον συρμό ότι βγαίνει σε λάθος, ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΡΙΞΟΥΝ ΤΑ ΒΑΡΗ ΑΛΛΟΥ!! (δεν φταίω, όλοι αυτό κάνουν).

Λόγω αυτού, μέχρι χθες θεωρούσα άξιους και υπεύθυνους και με κότσια όσους επέλεγαν το διαφορετικό μονοπάτι από το είθισται. Πλέον το θεωρώ ηλιθιότητα, και θα σου πω γιατί. Είναι ένας άνθρωπος που κάνει ό,τι του κατέβει στην γκλάβα, δεν σκέφτεται τους άλλους ή τις συνέπειες, ούτε τον νοιάζει αν αυτό που κάνει είναι σωστό. Και είναι κι ένας που συνεχώς προσπαθεί να μην κάνει λάθη και να είναι δίκαιος. Φέρε τώρα τον παράγοντα ζωή.. Ό,τι κι αν κάνεις (χτυπήσου κάτω) είναι 50-50 το αποτέλεσμα κάθε στάσης ζωής (πράξης), αν θα σου βγει σε κακό ή σε καλό. Για πάμε να δούμε… Αυτός που παπαρίζεται, αν του βγει σε κακό θα πάθει τίποτα; Δεν κουράστηκε να προσπαθεί για το καλό οπότε δεν θα φάει ήττα, δεν νιώθει αδικημένος άρα και εύκολα μπορεί να το δεχτεί, έχει απολαύσει και την παπαριά του κιόλας, και ταυτόχρονα… έχει κι ένα 50% να του βγει και σε καλό!!!! Καρασυμφέρει να είσαι ό,τι να ‘ναι.

Κι αφού η ίδια η ζωή είναι ταυτόσημη με την επιφάνεια, δεν είναι ηλίθιο να ψάχνει κάποιος την ουσία, μαχόμενος όλα τα σοφά/περίτεχνα είθισται που από τους ειδήμονες έχουν τεθεί, την ώρα μάλιστα που η αποποιούμενη κάθε ευθύνης πλειοψηφία έχει αποδεχθεί;

(Επιτέλους) Η τρελή/αντιδραστική συνομοταξία παραδίδει τα σκήπτρα στο σωστό/καθωσπρέπει καθεστώς του είθισται.